Επίσημη «στραπατσαρισμένη»

Να 'μαστε πάλι εδώ...

Σε ένα γνώριμο, μίζερο, επαναλαμβανόμενο σκηνικό. Αυτό της ήττας, της αποτυχίας, της γκρίνιας, της παραφιλολογίας και του τώρα «τι κάνουμε;».

Τι κάνουμε λοιπόν; Για αρχή, ας παραδεχτούμε το αυτονόητο.

Για 7ο συνεχόμενο καλοκαίρι, αποτύχαμε, απλώς το κάναμε με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με το παρελθόν και με διαφορετικές συνθήκες.

Έχουμε αποτύχει με ομαδάρες (2010, 2015), με ελαφρυντικά (2011, 2016), με σοκ (2012), με «έπαινο» (2014) και με... Τρινκιέρι (2013). Κρατήστε την αναφορά στον καλό Ιταλό προπονητή και θα επανέλθω.

Γενικά, αποτυγχάνουμε διαρκώς, με 4 διαφορετικούς προπονητές (Καζλάουσκας το 2010, Ζούρος το 2011 και το 2012, Τρινκιέρι το 2013 και Κατσικάρης από 2014 και μετά) και με κάθε πιθανό και απίθανο αντίπαλο. Ισπανία το 2010 και το 2015, Γαλλία το 2011, Νιγηρία το 2012, Σλοβενία το 2013, Σερβία το 2014 και Κροατία το 2016.

Παράλληλα, εκτός των αποτυχιών, «χάνουμε» και παίκτες.

Το 2010 σταμάτησαν ο Διαμαντίδης (30) και ο Τσαρτσαρής (31), ενώ είχε προηγηθεί ο Παπαλουκάς (31) και ο Λάζος (27) με τον Ντικούδη (30) και τον Χατζηβρέττα (30) 2 χρόνια νωρίτερα, το 2015 είπαν «αντίο» ο Σπανούλης (33), ο Ζήσης (32) και ο Καϊμακόγλου (32), κάπου στην πορεία «χάθηκαν» ο Σχορτσανίτης (25) κι ο Μαυροκεφαλίδης (29) και «αγνοήθηκε» ο Φώτσης (32) -για τον οποίο έχω γράψει και στο παρελθόν πόσο απαραίτητη και αυτονόητη θεωρώ την παρουσία του στην Εθνική-, ενώ μέσα σε όλα έχουμε και τους (εκτός προγράμματος, αλλά απολύτως φυσιολογικούς) τραυματισμούς.

«Γιατί όχι οι «δικοί μας;»

Χθες κυκλοφόρησε μια φωτογραφία του Τζινόμπιλι και του Σκόλα, που είναι μαζί στην Εθνική εδώ και 20 χρόνια, και συγκέντρωσε χιλιάδες likes στα ελληνικά social media.

Δύο τύποι, που ξεκίνησαν μαζί έφηβοι και 20 χρόνια μετά -με κάποια αναπόφευκτα διαλείμματα- συνεχίζουν να παίζουν στην Εθνική της Αργεντινής στελεχώνοντας την πιο «διάσημη συμμορία» του παγκόσμιου μπάσκετ. Το ίδιο ντουέτο, μαζί με τον Νοσιόνι, που επίσης συνεχίζει, ήταν οι πρωταγωνιστές της επικής νίκης στο Μουντομπάσκετ του 2002 κόντρα στην Αμερική. 14 χρόνια πριν...

«Κι οι δικοί μας;», ήταν η πιο δημοφιλής ερώτηση στα σχόλια, κάτω από τη φωτογραφία. Οι δικοί μας γιατί σταματάνε στα 30-32;

Είναι προφανές, καθώς πλέον συμβαίνει εδώ και μια 10ετία σχεδόν, ότι οι «δικοί» μας δεν «γουστάρουν» την Εθνική τόσο πολύ, ώστε να θυσιάζουν τα καλοκαίρια τους, να επιβαρύνουν τα ήδη εξαντλημένα κορμιά τους με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να βρουν ρυθμό τον χειμώνα και να στερούνται τις οικογένειές τους και τους φίλους τους.

