Παναθηναϊκός: Έκανε το... αυτονόητο και «φλέρταρε» με το double

Μετά το παιχνίδι του Σαββάτου στο Λαύριο ανέφερα δύο πράγματα. Το πρώτο ότι η ομάδα του Σερέλη έπαιξε κανονικό μπάσκετμπολ, ενώ ο Παναθηναϊκός κάτι που... θύμιζε μπάσκετμπολ. Το δεύτερο ότι οι «πράσινοι» ήταν, είναι και παραμένουν το φαβορί και ότι θα αποτελέσει την έκπληξη του «αιώνα» εάν καταφέρουν να χάσουν τον τίτλο. Αργά ή γρήγορα, την Πέμπτη (10/6) ή την Κυριακή (13/6) θα τον κατακτήσουν.

Όπως φάνηκε εκείνη η σφαλιάρα «βούιξε» για τα καλά στις τάξεις του «τριφυλλιού» ενόψει του 3ου τελικού της σειράς. Όχι ότι έθελξαν με την παρουσία τους. Ούτε και ότι έπαιξαν τόσο θεαματικά που να δικαιολογεί το +29. Δεν λέω. Η διαφορά ήταν τεράστια ωστόσο η εικόνα του αγώνα ήταν τελείως διαφορετική σε σχέση με το Game 1 όπου -πράγματι- ο Παναθηναϊκός έπαιξε κυριαρχικό μπάσκετμπολ.

Απλά ο Κάτας έκανε το απλό. Κάτι που θα μπορούσε να είχε κάνει με μεγαλύτερη συνέπεια και στα δύο προηγούμενα ματς, πολλώ δε μάλλον στο δεύτερο όπου ο Παναθηναϊκός γνώρισε την ήττα. Η μπάλα πέρναγε στο «ζωγραφιστό» (κυρίως από το δεύτερο ημίχρονο και μετά) μέχρι να έμεναν τα αποτυπώματα από τα παπούτσια του Μπέντιλ, του Μήτογλου, του Παπαγιάννη στην ρακέτα του Λαυρίου. Ένα και ένα ίσον δύο. Ο Παναθηναϊκός έχει κορμιά, έχει «μέγεθος», έχει δύναμη, έχει εμπειρία και μπορούσε να «σφυροκοπήσει»... αλύπητα το Λαύριο κοντά στο καλάθι.

Οι 23 πόντοι του Μπεν Μπέντιλ (σ.σ. από τους 28 στο σύνολο) στο δεύτερο ημίχρονο αποτυπώνουν στο έπακρο την αγαπημένη ατάκα του Πιτίνο «paint touches» ο οποίος την έλεγε και την επαναλάμβανε τα δύο προηγούμενα χρόνια. Από τη στιγμή που το «σχήμα» των Μπέντιλ-Μήτογλου απέδωσε καρπούς, το ένα επιθετικό ριμπάουντ διαδέχονταν το άλλο, οι εύκολοι πόντοι έδιναν και έπαιρναν (σ.σ. ο Παναθηναϊκός πήρε 48 πόντους μέσα από τη ρακέτα και άλλους 25 ύστερα από δεύτερες προσπάθειες) η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει οριστικά και αμετάκλητα στη μεριά του φαβορί.

Ναι, μπορεί το μπάσκετμπολ να περιλαμβάνει μπόλικη τακτική, πολλά plays, καλό «διάβασμα», πολλές ώρες στην ανάλυση του αντιπάλου και του κάθε παίκτη ξεχωριστά ωστόσο κάποια πράγματα φαίνονται και με... γυμνό μάτι. Ο Παναθηναϊκός είναι 2-3 κλάσεις καλύτερος κοντά στο καλάθι και όφειλε να το εκμεταλλευτεί. Το έκανε; «Καθάρισε» και την μπουγάδα του τρίτου τελικού της σειράς. Άλλη μια φορά να αγωνιστεί με την ίδια συνέπεια στο «ζωγραφιστό» και θα πανηγυρίσει την κατάκτηση του double και του 40ου πρωταθλήματος στην ιστορία του. Από την άλλη, το Λαύριο θα συνεχίσει να παίζει ελεύθερο μπάσκετ, θα συνεχίσει να κάνει το δικό του παιχνίδι, θα συνεχίσει να διεκδικεί τις -όποιες- πιθανότητες του αναλογούν. Άλλωστε και εδώ που έφτασε έχει κάνει την... υπέρβαση, της υπέρβαση ώ υπέρβαση!

