73+62+81 μας κάνουν 216! (vids & pics)

Στο πλαίσιο του (και μη χειρότερα να λέω και να σταυροκοπιέμαι κιόλας για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση μου) παλιμπαιδισμού που με καταλαμβάνει από καιρού εις καιρόν, θυμήθηκα ένα κουίζ το οποίο ήταν πολύ δημοφιλές στα σχολικά χρόνια μου και θαρρώ πως –με την απαραίτητη παράφραση-ταιριάζει γάντι στην περίσταση...

Τότε ρωτούσαμε «πόσοι ελέφαντες χωρούν σε έναν σκαραβαίο;» και σήμερα που το επιβάλλουν οι επετειακές συμπτώσεις το ζητούμενο είναι πόσοι πόντοι χωρούν στα δισάκια τριών παικτών μέσα σε τριάντα ώρες;

Οποιος το βρει, (πάλι όπως έλεγαν παλιά) κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον!

Στα σοβαρά τώρα: υπάρχει απάντηση και μάλιστα είναι πολύ εντυπωσιακή, απλώς αυτές οι τριάντα ώρες δεν είναι συνεχόμενες, αλλά κατεγράφησαν στην ιστορική μνήμη με διαφορά είκοσι πέντε ετών! Ηταν 24 Ιανουαρίου του 1981 όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Νίκος Γκάλης μετέτρεπαν έναν αγώνα σε ένα μοναδικό, πρωτοφανές και ανεπανάληπτο «two-man show» και το ημερολόγιο έδειχνε 22 Ιανουαρίου του 2006 (άρα ξημερώματα της 23ης στην Ευρώπη), όταν ξεσάλωσε ο Κόμπε Μπράιαντ!

Τριάντα ώρες, δυο αγώνες, τέσσερις ομάδες, τρεις σεληνιασμένοι σούπερ σταρς του μπάσκετ, τρεις φαντασμαγορικές παραστάσεις από αυτές που θα ανάγκαζαν τον καθέναν να θέλει να είναι εκεί και μια σούμα 216 πόντων!

Wow, που λένε και στο χωριό του «Black Mamba»!

Συμπίπτουν λοιπόν οι δύο επέτειοι: σήμερα συμπληρώνονται δέκα χρόνια από το βιρτουόζικο ρεσιτάλ του Κόμπε στο «Staples Center», ενώ την Κυριακή ο Γκάλης και ο Γιαννάκης θα σβήσουν 35 κεράκια στην πιο φανταχτερή τούρτα της ζωής τους!

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και από του Πλάτωνος άρξασθαι: δεν εννοώ τον αρχαίο φιλόσοφο, αλλά το κλειστό γήπεδο της Νίκαιας, όπου το χειμωνιάτικο βράδυ της 24ης Ιανουαρίου του 1981(όσο κλισέ κι αν ακούγεται, ισχύει στην κυριολεξία) αναστέναξαν τα καλάθια, με πρωταγωνιστές τον οικοδεσπότη «Δράκο» και τον επισκέπτη «Γκάνγκστερ», που μάλιστα σε εκείνο το μυθικό ματς βρέθηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους ενώπιος ενωπίω: είχαν διατελέσει συμπαίκτες στην Εθνική ομάδα, αλλά παρά το γεγονός ότι ο Γκάλης αγωνιζόταν από την προηγούμενη σεζόν στον Αρη, η ιδιότυπη πατέντα του Στέλιου Γιώση στο σύστημα του πρωταθλήματος τους κράτησε μακριά ως αντιπάλους.

Βρέθηκαν λοιπόν για πρώτη φορά αντιμέτωποι και του ‘ δωσαν και κατάλαβε, με τον Γιαννάκη να σκοράρει 73 πόντους και τον Γκάλη να βάζει 62: το όλον 135 από τους 227 πόντους που σημειώθηκαν στο ματς Ιωνικός Νικαίας –Αρης Θεσσαλονίκης 113-114, το οποίο κρίθηκε στην παράταση, χωρίς μάλιστα εκείνη την εποχή να υφίστανται τα σουτ τριών πόντων! Για να μη φλυαρώ και κυρίως για να μην επαναλαμβάνομαι, υπάρχει ένα σχετικό αφιερωματικό /άρθρο, που δημοσιεύθηκε εδώ πριν από πέντε χρόνια και αναψηλαφεί εκείνη τη νύχτα των οργίων...

