Δυόμιση ώρες με τον Νίκο Ζήση, ευλογία για κάθε μπασκετικό!

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών αλλά και οι πολύ στενές σχέσεις που τους συνδέουν από τα εφηβικά τους χρόνια, θα μπορούσαν κάλλιστα να οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι οι δύο κουμπάροι, Σπανούλης και Ζήσης, ήταν λίγο-πολύ συνεννοημένοι. Να χαιρετήσει πρώτα ο “Kill Bill” και εν συνεχεία πριν καλά-καλά κοπάσει ο θόρυβος του “Spanoulis out”, να ξεκινήσει η “Ζησιάδα”. Οι δύο τους, άλλωστε, από το 1999 όταν και πρωτογνωρίστηκαν, τα έχουν κάνει σχεδόν όλα μαζί.

Παρεούλα στις μικρές Εθνικές ομάδες, αχώριστοι από τότε που ο Βασίλης κατέβηκε στην Αθήνα για το Μαρούσι (ο Νίκος ήταν στην ΑΕΚ), μαζί για πρώτη φορά στην Εθνική ανδρών, μαζί αποχαιρέτησαν την «επίσημη» αγαπημένη», μαζί στις νίκες, στις ήττες, στις χαρές και τις στεναχώριες, μαζί τα καλοκαίρια στις διακοπές, σχεδόν ταυτόχρονο και το “αντίο” από το μπάσκετ.

Αν του Σπανούλη η απόφαση, όμως, προέκυψε εντελώς ξαφνικά και μάλιστα την περασμένη Δευτέρα (21/06), ο Νίκος Ζήσης είχε αποφασίσει εδώ και καιρό την αποχώρησή του από τα γήπεδα. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος, που ο κολλητός του έδωσε οικογενειακώς το παρών στο κλειστό του ΟΑΚΑ, στο τελευταίο εφετινό παιχνίδι της ΑΕΚ στις 9 Ιούνη. Έτσι για να τιμήσει τον «αδελφό» του, που στο Game 4 της σειράς του μικρού τελικού με τον Προμηθέα, έριξε τους τίτλους τέλους μίας τεράστιας και άκρως συναρπαστικής καριέρας.

Με τον Νίκο – όπως και με τον Βασίλη, άλλωστε – δεν είναι εύκολο να είμαι αντικειμενικός γιατί τον γνωρίζω εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια. Η διαδρομή του στο μπάσκετ σε διασυλλογικό και εθνικό επίπεδο συνέπεσε με την δική μου διαδρομή στην αθλητική δημοσιογραφία και ειδικότερα στο μπασκετικό ρεπορτάζ, οπότε θεωρώ εαυτόν ευλογημένο που κάλυψα το σύνολο της σπουδαίας του πορείας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και απέκτησα την εμπιστοσύνη του.

Ο Ζήσης ήταν πάντοτε ένα παιδί που, είτε στα 20, είτε στα 30 του, πολλώ δε μάλλον τώρα, έμοιαζε με έναν μικρό σοφό της ζωής και του μπάσκετ. Είχε από μικρός μία αυτοκυριαρχία και μία θαυμαστή ωριμότητα, που σε συνδυασμό με την αυτοπεποίθηση, την αντίληψη, την γνώση του αντικειμένου και το ταλέντο του, τον έκαναν να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα και να είναι σχεδόν σε όλες τις ομάδες ο αγαπημένος παίκτης του προπονητή. Αυτό που στην μπασκετική διάλεκτο, λέμε ο προπονητής μέσα στο γήπεδο.

Προσωπικά του είχα επιπλέον αδυναμία γιατί ήταν γήινος, είχε σεβασμό και δεν “ψήλωσε” ποτέ, ανεξάρτητα από το πόσο ψηλά έφτασε και με το πόσο σπουδαία πράγματα πέτυχε με τις ομάδες του αλλά και με την Εθνική. Η αγάπη μου για εκείνον, όμως, φούντωσε όταν συνειδητοποίησα την συναισθηματική του σύνδεση με την «γαλανόλευκη», που αποτυπωνόταν πιο έντονα στον “πόνο” που έφερναν οι αποτυχίες, απ' ό,τι η χαρά των επιτυχιών!

Σαν παίκτης ο Θεσσαλονικιός guard, ξεκίνησε ως ο κλασσικός ψηλός (1,96) shooting-guard που ξέραμε στην δεκαετία του '90, γιατί είχε μεγάλη έφεση στο σκοράρισμα. Στην πορεία, όμως, όπως κάθε παίκτης με τόσο μεγάλη διάρκεια στο υψηλότερο επίπεδο, βρήκε τον ρόλο που του ταιριάζει (combo guard με ειδίκευση στο “διάβασμα” του παιχνιδιού), αφοσιώθηκε σε αυτόν και εκτόξευσε την καριέρα του.

