Σαν τα λυσσασμένα σκυλιά

• Το... πραξικόπημα του Άρη
• Ο στόχος της επιβίωσης δεν αλλάζει λόγω μιας νίκης

Συνήθως, τα στατιστικά στοιχεία λειτουργούν σαν το αλατοπίπερο στο φαγητό αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουν απλά μεγάλη σημασία, είναι από αυτά αρχίζεις. Στην τελευταία νίκη του Άρη επί του Παναθηναϊκού (στην κανονική διάρκεια της σεζόν 2007-08, μήνα Φλεβάρη) οι «κίτρινοι» ήταν στην Euroleague, θαρρώ το τελικό αποτέλεσμα ήταν 82-75. Ακολούθησαν ακόμη δύο στα Playoffs της σεζόν 2015-16, τότε που ο Δημήτρης Πρίφτης στεκόταν όρθιος στον πάγκο του Άρη, ο Οκάρο Ουάιτ τιμούσε και με το παραπάνω τα 170.000 δολάρια του συμβολαίου του. Ωστόσο, αυτό που είδα τότε, δεν έχουν την παραμικρή ομοιότητα με το αντίστοιχο σημερινό. Τέτοιο σφυροκόπημα δεν έχω ξαναδεί.

Διότι, μόνο αυτός ο προσδιορισμός ταιριάζει γι’ αυτό που έγινε στο δεύτερο ημίχρονο με μάρτυρα το επιμέρους σκορ. 57-28! Ένα θαυμαστικό (και λίγο είναι) γιατί θα πρέπει να συνυπολογίσει κανείς τα δεδομένα. Δηλαδή, ότι από τη μία πλευρά ήταν μια ομάδα η οποία φτιάχτηκε με κόπο και ιδρώτα ξοδεύοντας τα λιγότερα από κάθε άλλη στην Basketleague και καταλήγοντας στο ποσό των 330.000 ευρώ και από την άλλη, μια ομάδα με σχεδόν 20πλάσιο μπάτζετ που πήγε στα αποδυτήρια (στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου) με +19. Ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, η όλη ιστορία είναι απίστευτη, όσο απίθανο ήταν αυτό που συνέβη στο δεύτερο ημίχρονο. Ένα από τα δόγματα της… αρειανής φυλής σχετίζεται με τη λεγόμενη «μαύρη τρύπα του Παλέ» και προφανώς αυτή άνοιξε και κατάπιε τον Παναθηναϊκό καθώς τέτοια κακοτεχνία σαν αυτή που παρουσίασε στο δεύτερο ημίχρονο δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα.

Όσο δύσκολα έβγαιναν τα λόγια του Δημήτρη Πρίφτη μετά τον εκκωφαντικό κρότο, ακόμη δυσκολότερα έβγαιναν και από τα χείλη του Γιάννη Καστρίτη. Βρισκόμενος σε απόσταση τριών –τεσσάρων μέτρων από το σημείο που έκανε την αποτίμηση του παιχνιδιού, μάλλον και ο ίδιος δεν μπορούσε να πιστέψει τι είχε προηγηθεί γιατί αυτή η ομάδα χτίστηκε για να κερδίσει τη μάχη της επιβίωσης (της παραμονής για να το κάνω πιο απλό) και όχι για να κερδίζει τον Παναθηναϊκό. Αυτό είναι το… εξτραδάκι που έχει κάθε σεζόν για κάθε ομάδα. Τι εξτραδάκι δηλαδή, τρόπος του λέγειν.