Πρόκειται για παιδιά που έχουν δώσει και κατακτήσει τα πάντα με την ομάδα και έχουν κάθε δικαίωμα να πουν «ως εδώ», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι όποιες αποφάσεις τους δεν είχαν κόστος και συνέπειες για το οικοδόμημα της Εθνικής.

Αυτό δεν είναι... δική μου διαπίστωση, αλλά αυταπόδεικτη πραγματικότητα. Ίσως δυσάρεστη, αλλά πραγματικότητα.

Στην Εθνική κανείς δεν πρέπει να παίζει με το ζόρι. Παίζουν όσοι το θέλουν και όσοι μετράνε τις μέρες ανάποδα, για να βρεθούν μαζί με τους συμπαίκτες τους στο ΟΑΚΑ. Παράλληλα, είναι εξαιρετικά άδικο και εκνευριστικό για τα παιδιά που στελεχώνουν την εκάστοτε Εθνική να διαβάζουν «τι θα γινόταν αν έπαιζε μια τελευταία φορά πριν το "αντίο" ο Διαμαντίδης, αν ο Σπανούλης μετάνιωνε, αν ο Ζήσης δεν σταματούσε μετά από 12 καλοκαίρια ή αν ο Καζλάουσκας είχε αποδεχτεί το αίτημα του Παπαλουκά να ενσωματωθεί λίγο αργότερα στην προετοιμασία»

Η Εθνική του μπάσκετ, η μακράν πιο αγαπημένη, παινεμένη, παρασημοφορημένη ομάδα της Ελλάδας, έχει χάσει το δρόμο της, τη φιλοσοφία της, το "know how" της, αλλά ευτυχώς δεν έχει χάσει -ούτε και θα χάσει ποτέ- τον κόσμο της, φιλάθλους, δημοσιογράφους και ανθρώπους του μπάσκετ, που νοιάζονται γι αυτήν.

Με όσους περίμεναν στη γωνία την αποτυχία της «Εθνικής του Σπανούλη» τα τελευταία χρόνια και φέτος χάρηκαν με τον αποκλεισμό, επειδή ο Κατσικάρης δεν κάλεσε τον Παππά (έναν παίκτη με τσαγανό και μπασκετικό εγωισμό, που ζήτημα όμως να έχει κάνει 10 «μεγάλα» παιχνίδια στην καριέρα του), δεν θα ασχοληθώ.

«Έλα ρε Φώτη...»

Θυμάμαι το 2013 στη Λουμπλιάνα, στο ξενοδοχείο των δημοσιογράφων, να στήνουμε ατελείωτα μεταμεσονύχτια «πηγαδάκια» με τον Φώτη Κατσικάρη -που σχολίαζε τους αγώνες για λογαριασμό της τηλεόρασης- και να προσπαθούμε να τον «πείσουμε» να «βγει μπροστά» και να διαδεχτεί τον Τρινκιέρι. Τότε ήταν ο... εκλεκτός!

Πέρασαν 3 χρόνια, ο Τρινκιέρι αποθεώνεται -ναι, «ο παχουλός μάγειρας με το καρέ μαλλί» που ντροπιάζει την Εθνική- για τη δουλειά του στην Μπάμπεργκ, ενώ ο Κατσικάρης είναι ο, «μυρωδιάς, με τα ωραία ρούχα και τις δημόσιες σχέσεις, που δεν κάνει για τόσο μεγάλη ομάδα» και πρέπει να φύγει.

Τώρα, το πιο... hot όνομα, είναι ο Γιαννάκης!

Ο «πιστός στρατιώτης Δράκος», στις εποχές του οποίου η Εθνική ανέβηκε στην κορυφή του μπασκετικού πλανήτη.

Ωραίο ακούγεται και προφανώς ισχύει, αρκεί να έχεις επιλεκτική μνήμη.

Οι ίδιοι -φίλαθλοι και δημοσιογράφοι- που σήμερα βλέπουν τον Γιαννάκη ως την ιδανική λύση (και πιθανότατα είναι) είναι αυτοί που έγραφαν ότι ο «Παναής» έχει αποτύχει παντού εκτός της Εθνικής (σε Ολυμπιακό, Λιμόζ και Κίνα) ότι δεν έχει φρέσκες μπασκετικές ιδέες, ότι πέτυχε χάρη στην απίστευτη φουρνιά παικτών, που έπεσε στα χέρια του και ότι ανήκει στο παρελθόν.

