Οι 12 «ήρωες» της Εθνικής μιλάνε για τη Σαϊτάμα

Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από εκείνο το αξέχαστο μεσημέρι της πρώτης μέρας του Σεπτέμβρη του 2006. Για πολλούς το... μεγαλύτερο μεσημέρι στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Η νίκη (101-95) επί των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ του 2006 ήταν ίσως η πιο μεγάλη που έχει πανηγυρίσει η Ελλάδα σαν έθνος. Μια μικρή χώρα ανάγκασε την χώρα που «γέννησε» το μπάσκετ να υποκλιθεί στην ανωτερότητα της. Εκείνη η ήττα έγινε η αιτία να διδαχθούν αρκετά πράγματα οι Αμερικανοί, να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν τις μεγάλες διοργανώσεις, να διαφοροποιήσουν τη φιλοσοφία τους και να «χτίσουν» πάνω σε αυτή, όπως παραδέχθηκε πρόσφατα ο προπονητής τους σ' εκείνον τον αλησμόνητο αγώνα αλλά και τεχνικός τους μέχρι τους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο, Μάικ Σιζέφσκι. Έκτοτε οι Αμερικανοί μετρούν μόνο νίκες, κατακτώντας αήττητοι τα χρυσά μετάλλια σε όποια διοργάνωση κι αν πήραν μέρος.

Τα 12 μέλη της πιο πετυχημένης «φουρνιάς» στη νεότερη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Αντώνης Φώτσης, ο Βασίλης Σπανούλης, ο Δήμος Ντικούδης, ο Νίκος Χατζηβρέττας, ο Νίκος Ζήσης, ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης, ο Μιχάλης Κακιούζης, ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος αλλά και ο Παναγιώτης Γιαννάκης με τον συνεργάτη του Λευτέρη Κακιούση που καθοδήγησαν μαεστρικά την ελληνική ομάδα από τον πάγκο, αναφέρθηκαν στο έπος που γράφτηκε πριν από μια δεκαετία στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας κι έκανε ολόκληρο τον μπασκετικό πλανήτη να... παραμιλά.

Αναλυτικά όσα τόνισαν στο αφιέρωμα του Athlenda (ιστοσελίδα που έχει δημιουργήσει για τους επαγγελματίες παίκτες ο Λάζαρος Παπαδόπουλος και έχουν προφίλ τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι συμπαίκτες του στην Εθνική του 2006):

ΛΑΖΑΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: «Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Ακόμη θυμάμαι πως κάναμε προθέρμανση πριν το ματς, τις διατάσεις στα αποδυτήρια. Θυμάμαι το ντόπινγκ κοντρόλ μετά τον αγώνα και την φιέστα με τους πανηγυρισμούς στο ξενοδοχείο το ίδιο βράδυ. Ήταν το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών για την Εθνική ομάδα».

ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ: «Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια αλλά στο μυαλό μου υπάρχει τόσο έντονα το πριν, η διάρκεια και το μετά αυτού του αγώνα. Νιώθω ευτυχισμένος και χαρούμενος που υπήρξα μέλος αυτής της ομάδας. Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ το πόσο τυχεροί ήμασταν που το ζήσαμε αυτό».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ: «Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο και τυχερό που έζησα τόσο μεγάλες στιγμές με την Εθνική ομάδα. Μια απ' αυτές είναι και η νίκη επί των Αμερικανών. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε την καλύτερη ομάδα του κόσμου, η οποία διέθετε παίκτες που τους παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση και τους θαυμάζαμε. Είχαμε σχεδιάσει ένα πλάνο, το οποίο το εκτελέσαμε σωστά, δημιουργώντας τους προβλήματα. Επίσης κάναμε ένα πολύ καλό επιθετικά παιχνίδι και καταφέραμε να πετύχουμε μια πολύ μεγάλη νίκη. Ανεξάρτητα πάντως απ' όλα αυτά, εκείνη η ομάδα έβαζε πάντα το “εγώ” κάτω από το ομαδικό συμφέρον και ήταν ένα από τα κυρίαρχα συστατικά που την έφεραν στην κορυφή».

