Παναθηναϊκός: Μόνο το... triple double έλειπε

Από τη μία τον καταλαβαίνω τον coach Κάτας. Για ποιον λόγο να κουράσει παραπάνω τον Ιωάννη Παπαπέτρου, ενδεχομένως και να ρισκάρει να τον κρατήσει στο παρκέ από τη στιγμή που το παιχνίδι είχε «τελειώσει» από το ημίχρονο αναφορικά με τον τελικό νικητή.

Από την άλλη, όμως, δεν δίνεται κάθε μέρα η δυνατότητα σε κάποιον παίκτη (μιλώντας πάντα για το ευρωπαϊκό μπάσκετ πολλώ δε μάλλον για το ελληνικό) να κάνει «triple double» σε ένα ματς. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού είχε την μεγάλη ευκαιρία στον πρώτο τελικό να γράψει τη δική του ιστορία στην Basket League και να έχει την πιο... «day to remember» στην εγχώρια καριέρα του. Και όχι σε όποιο και όποιο ματς, αλλά σε τελικούς. Σε παιχνίδια που διακυβεύεται το πρωτάθλημα.

Ο τελευταίος που του είχε πετύχει στην Ελλάδα (αλλά σε ματς της regular season) ήταν ο Άντονι Χίκι του Ρεθύμνου και δη σε ματς με τον Κολοσσό Ρόδου τον Απρίλιο του 2019, όταν είχε 14 πόντους, 16 ασίστ και 10 ριμπάουντ. Το αμέσως προηγούμενο triple double; Στο μακρινό 2001 όταν ο Τόρεϊ Μπραγκς που αγωνιζόταν στον Άρη είχε 24 πόντους, 13 ριμπάουντ και 10 ασίστ σε παιχνίδι κόντρα στο Μαρούσι. Εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος πόσο... σπάνιο είναι ένα triple double. Και ο Παπαπέτρου πήγαινε... σβηστά να το κάνει. Κρίμα. Θα μπορούσε.

Μάλιστα όταν πέντε λεπτά πριν από το τέλος της 3ης περιόδου ο Κάτας τον απέσυρε στον πάγκο με το σκορ στο 70-39 και τον ίδιο να έχει 13 πόντους, 13 ασίστ και 6 ριμπάουντ, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν μία και μοναδική: «Αυτό ήταν, δεν πρόκειται να τον ξαναβάλει». Και πράγματι, δεν τον έβαλε ξανά στο ματς.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά επειδή πρόκειται για σπάνιο φαινόμενο (σ.σ. το είχε πετύχει και ο Καλάθης σε ματς της EuroLeague κόντρα στην Μπούντουτσνοστ) θα ήταν το... κερασάκι στην τούρτα της επιβλητικής εμφάνισης του Παναθηναϊκού απέναντι στο Λαύριο για το 1-0 στη σειρά των τελικών. Τέσσερα ριμπάουντ ήθελε. Άστον να τα πάρει και βγάλε τον μετά! Εντάξει, χαριτολογώντας το λέω αυτό. Όμως κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν μια πολύ ωραία ιστορία των φετινών τελικών ένα triple double.

Εδώ που τα λέμε, το ματς δεν προσφερόταν για κάτι άλλο. Όπως λένε και οι περισσότεροι Αμερικανοί στις δηλώσεις τους, οι παίκτες του Παναθηναϊκού παραήταν «locked in» από το ξεκίνημα του αγώνα και δεν άφησαν το Λαύριο, ούτε να πάρει ανάσα, αλλά ούτε και να σκεφτεί στο ελάχιστο ότι θα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι από το παιχνίδι. Ξεκίνημα με 15-0 και... ραντεβού το Σάββατο (5/6) στο Λαύριο. Έκτοτε η τακτική πήγε περίπατο, το ελεύθερο μπάσκετ κυριαρχούσε στο παρκέ, με τους φιλοξενούμενους να επιχειρούσαν να μείνουν στο ματς μόνο με τρίποντα, κάτι που φαίνεται από τα 3/18 δίποντα που είχαν στο ημίχρονο. Απλούστατα όποτε πλησίαζαν στο καλάθι τα... έβρισκαν πολύ σκούρα από το «μέγεθος» των «πρασίνων».

Φυσικά υπάρχει τεράστια διαφορά δυναμικότητας και ποιότητας μεταξύ των δύο ομάδων. Αυτό είναι δεδομένο. Και σίγουρα πριν από το πρώτο τζαμπολ των τελικών ο περισσότερος μπασκετόκοσμος είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του μια σκέψη του στυλ «κάτσε να ξεκινήσουν οι τελικοί και να δούμε». Όμως το πρώτο ματς ήταν «Χριστιανοί-Λιοντάρια». Ο (ξεκούραστος και πολύ πιο «φρέσκος») Παναθηναϊκός ήταν επιβλητικός ενώ το (κουρασμένο, ενδεχομένως και «άδειο» από τη σειρά με τον Προμηθέα) Λαύριο απλά... παραδόθηκε στις «πράσινες» ορέξεις.

