Βεζυρτζής για Ίβκοβιτς στο Gazzetta: «Ήταν τίμιος, ήταν δάσκαλος και διαφωνήσαμε μόνο μια φορά»

Συνήθως, είναι αδύνατη η συνύπαρξη δύο δυναμικών χαρακτήρων. Εκτός κι αν τους ενώνει το ίδιο πάθος, η ίδια φιλοδοξία. Αυτά τα δύο στοιχεία ένωσαν τον Νίκο Βεζυρτζή με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στον ΠΑΟΚ, στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Ο ιστορικός πρόεδρος του ΠΑΟΚ είχε προχωρήσει σε πολύ μεγάλες επενδύσεις με σκοπό να βάλει τέλος στην αυτοκρατορία του Άρη. Η πρόσληψη του «Ντούντα» στη τεχνική ηγεσία αποδείχθηκε η σπουδαιότερη καθώς οδήγησε στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος το 1992 (έπειτα από 33 χρόνια), ενώ ο Δικέφαλος έφτασε μια ανάσα από την κορυφή της Ευρώπης στο Final Four του 1993 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

«Η καθημερινή τριβή μπορεί να οδηγήσει σε ρίξεις, στην αλλοίωση σχέσεων αλλά η δική μας ήταν πάντα καλή. Ήμουν ο μοναδικός από τη Θεσσαλονίκη που προσκάλεσε σ’ εκείνη τη γιορτή από την Αθήνα. Αν ο χαρακτηρισμός δάσκαλος αφορά την καριέρα του στο μπάσκετ, αυτός του τίμιου τον χαρακτήριζε σαν άνθρωπο. Ο Ντούσαν δεν ξεχνούσε ποτέ αυτόν που του έκανε ένα καλό, αλλά κι αυτόν που προσπάθησε να τον βλάψει. Έδινε ό,τι είχε σαν αυτόν που συμπαθούσε», είπε ο Νίκος Βεζυρτζής στο Gazzetta, συγκλονισμένος από την είδηση του θανάτου του Ίβκοβιτς.

«Συμφωνήσαμε σε όλα εκτός της υπόθεσης Γκάλη»

Θυμήθηκε μάλιστα τις συζητήσεις τους αλλά και τη διαφωνία της στο θέμα του Νίκου Γκάλη. «Η αλήθεια είναι ότι συνήθως δεν μπορούν να συνυπάρξουν δύο ισχυροί και δυναμικοί χαρακτήρες γιατί αυτός είναι ο δικός μου χαρακτήρας, αντίστοιχος ήταν και αυτός του Ντούσαν. Κι όμως. Ταιριάξαμε με εξαίρεση βέβαια τη γνωστή περίπτωση του Νίκου Γκάλη όπου εκεί έκανα πίσω και συνεχίζω να πιστεύω ότι έκανα το μεγαλύτερο λάθος μου. Θυμάμαι ότι προσπαθούσα να τον πείσω από τις δέκα το βράδυ έως τις έξι το πρωί για τον μάγο. Πήραμε το Πρωτάθλημα Ελλάδας για πρώτη φορά, χάσαμε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, ζήσαμε πολύ έντονες στιγμές. Με τον Ντούσαν πάντα τα βρίσκαμε γιατί είχαμε το ίδιο πάθος, την ίδια τρέλα και επιθυμία για να πετύχουμε με εξαίρεση την περίπτωση που προανέφερα».

Στο μυαλό αλλά και στην ψυχή του Νίκου Βεζυρτζή, ο «Ντούντα» είχε και πάντα θα έχει ξεχωριστή θέση και η άποψη που διαμόρφωσε δεν αντλήθηκε μόνο από τα πολλά που έζησαν στο μπάσκετ. «Ο Ντούσαν ήταν πολύ τίμιος άνθρωπος. Προφανώς είχε τις ιδιοτροπίες του, πολλές φορές ήταν απότομος αλλά ήταν ψυχούλα. Ο χαρακτήρας του διαμορφώθηκε και απ’ όλα όσα πέρασε στη ζωή του. Μην ξεχνάμε ότι ήταν το ίδιο το μπάσκετ. Λένε ότι έβγαλε ένα σωρό μεγάλους παίκτες αλλά ξεχνάνε πόσοι προπονητές βγήκαν από τα χέρια του Ντούντα. Ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος, δημιούργησε τη δική του προπονητική σχολή. Πραγματικά, στεναχωρήθηκα γιατί ζήσαμε πολλά με τον Ντούσαν, γνωρίζω την οικογένειά του. Ο Ντούσαν ήταν άνθρωπος. Είδατε πόσοι έσπευσαν να βρεθούν στην εκδήλωση που είχε κάνει ο Ολυμπιακός στην Αθήνα. Μέχρι και ο Τζόκοβιτς πήγε. Αναδείχθηκε η έντονη προσωπικότητά του, αυτός που ήταν. Ο Ντούσαν ήταν το Νο1 για το μπάσκετ της Γιουγκοσλαβίας. Για οτιδήποτε επρόκειτο να συμβεί έπρεπε να εξασφαλιστεί η έγκρισή του. Γιατί ήταν ο δάσκαλος».

«Δεν θα ξεχάσω ένα μεσημέρι στη Χαλκιδική…»

Στάθηκε περισσότερο στον σεβασμό που είχε από την μπασκετική κοινότητα. Σεβασμό τον οποίον απέκτησε μέσα από τη δουλειά του, το πείσμα του αλλά και την προσφορά του στο άθλημα. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα καλοκαίρι είχε έρθει στο σπίτι μου στη Χαλκιδική μαζί με τον Ομπράντοβιτς, τον Κιτσάνοβιτς και νομίζω τον Πέτκοβιτς. Έξω από το σπίτι είχα ένα γηπεδακι μπάσκετ κι έλεγα στον γιο μου ‘σε προπονούν οι καλύτεροι προπονητές της Ευρώπης’. Κάποια στιγμή, ένα μεσημέρι, κατεβήκαμε στην παραλία και κάθισα δίπλα-δίπλα με τον Ντούσαν. Οι υπόλοιποι κάθισαν από πίσω μας. Το έκαναν από σεβασμό στον Ίβκοβιτς».

Ο Νίκος Βεζυρτζής αναφέρθηκε και στην αγάπη που είχε ο «Ντούντα» για τα περιστέρια, καθώς επίσης και για την Ελλάδα. «Το αίμα του Ντούσαν ήταν σερβικό αλλά λάτρευε την Ελλάδα. Όπως λάτρευε τα περιστέρια αλλά και το μπάσκετ. Μπορεί να του έδινε το καλύτερο σπίτι του κόσμου αλλά αν δεν είχε χώρο για τα περιστέρια, δεν θα το έπαιρνε. Τόση αγάπη. Κι εδώ στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην Αθήνα, προτεραιότητά του στο σπίτι ήταν τα περιστέρια. Ήταν ανοιχτός και ζωντανός άνθρωπος. Του άρεσε και η καλή ζωή και τα μπουζούκια και ο Πασχάλης Τερζής αλλά όλη η ζωή του είχε ως κεντρικό άξονα το μπάσκετ».