Ρόι Τάρπλεϊ: Επτά χρόνια χωρίς τον θρυλικό αθλητή

• Τα τσαλακωμένα κουτάκια

Τα εκατομμύρια των λέξεων που έχουν γραφτεί για να αποτυπώσουν το μέγεθος της αδικίας, ενδεχομένως, να μην είναι αρκετά για να αναδείξουν την απόλυτη αλήθεια. Ίσως πάλι να καταρρίπτουν το αίσθημα της αδικίας καθώς ο θρυλικός Ρόι Τάρπλεϊ βάδιζε σ’ ένα καταστροφικό μονοπάτι δίχως παράλληλες βλέψεις. Πήγαινε μονοκοπανιά, έτσι δηλαδή έκανε με το αλκοόλ. Έβλεπε την καταστροφή και τον θάνατο, είχε συμβιβαστεί με τις ολέθριες συνέπειες των συνηθειών του και με τις βλαπτικές πράξεις του. Ήξερε, αποδεχόταν και παραδεχόταν δημοσίως τα λάθη του, δίχως όμως την παραμικρή πρόθεση αλλαγής. Κανένας γλυκός λόγος, καμία λέξη που θα μπορούσε να καλλιεργήσει τη φιλοτιμία του, τίποτε απολύτως δεν ήταν αρκετό για να τον αλλάξει. Πάντα ήταν ένα μεγάλο παιδί.

Ίσως γιατί ο ίδιος δεν ήθελε να αλλάξει, ακόμη κι όταν ένιωσε τον κίνδυνο απώλειας των πάντων. Δεν άλλαξε τρόπο σκέψεις όταν πήρε στα χέρια του τα πρώτα απειλητικά… μπιλιετάκια από το ΝΒΑ λόγω διαδοχικών των ανάρμοστων συμπεριφορών του. Δεν έβαλε μυαλό στην πορεία του στο κορυφαίο επαγγελματικό Πρωτάθλημα, δεν λογάριασε ούτε τα λεγόμενα του τότε κομισάριου του ΝΒΑ, Ντέιβιντ Στερν, ο οποίος από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ήθελε να «καθαρίσει» τον χώρο και να επιβάλλει κανόνες.

Ο Ρόι είχε τρομερό πρόβλημα αλκοολισμού, αυτό γεννούσε αντίστοιχο συμπεριφοράς κι ένας συναισθηματικός χαρακτήρας άλλαζε προσωπείο όταν το αλκοόλ κυκλοφορούσε άφθονο στο αίμα του. Τα έχασε όλα το 1991 κι ας είχε 20+ πόντους και 10+ ριμπάουντ κατά μέσο όρο. Οι συνήθειες αποδείχτηκαν πιο ισχυρές, έως ατσάλινες, ξεπέρασαν την εντυπωσιακή δράση του με τη φανέλα των Ντάλας Μάβερικς. Μόνο που, από τους κανόνες που είχε επιβάλει ο Ντέιβιντ Στερν δεν θα μπορούσε να γλιτώσει κανείς. Η απόφασή του να μετατρέψει ένα Πρωτάθλημα παικτών που φημίζονταν για τις παραβατικές συμπεριφορές τους ήταν οριστική και αμετάκλητη. Ο Ρόι Τάρπλεϊ δεν κατάφερε να μπει στο ρεύμα της νέας εποχής.

Τούτο στεναχώρησε ιδιαίτερα τους Ντάλας Μάβερικς οι οποίοι έχασαν έναν εκ των ηγετών τους, τον ελαφρύ σέντερ με την τρομερή πλαστικότητα κινήσεων πάνω στον οποίον θα μπορούσαν να είχαν στηριχθεί για να διεκδικήσουν τίτλους. Το ΝΒΑ έχασε έναν αθλητή ο οποίος – σύμφωνα με τους εκτιμητές της εποχής – θα μπορούσε να ενταχθεί στη λίστα των 50 κορυφαίων στην ιστορία του ΝΒΑ. Αντιθέτως, εμείς κερδίσαμε γιατί από το πουθενά, ένας αυθεντικό ταλέντο ή μάλλον, ένας παίκτης ο οποίος δεν θα ερχόταν ποτέ στην Ελλάδα, προσγειώθηκε στον πλανήτη Άρη. Και δεν ήρθε στα 35+ αλλά στην (θεωρητικά) πιο ώριμη ηλικία της καριέρας του, στα 28 του χρόνια και οδήγησε τους «κίτρινους» στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1993).

