Στο τέλος σερβίρουν τα κόλλυβα

Λένε –αν και εγώ διαφωνώ- ότι στις καλύτερες κηδείες έχει πάρα πολύ κόσμο. Τα κόλλυβα που μοιραστήκαμε με τους βαρυπενθούντες οικοδεσπότες Ιταλούς χθες το βράδυ, λίγο πριν αποχαιρετήσουμε τη γρουσούζικη «Πάλα Άλπιτουρ» ήταν μια κάποια παρηγοριά. Ισχνή και υποτυπώδης, αλλά παρηγοριά. Παρηγοριά, αλλά ισχνή και υποτυπώδης…

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, η Εθνική μας αποκλείστηκε από την ομάδα που τις αμέσως επόμενες μέρες κέρδισε το τουρνουά. Σύμφωνοι, οι Σέρβοι δεν κέρδισαν χρυσό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ του 2014, αλλά ασημένιο. Ωστόσο είχαν να αντιμετωπίσουν την εκτός συναγωνισμού ομάδα των ΗΠΑ.

Οι Ισπανοί ανέβηκαν πέρυσι στο υψηλότερο σκαλί του ευρωπαϊκού βάθρου, ενώ οι Κροάτες έφυγαν από το Τορίνο πανηγυρίζοντας, με το Ολυμπιακό εισιτήριο στις μουσκεμένες από σαμπάνια τσέπες.

Εμείς πέσαμε και φέτος στο λάθος εμπόδιο. Όπως συνέβη και πέρυσι, αγγίξαμε τη νίκη απέναντι στην ομάδα που έφτασε πρώτη στο νήμα, ώσπου ηττηθήκαμε από τον κακό εαυτό μας και από τον ανώτερο, όπως αποδείχθηκε, αντίπαλο.

Και είναι αυτό παρηγοριά; Όχι βέβαια. Παρηγοριά είναι το στραπάτσο που υπέστησαν –και προβλέπω ότι θα κάνουν χρόνια να συνέλθουν- οι καημένοι οι Ιταλοί…

Σκεφτείτε λίγο τις προδιαγραφές με τις οποίες ξεκίνησαν την προσπάθειά τους. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, κήρυξαν πανστρατιά και έντυσαν στα «ατζούρο» τους 3 παινεμένους αστέρες που έχουν στο ΝΒΑ: Μπελινέλι, Γκαλινάρι, Μπαρνιάνι.

Ανέβασαν επίσης στο παλκοσένικο 4 από τους καλύτερους παίκτες της περυσινής Ευρωλίγκας: τον ΜVP των τουρκικών τελικών Ντατόμε, τον Μέλι, τον Τζεντίλε και τον Χάκετ.

Πλήρωσαν αδρά τη FIBA για να φέρουν στο σπίτι τους το ένα από τα τρία Προολυμπιακό τουρνουά, αυτό που σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις (Αθήνα 2008, Βελιγράδι 2016) έδωσε στον οικοδεσπότη πρόκριση.

«Αυτή η ομάδα δεν χρειάζεται ούτε προπονητή», θα σκέφτηκαν οι πιο βιαστικοί μπασκετόφιλοι στην Ιταλία. Ωστόσο, η Ομοσπονδία της χώρας προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, στη συντονισμένη της προσπάθεια να θωρακίσει το εγχείρημα.

Αποστράτευσε τον ήδη αξιόλογο Σιμόνε Πιανιτζάνι και ανέθεσε την Εθνική ομάδα σε έναν από τους κορυφαίους προπονητές της Ευρώπης, τον Έτορε Μεσίνα που την τελευταία διετία έκανε το «μεταπτυχιακό» του στο ΝΒΑ, δίπλα στον κολοσσό Πόποβιτς.

Και πώς να χάσεις, μωρή Σκουάντρα Ατζούρα; Αμ, δεν είναι έτσι, σινιόρι…

Νομίζω ότι το λάθος των Ιταλών ήταν –όσο βλάσφημο και αν ακούγεται- η πρόσληψη του Μεσίνα. Ήθελα να το γράψω από την πρώτη μέρα του Προολυμπιακού τουρνουά, αλλά δεν μας δόθηκε η ευκαιρία για να αναλύσουμε τους «ραγκάτσι».

Η ίδια ομάδα που θαυμάστηκε στο περυσινό Ευρωμπάσκετ έχασε φέτος τους χυμούς της και παγιδεύτηκε σε ένα μπάσκετ που ταιριάζει στον προπονητή της, αλλά όχι στους παίκτες της.

Η Ιταλία του Μεσίνα προσπάθησε (όπως προσπάθησε και η Εθνική μας τα τελευταία χρόνια) να ταιριάξει τη φιλοσοφία ενός προπονητή μαθημένου στο –χρησιμοποιώ καταχρηστικά τον όρο- «σκεπτόμενο μπάσκετ», με το dna παικτών γαλουχημένων με «run and gun», σουτάρουμε πρώτα και το σκεπτόμαστε αργότερα.