Και πώς να μην το κάνει όταν το βασικό τους όπλο, ο Τάισον Κάρτερ, είχε μείνει στα... αποδυτήρια. Σίγουρα δεν ήταν μέσα στο παρκέ του ΟΑΚΑ. Δεν ξέρω αν τον είδατε εσείς, αλλά εμένα μου διέφυγε η παρουσία του. Είχε 0/8 εντός παιδιάς και τρία λάθη, ενώ το πιο αξιοπερίεργο ήταν η στιγμή που η μπάλα βρήκε στη γωνία του ταμπλό ύστερα από ξεμαρκάριστο σουτ. Εδώ φάνηκε και η κούραση (ψυχολογική και σωματική) του Αμερικανού, κάτι που είδαμε και σε μια airball βολή του Ντιαλό.

Δεν ξέρω αν προλαβαίνει το Λαύριο να μαζέψει τα κομμάτια του και να παρουσιαστεί πιο ανταγωνιστικό στην έδρα του (5/6, 17:00, ΕΡΤ-3) αλλά δανειζόμενος και μια ατάκα του coach Σερέλη μετά το τέλος του ματς, η... δουλειά έχει ήδη γίνει: «Μόνο και μόνο που συζητάμε για τελικό πρωταθλήματος που παίζει η ομάδα μας, τότε το πρώτο πρωτάθλημα είναι του Λαυρίου» είπε χαρακτηριστικά ο Έλληνας προπονητής.

Αναμφισβήτητα θέλουν, μόνο και μόνο από εγωισμό, να βγάλουν κάτι καλύτερο στο παρκέ απ' όσα έδειξαν στο ΟΑΚΑ. Όμως και να μην το κάνουν... δεν έγινε και τίποτα. Δεν θα τους πει κανείς τίποτα. Μόνο και μόνο που θα πάρουν τα μετάλλια και το κύπελλο των φιναλίστ, φτάνει και περισσεύει για να διασκεδάσουν μέχρι το πρωί στο Λαύριο.

Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός, απλά... κάνει το καθήκον του. Κάνει αυτό που πρέπει και είναι υποχρεωμένος να κάνει. Πολλώ δε μάλλον μετά την κάκιστη χρονιά στην EuroLeague. Λένε ότι η τελευταία «γεύση» είναι αυτή που μένει αλλά θαρρώ ότι θα περάσει πολύ καιρός για να «σβήσει» η ευρωπαϊκή παρουσία της ομάδας τη σεζόν που ολοκληρώθηκε. Εκτός απρόοπτου (και φυσικά με όλον τον σεβασμό στην εξαιρετική ομάδα του Λαυρίου) οι τελικοί θα ολοκληρωθούν την Δευτέρα (7/6). Από Τρίτη θα ξεκινήσει η πολλή δουλειά στην ομάδα καθώς τα ανοικτά θέματα είναι πολλά και εξόχως... «καυτά».

ΥΓ: Κρίμα για τα κορίτσια του Παναθηναϊκού να μην γνωρίσουν την αποθέωση που τους αξίζει. Θα ήταν τελείως διαφορετικό αν είχε κόσμο το ΟΑΚΑ και διαφορετικό τώρα που ήταν άδειο. Παρόλα αυτά, με κόσμο ή χωρίς, εκείνες το καταχάρηκαν. Και έχουν κάθε δικαίωμα να το χαίρονται για αρκετό καιρό ακόμα.

ΥΓ2: Έπαιρνε τη μπάλα ο Δίπλαρος όταν πέρασε στο παρκέ στο τελευταίο δεκάλεπτο; Μόνο μια φωνή ακουγόταν από τον πάγκο. Αυτή του Χεζόνια, ο οποίος παρότρυνε τον πλέι μέικερ των «πρασίνων» να σκοράρει: «Μπράβο Νίκο, έλα Νίκο, σουτ Νίκο». Τελικά ο Δίπλαρος δεν κατάφερε να σκοράρει ώστε να αναγκάσει τον Κροάτη να πεταχτεί από την θέση σαν να τον έχει χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Έτοιμος ήταν...

ΥΓ3: Ο Μήτογλου έχει ένα απίστευτο χάρισμα. Και δεν εννοώ μόνο την μοναδική του ικανότητα στα ριμπάουντ. Απλά κάνει τα πάντα εντελώς «αθόρυβα» με αποτέλεσμα να τελειώνει το ματς και να βλέπεις στην στατιστική του 14 πόντους, 5 ριμπάουντ, 2 κλεψίματα και 1 τάπα. Και εσύ να αναρωτιέσαι: «Μα πώς; Πότε;»

ΥΓ4: Καλή αρχή στην Εθνική μας ομάδα. Σίγουρα θα είναι δύσκολο το έργο της στην Βικτόρια χωρίς τον Γιάννη, αλλά «ποτέ μην λες ποτέ». Όσοι φορέσουν τη γαλανόλευκη με το εθνόσημο, είναι σίγουρο ότι θα κάνουν τα πάντα ενώ ο Πιτίνο (και σύμφωνα με τα όσα μπορούμε να αλιεύσουμε) έχει φέρει μια διαφορετική και άκρως θετική αύρα στην ομάδα. Για να δούμε...