Ο Χρήστος Σερέλης (με δεύτερο τον Άρη Λυκογιάννη) είναι ο προπονητής της σεζόν. Ομάδα με 300.000 ευρώ μπάτζετ (σ.σ. κάτι λιγότερα από το συμβόλαιο του Άαρον Ουάιτ) και να παίζει έτσι; Να έχει κερδίσει δύο φορές τον Παναθηναϊκό; Να έχει αποκλείσει στο κύπελλο την ΑΕΚ; Να έχει επιστρέψει από το 0-2 στα ημιτελικά με τον Προμηθέα; Ε, ναι μεν παίζει ρόλο το ταλέντο των παικτών, αλλά αν δεν βάλει το χεράκι του ο προπονητής, πώς θα το βγάλουν στο παρκέ; Και στην τελική, ποιος τους επέλεξε; Ποιος είχε τον τελευταίο λόγο για το αν του... κάνουν ή δεν του κάνουν;

Πάμε και στο Game 4 της σειράς. Αν στον Παναθηναϊκό θεωρήσουν ότι θα πάνε στο Λαύριο για ψαράκι και καφεδάκι έχοντας το μυαλό σε διακοπές ή σε ολιγοήμερη ξεκούραση για τους διεθνείς με την Εθνική, τότε μας βλέπω Κυριακάτικα στο ΟΑΚΑ για 5ο ματς. Οφείλει το «τριφύλλι» να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε και αυτή τη φορά να μπει δυναμικά στο παρκέ. Και όχι να προσπαθεί να συμμαζέψει μετά τις αστοχίες ή την πνευματική ανετοιμότητα για ένα ματς που μπορεί να τους χαρίσει τον τίτλο.

Οι «πράσινοι» πρέπει να κάνουν τη... δουλειά, το Λαύριο να πάρει ο Παπαπέτρου το τρόπαιο του πρωταθλητή από τα χέρια του Γαλατσόπουλου, να γίνει η απονομή και από την Παρασκευή (11/6) να ξεκινήσει ο σχεδιασμός για τη νέα αγωνιστική χρονιά. Αυτά έχουμε χρόνο να τα πούμε μετά το τέλος του πρωταθλήματος. Παρόλα αυτά θα κάνω μια παρένθεση. Για να ξεκινήσει ο σχεδιασμός θα πρέπει να υπάρχει προπονητής στην άκρη του πάγκου. Και το ερώτημα είναι το εξής: Πρέπει ο Κάτας να πάρει την ευκαιρία και να φτιάξει εκείνος την ομάδα από την αρχή ώστε να πάρει μετά όλη την ευθύνη πάνω του; Ή μήπως για τον λόγο του ότι δεν έχει δείξει (σχεδόν) τίποτα το διαφορετικό (ακόμα και στην Basket League όπου η ποιοτική διαφορά του Παναθηναϊκού με τις υπόλοιπες ομάδες είναι χαώδης) θα ήταν ρίσκο η παραμονή του;

Πάντως το μέλλον του στον «πράσινο» πάγκο μόνο βέβαιο δεν πρέπει να θεωρείται...

ΥΓ: Τι είχες Γιάννη μου, τι είχα πάντα. Στο τέλος του πρώτου δεκαλέπτου ο Παναθηναϊκός είχε δύο (!) φάουλ να δώσει με 1,7'' για το τέλος. Επέλεξε να αφήσει (και πάλι) τον Κάρτερ να σουτάρει τρίποντο. Και ο Αμερικανός ευστόχησε!

ΥΓ2: Σίγουρα στον Παναθηναϊκό δεν περιμένουν τη λήξη του πρωταθλήματος για να κάνουν κινήσεις ενίσχυσης ή κινήσεις ανανεώσεων. Οι συζητήσεις και η προεργασία γίνονται εδώ και καιρό...

ΥΓ3: Ο Μπρέι έχει 13/18 τρίποντα στους τελικούς! Μπορεί στην άμυνα «ένας εναντίον ενός» να έχει πρόβλημα (ισως ο Κόζι να έχει 100% ευστοχία όταν τον έχει προσωπικό αντίπαλο) αλλά στην επίθεση, όταν πάρει τη μπάλα σωστά, το βλέπει... βαρέλι. Βέβαια πρέπει να «δοκιμαστεί» στην EuroLeague. Στην Ελλάδα είναι χρησιμότατος.