Το νεκροταφείο των ελεφάντων

To αφιέρωμα του www.gazzetta.gr στο πρωτάθλημα της Α2 που μόλις ξεκίνησε ήταν θαυμάσιο, λεπτομερέστατο. Είχε, όμως, λάθος τίτλος: «Η καλύτερη A2 ever».

Όχι. Αυτή δεν είναι η καλύτερη. Είναι η χειρότερη.

Εξηγούμαι, πριν παρεξηγηθώ από τους μυριάδες φίλους που έχω διάσπαρτους στα αλώνια της φετινής Α2.

Αυτό θα έπρεπε να είναι το αναπτυξιακό πρωτάθλημα του εθνικού μπάσκετ, το εφαλτήριο για τους πιτσιρικάδες που νιώθουν σχεδόν έτοιμοι για το μεγάλο άλμα. Το εκκολαπτήριο ταλέντων και προσωπικοτήτων. Παικτών και προπονητών.

Όμως, η Α2 της περιόδου 2015-6 θυμίζει περισσότερο νεκροταφείο ελεφάντων.

Μελέτησα προσεκτικά τα «ρόστερ» των ομάδων και απογοητεύτηκα πλήρως. Ο μέσος όρος ηλικίας πρέπει να ξεπερνάει τα 30. Προσοχή, δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Ολογράφως, τριάκοντα. Όχι είκοσι, ούτε καν εικοσιπέντε.

Φαβορί για την άνοδο είναι ο Φάρος Κερατσινίου, μία ομάδα μιας χρήσεως, που μάλιστα έφτασε και στα προημιτελικά του Κυπέλλου. Από τους 14-15 παίκτες του, οι 10 είναι τριανταφεύγα.

Ο Μιχάλης Κακιούζης κοντεύει να σαρανταρίσει. Και δεν είναι καν ο «μαθουσάλας» της κατηγορίας, αφού υπάρχει ο 40χρονος Αποστόλης Κουτρούλιας του Παγκρατίου και ο 39χρονος Δημήτρης Δέσπος του Ηρακλή.

Ναι, σωστά θυμάστε. Ο Κακιούζης και ο Δέσπος υπήρξαν συμπαίκτες στην χρυσή Εθνική Εφήβων που πριν από είκοσι χρόνια κατέκτησε τον κόσμο, μαζί με Ρεντζιά, Δ.Παπανικολάου, Χατζή, Καράγκουτη, Μπαρλά, Σούλη, Καλαϊτζή.

Αυτή είναι η κατάντια της Α2 του 2015-6. Αντί να στεγάζει τους σημερινούς 19χρονους, προσφέρει καταφύγιο στους 19χρονους του 1995…

Ο Εθνικός έχει 7 τριαντάρηδες, ο Προμηθέας 6 και ο Λεβαδειακός άλλους 6. Η Κύμη, το Πευκοχώρι και ο Πανερυθραϊκός από 5. Ο Ηρακλής, το Ψυχικό και η Δόξα Λευκάδας από 4. Ο Δούκας 3, το Παγκράτι και το Περιστέρι από 2.

Το όλον, 66 τριαντάρηδες, τριανταπεντάρηδες, σαραντάρηδες, στριμωγμένοι σε 15 ομάδες. Μόνο ο Φίλιππος Βέροιας και οι Μαχητές Δόξας Πεύκων αντιστάθηκαν στη γεροντοκρατία. Και ο χρεωκοπημένος ΟΦΗ, που δεν έχει καν παίκτες…

Τα πρόσωπα είναι γνωστά και ευπρόσδεκτα, με θητεία ακόμη και στις Εθνικές ομάδες: Γκαγκαλούδης, Μπατής, Λιακόπουλος, Παπαμακάριος, Τσάμης, Αποστολίδης, Καυκής, Σκορδίλης, Τσαλδάρης, Κουμπούρας, Πέτροβιτς. Συνεχίζουν απτόητοι και χίλια μπράβο τους.

Ορισμένοι από αυτούς, όμως, είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία ή συνομήλικοι με τους προπονητές της κατηγορίας. Υπάρχουν και κάποιοι ξένοι, ελάχιστοι όμως και όχι άξιοι ιδιαίτερης αναφοράς.

Αλλού είναι το πρόβλημα. Στην έλλειψη «θέσεων εργασίας» για τους αξιόλογους Έλληνες τινέιτζερ. Εάν δεχθούμε ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι…

Ψάχνοντας με το φανάρι στα 200+ ονόματα, εντόπισα ελάχιστους παίκτες από τις Εθνικές ομάδες των Εφήβων, των Νέων ή των Παίδων.

Τους Σκουλίδα-Παπαδιονυσίου στο Περιστέρι, τους Μιλεντίγιεβιτς-Σπυρόπουλο στον Δούκα, τον Μελισσαράτο στο Ψυχικό, τον Φακοπουλίδη στο Παγκράτι, τον Σταματόγιαννη στον Ηρακλή και 3-4 άλλους, αρέα αρέα να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα.

Οι περισσότεροι από τους φερέλπιδες νέους του ελληνικού μπάσκετ βρίσκονται θαμμένοι στον πάγκο του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Ίσα ίσα για να μη τους πάρουν οι απέναντι...

Πόσο θα παίξουν φέτος ο Κόνιαρης, ο Παπαγιάννης, ο Μουράτος, ο Λούντζης, ο Χριστοδούλου και ο Τολιόπουλος; Εδώ καλά καλά δεν βρίσκουν χώρο στους δύο «αιώνιους» φτασμένοι παίκτες της Εθνικής Ανδρών.

Σε έναν ιδανικό κόσμο, η Εθνική Εφήβων θα ήταν ξεχωριστός «σύλλογος», με μόνιμο δικαίωμα συμμετοχής στην Α2 και παίκτες δανεικούς για 12 μήνες από τις ομάδες όπου ανήκουν. Και η Παίδων στη Β’ Εθνική, χωρίς δυνατότητα προβιβασμού ή υποβιβασμού. Το έκαναν οι Γάλλοι με το INSEP και δικαιώθηκαν σε όλα τα επίπεδα.

Θα μπορούσε, επίσης, να υπάρχει ρήτρα για συμμετοχή δύο παικτών ηλικίας κάτω των 21 ανά πάσα στιγμή στην πεντάδα των ομάδων της Α2. Κάτι παρόμοιο επιχειρούν εδώ και χρόνια, για να δίνουν χρόνο στους ντόπιους μπασκετμπολίστες, οι Τούρκοι και οι Ρώσοι.

Ιδέες, υπάρχουν. Βούληση και διάθεση για ρήξεις δεν υπάρχει. Η Ομοσπονδία λειτουργεί με αυτόματο πιλότο και οικειοποιείται τα αποτελέσματα που προκύπτουν (όχι από συστηματική δουλειά της ίδιας, αλλά) από το μεράκι των ολίγων.

Τα θεμέλια του σπιτιού καίγονται, αλλά το ρετιρέ κάνει πάρτυ, με πράσινα, κόκκινα και γαλάζια κομφετί. Όταν το οικοδόμημα καταρρεύσει, θα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Φοβάμαι ότι αυτό θα συμβεί πολύ σύντομα.