Αυτά συμβαίνουν όταν η σεζόν έχει περισσότερα "φιλικά" από επίσημα...

• Σε τροχιά ανάκαμψης ο Ολυμπιακός
• Η έλλειψη "κόντρας" σε πάνω από τα μισά παιχνίδια είναι μεγάλο πρόβλημα
• Αρχίζει να θυμίζει ΟΜΑΔΑ

Δεν ξέρω τι όρεξη θα έχει η κληρωτίδα όσον αφορά στα ζευγάρια των ημιτελικών και στην προοπτική ενός «αιώνιου» τελικού, αλλά οι οιωνοί των τελευταίων εβδομάδων συνηγορούν ότι το μπασκετικό τριήμερο του Ηρακλείου, αναμένεται άκρως αμφίρροπο.

Πρώτον και κύριον από πλευράς διοργάνωσης και μόνο, υπό την έννοια ότι χρειάστηκε να αποχωρήσει μία άκρως οπισθοδρομική διοίκηση στην ομοσπονδία για να ξαναδούμε την συνύπαρξη τεσσάρων ομάδων σε μία πόλη, μετά από 18 ολόκληρα χρόνια (τελευταία φορά το 2004 στην Λαμία) και την οργάνωση ενός Final 4, που πάντα προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις.

Φέτος, μάλιστα, έγινε το πρώτο βήμα και οι πληροφορίες του Gazzetta αναφέρουν ότι του χρόνου η EOK θέλει να καθιερώσει τον θεσμό του Final 8, που ισχύει εδώ και πολλά χρόνια σε όλες τις μπασκετικά προηγμένες χώρες της Ευρώπης.

Δεύτερον και σημαντικότερον, όμως, από αγωνιστικής πλευράς, καθώς οι αποστάσεις που το τελευταίο διάστημα χωρίζουν τις τέσσερις ομάδες που έχουν προκριθεί στα ημιτελικά του Κυπέλλου, σε συνδυασμό με την πάντα εύθραυστη ιδιαιτερότητα των νοκ-άουτ αγώνων, είτε αφήνουν περιθώρια για εκπλήξεις, είτε «ψαλιδίζουν» την υπεροχή των φαβορί.

Ειδικότερα αν η κλήρωση φέρει αντιμέτωπο τους «ερυθρόλευκους» με τους «πράσινους» στους "4". Γιατί σ' αυτή την περίπτωση, η ομάδα που θα νικήσει στον άλλο ημιτελικό (Προμηθέας ή ΑΕΚ), θα βρίσκεται 40 λεπτά μακριά από τον πρώτο τίτλο της σεζόν. Και σε ένα μονό παιχνίδι, όλα μπορούν να συμβούν.

Αν σε όλα τα παραπάνω, συνυπολογίσουμε ότι ο θεωρητικά πιο γεμάτος και ποιοτικός Ολυμπιακός απέχει παρασάγγες από τον αγωνιστικό ρυθμό του Νοεμβρίου και του Δεκεμβρίου και ακόμη ψάχνεται για να συνέλθει από την τεράστια περιπέτεια με τον κορονοϊό (νόσησε σχεδόν ολόκληρη η ομάδα) και ότι ο Παναθηναϊκός δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση το «φόβητρο» που ήταν πέρυσι στις εγχώριες διοργανώσεις (απόντος και των Πειραιωτών), αυτομάτως θα δούμε ότι δύσκολα κάποιος εκ των δύο θα κατακτήσει με περίπατο το πρώτο τρόπαιο της χρονιάς.

Λίγο το έξτρα κίνητρο των «κιτρινόμαυρων» και των Πατρινών και λίγο η επιθυμία τους να πετύχουν κάτι πραγματικά σπουδαίο, μάλλον αυξάνουν - στα χαρτιά τουλάχιστον - τις πιθανότητες για μία ενδεχόμενη έκπληξη.

Σε τροχιά ανάκαμψης ο Ολυμπιακός

Σίγουρα, η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν μακράν η πιο εποικοδομητική για τους παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα. Μπορεί να έχασαν τζάμπα στην Μαδρίτη, πετώντας στα σκουπίδια μία διαφορά 16 πόντων, αλλά απέναντι στην πρωτοπόρο της Euroleague, Ρεάλ, έδειξαν ότι βρίσκονται σε τροχιά ανάνηψης από την πρόσφατη αγωνιστική κρίση.

Κάτι που ενισχύθηκε δύο ημέρες αργότερα στην πάντοτε καυτή και κατηφορική έδρα της Μπασκόνια, έστω κι αν το 4ο εφετινό ευρωπαϊκό διπλό δεν ήρθε με άκρως πειστική εμφάνιση. Η εικόνα των «ερυθρόλευκων», όμως, κατέδειξε ότι η επιστροφή στα συνεχόμενα παιχνίδια (και ειδικότερα όταν όλοι οι παίκτες είναι υγιείς), είναι θέμα χρόνου να επιφέρει και την ολική επαναφορά.

