Απίστευτο! Μου είπε μπράβο ο Φίλιππος Συρίγος...

Σιχαίνομαι τα μνημόσυνα, τα τρισάγια και τις λοιπές μαρκετίστικες εφευρέσεις της Εκκλησίας Α.Ε., αλλά μερικές φορές μια ημερομηνία μπορεί να σταθεί ικανή να σου θυμίσει πρόσωπα και περιστατικά, που χάνονται στη δίνη του παρελθόντος. Σαν σήμερα 12 Οκτωβρίου έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος που με το δικό του τρόπο, με τη φωνή και την πένα του, χρωμάτισε την εφηβεία κάθε πιτσιρικά, που έζησε το μπασκετικό θαύμα του '87 και που δημιούργησε αυτό, που για κάθε παιδί που γράφτηκε εξαιτίας του Ευρωμπάσκετ σε μπασκετική ακαδημία, υπήρξε η Βίβλος. Η δική μας Βίβλος βέβαια έβγαινε σε εβδομαδιαία τεύχη, κάθε Τρίτη συγκεκριμένα και λεγόταν Τρίποντο.

Ο ίδιος σε υποδεχόταν σε κάθε τεύχος με τον απολύτως αντιαισθητικό τίτλο “Δίχως μαλλιά στη γλώσσα” που μ' έκανε να αηδιάζω, γιατί φανταζόμουν τον Συρίγο, να έχει στη γλώσσα του αυτό το πυκνό πασοκικό μούσι της δεκαετίας του 80. Όχι τίποτα άλλο, αλλά το Τρίποντο το διάβαζα πάντα Τρίτη πρωί, συνοδεία τυρόπιτας και Milko, με αποτέλεσμα να με ανακατεύει η ονομασία του editorial. Η φωνή του εκτός των άλλων, ήταν συνυφασμένη για μένα με τα απογεύματα του Σαββάτου που ήταν γεμάτα με Άρη, ΠΑΟΚ, Πανιώνιο, Παναθηναϊκό, Γκάλη, Φάνη, Μπάνε, Γκέκο αλλά και Καλαμπάκο, Σκροπολίθα, Φραγκισκάτο, Γάσπαρη, Τζαλαλή, Δεμέναγα και λοιπούς μικρούς πορτοκαλί ήρωες.

Τον Φίλιππο Συρίγο τον γνώρισα αργότερα, όταν δούλευα ως τεχνικός εξωτερικών μεταδόσεων σε αθλητικές μεταδόσεις και συγκεκριμένα από το πόστο του χειριστή στα replay. Να 'ναι καλά ο Παναγιώτης, η Φώφη κι ο Τάκης που με έμπασαν στην ειδικότητα, που μ' άρεσε πιο πολύ απ' όλες τις υπόλοιπες που είχαν να κάνουν με γήπεδα. Δούλεψα ως τεχνικός σε πολλά σπορ, αλλά έτυχε μία από τις πρώτες μου βάρδιες να τις κάνω στο Αλεξάνδρειο, σε ευρωπαϊκό ματς του Αρη. Από κακό προγραμματισμό μάλιστα έπρεπε να παλεύω με τρία beta video στο χέρι και να κάνω και switch ανάμεσα στις κάμερες κάτω από τα δύο καλάθια. Λίγο το ότι καραγούσταρα το μπάσκετ, λίγο η νεανική άγνοια κινδύνου, ούτε με ένοιαζε ότι στο σχόλιο εκείνου του ματς, ήταν ο ίδιος ο “μούσιας”.

Ο έμπειρος σκηνοθέτης μας ήταν ιδιαιτέρως αγχωμένος, γιατί ο συγχωρεμένος ήταν ο φόβος κι ο τρόμος των τεχνικών. Δεν έφτανε που ήταν γκουρού, ο Συρίγος ήταν και πολύ “χωστικός”, όταν γινόταν λάθος στη μετάδοση και καθόλου δεν τον ενδιέφερε να είναι συμπαθής. Πολλές φορές έκραζε on air σκηνοθέτες, καμεραμέν , τεχνικούς replay, ρεπόρτερς, ειρωνευόταν και γενικά έκανε όλες τις “ομορφιές”, που τον έκαναν αξιολάτρευτο. Ο σκηνοθέτης μόλις με είδε μόνο στα βίντεο έπαθε αγχοτάραχο, ίδρωνε – ξείδρωνε και μου 'λεγε κάθε 30 δευτερόλεπτα, “το νου σου Χρηστάκο μη γίνει κάνα κακό, ήρεμος νά 'σαι”. “Εγώ ήρεμος είμαι, εσύ κοίτα μην πεθάνεις πάνω στην κονσόλα”, έλεγα από μέσα μου και χαμογελούσα ευγενικά...

Το ματς δεν έβγαζε και φωτιές, αλλά τις είχε τις φασούλες του και ψιλοπαιδευόμουν με τα τρία βίντεο, ευτυχώς χωρίς να εκτεθώ. Κάποια στιγμή ο Αρης έκανε επαναφορά κάτω από το αντίπαλο καλάθι και μέσα στη ρακέτα έβλεπα στο μικρό μόνιτορ μπροστά μου, ότι έπεφταν αγκωνίδια στο φουλ. Γίνεται η επαναφορά κι ενώ η μπάλα είναι έξω από το τρίποντο σε αμαρκάριστο guard του Αρη, σφυρίζει ένας γκρίζος επιθετικό φάουλ.