Το... πραξικόπημα του Άρη

Αυτό ενδεχομένως να έπαιξε ρόλο και σ’ αυτό που έλαβε χώρα στο δεύτερο ημίχρονο. «Πραξικόπημα», όπως συνηθίζει να λέει και ο Θόδωρος Ροδόπουλος, εννοώντας αυτό που απαιτείται να γίνει εκεί που όλα έδειχναν χαμένα. Και για τον Άρη έδειχναν χαμένα όταν πήγε στα αποδυτήρια με -19. Και κανείς από τους (περίπου) 2000 φίλους της ομάδας που βρέθηκαν στις κερκίδες πίστευε ότι ο Ολιβιέ Χάνλαν θα έκανε το παιχνίδι της ζωής του και γενικώς ότι η ομάδα του θα «δάγκωνε» σα λυσσασμένο σκυλί τον Παναθηναϊκό στην άμυνα. Οι «πράσινοι» δεν σάστισαν απλά, αλλά πανικοβλήθηκαν πετώντας τις μπάλες δεξιά και αριστερά σαν τους πρωτάρηδες στις ακαδημίες. Μπορεί να μπήκαν με τον αέρα του +19 στο παρκέ και να την πάτησαν. Οι ίδιοι ξέρουν.

Αν κανείς προσπαθήσει να βρει τις αιτίες αυτής της μεγαλειώδους νίκης, μάταια θα ψάξει τη στατιστική. Οι «κίτρινοι» δεν σούταραν με ποσοστά… επαγγελματία εκτελεστή αλλά με 5/19 τρίποντα. Δεν κυριάρχησαν δε στα ριμπάουντ (33-32), δεν είχαν επίσης καλύτερο επίπεδο συνεργασίας καθώς και οι δύο είχαν από 14 τελικές πάσες. Είχαν όμως αυτό που δεν αποτυπώνεται στο φύλλο της στατιστικής. Τη θέληση, το αδιάκοπο τρέξιμο για κάθε μπάλα, τη μανία να δυσκολέψουν κάθε επίθεση του αντιπάλου. Γιατί ακόμη και αυτούς τους 28 πόντους που έβαλε ο Παναθηναϊκός, τους έβαλε με αίμα και ιδρώτα.

Ο στόχος της επιβίωσης δεν αλλάζει λόγω μιας νίκης

Δεύτερο παράδειγμα. Η στατιστική γράφει για το μαγικό παιχνίδι του Χάνλαν και την καταλυτική παρουσία του Όμηρου Νετζήπογλου. Γράφει και για τα 0/8 σουτ του Άντονι Κάουαν Τζούνιορ. Τούτος ο «κοντοπίθαρος» όμως έδωσε τις τέσσερις (από τις εννιά συνολικά) ασίστ που έκριναν το παιχνίδι. Αυτός ήταν η ορχήστρα στη άμυνα μαζί με τον 18χρονο Νετζήπογλου. Αυτό εκμεταλλεύτηκε ο Άρης. Το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού στον «άσσο». Του το έλυσε ο Μποχωρίδης στο πρώτο ημίχρονο, του το ενίσχυσαν οι Πέρι, Μεϊκον στο δεύτερο. Κάποια στιγμή έβγαζε μάτι ότι αυτή η ομάδα δεν έχει τον point guard που θα ηρεμήσει παιχνίδι. Κι όταν συμβαίνει αυτό, παρασύρεσαι στον ρυθμό του αντιπάλου. Και ο Άρης είχε απέναντι μια ντουζίνα πιτσιρικάδες, αποφασισμένους να δώσουν και την τελευταία τους ρανίδα.

Για να μην παρεξηγηθούμε, αυτή η νίκη όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν διαφοροποιεί τα δεδομένα. Ακόμη κι αν κέρδισε τον Παναθηναϊκό, ο Άρης παραμένει η ομάδα των 330.000 ευρώ, των παικτών που θα κάνουν τα πρώτα (ουσιαστικά) επαγγελματικά βήματά τους στο παρκέ του Nick Galis Hall με την «κίτρινη» φανέλα. Παραμένει η εταιρία που θέλει μέχρι τον ερχόμενο Μάιο να έχει ξεχρεώσει όλους τους τρίτους ούτως ώστε να πορευτεί με μεγαλύτερη ασφάλεια τη σεζόν 2022-23. Γιατί η πραγματικά αρχή της εξυγίανσης γίνεται φέτος. Τέτοιες νίκες ενισχύουν την αυτοπεποίθηση αλλά κρύβουν και παγίδες. Συν τοις άλλοις, μετά από τέτοιες εμφανίσεις, σε περιμένουν γιατί αυτομάτως είσαι η ομάδα που κέρδισε τον Παναθηναϊκό.