Πτήση με κέρινα φτερά

H εύκολη, φτηνή λύση είναι να τεντώνει κανείς το δάχτυλο και να μοιράζει ευθύνες. Φταίει ο Κατσικάρης, που παρουσίασε μία ομάδα ψυχολογικά εύθραυστη, πνευματικά ανέτοιμη και αγωνιστικά ευάλωτη. Φταίει ο Καλάθης, που έκανε το χειρότερο παιχνίδι της ζωής του μολονότι ξεκούραστος. Φταίει ο Μπουρούσης, που υστέρησε και στα τρία κρίσιμα ματς της τελευταίας τριετίας. Φταίει ο Αντετοκούνμπο, που νομίζει ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι μονοδιάστατο και νερόβραστο όπως το ΝΒΑ. Φταίει ο άλλος Αντετοκούνμπο, που δεν ξέρει ούτε τα βασικά και είναι και μαύρος και δεν γουστάρουμε μαύρους, ρε φίλε.

Φταίει ο Μάντζαρης, που έμεινε στάσιμος και παντοτινός ρολίστας. Φταίει ο Περπέρογλου, που χρειάστηκε ένα ημίχρονο για να μπει στο παιχνίδι. Φταίει ο Κουφός, που παίζει άμυνα σχολικού επιπέδου. Φταίνε ο Παπαπέτρου και ο Αγραβάνης, που στα δύσκολα έψαχναν τον Σπανούλη.

Φταίει ο Βασιλακόπουλος, που κατσικώθηκε στην καρέκλα και δεν αφήνει να μπουν στην Ομοσπονδία νέοι άνθρωποι με νέες ιδέες. Φταίνε οι φίλαθλοι και οι «φίλαθλοι», που αντί να αγκαλιάσουν την Εθνική την ποτίζουν με δηλητήριο. Φταίνε ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, που ξεζουμίζουν τους παίκτες και μετά απαιτούν την αποχή τους.

Φταίνε οι προπονητές των παιδικοεφηβικών, που δίνουν έμφαση στην τακτική και όχι στο σουτ. Φταίνε οι δημοσιογράφοι, που κάνουν κριτική με απαλό γάντι και υπερτιμούν τις δυνατότητες της ομάδας. Φταίει η άτιμη κενωνία, φταίει ένας, φταίνε δύο, φταίνε τρεις, φταίει προφανώς και ο Χατζηπετρής.

Στην πραγματικότητα, το Προολυμπιακό τουρνουά του 2016 δεν ήταν παρά ένας καθρέφτης. Όχι παραμορφωτικός, αλλά ακριβής και αδυσώπητος. Αυτοί είμαστε και μέχρι εκεί φτάνουν τα χέρια μας.

Όποτε κατορθώνουμε να συσπειρωθούμε και να καταθέσουμε στο παρκέ το σύνολο των δυνάμεών μας, όπως πέρυσι και πρόπερσι, είμαστε ισχυροί και ικανοί να κοιτάξουμε στα μάτια τους μνηστήρες των μεταλλίων και των διακρίσεων. Όταν όμως αφήνουμε την ομάδα να φυλλορροεί και υποσκάπτουμε τα θεμέλιά της με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, πέφτουμε στο από κάτω ράφι και κοιτάζουμε την ελίτ από το κλειστό τζάμι, όπως το κοριτσάκι με τα σπίρτα.

Η Εθνική ομάδα αντλεί το δυναμικό της από ένα γκρουπ 20-25 αξιόλογων παικτών και 5-6 πρωτοκλασάτων προπονητών. Μιλάμε για Έλληνες, με όλες τις ιδιαιτερότητες και όλα τα κουσούρια της φυλής που δεν μπορεί να κάνει χωριό ούτε με τον διπλανό της.

Για την εξωγηπεδική της δύναμη, απαιτεί στήριξη και στοργή, από την κοινή γνώμη, από τους συλλόγους, από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, από την «τέταρτη εξουσία» και φυσικά από την Ομοσπονδία.

Οι επιτυχίες της προηγούμενης δεκαετίας εξωράισαν καταστάσεις κάθε άλλο παρά ιδανικές. Και γκρίνια υπήρχε και φαγωμάρα και ναρκοθέτηση εκ των έσω και χολή από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Τότε όμως η ομάδα ήταν δυνατή και άντεχε τους κραδασμούς.