Ακούω τον Συρίγο αμέσως να αμφισβητεί το σφύριγμα και να λέει, “ τι σφύριξε τώρα, κύριε σκηνοθέτα μήπως μπορείτε να μας διαφωτίσετε ;” Η ειρωνεία στην τελευταία του ατάκα ήταν τόσο παχύρευστη, σαν τον αφρό σε φραπέ του Λέντζου. Ήταν σαν να λέει “ας μην έχετε το replay και θα σας φτιάξω εγώ”. Η φάση ήταν ξεκάθαρη στα μάτια μου, γιατί όσο γίνονταν τα block out οι αγκώνες πήγαιναν σαν έλικες από ανεμιστήρα. Ο πιο μερακλής Αρειανός φόργουορντ μάλιστα, πήγαινε καρότσι τον αντίπαλό του τραβώντας τον απ' το σορτσάκι.

“Βίντεο 2 έτοιμο” φώναξα αποφασιστικά δευτερόλεπτα μετά την υφέρπουσα not πρόκληση του Συρίγου και ο σκηνοθέτης έντρομος γύρισε και με κοίταξε αναψοκοκκινισμένος και κάθιδρος. “Σίγουρα Χρηστάκο μου; Κατάλαβες τι θέλει;;” “Δώσ' το γρήγορα” φώναξα εκνευρισμένος. Φεύγει το replay στον αέρα και φυσικά ο μούσιας είδε κατευθείαν την παράβαση, που έτσι κι αλλιώς έβγαζε μάτι. Ο σκηνοθέτης δίπλα μου αντί για την παράβαση έβλεπε τη ζωή του σε έργο, μέχρι που ακούστηκε η on air αντίδραση του Συρίγου, “μπα, πως το πάθατε και βρήκατε με την πρώτη το σωστό replay ;” Ο σκηνοθέτης με ξανακοίταξε βαθιά στα καστανά μου μάτια, σαν νά 'μουν ο πρώτος και μοναδικός έρωτας της ζωής του κι όλο γλύκα μου είπε “αυτό ήταν σαν μπράβο Χρηστάκο μου”, ενώ διάφοροι συνάδελφοι στο van με χτυπούσαν επαινετικά στην πλάτη.

Μετά το ματς βρεθήκαμε όλοι στο Αεροδρόμιο Μακεδονία, για να πετάξουμε πίσω στην Αθήνα, την ακόμα τότε έδρα μου. Κουβεντιάζαμε με το σκηνοθέτη, που δεν ξεκόλλησε από την αγκαλιά μου μετά το θριαμβευτικά σωστό replay και ξαφνικά ακούω τη γνωστή μακρόσυρτη μπάσα φωνή πίσω μου να απευθύνεται στον σκηνοθέτη-αρραβωνιαστικό μου. “Που το βρήκες ρε κουφάλα εκείνο το replay κάτω απ' το καλάθι;” “Να ο Χρηστάκος Φίλιππε, τι νόμιζες δεν ξέρουμε από μπάσκετ;” “Τ'αρχίδια μου ξέρετε” απάντησε ο γλυκός μου και συνέχισε να μιλάει, αλλά εγώ δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σ' αυτά που έλεγε, γιατί μπροστά μου στεκόταν ένας άντρακλας μέχρι εκεί πάνω, με πυκνά μαύρα μούσια και κρατούσε στο χέρι του ένα Louis Vuitton νεσεσέρ για καλλυντικά, ολόιδιο με αυτό της μάνας μου. Το δε εξοργιστικό ήταν ότι το κρατούσε τόσο επιδεικτικά, σαν να ήταν το πιο μάτσο αξεσουάρ, σαν να ήταν η τελευταία καραμπίνα της Beretta. Ήθελα τόσο πολύ να του το βουτήξω από τα χέρια, να τρέξω και να ανοίξω να δω, τι στο διάολο είχε μέσα το κωλονεσεσέρ που τόσο περήφανα περιέφερε. Προφανώς για να σας γράφω, δεν το έκανα.

Αυτή ήταν η μικρή μου ιστορία την οποία σκέφτηκα να σας διηγηθώ. Σας είπα δε μ' αρέσουν τα μνημόσυνα και τα τρισάγια, προτιμώ τις ιστορίες, τα στιγμιότυπα ανθρώπων που κάποτε, κάπως με σημάδεψαν. Το Τρίποντο μεγάλωσε γερά παιδιά, τα μούσια του και η φωνή του συνόδεψαν τις Πέμπτες της νιότης μας και μας σύστησαν στην Επίσημη Αγαπημένη. Η καινούργια Ευρωλίγκα ξεκινάει κι αυτός δε θα 'ναι εκεί αργά απόψε το βράδυ, να προβοκάρει και να “τσακωθεί” με τα παιδιά του, τον Γιώργο, τον Καρύδα και όλους τους άξιους νέους συναδέλφους του που γαλούχησε. Αυτό κι αν “είναι κλοπή”...