Παρεμπιπτόντως την προηγούμενη Τρίτη που είχα τη χαρά και την τιμή να φιλοξενώ τον Παναγιώτη Γιαννάκη στην εκπομπή «Pick N’ Roll» του ΟΤΕ ΤV και του σκάλισα τις αναμνήσεις κατέθεσε μια αστεία, αλλά συνάμα αποκαλυπτική σκηνή από αυτή τη ραψωδία, η οποία εξελίχθηκε όχι βεβαίως ερήμην του, αλλά σίγουρα εν αγνοία του και χωρίς καν να υποψιάζεται τι είχε συμβεί...

Λίγα λεπτά, λέει, μετά τη λήξη του σαρανταπεντάλεπτου θρίλερ κι ενώ οι παίκτες έκαναν μπάνιο ο συχωρεμένος Κώστας Πετρίδης που μέσα στα ντουζ κάπνιζε και το τσιγάρο του γύρισε προς τον Γιαννάκη και τον ρώτησε : «Ρε ‘’Μαυροκέφαλε’’ (ΣΣ: αυτό ήταν το παρατσούκλι του Παναγιώτη στα ενδότερα της Κοκκινιάς) μπας και κατάλαβες πόσους πόντους έβαλες σήμερα;»

Ο Γιαννάκης γύρισε και με πολύ φυσιολογικό και καθόλου προσποιητό ύφος απάντησε: «Που να ξέρω ρε; Μήπως τους μετράω; Καμιά τριανταπενταριά; Σαράντα;» Ο Πετρίδης έβαλε τα γέλια και την ίδια στιγμή άρχισαν να χαχανίζουν και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες, διότι όλοι είχαν προλάβει να μάθουν πόσους πόντους είχε βάλει ο Γιαννάκης, εκτός από τον ίδιο, που το έμαθε τελευταίος...

«Εβδομήντα τρεις έβαλες ρε! Εβδομήντα τρεις!» φώναξε ο Πετρίδης κι ενώ ο Γιαννάκης έμενε με ανοικτό το στόμα, δίπλα του ο Σπύρος Μπενετάτος, ο οποίος εκτός από φαρμακερό σουτ, διέθετε και εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ, έδινε τον απαραίτητο πλακατζίδικο τόνο στην υπόθεση...
«Ρε συ θα ΄χουμε να το λέμε σε όλη μας τη ζωή ότι βρισκόμασταν μέσα στο γήπεδο και κοιτάζαμε τον αγώνα όρθιοι, σαν να είμαστε θεατές»!

Δεν ξέρω τι είχαν φάει το προηγούμενο βράδυ ή το μεσημέρι του αγώνα ο Γιαννάκης και ο Γκάλης... Ο Νικ θα δείπνησε και θα γευμάτισε με ζυμαρικά και κοτόπουλο, ως είθισται, στην τραπεζαρία του (επί της οδού Μιχαλακοπούλου κείμενου ξενοδοχείου) «Golden Age», στο οποίο κατέλυε η αποστολή του Αρη, όσο για τον Παναγιώτη εάν δεν είχε καταφέρει να τον καθίσει στο οικογενειακό τραπέζι για να φάει κανονικό φαγητό η συχωρεμένη η μάνα του, Καλλιόπη, θα είχε ξετινάξει τα σουβλάκια του Αγανιάν!

Γιατί μπαίνω σε αυτή τη συζήτηση; Απλούστατα για να δημιουργήσω τη γέφυρα από την Νίκαια στο Λος Αντζελες, όπου μετά από είκοσι πέντε χρόνια, παρά μία ημέρα, ο Μπράιαντ παρουσίαζε τη δική του αριστουργηματική εκδοχή της «Mona Lisa»! Αυτό δεν το κατέβασα από το μυαλό μου, αλλά το διάβασα χθες τα ξημερώματα σε ένα σχόλιο του ESPN, o ευρηματικός συντάκτης του οποίου παρομοίασε το επίτευγμα των 81 πόντων του Κόμπε με την Τζιοκόντα, όπως τη ζωγράφισε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι!

Σήμερα το πρωί η επίσημη ιστοσελίδα του ΝΒΑ δημοσίευσε ένα αφιέρωμα σε εκείνο το κατόρθωμα που παρεμπιπτόντως συνιστά τη δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών μετά τους 100 πόντους του Γουίλτ Τσάμπερλεν στις 2 Μαρτίου του 1962 στον αγώνα Φιλαδέλφεια Γουόριορς – Νιου Γιορκ Νικς 169-147, στο Χέρσεϊ της Πενσιλβάνια.