Η έλλειψη "κόντρας" σε πάνω από τα μισά παιχνίδια είναι μεγάλο πρόβλημα

Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, συνεχίζει να προβληματίζει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο και εκτιμώ ότι το μεγαλύτερο αγωνιστικό του πρόβλημα είναι τα ελάχιστα ανταγωνιστικά παιχνίδια που έχει δώσει φέτος.

Αν εξαιρέσουμε τις πέντε ευρωπαϊκές νίκες και φυσικά το «διπλό» στο ΣΕΦ για το πρωτάθλημα, οι «πράσινοι» έπεσαν σχετικά εύκολα στα 11 από τα υπόλοιπα 17 παιχνίδια που έδωσαν στην Euroleague (πάλεψαν σε Βιτόρια, Τελ Αβίβ, Μόναχο και Πόλη εκτός και στο ΟΑΚΑ με Μπάρτσα και Ούνικς), ενώ νίκησαν πολύ εύκολα όλα τα υπόλοιπα σε πρωτάθλημα και Κύπελλο (με μ.ο. διαφοράς στους 19,4π.).

Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά ότι όταν σε 21 από τα 35 συνολικά ματς που έχουν δώσει φέτος, είτε χάνουν με κατεβασμένα τα χέρια, είτε κερδίζουν από το τζάμπολ, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η ομάδα δεν μπαίνει συχνά σε διαδικασία κόντρας και ανταγωνισμού. Επομένως, είτε παίζει με σαφώς ανώτερες ομάδες που δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια, είτε με αντιπάλους, που δεν έχει συνηθίσει να τον δυσκολεύουν.

Αυτό το φαινόμενο είναι σπάνιο για τα δεδομένα του «τριφυλλιού», ωστόσο, όμως, είναι ξεκάθαρο ότι σε έναν βαθμό μπορεί να τον επηρεάσει στο Final 4, κάτι που φάνηκε στο κλειστό της Νεάπολης, όπου η πολύ βελτιωμένη Λάρισα των τελευταίων δύο μηνών απείλησε πολύ σοβαρά τους πρωταθλητές μία απρόσμενη ήττα.

Μία ήττα, που εν πολλοίς αποσοβήθηκε (86-90), από την τεράστια ποιότητα του Νεμάνια Νέντοβιτς (38π. με 8/14 τριπ.), ο οποίος απέδειξε ότι αν δεν είχε προβλήματα τραυματισμών θα έπαιζε είτε στο ΝΒΑ, είτε σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό στην Euroleague.

Επειδή, όμως, κάθε μέρα δεν είναι Κυριακή και ο Σέρβος διεθνής guard δεν γίνεται να βγάζει συνέχεια λαγούς από το καπέλο του, σας φαίνεται παράλογο να κινδυνεύσει με ήττα στα "Δύο Αοράκια" ο Παναθηναϊκός (από Προμηθέα ή ΑΕΚ), ειδικότερα από την στιγμή που θα παραταχθεί και χωρίς τον αρχηγό του Ιωάννη Παπαπέτρου;
Προσωπικά, δεν το θεωρώ εύκολο, όχι όμως και απίθανο σε συνθήκες ενός αγώνα 40 λεπτών.

Αρχίζει να θυμίζει ΟΜΑΔΑ

Πολλώ δε μάλλον, αν αντίπαλος είναι ο Προμηθέας που υπό τις οδηγίες του Ηλία Ζούρου και παρά τα προβλήματα με την "χημεία" του ρόστερ, έχει αρχίσει να «μπαίνει» στις αρχές του 55χρονου προπονητή του και να ανεβάζει ρυθμούς, παραμένοντας εντός και των τριών στόχων του (για τα καλά και στο Eurocup ειδικότερα σε περίπτωση νίκη στην Προύσα).

Η σχετικά άνετη επικράτηση (100-86) επί του ΠΑΟΚ στον εναπομείναντα προημιτελικό, που είχε την υπογραφή του φορμαρισμένου Δημήτρη Αγραβάνη (27π., 7ρ., 5ασ. & 2κλ.) πιστοποίησε ότι οι Πατρινοί αξιοποιούν στο έπακρο τα πλεονεκτήματά τους, «καμουφλάρουν» τις αδυναμίες τους, παίζουν πλέον με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ξέρουν πως να κερδίζουν.

