«Πρόωρο τέλος» στην σεζόν ή το «χτύπημα» που θα φέρει την ολική επαναφορά;

Στις μπασκετικές συζητήσεις των τελευταίων ημερών σχετικά με την εικόνα που θα έχει το ντέρμπι κορυφής της 21ης αγωνιστικής, πίστευα πολύ σε μία ισχυρή αντίδραση του Παναθηναϊκού μέσα στο παρκέ και πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω από τους «ερυθρόλευκους», που μέχρι στιγμής έχουν διανύσει τους πιο επιτυχημένους πρώτους 6,5 μήνες σε μία αγωνιστική περίοδο, από την 2011-2012, όταν και κατέκτησαν την Euroleague και το πρωτάθλημα.

Από την μία πλευρά, οι πρωταθλητές καίγονταν για τη νίκη, έστω και με έναν πόντο διαφορά, Όχι μόνο για να εξαργυρώσουν το σπουδαίο «διπλό» του 1ου γύρου στο ΣΕΦ και να «κεφαλαιοποιήσουν» ένα διόλου αμελητέο προβάδισμα (αγωνιστικό αλλά και ψυχολογικό) που προσδίδει το πλεονέκτημα της έδρας στους τελικούς.

Αλλά κυρίως για να νιώσουν ότι η προσπάθειά που έχουν καταβάλει έως τώρα αλλά και αυτή των επόμενων δύο μηνών, μέχρι τους τελικούς, θα έχει ένα αντίκρισμα. Μία βάση που θα μπορούσε να αντισταθμίσει την ποιοτική υπεροχή και το πιο βαθύ ρόστερ που διαθέτει ο μεγάλος τους αντίπαλος.

Από την άλλη, οι Πειραιώτες που μετά το στραβαπάτημα του Φαλήρου στις 22 Νοεμβρίου, μετρούσαν τρεις σερί νίκες επί του «τριφυλλιού», είχαν κατακτήσει το πρώτο Κύπελλο μετά από 11 χρόνια, αλλά το πιο σημαντικό, ανέβαιναν στο ΟΑΚΑ, έχοντας εδραιώσει τις προϋποθέσεις για μία αψεγάδιαστη χρονιά σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Κοινώς, έχοντας την πολυτέλεια να παίξουν χωρίς άγχος το παιχνίδι τους και γνωρίζοντας ότι ακόμη και σε περίπτωση ήττας, θα έψαχναν το break για την διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

Με αυτά και με εκείνα, λοιπόν, από το 5ο εφετινό ντέρμπι των «αιωνίων» (4-1 στις νίκες υπέρ των «ερυθρόλευκων) περίμενα μία μάχη που θα κρινόταν στα τελευταία λεπτά και στις λεπτομέρειες (όπως και έγινε) και που το αποτέλεσμα της οποίας, θα έδινε ασφαλή (μετά από ένα δείγμα γραφής 5 αγώνων) απάντηση στο εξής ερώτημα: Προς τα που γέρνει η ζυγαριά των αγωνιστικών συσχετισμών που χωρίζουν τις δύο μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας;

Η αγωνιστική ανάλυση και «ανάγνωση» της αναμέτρησης (68-62), που φαίνεται ότι φέρνει τον Ολυμπιακό «αγκαλιά» με την πρωτιά στην κανονική περίοδο, είναι πολύ εύκολο να στηριχθεί σε μπασκετικά στοιχεία.

Οι φιλοξενούμενοι νίκησαν γιατί:

* έχουν σαφώς ανώτερη ποιότητα και ισορροπία ανάμεσα στην frontline και την περιφέρεια.
* Συνδυάζουν μέγεθος, αθλητικότητα και παίκτες που μπορούν να προσαρμοστούν ευκολότερα στο σύγχρονο μπάσκετ
* διαθέτουν ένα rotation 10-11 παικτών που ανά πάσα στιγμή μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές μίας βραδιάς.

Η μεγάλη διαφορά της ομάδας που δημιούργησε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, όμως, είναι ότι πλέον έχει «οικοδομήσει» και τον κατάλληλο αγωνιστικό χαρακτήρα που της επιτρέπει να προσαρμόζεται από αντίπαλο σε αντίπαλο και από περίοδο σε περίοδο, διαθέτοντας παίκτες μπολιασμένους από την φιλοδοξία και την δίψα για διάκριση και επιτυχίες.

