Παναθηναϊκός: Το ένστικτο της επιβίωσης

Ξεκινάω με κολοτούμπα αλά... Νάντια Κομανέτσι.

Παραθέτω το σχόλιο που έγραψα στο live του Gazzetta όταν ο Ολυμπιακός είχε πάρει διαφορά 14 πόντων στα τέλη του γ' δεκαλέπτου, είχε το momentum, ένα γήπεδο που «κόχλαζε» από τους πανηγυρισμούς των φιλάθλων του και όλα έδειχναν ότι μόνο με «αυτοκτονία» θα έχανε από τον Παναθηναϊκό που είχε αφήσει στα... αποδυτήρια την εξαιρετική εμφάνιση από τα μέσα του α' δεκαλέπτου έως και το τέλος του ημιχρόνου.

«Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει γυρισμός για τον Παναθηναϊκό σε αυτό το ματς... Το θεωρώ πολύ δύσκολο. Στην 4η περίοδο θα πρέπει να παρουσιάσει ΜΟΝΟ το πρόσωπο του α' ημιχρόνου» είχα γράψει χαρακτηριστικά. Ούτε... βαλσαμωμένο ελέφαντα στα δύο μέτρα δεν πέτυχα.

Πέρα από την πλάκα, αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ ήταν κάτι το μοναδικό. Να είναι πίσω στο σκορ με 59-45 στο 29', τα πάντα να είναι εις βάρος του αν αναλογιστεί κάποιος την εικόνα των δύο ομάδων στο παρκέ μέχρι εκείνο το σημείο στην 3η περίοδο και να γίνεται η πρώτη ομάδα που θα υποχρέωνε τον Ολυμπιακό σε εντός έδρας ήττα. Το ομολογώ. Προσωπικά δεν το πίστευα. Και για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη λίγοι ήταν εκείνοι που είχαν πιστέψει στην ανατροπή.

Νίκη ψυχολογίας και όχι ουσίας

Πρώτοι και καλύτεροι οι παίκτες και ο προπονητής, οι οποίοι γνώριζαν ότι στο ενδεχόμενο ήττας και μάλιστα ήττας με διαφορά, οι κλυδωνισμοί την επόμενη ημέρα στις τάξεις της ομάδας θα ήταν μεγάλοι και το πέπλο αμφισβήτησης που θα απλωνόταν στο ΟΑΚΑ ακόμα μεγαλύτερο. Όμως είναι αυτό που χρησιμοποιούμε και ως κλισέ. Ο Παναθηναϊκός ήθελε περισσότερο το ματς και το πήρε.

Ήξερε ότι έπρεπε να βγάλει το ένστικτό της επιβίωσης προκειμένου να γυρίσει το τσιπάκι ώστε να ηρεμήσει και να αποκτήσει την χαμένη ψυχολογία που τόσο πολύ είχε ανάγκη. Αν το δούμε εντελώς κυνικά αυτή η νίκη δεν σημαίνει τίποτα όσον αφορά την ουσία του πράγματος. Ακόμα και την 1η θέση της κανονικής περιόδου να πάρουν οι «πράσινοι», τα πάντα θα κριθούν στα playoffs. Όμως σήμαινε πολλά όσον αφορά την «επόμενη ημέρα» στις τάξεις της ομάδας.

Στο ενδεχόμενο της ήττας δεν θα έβαζα το χέρι μου στη «φωτιά» για το αν θα υπήρχαν περισσότεροι από 2.000 φίλοι του Παναθηναϊκού την ερχόμενη Πέμπτη (25/11) στο ματς με τη Ζενίτ. Τώρα θα αναμένεται... sold out (αναλογικά πάντα με τα εισιτήρια που δικαιούται να διαθέσει η ΚΑΕ ελέω των μέτρων κατά της Covid-19) καθώς καλά-καλά 2.000 περίμεναν την αποστολή της ομάδας στο ΟΑΚΑ! Και ναι. Αυτό είναι το ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού. Από το ναδίρ μπορεί να σε εκτοξεύσει στο ζενίθ ή αν βρίσκεσαι στο ζενίθ μπορεί εν μία νυκτί να σε «γκρεμίσει» στο (ψυχολογικό τουλάχιστον) ναδίρ.

Το ήθελε πολύ ο Νέντοβιτς...

Αν μη τι άλλο ο Παναθηναϊκός κέρδισε πολύτιμο χρόνο τον οποίο δεν θα είχε εάν έφευγε με την ήττα από το ΣΕΦ. Και οι παίκτες το έκαναν με τον πλέον πειστικό και εμφατικό τρόπο. Όταν τα πάντα ήταν εναντίον τους. Όμως στο μπάσκετ όλα γίνονται και από τη στιγμή που πίστεψαν πρώτα απ' όλα στους ίδιους τους, τους εαυτούς, άρχισαν να βάζουν το νερό στο αυλάκι. Χωρίς άγχος και βιαστικές επιλογές του στυλ «ότι να 'ναι επιθέσεις ελπίζοντας σε καλαθι». Τι ήθελε ο Παναθηναϊκός; Ένα-δυο καλά σουτ για να «ξεκλειδώσει» την «μέγκενη» που είχαν οι γηπεδούχοι. Από τη στιγμή που άρχισαν να μπαίνουν τα σουτ, άρχισε να αλλάζει και η άμυνα του Ολυμπιακού, με αποτέλεσμα οι «πράσινοι» να διαβάσουν καλύτερα αυτά που τους έδινε και να σκοράρουν σε τρεις περιπτώσεις με ντράιβ.