Α πα πα πα, δεν τα θυμάστε όλα αυτά; Μάλλον θα τα έβγαλα όλα από το μυαλό μου!

Αν η Εθνική ήταν ομάδα στο NBA 2k και μπορούσαμε να σχηματίσουμε το ιδανικό ρόστερ -εντός και εκτός παρκέ- από Έλληνες παίκτες, προπονητές και παράγοντες, το αποτέλεσμα για το φετινό καλοκαίρι θα ήταν «κάπως» έτσι:

Διαμαντίδης, Καλάθης, Σπανούλης, Ζήσης, Σλούκας, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Αντετοκούνμπο Γ, Πρίντεζης, Φώτσης, Μπουρούσης, Κουφός (επιπλέον Μάντζαρης, Χαραλαμπόπουλος, Παπαπέτρου, Αντετοκούνμπο Θ, Αγραβάνης, Παπαγιάννης στην προετοιμασία), με προπονητή τον Ιτούδη και «συνεργάτες» τον Μπαρτζώκα, τον Πρίφτη και τον Παπαθεοδώρου, πρόεδρο της Ομποσπονδίας τον Παπαλουκά, «πρωτοπαλίκαρά» του, τον Ρεντζιά, τον Τσαρτσαρή, τον Ντικούδη, τον Κακιούζη και τον Λάζαρο, υπεύθυνο για τον σχεδιασμό των εθνικών ομάδων (από παίδες μέχρι άνδρες) τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον Γκάλη στον ρόλο του «ιερού τοτέμ» που εμπνέει τους νέους και προκαλεί σεβασμό και θαυμασμό σε αντιπάλους, παράγοντες, διαιτητές και φιλάθλους.

Τι λέτε; Αυτοί οι 30 τύποι, με τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις, θα ήταν ή όχι φόβητρο για όλους;

Ή θα σκεφτόταν κανείς να πει «όχι» στην πρόσκληση τους;

Πού θέλω να καταλήξω; Προφανώς και είναι μέγα ζήτημα ότι τόσοι μεγάλοι παίκτες έπαψαν να γουστάρουν την Εθνική, πολύ πριν κρεμάσουν τα παπούτσια τους. Και είναι ένα ζήτημα που απαιτεί σκέψη και λύση! Όσο είναι καιρός...

Το ψάρι όμως, πάντα βρομάει από το κεφάλι. Έχουμε αλλάξει 4 προπονητές, έχουμε δοκιμάσει κάθε λογικό και παράλογο ρόστερ, έχουμε πάει με το κεφάλι ψηλά και με το κεφάλι χαμηλά και το αποτέλεσμα είναι διαρκώς το ίδιο.

Γιατί; Γιατί οι διαθέσιμοι παίκτες -χωρίς να φταίνε οι ίδιοι προφανώς- δεν είναι στο επίπεδο του παρελθόντος και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τους ελληνικούς συλλόγους και γενικότερα το ευρωπαϊκό μπάσκετ, που έχει «μετακομίσει» στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.

Οι εποχές άλλαξαν, το μπάσκετ άλλαξε, οι προτεραιότητες για πολλούς άλλαξαν, αλλά η Ομοσπονδία μένει πεισματικά σε ένα μοντέλο διοίκησης του παρελθόντος.

Ανήκω σε αυτούς που θεωρούν τον Γιώργο Βασιλακόπουλο έναν από τους σημαντικότερους, αν όχι τον σημαντικότερο, παράγοντες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Το ελληνικό μπάσκετ του οφείλει πολλά!

Παρά την ξεροκεφαλιά και τον δογματισμό του, παρά την επιμονή του στην αρχή του ενός και στον αυθαίρετο διαχωρισμό δημοσιογράφων/παικτών/προπονητών κλπ σε «καλούς και κακούς», ο Βασιλακόπουλος είναι ο καπετάνιος του θαύματος που έχει συντελεστεί στο ελληνικό μπάσκετ σε εθνικό επίπεδο εδώ και 30 χρόνια.