Σε αντίθεση με τη ραψωδία της Νίκαιας που πέρασε στο ντούκου, καθώς η ΕΡΤ δεν είχε καθιερώσει ακόμη τις μεταδόσεις των αγώνων, η μεγάλη νύχτα του Κόμπε υπάρχει καταγεγραμμένη από την τηλεοπτική εικόνα και προφανώς επιτείνει ακόμη περισσότερο την υστεροφημία του λεγάμενου.

Εκείνο το βράδυ της 22ας Ιανουαρίου του 2006 οι Λέικερς νίκησαν τους Τορόντο Ράπτορς με 122-104, προεξάρχοντος του Κόμπε ο οποίος σε 41 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα πέτυχε 81 πόντους (26 στο πρώτο ημίχρονο και 55 στο δεύτερο) με 21/33 δίποντα, 7/13 τρίποντα, 18/20 βολές, ενώ «έγραψε» επίσης έξι ριμπάουντ, δυο ασίστ, τρία κλεψίματα, μία τάπα και τρία λάθη. Στη δική του ραψωδία ο Τσάμπερλεν είχε βάλει τους 100 πόντους επιχειρώντας 63 σουτ και ευστοχώντας σε 28 βολές, που μάλιστα ποτέ δεν ήταν το φόρτε του .

Ανάμεσα σε αυτούς που (κατά τη λογική του Μπενετάτου) έπαιζαν στο ματς όρθιοι ήταν και ο Σμους Πάρκερ, ο οποίος δυο χρόνια νωρίτερα αγωνιζόταν στον Αρη και –προς τέρψιν του-πρόλαβε ο μπαγάσας μέσα στο ασύλληπτο κρεσέντο του Κόμπε να κάνει έντεκα σουτ και να βάλει 13 πόντους.
Ιδού για την ιστορική τεκμηρίωση του πράγματος, οι συνθέσεις των δυο ομάδων:

ΛΕΙΚΕΡΣ: Λαμάρ Οντομ 8, Κόμπε Μπράιαντ 81, Σμους Πάρκερ 13, Κουάμε Μπράουν 3, Κρις Μιμ 12, Ντιβάιν Τζορτζ , Λιουκ Γουόλτον, Σάσα Βούγιασιτς 3, Μπράιαν Κουκ 2, Ντέβιν Γκριν.

ΡΑΠΤΟΡΣ: Τζέιλεν Ρόουζ 17, Κρις Μπος 18, Μάικ Τζέιμς 26, Μόρις Πέτερσον 7, Ματ Μπόνερ 12, Τσάρλι Βιλανουέβα 13, Τζόι Γκρέιαμ 3, Χοσέ Καλδερόβν 4, Πάπι Σόου 4, Ερικ Γουίλιαμς

Ο επίλογος θα είναι γαστριμαργικού χαρακτήρα και οφειλόμενος από την πρότερη αναφορά μου στα ζυμαρικά, στο κοτόπουλο και στα σουβλάκια του συχωρεμένου του Γρηγόρη Αγανιάν, που ανέθρεψαν γενιές και γενιές Νικαιώτες και Κορυδαλλιώτες, συμπεριλαμβανομένης και της ταπεινότητος μου!

Πήρα αφορμή γι’ αυτή την αναφορά από το δημοσίευμα του nba.com, στο οποίο ο Κόμπε αποκάλυψε ότι δεν έφαγε βασιλικό πολτό, ούτε ήπιε τον μέλανα ζωμό, αλλά κάτι πολύ πιο συνηθισμένο και συνάμα junk! «Πίτσα πεπερόνι και μια σόδα το προηγούμενο βράδυ και ένα μπέργκερ με τηγανιτές πατάτες πριν από τον αγώνα»

Η συνέχεια είναι γνωστή. «Εφαγα το μπέργκερ μέσα στα αποδυτήρια και βγήκα να παίξω. Με πονούσε κιόλας το γόνατο μου και έπρεπε να κάνω λίγη θεραπεία πριν από τον αγώνα» θυμήθηκε ο Κόμπε που παραδόξως αντιμετωπίσθηκε από τους Ράπτορς με άμυνα «ένας εναντίον ενός» και χωρίς double teams, triple teams και παγίδες. «Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη βραδιά» κατέληξε με νοσταλγία ο Μπράιντ, που ακόμη και τώρα πιστεύει ότι το επίτευγμα των 81 πόντων δεν είχε λογική εξήγηση, εξού και η συνακόλουθη φιλοσοφική θεώρηση του: «Πάντοτε θα υπάρχει κάτι μαγικό, κάτι μυστικιστικό σε αυτή την υπόθεση...»