Οι εκτυφλωτικές προσωπικότητες του Γιαννάκη, του Παπαλουκά, του Ζήση, του Διαμαντίδη, του Σπανούλη, του Κακιούζη, του Τσαρτσαρή και των άλλων αναντικατάστατων στελεχών (όπως και παραγόντων όπως ο Βασιλακόπουλος, ο Κολοκυθάς, ακόμη και ο Συρίγος) εξαφάνιζαν από τον ορίζοντα τους νάνους που προσπαθούσαν να υποσκάψουν τα θεμέλια της ομάδας.

Η κατηφόρα ξεκίνησε όταν ο οπαδισμός (με και χωρίς γραβάτα) κατόρθωσε να διεισδύσει στο dna της Εθνικής, με αφετηρία εκείνο το καταραμένο «φιλικό» με τους Σέρβους, το 2010 στο ΟΑΚΑ. Τα πρώτα «όχι» κορυφαίων παικτών, του Παπαλουκά του 2009 και ιδίως του Διαμαντίδη το 2010, άνοιξαν Κερκόπορτα που είναι πλέον αδύνατο να κλείσει.

Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη πραγματική αποτυχία της Εθνικής (την ήττα από τη Νιγηρία στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2012), δεν έχει μείνει στις τάξεις της ούτε ένας παίκτης από τη χρυσή ομάδα του 2005-8, αφού και ο Μπουρούσης θα πρέπει να θεωρείται απόστρατος.

Η Ισπανία, που βγάζει πολλαπλάσιους παίκτες από την Ελλάδα και βρίσκεται έτη φωτός μπροστά σε οργάνωση, πάει στο Ρίο με τον ίδιο πυρήνα που κέρδισε τον τελικό του 2006 στη Σαϊτάμα.

Τη γαλανόλευκη φανέλα της Αργεντινής, δείτε και τη φωτογραφία στο τέλος του κειμένου, τη φορούν ακόμη οι ήρωες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και του 2008. Οι Γάλλοι έδωσαν όρκο αντεπίθεσης και επιστροφής αμέσως μετά το περυσινό στραπάτσο και έστειλαν στη Μανίλα τις παλιοσειρές.

Οι δικοί μας ήρωες παρακολουθούν τους αγώνες της Εθνικής ομάδας με παντούφλες. Πού θα βρισκόμασταν αν δεν έπεφτε από τον ουρανό ο ευλογημένος Αντετοκούνμπο; Τι ομάδα θα είχαμε αν δεν στρέφαμε την προσοχή στην κοινότητα των Ελληνοαμερικανών;

Το δικό μας μπάσκετ δεν αντέχει αρνήσεις και αποχές. Ο αποδεκατισμός φέρνει μαζί του τις αποτυχίες. Από τους 12 παίκτες της φετινής ομάδας, μοναχά οι μισοί είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στους συλλόγους όπου βγάζουν το μεροκάματο. Ή μάλλον, λιγότεροι από τους μισούς…

Δεν ήταν κακή η φετινή Εθνική, όχι. Τηρουμένων των αναλογιών, έπαιξε αρκετά καλό μπάσκετ, εμφανίστηκε αξιόμαχη και έφτασε κοντά σε έναν στόχο που από τους περισσότερους θεωρήθηκε σχεδόν ανέφικτος.

Εγώ πρώτος έγραφα συνεχώς ότι η πρόκριση στο Ρίο θα ισοδυναμούσε με θαύμα. Θα ήταν πολύ δύσκολο να κερδίσει όχι ένα, αλλά δύο μεγάλα ματς και μάλιστα εκτός έδρας. Είναι άδικο να συνοδευτεί η προσπάθειά της με την ετικέτα «αποτυχία».

Η περυσινή, πλήρης Ελλάδα κατάπιε ζωντανή την Κροατία μέσα στο Ζάγκρεμπ και ηττήθηκε μόνο από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η φετινή, ανανεωμένη και ελλιπέστατη Εθνική, γύρισε τον ημιτελικό από το -24 και τον έχασε μέσα από τα χέρια της.

Με ποιο δικαίωμα ζητάμε κάτι παραπάνω από μία «Εθνική Ελπίδων»; Μήπως έχουμε αρκετούς έμπειρους και πρωτοκλασάτους παίκτες για να μπαλώνουμε κενά αυτού του επιπέδου; Δεν είμαστε πια η ομαδάρα του 2006. Ο καθρέφτης δεν λέει ψέματα.

Πώς να το κάνουμε, τώρα; Ο 17^ος παίκτης του κροατικού μπάσκετ, ο 25^ος του σερβικού και ο 38^ος του ισπανικού είναι ανώτεροι από τον 10^ο και τον 13^ο του ελληνικού. Ιδίως όταν αναγκαζόμαστε να αναβαπτίσουμε τον δικό μας 22^ο σε ρόλο 11^ου και να τον βάλουμε στη δωδεκάδα μίας μεγάλης διοργάνωσης.