Την ίδια ώρα ο φοβερός και τρομερός Μουσταφά Φαλ άρχισε να βγαίνει από την εξίσωση, ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε με... τίποτα να σκοράρει και έφτασε στο σημείο να πετύχει τους τελευταίους επτά από τους εννέα πόντους (σ.σ. το εντός παιδιάς ήταν το καλάθι του Σλούκα στην εκπνοή όταν είχαν κριθεί τα πάντα) σε διάστημα επτά λεπτών μόνο από βολές! Τα εύσημα πρέπει να δοθούν στον Δημήτρη Πρίφτη που «έστησε» το πλάνο για το ντέρμπι και σε καμία περίπτωση δεν παράτησε το ματς όταν έδειχνε να... χάνεται, αλλά φυσικά και στους παίκτες που το «εκτέλεσαν» κατά γράμμα. Η εναλλαγή από «ζώνη» σε «man to man» μπέρδεψε τους «ερυθρόλευκους» οι οποίοι στην τελευταία περίοδο απλά ήταν... θεατές της «πράσινης» ανατροπής, με το επιμέρους σκορ να είναι 17-33!

Φυσικά εκείνος που είχε μεγάλη ανάγκη ένα τέτοιο μας δεν ήταν άλλος από τον Νεμάνια Νέντοβιτς, ο οποίος δεν είχε αγωνιστεί πέρυσι στο ΣΕΦ λόγω της θλάσης, ενώ από το ξεκίνημα της σεζόν έψαχνε την εμφάνιση που θα τον γέμιζε από ψυχολογία. Τι... καλύτερο γι' αυτόν από το ντέρμπι του ΣΕΦ; Α! Να μην ξεχάσω να ευλογήσω τα γένια μου...

Οι αριθμοί που αποτύπωσαν την αλήθεια

Ο Παπαπέτρου ναι μεν ήταν άστοχος (5/13 σουτ) αλλά ευστόχησε σε δύο κρίσιμα τρίποντα στην 4η περίοδο, ενώ οι παίκτες-κλειδιά ήταν οι Κασελάκης και Σαντ-Ρος οι οποίοι ήταν εξίσου αποτελεσματικοί και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Ο Μπαρτζώκας (πιστεύω ότι) ήθελε να εστιάσει πάνω στην εξουδετέρωση του Μέικον, κάτι που το κατάφερε στο 100%, αλλά δεν περίμενε ότι ο Νέντοβιτς θα πραγματοποιούσε το καλύτερο φετινό του παιχνίδι. Αμυντικά ο Παπαγιάννης είχε μεγάλο πρόβλημα από τον Φαλ, αλλά επιθετικά πήρε σωστές πάσες τις οποίες και φρόντισε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο.

Σημαντικό στοιχείο ότι ο (προβληματικός στην δημιουργία) Παναθηναϊκός είχε τρεις ασίστ περισσότερες από τον Ολυμπιακό (15-12) όπως επίσης και η διαφορά στα τρίποντα. Οι μεν «πράσινοι» βρήκαν 10 φορές τον στόχο έξω από τα 6.75 μέτρα (σ.σ. τις 7 στην τελευταία περίοδο) ενώ οι γηπεδούχοι είχαν μόλις 4/27 τρίποντα. Ε, με ποσοστό ευστοχίας στο 14% και χαμένες βολές στα κρίσιμα (22/28), όσο υψηλό και αν ηταν το ποσοστό στα δίποντα (21/34, ήτοι 61,7%) είχαν «ψαλιδίσει» από μόνοι τους τις πιθανότητες διεκδίκησης της νίκης.

Και εδώ που τα λέμε όταν Σλούκας, Ντόρσεϊ και Ουόκαπ έχουν 1/16 τρίποντα, πώς θα μπορούσε δηλαδή να ζητήσει κάτι περισσότερο ο Ολυμπιακός;

Οι πρωταθλητές το χάρηκαν, πανηγύρισαν με την ψυχή τους στα αποδυτήρια και μετά με τον κόσμο που έσπευσε να τους υποδεχθεί στο ΟΑΚΑ, αλλά πλέον αυτό το ματς ανήκει στο παρελθόν. Πήραν την ψυχολογική ένεση που είχαν τόσο πολύ ανάγκη και πλέον κοιτάζουν παρακάτω. Μόνο μην πάει στράφι αυτή η μεγάλη νίκη...