Αν πρέπει να συνοψίσουμε την αγωνιστική ανάκαμψή τους σε τρία στοιχεία, τότε αυτά έχουν ως εξής:

Πρώτον, η πολύ πιο ώριμη προσέγγιση του 27χρονου διεθνούς power-forward σε όλα τα επίπεδα. Ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού, του Πανιωνίου και του Αμαρουσίου έχει αρχίσει να κάνει μπαμ από την είσοδο στο 2022 κι εντεύθεν, οπότε και βρίσκεται στο καλύτερο "φεγγάρι" της καριέρας του (μ.ο. 20,3, 6,3ρ. & 2,2ασ. με 60% εντός πεδιάς σε 6 αγώνες σε Ελλάδα και Ευρώπη).

Δεύτερον, το μεστό παιχνίδι του Νίκου Γκίκα, που έχει συμβάλλει στην βελτίωση της δημιουργίας και της εκτέλεσης της ομάδας και τρίτον, η αποτελεσματική στόχευση της επίθεσης κοντά στο καλάθι, όπου δεσπόζουν οι Αγραβάνης, Γκραντ και Χαντ, οι οποίοι υποστηρίζουν και με το παραπάνω το παιχνίδι με πλάτη και με πρόσωπο μέσα στο ζωγραφιστό.

Υγ.1: Μία μεγάλη και άλυτη απορία μου σχετικά με το παιχνίδι του Γιώργου Παπαγιάννη, έχει να κάνει με το εξής: Γιατί σε μία τέτοια χρονιά, με πολλά "αδιάφορα" (εύκολα ή πολύ δύσκολα) παιχνίδια για τους «πράσινους», ο Δημήτρης Πρίφτης δεν έχει δοκιμάσει να ποστάρει τον 24χρονο διεθνή σέντερ; Έτσι για να προσθέσει και αυτό το στοιχείο στο παιχνίδι του και να γίνει πιο επικίνδυνος επιθετικά. Και το λέω αυτό γιατί χωρίς την παραμικρή υπερβολή, η συμμετοχή του "Big Papa" στην επίθεση του Παναθηναϊκού περιορίζεται σε κάποια σποραδικά σουτ από μέση απόσταση και κατά κύριο λόγο, σε καλάθια από επιθετικό ριμπάουντ και follow, καθώς επίσης και από alley-oop από pick'n'roll.

Υγ.2: Εδώ και δύο μήνες παρακολουθώ με προσοχή την δουλειά του Φώτη Τακιανού και την σταδιακή του προσπάθεια να ενσωματώσει τους πέντε παίκτες που ήρθαν από την διακοπή του περασμένου Νοεμβρίου και μετά. Αν υπήρχε βραβείο για το καλύτερο remake του πρωταθλήματος, τότε ο προπονητής της Λάρισας θα ήταν από τους βασικούς υποψηφίους για την εντυπωσιακή μεταμόρφωση της θεσσαλικής ομάδας. Από χειρότερο ποιοτικά σύνολο της Basket League, μέχρι την 9η αγωνιστική, ο σύλλογος της Αγιάς έχει πλέον προσπεράσει αρκετές ομάδες και αν συνεχίσει έτσι, δεν αποκλείεται να διεκδικήσει την είσοδο στην 8άδα.

Υγ.3: Επειδή πολλοί οι αναγνώστες έχουν ζητήσει επισταμένως να πάρω θέση για τον χειρισμό της ΕΟΚ, ως προς τo ειδοποιητήριο (για λύση της συνεργασίας) στον συγχωρεμένο Δημήτρη Καρβέλα (σε μία χρονική στιγμή που όλοι οι μπασκετικοί γνωρίζαμε τις δύσκολες μέρες που περνούσε), έχω να καταθέσω τα εξής:

Υγ.4: Προτίμησα να μην την σχολιάσω όταν το θέμα ήταν "ζεστό", γιατί εκτιμώ ότι μία τέτοια "συζήτηση" συνήθως αμαυρώνει την μνήμη του εκλιπόντος και αποπροσανατολίζει τους οικείους του από την ατμόσφαιρα πένθους και τον φόρο τιμής που αποτίνουν για την απώλειά τους.

Υγ.5: Επί της ουσίας, όμως, πρόκειται για ατυχή χειρισμό, του υπαλλήλου που ανέλαβε την υπόθεση, ο οποίος δεν γνώριζε πράγματα και καταστάσεις για τους παραλήπτες των εξωδίκων αλλά και του υπευθύνου της συγκεκριμένης ενέργειας, που όφειλε να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα και να αποφύγει ένα τέτοιο "αυτογκόλ". Το σοβαρό λάθος που έγινε, όμως, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ήταν ηθελημένο ή ότι η νέα τάξη πραγμάτων στην ομοσπονδία, χαρακτηρίζεται από έλλειψη ανθρωπιάς ή "ρεβανσισμό" όπως ορισμένοι έσπευσαν αμέσως να της καταλογίσουν.