Μάντζαρης σε Διαμαντίδη: «Δε γουστάρω που σταματάς!»

Δημήτρη,

Κατ' αρχήν, θέλω να σ' ευχαριστήσω πολύ για ό,τι έχεις προσφέρει στο μπάσκετ. Αν δεν ήσουν εσύ και ορισμένα άλλα παιδιά της γενιάς σου, δεν ξέρω κι εγώ αν θα ασχολούμουν τόσο φανατικά με το άθλημα. Από 13 ετών, όταν άρχισε να μου σφηνώνεται η ιδέα να γίνω μπασκετμπολίστας, ήσουν το πρότυπό μου. Έπαιζες στη θέση που παίζω κι εγώ και τα κατορθώματά σου, αποτελούσαν για μένα οδηγό. Η καταξίωσή σου στην «ελίτ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, χάραξε τον δρόμο για πολλά νέα παιδιά που ονειρεύονταν και ονειρεύονται να κάνουν την καριέρα σου. Αφήνεις πίσω σου πολύ πλούσια κληρονομιά και μακάρι, εμείς οι νεότεροι, να συνεχίσουμε το έργο σου και να πετύχουμε τα μισά απ' όσα έχεις πετύχει εσύ.

Να 'σαι σίγουρος ότι θα μου λείψουν σίγουρα οι μονομαχίες μας και όλες αυτές οι κλωτσοπατινάδες που ρίχναμε στα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού... Ξέρεις τότε που σε τράβαγα και με τράβαγες, τότε που πέφταμε και οι δύο μαζί και ζήταγες φάουλ και που σου έλεγα: «έλα ρε Μήτσο, τι φάουλ, ούτε που σ' ακούμπησα!»... Τότε που γκρίνιαζες στους διαιτητές και πεταγόμουν για να τους πω: «Κι εγώ τον σέβομαι τον Διαμαντίδη, δείξτε λίγο ίση αντιμετώπιση!»... Τότε που τρελαινόσουνα και με κοίταγες λίγο παράξενα, όταν σε βαρούσα πιο πολύ από όσο θα έπρεπε...

Πραγματικά μου είναι δύσκολο να φανταστώ πως θα είναι τα επόμενα ντέρμπι των «αιωνίων». Ότι θα ερχόμαστε στο ΟΑΚΑ και δεν θα ακούμε τον κόσμο να φωνάζει το όνομά σου, όπως έκανε ακόμη και φέτος, όταν πήραμε το πρωτάθλημα. Το παιχνίδι σου μονοπωλούσε επί χρόνια τις αναλύσεις του scouting αλλά και τις δικές μου σκέψεις πριν τους μεταξύ μας αγώνες. Βλέπεις, μετά τον Βασιλόπουλο, ο κλήρος έλαχε σε μένα και παίζοντας τόσες φορές αντίπαλός σου, μπορώ να πω, ότι έγινα πολύ καλύτερος αμυντικός κι αυτό το χρωστάω στον μεγάλο βαθμό δυσκολίας που είχε πάντα το μαρκάρισμά σου. Μπορεί, λοιπόν, η δουλειά μου να γίνεται πλέον ευκολότερη, προσωπικά, όμως, δεν χαίρομαι που σταματάς. Γούσταρα πάντα να παίζω αντίπαλός σου, γιατί ο ανταγωνισμός μαζί σου, με βελτίωνε συνεχώς σαν παίκτη.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μας μονομαχία, στο Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» και την καλή εμφάνιση που είχα κάνει τότε απέναντι σου, με την οποία ουσιαστικά καθιερώθηκα στον Ολυμπιακό. Τότε που είχα βάλει ένα τρίποντο μπροστά σου και σου έριξα κάτι... γαλλικά και κούνησες το κεφάλι σου! Όπως επίσης, την μέρα που σε είδα τυχαία στο αεροδρόμιο - όταν ακόμη έπαιζα στο Περιστέρι - και σου ζήτησα να βγάλουμε φωτογραφία. Εσύ μπορείς να μην το θυμάσαι, αλλά εγώ την έδειχνα για όλο το καλοκαίρι και καμάρωνα...

Σε αντίθεση με το πόσο ντροπαλός, συνεσταλμένος και ταπεινός ήσουν πάντα έξω από το γήπεδο, μέσα στις τέσσερις γραμμές μεταμορφωνόσουν σε άλλον άνθρωπο και στον απόλυτο ηγέτη. Είμαι σίγουρος ότι από τη στιγμή που ένιωσες ότι ήρθε η ώρα να σταματήσεις, έκανες την καλύτερη επιλογή. Εσύ άλλωστε, ξέρεις καλύτερα απ' όλους το σώμα σου, τις αντοχές σου, την διάθεσή σου και πότε έρχεται το τέλος.

Σου εύχομαι το καλύτερο για τη συνέχεια της ζωής σου...

Ο αντίπαλός σου, Βαγγέλης