Η πράσινη εσωστρέφεια να μη γίνει τοξικότητα

Λίγες ημέρες μετά τον τραυματισμό του Νεμάνια Νέντοβιτς σε ένα απρόσεκτο μαρκάρισμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη κι ακόμα διαβάζω δεξιά κι αριστερά περί της «πρόθεσης» του θύτη και την ερυθρόλευκη σύνδεση λόγω του δανεισμού του στο Λαύριο.

Θυμίζω ότι μερικές εβδομάδες πριν κάποιοι εξαπέλυσαν οχετό κατά του Γιάννη Αντετοκούνμπο εξαιτίας ενός tweet για ένα κάρφωμα του αδερφού του στο καλάθι του Παναθηναϊκού. Λίγο η παλιά ερυθρόλευκη φωτογραφία του Γιάννη, λίγο η φυγή του Θανάση για το NBA και ο μη ερχομός του Κώστα στους Πράσινους, έσπασε η σύνδεση της κερκίδας με τον Γιάννη.

Το χειρότερο νομίζω που μπορεί να συμβεί σε μας τους Παναθηναϊκούς λόγω των δύσκολων σεζόν που διανύουμε, είναι να ξεχάσουμε και το μπάσκετ που ξέρουμε. Το να πάρουμε διαζύγιο με τη λογική επίσης! Για την απρέπεια προς τον Αντετοκούνμπο καλύτερα να μη γράψω τίποτα για να μη δώσω και αξία. Για ένα 19χρονο παιδί που ψάχνει τη θέση του στο μπασκετικό στερέωμα όμως, ίσως αξίζουν μερικές λέξεις. Από τη στιγμή που έπεσε σφαδάζοντας στο παρκέ ο Σέρβος σταρ μετά την προσγείωση στο πόδι του Νικολαΐδη ξεκίνησαν οι αποδοκιμασίες και ένας συγκεκριμένος νεάτερνταλ ακούγεται στο γήπεδο να φωνάζει : «πήγες και το ‘βαλες το ποδαράκι σου μαλακισμένο, ε μαλακισμένο» Πήρε μπρος και ο περίγυρος, δόθηκε το σύνθημα και για τα social media. Ο νεαρός guard του Λαυρίου πήρε απόσταση από τη φάση, ο Μουράτος πήγε κοντά να τσεκάρει τον Νέντοβιτς και η κριτική γιγαντώθηκε. Που να πλησιάσει τον Νέντοβιτς ο πιτσιρικάς τη στιγμή που η κερκίδα τον έχει ήδη καταδικάσει και τον εκτελεί;

Flash back. Τον Αλέξανδρο τον είδα πρώτη φορά πριν πολλά χρόνια στο Salonica Basketball Camp του Θόδωρου Ροδόπουλου στο Κολλέγιο. Πήγαινα να δω τον γιο μου να διασκεδάζει παίζοντας μπάσκετ και έβλεπα φυσικά και τους υπόλοιπους πιτσιρικάδες να παίζουν. Δεν μιλήσαμε ποτέ, δε θα σας πω περί χαρακτήρα, θα σας καταθέσω μόνο ότι το παιδί έμαθε το άθλημα σε σωστά σχολεία του αθλήματος, στη ΧΑΝΘ, στο SBC και βέβαια στο σπίτι από τον πατέρα του.

Ρώτησα χτες βράδυ τον δικό μου γιο, τον Κωνσταντίνο λοιπόν, «είδες τη φάση; Πιστεύεις ότι το έκανε επίτηδες ο Αλέξανδρος;» «Προφανώς όχι ρε μπαμπά απλά πήγε άτσαλα στη φάση και θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός». Σε αυτό το σημείο να πω ότι ο γιος μου είναι πιο βαμμένος Παναθηναϊκός από μένα, έκανα καλή δουλειά στην πατρική γαλούχηση. Καλύτερη όμως μπασκετική παιδεία έλαβε στα καλά «σχολεία» που πήγε, στα Αστέρια του Ροδόπουλου, στην GBA και τώρα στη ΜΕΝΤ. Ακόμα κι αν ένα παιδί δεν γίνει επαγγελματίας αθλητής (το πιθανότερο δηλαδή) μπορεί να γίνει σκεπτόμενος φίλαθλος και να αγαπάει την ομάδα του χωρίς παραμορφωτικό φακό βλέποντας το παιχνίδι.

Επειδή η σεζόν της ομάδας μάς στεναχωρεί, επειδή ο Νέντοβιτς είναι όαση μπασκετική στο πράσινο ρόστερ, επειδή η βαθμολογία της Euroleague λέει την αλήθεια κι επειδή δεν βλέπουμε και φως στο τούνελ, ε μην χάσουμε και το μυαλό μας καταδικάζοντας ένα 19χρονο παιδί που έπαιξε λάθος άμυνα ή παθιάστηκε ως αμυντικός απέναντι στον καλύτερο σκόρερ της αντίπαλης ομάδας. Στον οπαδικό μας παραλογισμό, ας μην ξεχνάμε ότι αν στο μέλλον απορρίψει ο Ολυμπιακός τον Νικολαΐδη, τότε πιθανώς να βρεθεί στον Παναθηναϊκό κι από «μαλακισμένο» να γίνει λεβέντης!

Κι επειδή ειλικρινά στην Ελλάδα του 2021 έχω χάσει λίγο την κρίση μου περί του ποια άποψη είναι πλειοψηφική και ποια εκφράζει τη μειοψηφία, ελπίζω ο ντόρος που προς στιγμήν δημιουργήθηκε να ήταν οι γνωστοί φασαριόζοι και γελειωδώς συνωμοσιολόγοι φωνασκούντες που βάζουν τις φάσεις στο οπαδικό μικροσκόπιο αντί να χαίρονται το παιχνίδι. Αν κάνω λάθος και το γαλατικό χωριό μέσα στην αυτοκρατορία των φανατικών είμαστε εμείς, πάει αδέρφια τη βάψαμε.

Όπως πολύ σωστά περιέγραψε στο twitter ο Κωνσταντίνος Μελάγιες: «Από τα RIP Γέλοβατς στις κατάρες για καρκίνους... μια φάση δρόμος» Τόσο «πολιτισμένοι» είμαστε.