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΣΗΣ: «Η 'φουρνιά' αυτή κατάφερε και συνδύασε πολλά πράγματα: Ομοιογένεια, το γεγονός ότι ήμασταν πολύ καιρό μαζί, ήμασταν πρωταγωνιστές στις ομάδες που αγωνιζόμασταν και πάντα παίζαμε για τους τίτλους είτε σε συλλογικό είτε σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Αυτός ο συνδυασμός έβγαινε στο γήπεδο και με την Εθνική ομάδα και σε αυτό οφείλονται σε μεγάλο βαθμό οι επιτυχίες που είχαμε συμπεριλαμβανομένης και της ιστορικής νίκης επί των Αμερικανών. Ξέραμε ότι είχαμε δίπλα μας αν όχι τον καλύτερο της Ευρώπης έναν από τους καλύτερους στη θέση του. Αυτό για μας ήταν προσόν και πλεονέκτημα γιατί αισθανόμασταν καλύτερα όταν ξέραμε ότι οι συμπαίκτες μας ήταν τόσο ποιοτικοί. Όλοι μας είχαμε καλή νοοτροπία και κοιτούσαμε το σύνολο και όχι τα άτομα. 'Θυσιάζαμε' το εγώ για το συμφέρον της ομάδας γιατί ξέραμε πως μόνο έτσι θα μπορούσαν να έρθουν επιτυχίες».

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ: «Ήταν σίγουρα μία πολύ μεγάλη νίκη. Μία ιστορική νίκη, η οποία θα μείνει χαραγμένη στην ιστορία αυτής της ομάδας αλλά και στις μνήμες όλων των φιλάθλων, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά ολόκληρου του πλανήτη γιατί είναι ελάχιστες οι ομάδες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού που έχουν κερδίσει τα τελευταία 15 χρόνια την Εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής όταν παρατάσσεται με τέτοια σύνθεση. Καταλάβαμε όλοι μας ότι αν θέλαμε να φέρουμε επιτυχίες για τη χώρα μας θα έπρεπε να 'θυσιαστούμε' ατομικά και να κοιτάξουμε μόνο το αποτέλεσμα και όχι την προσωπική απόδοση. Νικήσαμε γιατί είχαμε πίστη στις δυνατότητες μας. Όταν μπαίνεις μέσα στο παρκέ πάντα πιστεύεις ότι μπορείς να κερδίσεις. Οι πιθανότητες μας τότε ίσως ήταν λιγότερες σε σχέση με κάποιο άλλο παιχνίδι, όμως τα καταφέραμε. Όλοι νιώσαμε πολύ όμορφα, τα συναισθήματα ήταν πολύ έντονα. Αυτό που κρατάω, όπως όλοι μας είναι η σπουδαία νίκη».

ΝΙΚΟΣ ΖΗΣΗΣ: «Πολλές φορές στην καριέρα του ένας παίκτης χάνει για διάφορους λόγους κάποια παιχνίδια. Εγώ δεν αγωνίστηκα στον ημιτελικό με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής λόγω του γνωστού τραυματισμού που είχα αλλά στο μυαλό μου είναι σαν να έχω παίξει! Ήταν τέτοιο το κλίμα στην ομάδα παραμονές αυτού του αγώνα που τον έζησα τόσο έντονα από τον πάγκο και αισθάνομαι σαν να ήμουν κι εγώ κανονικά στο παρκέ με τα υπόλοιπα παιδιά. Ήταν μια ιστορική νίκη που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων. Είμαστε τυχεροί κι ευλογημένοι που ζήσαμε αυτή την στιγμή. Προσωπικά πίστεψα ότι θα κερδίσουμε τους Αμερικανούς μετά την “τάπα” του Διαμαντίδη στον Κρις Πολ στο πρώτο ημίχρονο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την φάση γιατί ένιωσα ότι έδωσε πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση στην ομάδα και την έκανε να πιστέψει ακόμη περισσότερο στις δυνατότητες της. Ένιωσε μια απίστευτη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της κάτι που φάνηκε και στο υπόλοιπο της αναμέτρησης».

ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΣΧΟΡΤΣΑΝΙΤΗΣ: «Είναι ένα παιχνίδι που δεν πρόκειται να ξεχάσει κανένας ποτέ. Όλοι μας θα θέλαμε αν γινόταν να ζήσουμε ξανά αυτό που συνέβη στον ημιτελικό. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου αρκετές φορές να σκέφτεται όσα συνέβησαν πριν από δέκα χρόνια στην Ιαπωνία. Νομίζω ότι θα είναι για δεκαετίες ένας αγώνας “ορόσημο” για την ιστορία όχι μόνο του ελληνικού μπάσκετ αλλά του ελληνικού αθλητισμού. Ήταν πολύ σημαντικό για την εξέλιξη της αναμέτρησης ότι δεν φοβηθήκαμε τους Αμερικανούς. Ήταν προικισμένοι παίκτες με πλούσιο ταλέντο και πλούσια προσόντα αλλά ήταν άνθρωποι κι αυτοί σαν εμάς. Πιστέψαμε ότι μπορούμε να τους κερδίσουμε και όσο ήμασταν κοντά στο σκορ η αυτοπεποίθηση μας μεγάλωνε. Όταν περάσαμε μπροστά στο σκορ και διατηρήσαμε το προβάδισμα, τότε καταλάβαμε ότι μπορούσαμε να τους νικήσουμε και τα καταφέραμε, κάνοντας ένα εξαιρετικό παιχνίδι».

ΔΗΜΟΣ ΝΤΙΚΟΥΔΗΣ: «Ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή της καριέρας μου, όπως και των υπολοίπων παιδιών που συνυπήρξαμε σ' αυτή την ομάδα. Είχε δημιουργηθεί μια εξαιρετική ομάδα με παίκτες που ανεξαρτήτως αντιπάλου, πίστευαν στον εαυτό τους και στις δυνατότητες τους και καταφέραμε κάτι πολύ μεγάλο που έμεινε στην ιστορία, στα μπασκετικά δρώμενα. Μου αρέσει και απολαμβάνω την αγάπη του κόσμου, την οποία εισπράττουμε ακόμη και τώρα, δέκα χρόνια μετά από εκείνη την τεράστια νίκη. Είναι ένα συναίσθημα πολύ έντονο όπως και οι μνήμες από αυτή την ημέρα. Νιώθω κι εγώ ευλογημένος που ήμουν κομμάτι αυτής της ομάδας διότι φτιάξαμε αυτή την πολύ όμορφη παρέα και το εξαιρετικό σύνολο που έφερε στο ελληνικό μπάσκετ μεγάλες διακρίσεις».

ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΒΡΕΤΤΑΣ: «Οι Αμερικανοί έχουν να χάσουν από τότε κι αυτό το γεγονός νομίζω λέει πολλά για την αξία και την ποιότητα αυτής της ομάδας. Εκείνη η γενιά απαρτιζόταν από παιδιά με χαμηλό προφίλ, τα οποία ήθελαν να μιλούν με τα έργα τους. Οι σχέσεις μεταξύ μας ήταν εξαιρετικές και τα αποτελέσματα που είχε αυτή η ομάδα δεν ήταν καθόλου τυχαία. Ήταν πολύ σημαντική η έννοια της ομάδας και σ' αυτό έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο η καθοδήγηση και ο χαρακτήρας του προπονητή αλλά και οι χαρακτήρες των παικτών. Κανείς δεν μιλούσε πολύ και όλοι δούλευαν σκληρά. Η στάση αυτή δείχνει τον δρόμο και στους νεότερους και αποτελεί κατά κάποιον τρόπο μια παρακαταθήκη για τις γενιές που ακολούθησαν και ακολουθούν. Αρκετοί από τους παίκτες εκείνης της ομάδας δεν είχαν παίξει σε μικρότερη ηλικία στις Εθνικές ομάδες, κατάφεραν ωστόσο με σκληρή δουλειά, υπομονή κι επιμονή να πετύχουν πολύ σημαντικά πράγματα τα επόμενα χρόνια. Δούλεψαν πολύ σκληρά και με μεγάλη προσπάθεια απόλαυσαν τους καρπούς αυτής της δουλειάς όταν έγιναν άνδρες».

