Καλαϊτζής: «Ο προπονητής του... αυτοκινήτου»

Αναλυτικά το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο eska.gr:

«-Μην κάτσεις πίσω, έλα μπροστά, να τα ακούσεις…!
-…OK…
-Είναι δυνατόν να μην μπορείς να βάλεις καλάθι από τόσο κοντά; Και αφού βλέπεις ότι δεν μπαίνει, γιατί κάνεις πάσες; Και ιδιαίτερα στον Γιαννάκη, που δεν στη δίνει ποτέ! Για να μη μιλήσω για τον άχρηστο τον προπονητή σου, που σε έχει μόνο για να παίζεις άμυνα και σε κάνει αλλαγή συνέχεια με τον Παύλο, αυτόν που δεν ξέρει ούτε τι χρώμα έχει η μπάλα!
-Μπαμπά, σε παρακαλώ, μην τρέχεις, φοβάμαι. Ασε με να σου εξηγήσω, δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.
-Τι λες αγόρι μου, είναι έτσι και χειρότερα. Εσύ είσαι φτιαγμένος για πρωταγωνιστής, για μεγάλα πράγματα. Δεν θα αφήσω κανέναν να σου κόψει το μέλλον. Θα φύγουμε απο αυτή την ομάδα. Δεν είναι για σένα. Ολο χάνουν. Οι άχρηστοι. Εσύ μια μέρα, θα παίξεις στον Παναθηναϊκό, στον Ολυμπιακό για να μην σου πω, στο ΝΒΑ!

Ελάτε, αλήθεια, πείτε μου. Πόσοι από εσάς που διαβάσατε αυτό, δεν αναγνωρίσατε τον εαυτό σας στο αυτοκίνητο; Αλήθεια, όμως. Πόσοι απο εσάς, δεν περιμένετε την λήξη του αγώνα ή της προπόνησης, για να βγάλετε απο μέσα σας τον… Ομπράντοβιτς; Πόσοι βομβαρδίζετε τα παιδιά σας, με το τι ΔΕΝ έκανε καλά και με το τι ΕΠΡΕΠΕ να κάνει. Πόσοι δίνετε… συμβουλές, για το πώς παίζεται το pick & roll και για το αν χρησιμοποιεί το παιδί καλά τα σκριν; Πόσοι… βλέπετε συνέχεια, ότι ο προπονητής (αυτός ο… άχρηστος) αδικεί τον υιό σας, που δεν τον βάζει 5άδα ή που δεν έχει ένα σύστημα για «εσάς»; Μιας και αναφέρεστε, πλέον, στον πρώτο πληθυντικό οταν μιλάτε για τον υιό σας! Πόσοι έχετε κρίνει διαιτητή, με τα χειρότερα λόγια, άσχετα με το αποτέλεσμα. Ασχετα, αν ξέρετε ή όχι τους κανονισμούς. Η αγάπη του καθενός μας για τα παιδιά μας, είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο. Ολοι θέλουμε το καλύτερο γι’ αυτά. Ολοι θέλουμε να τα βοηθήσουμε, όσο πιο πολύ μπορούμε, να τα καταφέρουν. Με ό,τι κι αν κάνουν, με ό,τι κι αν καταπιαστούν. Ο αθλητισμός, ίσως, είναι ένα από τα πιο ευχάριστα χόμπι που μπορεί να έχει κάποιος. Και μπορεί να το έχει για μια ζωή.

Eίναι τρόπος ζωής. Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που προσφέρει, εκτός από άθληση και υγεία στο σώμα, μια αρμονία στον άνθρωπο. Ανιδιοτέλεια, συνεργασία, υπομονή, πειθαρχία, ανταγωνιστικότητα, χαρά, λύπη, προσμονή, ενθουσιασμό, απογοήτευση, κίνητρο, μαχητικότητα, ωριμότητα, σεβασμό, γέλιο, κλάμα, λογική, αυθορμητισμό. Είμαι σίγουρος, ότι έχετε να προσθέσετε πολλά ακόμα. Συμφωνώ. Γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε, στέλνετε τα παιδιά σας στο μπάσκετ. Οχι για να γίνουν Jordan ή Bryant. Οχι για να γίνουν Γκάλης ή Γιαννάκης. Οχι για να γίνουν Διαμαντίδης ή Σπανούλης. Είναι ωραίο να έχουν αυτούς τους τεράστιους αθλητές, σαν πρότυπο. Είναι ωραίο να προσπαθήσουν και να κάνουν τα πάντα, για να τους φτάσουν και να τους ξεπεράσουν. Είστε σίγουρα διατεθειμένοι να τα βοηθήσετε. Να κάνετε θυσίες. Τα πάντα. Χωρίς όμως να περιμένετε ανταλλάγματα. Διαλέγοντας τον σωστό δρόμο. Μην περιμένετε και μην απαιτείτε από το παιδί σας, να κάνει αυτά πού δεν κάνατε ή που δεν καταφέρατε εσείς. Μιλήστε τους.

Ρωτήστε τα. Τι θέλουν. Αν τους ευχαριστεί αυτό που κάνουν. Αφήστε τα να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να πάρουν αποφάσεις, να εξωτερικεύσουν τα αισθήματά τους. Επιβραβεύστε τα. Χειροκροτήστε τα. Οσο «καλό» κι αν είναι ένα παιδί -τεχνικά- σε μικρή ηλικία και όσο άρτια προπονημένο και καταρτισμένο γύρω από το μπάσκετ, για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα, θα πρέπει να έχει αποφασιστικότητα και πρωτοβουλία. Να έχει προσωπικότητα. Δηλαδή, να έχει αυτό που λέμε, ταλέντο.

Με εκτίμηση

Γιώργος Καλαϊτζής»