Βασιλόπουλος: «Τραυματίστηκα μία φορά στον χιαστό, απλώς οι γιατροί μου διέλυσαν το γόνατο»

Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, ο οποίος εντάχθηκε στο προπονητικό τιμ του Περιστερίου τον περασμένο Δεκέμβριο, φιλοξενήθηκε στο ΕΟΚ WebRadio όπου μίλησε για τον νέο ρόλο του ως άμεσος συνεργάτης του Μίλαν Τόμιτς. Παράλληλα έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως ουδέποτε έβλεπε τη μαύρη πλευρά των πραγμάτων ενώ αναφέρθηκε στον σοβαρό τραυματισμό του στο πόδι.

Αναλυτικά είπε:

Για τη μετάβασή του από τη θέση του παίκτη σε εκείνη του προπονητή: «Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πηγαίνω καλά με τις ανακοινώσεις και τις βαρύγδουπες δηλώσεις γι’ αυτό και δεν είπα δημόσια ότι σταματάω το μπάσκετ. Δεν θα κρύψω ότι ο νέος ρόλος του προπονητή μου αρέσει πολύ περισσότερο. Είναι ένας άλλος κόσμος. Εντελώς διαφορετικός και απίστευτα δημιουργικός. Ναι μεν δεν έχεις τη χαρά του παιχνιδιού και όλα όσα ζεις όταν είσαι μέσα στο γήπεδο και παίζεις, αλλά από την άλλη, δεν έχεις και όλους αυτούς τους πόνους στα γόνατα και τη μέση. Χαίρομαι για όλα όσα έκανα ως παίκτης. Νιώθω τυχερός και ευλογημένος που έχω ζήσει τόσα πολλά πράγματα και σήμερα μπορώ μέσα από το νέο ρόλο μου να βοηθήσω τα νέα παιδιά».

Για τον αν ο ίδιος και ο Μίλαν Τόμιτς είναι απαιτητικοί από τους νεαρούς παίκτες του Περιστερίου στο βαθμό που ήταν οι προπονητές με τους οποίους είχαν συνεργαστεί εκείνοι την περίοδο όπου έπαιζαν: «Οι νεαροί παίκτες του Περιστερίου και όλοι με τους οποίους θα συνεργαστούμε από τη νέα γενιά είναι τυχεροί, από την άποψη ότι και ο Μίλαν και εγώ, ως παίκτες, στο παρελθόν είχαμε συνεργαστεί με προπονητές οι οποίοι ήταν πολύ δύσκολοι, σκληροί και αρκετά απαιτητικοί. Στον τρόπο της προπόνησης, της μεταδοτικότητας, στον χαρακτήρα, στη συμπεριφορά…

Επειδή αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν μας άρεσε, χαίρομαι που βλέπω και στον Μίλαν, ότι είναι ένας άνθρωπος πράος, συζητήσιμος και υπομονετικός. Βέβαια αυτό από το να περάσεις στους παίκτες σου τη νοοτροπία ότι πρέπει να κερδίζουν, να διεκδικούν πάντα το θετικό αποτέλεσμα και να δίνουν πάντα τον καλύτερο εαυτό τους, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Όμως, αυτό μπορείς να το πάρεις και χωρίς φωνές».

Για την μη συμμετοχή του στο φάιναλ φορ του 2009 στο Βερολίνο λόγω του προβλήματος που είχε στη μέση: «Ως άνθρωπος δεν είδα ποτέ την μαύρη πλευρά των πραγμάτων. Το γεγονός και μόνο ότι ήμουν παρών με την ομάδα ήταν επιτυχία. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να πω ότι επειδή ήμουν τραυματίας “πω, πω τι έπαθα”. Ακόμα κι έτσι, ήμουν εκεί. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ήμουν μέλος μιας ομάδας που βρισκόταν στο φάιναλ φορ. Έχει να κάνει και με το πώς βλέπει ένας άνθρωπος τα πράγματα. Εγώ έχω επιλέξει να βλέπω πάντα τη φωτεινή πλευρά. Αν κάποιος έχει επιλέξει να βλέπει την σκοτεινή πλευρά, πάντα θα τα βλέπει σκοτεινά. Για μένα όμως δεν είναι έτσι».

Για την στάση που διατήρησε με τον σοβαρό τραυματισμό του στο πόδι: «Αρχικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν είχα τραυματισμούς. Εγώ τραυματίστηκα μία φορά, το 2011, στον χιαστό. Απλά οι γιατροί μου διέλυσαν το γόνατο! Το λέω γιατί ο κόσμος ακούει πολύ συχνά ότι είχα σοβαρούς τραυματισμούς. Δεν είμαι γυάλινος. Είχα τον πιο συχνό τραυματισμό που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι αθλητές. Στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ… Όμως ακόμα κι αυτό, δεν με επηρέασε. Από κάποιες τέτοιες καταστάσεις μαθαίνεις και βγαίνει καλύτερος».

Για το αν είναι μία από τις ξεχωριστές στιγμές της καριέρας του η κίνηση του Βασίλη Σπανούλη να τον καλέσει να σηκώσουν μαζί το τρόπαιο της Ευρωλίγκας το 2012 στην Κωνσταντινούπολη: «Αυτό που μετράει στο τέλος της ημέρας, είναι τί άνθρωπος είσαι. Μπορεί να έπαιζα να ήμουν ο καλύτερος παίκτης και να ήμουν “σ..άνθρωπος”, όπως λέει ο κόσμος. Όπως είπα, ποτέ δεν έβλεπα την σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων. Για μένα είχε νόημα να είμαι εκεί ακόμα και τραυματίας. Να εμψυχώνω τους συμπαίκτες μου όπως μπορούσα και να τους βοηθώ. Αυτό το εκτιμούν οι συμπαίκτες σου. Βλέπουν ότι δε ζηλεύεις, χαίρεσαι με την χαρά του άλλου και χαίρεσαι για την επιτυχία της ομάδας σου».

Για το μέλλον της Εθνικής ομάδας των Ανδρών: «Η άποψή μου είναι ότι χρειάζεται να προσεγγίσουμε τα πράγματα μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Πρέπει όλοι στην Ελλάδα να καταλάβουμε ότι το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι και να καταλάβουμε τι θέλουμε. Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε, αυτό θέλει χρόνο. Εδώ όμως νομίζω ότι μας ενδιαφέρει μόνο το αποτέλεσμα. Πώς θα κερδίσουμε. Όμως, όταν κοιτάς μόνο το αποτέλεσμα δεν μπορεί να υπάρχει πρόοδος. Ούτε ανάπτυξη. Χρειάζεται να έχουμε υπομονή. Υπάρχει το υλικό, υπάρχει ένας προπονητής, αλλά πρέπει να έχουμε υπομονή. Να τους αφήσουμε να δουλέψουν χωρίς πίεση».