Το ότι ο Ολυμπιακός γύρισε το ματς μέσα σε χρόνο ρεκόρ στην 3η περίοδο (το 45-39 του 26' έγινε 48-52 στο 29'49”) αλλά και στο σημείο που ο Παναθηναϊκός αντέδρασε (το 57-56 του 34' έγινε 60-68 στο 38'36”), το οφείλει στην σεμιναριακού επιπέδου άμυνα που έπαιξαν οι παίκτες του και στην κυριαρχία τους στα ριμπάουντ, στοιχεία που καθορίζουν τις ομάδες που δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη και θέλουν να αποφασίσουν εκείνες για την μοίρα τους.

Η MVP εμφάνιση του Σάσα Βεζένκοβ (13π., 15ρ., 2ασ. 2κλ. με 3/4 τριπ.), το επιθετικό bοοst του ΜακΚίσικ (18π. με 7/7 βολ. & 5/7 διπ.) και η μεστή απόδοση των Σλούκα (12π. & 7ασ.) και Ουόκαπ (11π., 4ρ. & 2κλ.), βάζουν ατομικές πινελιές στην 4η διαδοχική νίκη της ομάδας του απέναντι στον «εξάστερο», που αν μη τι άλλο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μέσα σε λίγους μήνες, οι Πειραιώτες έχουν πλέον αντιστρέψει για τα καλά το κλίμα που χαρακτήριζε τις εγχώριες αναμετρήσεις των δύο ομάδων.

Το πιο σημαντικό επίτευγμα που προκύπτει από την 12η συνεχόμενη νίκη των «ερυθρόλευκων» στο εφετινό πρωτάθλημα, όμως, έχει να κάνει με τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα διεκδικήσουν την ευρωπαϊκή διάκριση μετά από χρόνια.

Έχοντας ήδη στην κατοχή τους το πρώτο τρόπαιο της σεζόν (Κύπελλο), αυτό το 4/4 επί των «πρασίνων» αλλά και ο «μισός» τίτλος που απορρέει από το πλεονέκτημα έδρας (όχι γιατί δεν μπορεί να ξανασπάσει η έδρα, αλλά κυρίως γιατί ο Ολυμπιακός υπερέχει αισθητά ως ομάδα), τους δίνει την ευκαιρία να αφοσιωθούν όσο περισσότερο πιο απερίσπαστοι γίνεται στην προσπάθεια επιστροφής στο Final 4 και σε ό,τι περισσότερο προκύψει.

Εκεί ακριβώς εντοπίζεται το μεγάλο βήμα προς τα πίσω που έκανε απόψε ο Παναθηναϊκός. Με νίκη επί του μεγάλου του αντιπάλου, αυτόματα θα είχε «αγοράσει» ένα τεράστιο απόθεμα ψυχολογίας. Πάνω στο οποίο θα έχτιζε στο προσεχές διάστημα την σκληρή δουλειά που καλείται ρίξει μέσα στο γήπεδο για να στηρίξει το μοναδικό διακύβευμα που του έχει απομείνει για να «σώσει» την χρονιά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απώλεια του πλεονεκτήματος της έδρας, αλλά και το 0/4 των τελευταίων 4 μηνών απέναντι στον Ολυμπιακό, θα βαρύνει περισσότερο τα ήδη βαριά πόδια των «πρασίνων» και θα καταφέρει ένα ακόμη πλήγμα στον ήδη τσαλακωμένο εγωισμό ενός οργανισμού που είχε πολλά χρόνια να βιώσει όλη αυτή την καθίζηση των δύο τελευταίων ετών.

Όλα τα παραπάνω έχουν – κατά την ταπεινή μου άποψη – μεγαλύτερη αξία από τις αστοχίες στον σχεδιασμό του ρόστερ και τα στοιχεία που υποδηλώνουν την διαφορά ποιότητας ανάμεσα στις δύο ομάδες.

Αν ο Παναθηναϊκός έχει κάποιες λιγοστές ελπίδες να μειώσει το gap και να παίξει τα ρέστα του για τον τίτλο, οφείλει να καμουφλάρει τις χτυπητές αδυναμίες του (γιατί πλέον ο Ολυμπιακός ξέρει που χτυπάει) και να προετοιμαστεί για έναν τελευταίο «χορό» στην λογική της άρνησης να παραδώσει τα όπλα. Μία νοοτροπία, η οποία ήταν ξεκάθαρο ότι του έλλειψε για τα καλά στα τέσσερα τελευταία ματς και η οποία τον χαρακτήρισε απόλυτα στο τελευταίο διπλό του Σταδίου "Ειρήνης και Φιλίας".

Μόνο με μία πλήρη μεταμόρφωση στο πνευματικό κομμάτι, θα έχουν τύχη να διατηρήσουν εφικτή την στόχευσή τους. Κι αυτό ισχύει τόσο για τον Δημήτρη Πρίφτη, όσο και για τους παίκτες...