Τα τσαλακωμένα κουτάκια

Για τον Ρόι (συνεχίζουν να) μιλάνε οι πάντες. Ακόμη κι αυτοί που δεν είχαν την ευλογία να τον παρακολουθήσουν από κοντά. Δεν είναι λίγα εξάλλου τα (σχεδόν) 30 χρόνια που πέρασαν από την εποχή που αγωνίστηκε στον Άρη. Πέρασαν τρεις δεκαετίες και κάτι μήνες από εκείνη τη μοναδική παράσταση που είχε δώσει στο παραδοσιακό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης με τον ΠΑΟΚ όπου οι «κίτρινοι» επιβλήθηκαν με 88-56, ο Ρόι έδωσε μια μοναδική παράσταση και λίγο μετά είπε το περιβόητο «Who is Fasoulas». Αυτή η ατάκα ήταν προϊόν των λεγόμενων mind games που του έκαναν οι άνθρωποι του Άρη για τον «φορτώσουν» με κίνητρο. Όσο ο Αμερικανός είχε κίνητρο, ο Άρης έκανε πορεία Πρωταθλητισμού. ‘Όταν το έχασε, χάθηκαν τα αυγά και τα πασχάλια. Είναι αμέτρητες ιστορίες για τη δράση (εκτός γραμμών) του Τάρπλεϊ. Από την πόρτα του αυτοκινήτου που άνοιξε επί της Μητροπόλεως (στο ύψος του Αριστοτέλους) και «κατέβηκαν» δεκάδες τσαλακωμένα κουτάκια μπύρας έως τα αντίστοιχα 1000 που βρέθηκαν στο υπόγειο του πολυτελούς σπιτιού του στο Πανόραμα καθώς το είχε μετατρέψει σε… νεκροταφείο μπύρας και οι οσμές που αναδύονταν ήταν εξόχως ενοχλητικές.

Από τις νύχτες που κυκλοφορούσε πιωμένος στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, μέχρι αυτές που τον «κουβαλούσαν» στο σπίτι. Όπου κι αν πήγαινε, ο Άρης είχε τους ανθρώπους του. Μάθαινε τα πάντα, μα δεν μπορούσε να σταματήσει εκείνον τον κατήφορο. Αυτός είχε αρχίσει τρία-τέσσερα χρόνια πριν και όσο περνούσε ο καιρός, αυξανόταν και η έντασή του. Όταν ήταν καλά, έκανε ασύλληπτα πράγματα στο παρκέ, κουβαλώντας στις μεγάλες πλάτες του το όνειρο της επιστροφής ενός λαού.

Ο Ρόι Τάρπλεϊ ήταν ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Με το ταλέντο του, είχε την ικανότητα να πείσει και τους πλέον δύσπιστους. Όπως έκανε ακόμη και με τον Γιάννη Ιωαννίδη κι έφερε τη συνεργασία τους (στον Ολυμπιακό) τη σεζόν 1993-94. Μόνο που στην κρίσιμη στιγμή ο «ξανθός» έζησε αυτό που επίσης είχε ζήσει αλλά ως αντίπαλος έναν χρόνο πριν. Στη Χαλκίδα (1993), σε αγώνα στο πλαίσιο των Playoffs του Άρη με τον Ολυμπιακό, ο Τάρπλεϊ είχε καταναλώσει τόσο μπύρα που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Έναν χρόνο αργότερα, τις παραμονές του τελικού της Euroleague μεταξύ Ολυμπιακού και Μπανταλόνα (1994), ο Τάρπλεϊ επιτέθηκε και χτύπησε τον συμπαίκτη του, Μπάμπη Παπαδάκη, στο ξενοδοχείο στο επεισόδιο το οποίο άλλαξε όλο το κλίμα στους Πειραιώτες καθώς ακολούθησε η «εξαφάνιση» του Αμερικάνου.

Ο θρυλικός Ρόι έφυγε από τη ζωή πριν από ακριβώς επτά χρόνια, σε ηλικία 51 ετών. Οι αναμνήσεις δεν έφυγαν ποτέ. Από εκείνη τη φωτογραφία του (με τη φανέλα των Ντάλας Μάβερικς και το Νο42) όταν έγινε γνωστό το μεγάλο κόλπο της διοίκησης του Άρη το 1992, τα τρομερά παιχνίδια του έως και τις αυτοκαταστροφικές πράξεις του, τον εθισμό στο αλκοόλ που είχαν ως αποτέλεσμα να υποστούν ανεπανόρθωτη βλάβη τα ζωτικά όργανα του και πιο συγκεκριμένα στο συκώτι.