Βασιλόπουλος: «Συνειδητή απόφαση να σταματήσω, απολαμβάνω περισσότερο το μπάσκετ ως προπονητής»

Έπειτα από μια πολυετή καριέρα στην Basket League με 413 συμμετοχές, ακόμη 76 με την Εθνική Ομάδα και συνολικά 20 χρόνια ως επαγγελματίας παίκτης, ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος έκανε κόντρα στην ΑΕΚ ντεμπούτο ως συνεργάτης του Μίλαν Τόμιτς στον πάγκο του Περιστερίου, τονίζοντας σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα της Basket League πως «απολαμβάνω περισσότερο το μπάσκετ ως προπονητής».

Έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχεις σταματήσεις να παίζεις μπάσκετ;

«Ναι ήταν συνειδητή η απόφαση να σταματήσω. Συνεπώς από την στιγμή που την πήρα δεν είχα καμιά αμφιβολία. Όπως είμαι συνειδητοποιημένος ότι ως προπονητής ξεκινάω από το μηδέν. Ότι ο ρόλος του προπονητή σε σχέση με εκείνον του παίκτη, είναι ένας άλλος κόσμος. Είναι διαφορετικός ο τρόπος λειτουργίας, σκέψης και εργασίας».

Η καριέρα σου ως παίκτης, όμως, δεν σε βοηθάει να καταλάβεις πως σκέφτεται ο αθλητής που έχεις απέναντι σου;

«Ναι, είναι το μεγαλύτερο «εφόδιο» που μπορεί να έχεις ένας νέος προπονητής και εγώ μπορώ να προσφέρω στην επαφή και στην επικοινωνία με τους παίκτες. Γνωρίζω τα παιδιά που έχουμε στην ομάδα πολύ καλά.

Δεν μου λείπει να παίξω μπάσκετ ειλικρινά. Ούτε χρειάζεται να... σκοτώσω τον παίκτη μέσα μου. Αγαπάω την ομάδα και τους παίκτες, στους οποίους θεωρώ ότι το πρώτο που πρέπει να προσφέρεις είναι η αγάπη.

Ο παίκτης σκέφτεται λίγο πιο εγωκεντρικά. Εγώ ακόμη και ως αθλητής ήθελα να υπάρχει ισορροπία μεταξύ του σκέφτομαι τον εαυτό μου και σκέφτομαι για την ομάδα. Και προσπαθούσα και τους συμπαίκτες μου να τους βάλω στην λογική της ομάδας».

Τι θα συμβούλευες ένα νέο παιδί;

«Το βασικό για έναν παίκτη είναι όταν δεν τον βλέπει κανείς, όταν δεν έχει όρεξη για δουλειά να δουλεύει παραπάνω για να το «πιστωθεί» στο γήπεδο. Είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για έναν επαγγελματία αθλητή.

Όλοι θέλουν να είναι τέλοιοι στον αγώνα αλλά δεν γίνεται να πατήσεις ένα... κουμπί και να είσαι σε καλή σωματική κατάσταση, να έχεις αυτοπεποίθηση, συγκέντρωση και φόρμα. Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα αλλά για να βοηθήσεις την ομάδα σου πρέπει να δουλέψεις πολύ ατομικά το σώμα και τις κινήσεις σου.

Επίσης, ένα λάθος που κάνουν παίκτες της γενιάς που έγιναν προπονητές, είναι ότι επειδή εμείς περάσαμε δύσκολα, πρέπει να περάσουν και οι νεότεροι.Οι εποχές και οι απαιτήσεις αλλάζουν.Τα πάντα εξελλίσονται. Θεωρώ ότι τους αθλητές σου πρέπει να τους αγαπάς και να τους σέβεσαι».

Ποιά είναι η πιο έντονη ανάμνηση από την αθλητική καριέρα σου;

«Έχω πολλές και ωραίες αναμνήσεις, αλλά ειλικρινά εκείνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι κουράστηκα να πονάω. Σήμερα απολαμβάνω περισσότερο το μπάσκετ αλλά και την ζωή. Κάνω γυμναστική χωρίς να πονάω.

Ξυπνάω το πρωί και δεν πονάω. Γνώρισα μεγάλες χαρές ως αθλητής, κατέκτησα τίτλους, έκανα φίλους και γνωριμίες. Απολαμβάνω, όμως, την δουλειά μου ως προπονητής. Μου αρέσει περισσότερο. Είναι κάτι πιο δημιουργικό».

Επέστρεψες στο Περιστέρι Vitabiotics ως συνεργάτης του Μίλαν Τόμιτς αυτή την φορά, σε μια δύσκολη περίοδο για την ομάδα.

«Μου αρέσουν, με ιντριγκάρουν οι δύσκολες αποστολές, να έχω να αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις χωρίς την πολυτέλεια του χρόνου. Η ομάδα έχει ποιότητα και κάποια στιγμή θα αντιδρούσε. Πολλές φορές το πρόβλημα είναι ψυχολογικό. Είναι πολυπαραγοντικό το θέμα σε μια ομάδα.

Η νίκη επί της ΑΕΚ δεν μας λέει πολλά, χωρίς να θέλω να την μηδενίσω. Έγινε πολύ καλή προσπάθεια αλλά μια νίκη για να έχει αξία πρέπει να έχει ανάλογη συνέχεια».

Που μπορεί να φτάσει το Περιστέρι Vitabiotics την φετινή σεζόν;

«Πολύ δύσκολο να το προσδιορίσεις. Έχουν γίνει πολλές αλλαγές παικτών και προπονητών. Αυτό που θέλουμε όλοι, διοίκηση, προπονητές και παίκτες, είναι να είμαστε ομάδα, να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας.

Το Περιστέρι Vitabiotics από την περίοδο που ήμουν παίκτης αυτό ήθελε. Να είναι οικογένεια. Και ο κόσμος του Περιστερίου όντως στηρίζει την ομάδα όταν βλέπει ότι δίνει τον καλύτερο εαυτό της, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Όταν ήρθα ως αθλητής στο Περιστέρι Vitabiotics ήμουν επιφυλακτικός όταν άκουγα από την διοίκηση να μας λέει ότι ακόμη και όταν θα χάνουμε θα σας στηρίζουμε. Συνήθως όταν χάνεις σε βρίζουν. Διαπίστωσα στην πράξη πως ήταν αλήθεια, όμως. Ότι η δοίκηση μας στήριζε και στις ήττες αρκεί να έβλεπε ότι τα δίναμε όλα.

Αυτό τον χαρακτήρα θέλουμε να διαμορφώσουμε τώρα στην ομάδα. Να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και εάν χάσουμε να ηττηθούμε γιατί βρεθήκαμε σε κακή μέρα ή διότι ο αντίπαλος ήταν καλύτερος».