Η Εθνική ομάδα του 2016 μέτρησε 3 βασικούς παίκτες που απουσίασαν δικαιολογημένα λόγω τραυματισμού, 2 που αποστράτευσαν εαυτούς ενώ παραμένουν μάχιμοι και γαλονάτοι, έναν που κρέμασε τα παπούτσια ενώ μπορούσε να χορέψει έναν τελευταίο χορό με την Εθνική, τουλάχιστον 2-3 που αποκλείστηκαν επειδή βάζουν συστηματικά το «εγώ» πάνω από το «εμείς», τουλάχιστον 2-3 που συνταξιοδοτήθηκαν πρόωρα κόντρα στη θέλησή τους, κάποιους που είχαν δουλειές στην Αμερική και πάει κλαίγοντας.

Σε εποχή γενικής συσπείρωσης σαν αυτοί που κήρυξαν οι Ισπανοί, θα υπολογίζονταν για την αποστολή της Εθνικής όχι μόνο οι Αντετοκούνμπο, Μπουρούσης, Καλάθης, Περπέρογλου, αλλά και οι κ.κ. Σπανούλης, Ζήσης, Φώτσης, Πρίντεζης, Σχορτσανίτης, Σλούκας, Καϊμακόγλου, Παπανικολάου, Μαυροκεφαλίδης, Βασιλειάδης, Παππάς, ο μέχρι προχθές φορτσάτος Διαμαντίδης και, δυνητικά, κάποιος Αμερικανός «νατουραλιζέ» σαν αυτούς που κατακλύζουν τις άλλες Εθνικές ομάδες.

Πιστεύει κανείς ότι μία τέτοια Εθνική θα έχανε από τους Κροάτες και από τους Ιταλούς; Εγώ νομίζω ότι θα πήγαινε στο Ρίο και θα διεκδικούσε εκεί μετάλλιο.

Όλοι οι προαναφερθέντες είδαν το Προολυμπιακό τουρνουά από την τηλεόραση ή και καθόλου. Αφού λοιπόν δεν στενοχωριούνται οι ίδιοι οι παίκτες που θα μπορούσαν να ενισχύσουν την Εθνική ομάδα, δεν αξίζει να στενοχωριέται κανένας άλλος, με προφανή εξαίρεση τους 20 λεβέντες που φόρεσαν τα μπλε εδώ στο Τορίνο και τους 100-150 Έλληνες που ακολούθησαν την ομάδα, με τη γνωστή, αξιοπρεπή, φίλαθλη στάση.

Τυχόν επιτυχία θα ανήκε σε αυτούς και μόνο σε αυτούς, σε κανέναν άλλον. Την αποτυχία, όμως, θα πρέπει να τη λουστούμε μαζί τους και όλοι οι υπόλοιποι. Διότι ουδείς είναι αμέτοχος ευθυνών.

Η Ελλάδα στο μπάσκετ δεν είναι πια μεγάλη ομάδα, τουλάχιστον όχι με την έννοια της ομάδας που κερδίζει αγώνες με τη φανέλα και βγάζει από τα σπλάχνα της τρομακτικά κεφάλια που πετάνε φωτιές, σαν Λερναία Ύδρα.

Παραμένει στην ελίτ, εφ’όσον ελίτ είναι η κορυφαία 10άδα της Ευρώπης, η πρώτη 15άδα της παγκόσμιας κατάταξης. Ποιοι είμαστε, διάβολε, για να απαιτούμε συμβόλαιο με το βάθρο;

Οι αιθεροβάμονες μπορούν να ζητούν μετάλλια και κούπες και οι πατριδοκάπηλοι μπορούν να ντρέπονται όσο θέλουν με κάθε ήττα, αλλά εγώ πιστεύω ότι το καλύτερό μας εφόδιο για το μέλλον είναι ένας καθρέφτης ακριβείας.

Όποιος πετάει στα σύννεφα και προσπαθεί να πλησιάσει τον ήλιο με κέρινα φτερά, είναι καταδικασμένος σε ανώμαλες προσγειώσεις.

Αντί επιλόγου, αφιερώνω τις παρακάτω φωτογραφίες σε όσους περίμεναν κάτι μεγάλο από τη φετινή Εθνική και δηλώνουν απογοητευμένοι. Οι κύριοι του πρασινοκόκκινου ενσταντανέ (χθεσινού, από το Τορίνο) δεν είναι Έλληνες, αλλά Ιταλοί. Τους άλλους με τα γαλάζια υποθέτω ότι τους αναγνωρίζετε.