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΙΟΥΖΗΣ: «Αυτή η ομάδα τα είχε όλα γι' αυτό και κατάφερε να γράψει ιστορία. Είχε ταλέντο, είχε παίκτες με προσωπικότητα, παίκτες-νικητές, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν και πρωταγωνιστούν για χρόνια στο κορυφαίο επίπεδο. Είχε αποκτήσει ομοιογένεια και συνοχή γιατί παίζαμε μαζί για αρκετά χρόνια. Ήταν πλήρης σε όλες τις θέσεις και είχε τον τρόπο να αντιδρά στις δύσκολες καταστάσεις και να κάνει ανατροπές ακόμη κι αν απέναντι της βρίσκονταν “μεγαθήρια”, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Οι Αμερικάνοι διέθεταν μια εκπληκτική ομάδα όμως αυτό δεν μας τρόμαζε γιατί όλοι αγωνιζόμασταν στο πιο υψηλό επίπεδο. Αυτό που βλέπαμε στα προηγούμενα παιχνίδια τους ήταν πως δεν έπαιζαν σαν ομάδα. Είχαν πλούσια σωματικά προσόντα αλλά δεν μπορούσαν να διαχειριστούν σωστά την ατομικότητα του καθενός και να την εντάξουν στο σύνολο της ομάδας. Αυτό ήταν το ευάλωτο σημείο τους κι εκεί τους “χτυπήσαμε”. Η ψυχολογία μας ήταν στα ύψη καθώς παίζαμε έναν ημιτελικό, στον οποίον δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα. Όλα ήταν υπέρ μας και αυτό φάνηκε όσο περνούσε η ώρα».