Όποιος δεν του το πιστώνει αυτό, νομίζω ότι δεν σκέφτεται καθαρά. Τα χρόνια όμως πέρασαν!

Οι Αμερικανοί δεν είναι «μαύρες μαϊμούδες», οι μάνατζερ δεν είναι «αντζέντηδες της κακιάς ώρας» και οι στοιχηματικές εταιρείες δεν είναι «η καταστροφή του αθλήματος». Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, για έναν άνθρωπο να μεγαλώνει και από σεβαστός και ισχυρός -με την καλή ή την κακή έννοια- να αρχίσει να θεωρείται γραφικός.

Ο Βασιλακόπουλος ήρθε η ώρα να αποχωρήσει και μαζί του η Ομοσπονδία οφείλει να αλλάξει προσανατολισμό και πρόσωπα. Όχι όλους προφανώς! Υπάρχουν «εργάτες» που έχουν δώσει τη ζωή τους για το οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ, αλλά οι «κεφαλές» πρέπει να αλλάξουν.

Νέοι άνθρωποι, νέο πλάνο, νέος αέρας και νέα φιλοσοφία.

Είτε αφορά την Εθνική ανδρών, είτε αφορά τη διαιτησία, είτε αφορά το αναπτυξιακό, είτε αφορά τα κύπελλα και τις μικρότερες κατηγορίες.

Μια λεπτομέρεια μόνο! Στην υπόθεση της ΑΕΚ, προφανώς η ευθύνη για τη «μάχη» και το "bras de fer" μεταξύ Euroleague και FIBA, δεν βαρύνει τον ίδιο Βασιλακόπουλο. Μπροστά στη γελοία απειλή της παγκόσμιας Ομοσπονδίας «ή την ΑΕΚ ή την Εθνική», δεν υπάρχει κανείς παράγοντας που θα «επέλεγε» την ΑΕΚ.

Ούτε καν Κιριλένκο ή Σαμπόνις, που ηγούνται του ρωσικού και του λιθουανικού μπάσκετ αντίστοιχα.

Πριν λίγη ώρα, η ισπανική Ομοσπονδία μπάσκετ ανακοίνωσε ότι ο νέος της πρόεδρος είναι ο 38χρονος Χόρχε Γκαρμπαχόθα. Ο γνωστός! Καταλάβατε πού το πάω φαντάζομαι...

Υγ: Επειδή το «πλάνο» βγαλμένο από το Playstation, που περιέγραψα πιο πάνω, μάλλον θα μείνει στο "GM Mode" του 2k, την Εθνική που θα παρουσιαστεί στο προσκλητήριο του 2017, τη φαντάζομαι έτσι:

Καλάθης, Μάντζαρης, Μποχωρίδης, Αθηναίου, Ντόρσεϊ, Σλούκας, Παππάς, Γιάνκοβιτς, Χαραλαμπόπουλος, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Θανάσης και Γιάννης Αντετοκούνμπο, Πρίντεζης, Αγραβάνης, Μήτογλου, Παπαγιάννης, Κουφός, Μπόγρης και όλο και κάποιος που ξεχνάω. Αυτοί οι 20, με έναν προπονητή 5ετίας, με 1ο στόχο την πρόκριση στην 8άδα (καλώς ή κακώς εκεί ανήκουμε αυτήν τη στιγμή), με πολλή δουλειά, πολλή επιμονή και δεδομένες όσο και απαραίτητες «σφαλιάρες». Αλλιώς δεν γίνεται...

Οι Σέρβοι, που από το 1995 ως το 2002 έκαναν πλάκα σε όλο τον πλανήτη, έκαναν 8-9 χρόνια να ξαναβρεθούν στην ελίτ. Και μιλάμε για μια χώρα που θα μπορούσε να στελεχώσει 5 Εθνικές ομάδες με τόσο ταλέντο που υπάρχει.