Χαίρομαι πολύ γι' αυτόν, που πήρε τον δρόμο της ξενιτιάς, διαφήμισε το ελληνικό μπάσκετ στο εξωτερικό και βίωσε τις χαρές του αθλήματος όπως ο ίδιος τις φανταζόταν, γιατί αν είχε μείνει στην Ελλάδα, ίσως τώρα να μην ήταν τόσο γεμάτος από τίτλους (27 παρακαλώ σε όλα τα επίπεδα), κυρίως από εμπειρίες, συγκινήσεις και μπασκετικό πολιτισμό.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Το «Ηρεμήστε, θα τους πάρουμε!» του Νίκου προς τους Έλληνες δημοσιογράφους που κάθονταν εντός αγωνιστικού χώρου στο νοκ-άουτ παιχνίδι με το Ισραήλ για την πρόκριση στα προημιτελικά του Ευρωμπάσκετ του 2005; Ήμουν στα δημοσιογραφικά θεωρεία και θυμάμαι σαν τώρα τον εαυτό μου να πανηγυρίζει όρθιος το νικητήριο τρίποντο του στην εκπνοή του αγώνα με την Αυστραλία (72-69), στις 22 Αυγούστου του 2006 στην Χαμαμάτσου. Εκεί όπου οι ρόλοι αντιστράφηκαν σε σχέση με το Βελιγράδι και ο Διαμαντίδης βρήκε τον Ζήση... for the win!

Όπως παρών ήμουν, στο γήπεδο και αργότερα στο νοσοκομείο της επαρχιακής ιαπωνικής πόλης, όταν ο Ζήσης έπεσε στο καναβάτσο από το “δολοφονικό” χτύπημα του Άντερσον Βαρετζάο. Δεν μπορώ να ξεχάσω τις τρομερές εμφανίσεις του Νίκου στα Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας (2009) και της Λιθουανίας (2011), το κλάμα του έξω από το νυν “Wizink Center” και πρώην “Παλάθιος ντε Ντεπόρτες” της Μαδρίτης το 2014, όπως και το "σφίξιμο" στην έκφραση του προσώπου του κατά την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου μας στο τελευταίο παιχνίδι του (στις 17 Σεπτέμβρη του 2015 κόντρα στη Λετονία) με το εθνόσημο στο στήθος.

Νιώθω τόσο τυχερός που συναναστράφηκα από κοντά και πολλές φορές τον Νίκο Ζήση, που θεώρησα υποχρέωσή μου να τον ακούσει δια ζώσης και ο γιος μου, στην τελευταία και μεγάλη απολογιστική συνέντευξη που μου παραχώρησε για λογαριασμό του Gazzetta πριν από 3 εβδομάδες. Για να του δώσω την ευκαιρία να γνωρίσει μία προσωπικότητα που αρίστευσε σε όλα της. Για να τον ακούσει από κοντά να διηγείται την ιστορία του με λεπτομέρειες, να αφουγκραστεί τον σπάνιο χαρακτήρα του και να ρουφήξει τον τρόπο σκέψης και προσέγγισής του στο μπάσκετ.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ, άλλωστε, ήταν αυτός που το κατάλαβε πρώτος και στην διάρκεια της συνεργασίας τους στην Μπενετόν Τρεβίζο (2005-2007), είχε εξωτερικεύσει την παρακάτω ευχή : «Αν θέλω σε κάποιον να μοιάσει το παιδί μου, αυτός δεν είναι άλλος από τον Νίκο Ζήση!» Αλήθεια υπάρχει κάποιος πατέρας με παιδί στον αθλητισμό, που δεν θα έκανε την παραπάνω ευχή; Αν αυτό δεν είναι μεγαλύτερο παράσημο ακόμη και από τους 27 τίτλους, τις αναρίθμητες ατομικές διακρίσεις (ο μοναδικός παίκτης του οποίου η φανέλα αποσύρθηκε πριν σταματήσει το μπάσκετ και μάλιστα από ξένη ομάδα) και τις 189 διεθνείς συμμετοχές, τότε τι είναι;

Η τελευταία μου ανάμνηση από τον Νίκο, ήταν ίσως η απόλυτη Ζησιάδα! Οι 2,5 ώρες που πέρασα μαζί του, οι ανέκδοτες ιστορίες μου αποκάλυψε και η άνεση με την οποία μου ανοίχτηκε, θα με κρατήσουν μπασκετικά χορτάτο μέχρι την επόμενη συζήτησή μας, στην οποία – λογικά – δεν θα έχει την ιδιότητα του πρώην παίκτη.

Δεν μπορώ να φανταστώ τον Νίκο χωρίς το μπάσκετ και το άθλημα χωρίς τον Ζήση. Οι γνώσεις του, το ήθος, η προσωπικότητα, οι παραστάσεις του και το υψηλό μπασκετικό του IQ, αποτελούν ασφαλή εχέγγυα για να πραγματοποιήσει μία εξίσου σπουδαία καριέρα από οποιοδήποτε διοικητικό μπασκετικό πόστο. Αν το θελήσει, βεβαίως... Που δεν βλέπω πως δεν θα το θελήσει...