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΑΡΤΣΑΡΗΣ: «Όσα χρόνια κι αν περάσουν αυτό το παιχνίδι θα βρίσκεται στη μνήμη όλων. Αυτό που έγινε ήταν κάτι τρομερό! Μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα να νικήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Αν το σκεφτείς καλά είναι κάτι φοβερό! Δεν τους φοβηθήκαμε παρότι το ξεκίνημα μας ήταν νωθρό. Θέλαμε να χαρούμε το παιχνίδι κι εφόσον ήμασταν κοντά στο σκορ στα τελευταία λεπτά να το 'χτυπήσουμε'. Κάπου στο βάθος του μυαλού μας πιστεύαμε ότι η έκπληξη θα μπορούσε να συμβεί. Αν πιάναμε το 100% και ο καθένας έκανε ό,τι καλύτερο, σκεφτόμασταν ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε την έκπληξη. Προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε κάποιες αδυναμίες τους και σε μεγάλο βαθμό το πλάνο μας πέτυχε. Δεν τους αφήσαμε να μας “χαλάσουν” το μυαλό μας και καταφέραμε να ελέγξουμε σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι. Ήμασταν και τυχεροί γιατί τους δώσαμε κάποια σουτ, τα οποία τα έχασαν. Αν ευστοχούσαν η ιστορία θα ήταν διαφορετική. Μπορούμε να πούμε ότι το ρίσκο που πήραμε απέδωσε. Πιστεύω πως αν παίζαμε 1000 φορές ίσως να χάναμε τις 999 και να κερδίζαμε μια. Αυτή ήταν η μία».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ: «Αυτό που μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση είναι ότι πέρασαν δέκα χρόνια και μου φαίνεται σαν να ήταν χθες. Δεν θα περάσει μέρα ή λίγος καιρός που να μην μνημονεύσει κάποιος αυτόν τον αγώνα και να μην ρωτήσει “πως καταφέρατε να κερδίσετε τους Αμερικανούς”; Και είναι πραγματικά κρίμα που από τότε δεν έχει δημιουργηθεί μια ομάδα, η οποία να καταφέρει να έχει μια διάρκεια και να φτάσει σε διακρίσεις όπως εκείνη η Εθνική γιατί ταλέντο υπάρχει και σήμερα. Πιστεύω πως οι Αμερικάνοι έμαθαν πολλά μετά από εκείνο το ματς. Έμαθαν να παίζουν πιο σκεπτόμενο μπάσκετ διότι στο μεταξύ μας παιχνίδι αναμετρήθηκαν δυο ομάδες, η μια εκ των οποίων στηριζόταν στα αθλητικά προσόντα και η άλλη στο μυαλό. Αυτός ήταν και ο λόγος που εμείς αντέξαμε στην πίεση τους όταν έκαναν την αντεπίθεση τους για να μειώσουν τη διαφορά. Εμείς παίζαμε οργανωμένο μπάσκετ, πέντε εναντίον πέντε και αυτοί τις περισσότερες φορές ένας μόνος του εναντίον πέντε».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Η νίκη αυτή ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Όχι μόνο για μας, αλλά για το παγκόσμιο μπάσκετ στο σύνολό του. Και σαν αποτέλεσμα, αλλά και σαν παρουσία. Η επιτυχία ήρθε μέσα από την ισορροπία. Όλοι είχαν το ρόλο τους και πάνω από όλα ήμασταν ομάδα. Δώσαμε τα πάντα από το σώμα και το πνεύμα μας και κερδίσαμε τους καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ. Είναι το μάξιμουμ που μπορεί να πάρει ένας προπονητής από μια ομάδα που έχει δουλέψει στις συνεργασίες, στη συγκέντρωση, στην εκτέλεση και το αποτέλεσμα. Και έτσι κάτι που μοιάζει με όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Αναδείξαμε τις αδυναμίες των Αμερικανών και προσπαθήσαμε να πείσουμε τα παιδιά πόσο σημαντικό ήταν να μην τους αφήσουμε να φέρουν το παιχνίδι εκεί που υπερτερούσαν. Το ότι εμείς εκτιμούσαμε κάθε μπάλα που είχαμε στα χέρια μας και χτυπήσαμε στις αδυναμίες τους, έπαιξε καθοριστικό ρόλο...».

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΚΙΟΥΣΗΣ: «Ήταν μια παρέα που έγραψε ιστορία. Είχαμε μια ομάδα που αποτελούταν από παίκτες-νικητές, οι οποίοι γνώριζαν πολύ καλά τον ρόλο τους και είχαν εξαιρετική χημεία εντός κι εκτός γηπέδου. Ο ένας παίκτης συμπλήρωνε τον άλλον. Είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι γιατί τα συναισθήματα και οι εμπειρίες που αποκομίσαμε από το ταξίδι αυτό έμειναν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου. Η νίκη επί των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ήταν μια δικαίωση των κόπων και των προσπαθειών όλων των μελών της ομάδας, παικτών, προπονητών αλλά και της Ομοσπονδίας. Αισθανόμαστε όλοι τυχεροί που ήμασταν μέλη αυτής της ομάδας, η οποία έγραψε ιστορία και πέτυχε κάτι για το οποίο μιλούσε και μιλάει ολόκληρος ο μπασκετικός πλανήτης. Αυτό ήταν ένα μεγάλο παράσημο για το ελληνικό μπάσκετ. Μακάρι αυτή η προσπάθεια και η κατάθεση ψυχής και καρδιάς αυτής της ομάδας να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και να δώσει κουράγιο και δύναμη στους Έλληνες να σταθούν στα πόδια τους και να ξεπεράσουν τις δύσκολες στιγμές που περνάει ο λαός μας λόγω της οικονομικής κρίσης».