Υγ2: Ανέκαθεν μισούσα τη νοοτροπία του «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Αντιθέτως! Όταν τα άλογα και οι άνθρωποι γερνούν, πόσο μάλλον αν έχουν προσφέρει τόσα πολλά, είναι χρέος τόσο των ίδιων, όσο και των προσφιλών τους προσώπων, να τους πείσουν ότι ήρθε η ώρα να αποσυρθούν, έτσι ώστε να φύγουν μέσα σε χειροκρότημα και όχι μέσα σε γιούχα. Ισχύει για το παρκέ, τους πάγκους, τα γραφεία...

Υγ3: Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ο νέος ηγέτης της Εθνικής. Είναι 21 ετών, παίζει στο ΝΒΑ και έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Είναι έτοιμος; Όχι βέβαια! Στα 21 έτοιμος ήταν μόνο ο Κούκοτς! Κάνει λάθη; Άπειρα!

Ε και; Είμαστε τυχεροί που τον έχουμε, είμαστε ακόμα πιο τυχεροί που σκέφτεται τόσο υπεύθυνα και αναλαμβάνει την ευθύνη, και έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι κάθε χρόνο θα βελτιώνει ένα στοιχείο στο παιχνίδι του, μέχρι να φτάσει το ταβάνι του.

Τέτοιες ξεγυρισμένες σφαλιάρες κάνουν μόνο καλό. Θυμηθείτε τον Παπαλουκά, στα 24 του, να χάνει 6 βολές στο knock out με τη Γερμανία το 2001, τον Διαμαντίδη, στα 22 του, να φοβάται και τη σκιά του στο knock out με την Ιταλία το 2003, τον Σπανούλη, στα 23 του, να κάνει μόνο ποικιλίες στα κρίσιμα ματς του 2005. Δούλεψαν, πάλεψαν και έγιναν αυτοί που έγιναν...

Υγ4: Μέσα σε όλους ξεσάλωσαν και οι νεοναζί με το επιχείρημα «απέτυχε η Εθνική των μαύρων». Είστε και θα είστε η ντροπή των γονιών σας και το «άγχος» των παιδιών σας. Μήπως και κανένας φίλος τους, «σκαλίσει» τα social media και καταλάβει πόσο δυστυχής μαλάκας είναι ο μπαμπάς τους...

Υγ5: Είναι δεδομένο ότι ο Φώτης Κατσικάρης απέτυχε και απέτυχε παταγωδώς. Όπως είχαν αποτύχει και οι προηγούμενοι...

Το κακό είναι ότι δεν απέτυχε μόνο στο κομμάτι της τεχνικής προετοιμασίας (δεν ήταν δα και τίποτα σπουδαία τρικ οι ιδέες του Πέτροβιτς), αλλά και στο κομμάτι της πνευματικής ετοιμότητας. Όπως με τη Σερβία το 214 και με την Ισπανία πέρσι στη Λιλ.

Είναι εξίσου δεδομένο ότι ο Κατσικάρης -όπως και οι προηγούμενοι- είναι καλός προπονητής. Απλώς, δεν κάνουν όλοι οι προπονητές για Εθνικές ομάδες. Θεωρούσα πολύ καλή επιλογή τον Τρινκιέρι το 2013 και ακόμα καλύτερη τον Κατσικάρη το 2014. Ούτε κολλητός τους είμαι, ότι πάμε μαζί διακοπές.

Βλέπετε, υπάρχει και το ενδεχόμενο να στηρίζεις κάποιον χωρίς να έχεις προσωπικές σχέσεις μαζί του, χωρίς να σε πληρώνουν για να το κάνεις και χωρίς να έχεις ίδιον όφελος.

Απλώς τα τελευταία χρόνια, ιδίως μέσα στην κρίση, εντάθηκε η φιλοσοφία του «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» και «όποιος είναι εναντίον μας είναι... πληρωμένος, κολλητός, γερμανοτσολιάς ή βολεμένος». Ταιριάζει και στον αθλητισμό και στα πολιτικά και στην Ελλάδα ολόκληρη.

Αυτά τα ολίγα, καλό καλοκαίρι και Vive la France!

Α και... εμπιστοσύνη σε μια ομάδα που γεμίζει τα καλοκαίρια μας 30 χρόνια τώρα