Ο Γκαλινάρι, ο Μπαρνιάνι, ο Μπελινέλι, αλλά και οι Τζεντίλε-Ντατόμε ευνουχίστηκαν σε έναν ρυθμό που ούτε τους ταιριάζει ούτε τους αρέσει. Αντί η ομάδα να δανειστεί τα καλύτερα στοιχεία από τους δύο κόσμους, δανείστηκε τα χειρότερα. Και έφαγε τα μούτρα της.

«Η ομάδα μας είναι μαθημένη να παίζει, αλλά όχι να δουλεύει», είπε την παραμονή των προημιτελικών ο Μεσίνα. Ήταν μία μεγάλη αλήθεια.

Οι Κροάτες, που είναι και παραδοσιακός κακός δαίμονας των Ιταλών, ξάφνιασαν τους αντιπάλους τους με το αίφνης μεθοδικό, σκληρό και υπολογισμένο παιχνίδι τους. Δεν είχαν πολύ ταλέντο, αλλά είχαν μυαλό, σχέδιο και ηρεμία, σαν Ελλάδα μίας άλλης εποχής.

Η επιστροφή της δικής μας ομάδας από το -24 μέσα σε 15 λεπτά βρήκε τους Κροάτες ψύχραιμους και αποφασιστικούς. Αντί να πανικοβληθούν αυτοί, πανικοβλήθηκαν οι δικοί μας.

Εκτός των άλλων, η περιφανής και ασφαλώς δίκαιη επιτυχία των Κροατών στο Προολυμπιακό τουρνουά απέδειξε αυτό που δίκην αστεϊσμού λέμε και ξαναλέμε εδώ και χρόνια. Ο πολυτάλαντος, κυπαρισσένιος, αλλά λιπόψυχος Άντε Τόμιτς δεν είναι ατού για τις ομάδες του, αλλά βαρίδι. Ιδίως όταν η μπάλα καίει…

Η διαδικασία των Προολυμπιακών τουρνουά ολοκληρώθηκε με την πρόκριση των Γάλλων, των Σέρβων και των Κροατών. Δεν υπήρξε έκπληξη ούτε στο Βελιγράδι ούτε στη Μανίλα. Ο Καναδάς και το Πουέρτο Ρίκο άντεξαν μέχρι το προτελευταίο εμπόδιο.

Τα εισιτήρια για το Ρίο κατέληξαν στις δύο ευρωπαϊκές ομάδες που ανέβηκαν στο βάθρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014, αλλά και στο «μαύρο άλογο» που κατέφτασε καλπάζοντας από το κάγκελο χωρίς να το περιμένει κανείς.

Οι Κροάτες τερμάτισαν 10^οι στο τελευταίο Μουντομπάσκετ και 9^οι στο περυσινό Ευρωμπάσκετ (οπότε χρειάστηκαν wild card για να συμμετάσχουν στο Προολυμπιακό), αλλά απέδειξαν στο Τορίνο ότι ο μόνος δρόμος είναι ο τρόπος. Με υπηρεσιακό προπονητή, χωρίς «άσο» ή «πεντάρι» της προκοπής και με μια χούφτα παίκτες πρώτης γραμμής.

Η δική μας Εθνική είχε χτυπητές ελλείψεις, αλλά το υλικό της δεν ήταν δα πολύ χειρότερο από το αντίστοιχο της Κροατίας. Εκείνη όμως έπαιξε στο 200 τοις εκατό, ενώ εμείς, στο κρίσιμο ματς τουλάχιστον, δεν ξεπεράσαμε το 20…

ΥΓ: Το www.gazzetta.gr ήταν ένα από τα ελάχιστα, όχι περισσότερα από δύο ή τρία, ΜΜΕ που έστειλαν με αυστηρώς δικά τους έξοδα δημοσιογράφο στο Προολυμπιακό τουρνουά. To ίδιο συνέβη και στις προηγούμενες μεγάλες διοργανώσεις του μπάσκετ, αλλά και στο ποδοσφαιρικό Euro. Εκτός από την αφεντομουτσουνάρα μου, ταξίδεψαν στο Τορίνο και άλλοι δύο εκλεκτοί συνεργάτες του σάιτ, ο Βασίλης Σκουντής απεσταλμένος του ΟΤΕ ΤV και ο Γιάννης Ντεντόπουλος της ΕΡΑ Σπορ. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ήμασταν από τα λίγα μέσα που τόλμησαν να ασκήσουν κριτική στην ομάδα και μάλιστα σε όλα της τα επίπεδα (διοίκηση, προπονητής, παίκτες). Ταυτόχρονα όμως βαυκαλιζόμαστε ότι σας μεταφέραμε το κλίμα του τουρνουά με εγκυρότητα, με πληρότητα, χωρίς υστερίες και δίχως να βγάζουμε από το μυαλό μας ανύπαρκτα περιστατικά και «επεισόδια». Σας ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη που μας δείξατε και υποσχόμαστε να τη δικαιώσουμε ξανά στο μέλλον.