Πως φτάσαμε στην «σκούπα» και οι οιωνοί της «ανατροπής»

Στο σχόλιο που έγραψα αμέσως μετά το τέλος του πρόσφατου ντέρμπι των αιωνίων αντιπάλων», εξέφρασα την πεποίθηση ότι το αρνητικό, για τους «πράσινους», αποτέλεσμα καθιστά αυτομάτως εξαιρετικά δύσκολο το προσεχές δίμηνο για τους πρωταθλητές.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι ουδείς μπορούσε να φανταστεί ή να προβλέψει τις εξελίξεις που ακολούθησαν και την «σκούπα» που βγήκε από τον ιδιοκτήτη της ΚΑΕ, Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ο οποίος για πρώτη φορά μετά την αποστασιοποίησή του – επίσημα τουλάχιστον – πήρε την κατάσταση στα χέρια του.

Κατά μία άποψη, βέβαια, είναι φανερό ότι οι αποφάσεις του μεγαλομετόχου αποσκοπούν στην ανατάραξη των υδάτων στον Παναθηναϊκό, που για πρώτη φορά από την εποχή της ενεργοποίησής του (το καλοκαίρι του 2012), φαίνεται ότι χάνει την κυριαρχία του στις εγχώριες διοργανώσεις.

Από την άποψη ότι έχασε το Κύπελλο και βρίσκεται σε μειονεκτική θέση όσον αφορά στην διεκδίκηση του πρωταθλήματος (χωρίς φυσικά να γίνεται λόγος για ευρωπαϊκή διάκριση, την οποία η ομάδα έχει να ζήσει από τον Μάιο του 2012, όταν και έφτασε στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης).

Ωστόσο, η λογική της κίνησης του Δημήτρη, όμως, που αρχικά αποφάσισε την απομάκρυνση του Δημήτρη Πρίφτη και του Νίκου Παππά (απόφαση με την οποία διαφώνησε ο Διαμαντίδης και αποχώρησε) και την αλλαγή πόστου στον Φραγκίσκο Αλβέρτη (ο οποίος παραιτήθηκε), συνάδει απόλυτα με την λογική του θυμικού στην οποία μας είχε συνηθίσει όταν κάτι στράβωνε, στην διάρκεια της 8ετίας στην οποία ήταν το απόλυτο αφεντικό.

Αν εξαιρέσουμε την πρώτη του σεζόν (2012-2013) αλλά και την αγωνιστική περίοδο 2017-2018, που η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα (επί Πεδουλάκη) και το νταμπλ αντίστοιχα (επί Πασκουάλ), καμία άλλη χρονιά δεν ολοκληρώθηκε χωρίς αλλαγή ή αλλαγές προπονητή.

Την σεζόν 2013-2014 ο Φραγκίσκος Αλβέρτης αντικατέστησε τον Αργύρη Πεδουλάκη. Την σεζόν 2014-2015, ο Σωτήρης Μανωλόπουλος διαδέχτηκε τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Την επόμενη χρονιά ο νυν τεχνικός διευθυντής της ομάδας πήρε την θέση του Σάσα Τζόρτζεβιτς.

Ακολούθησε το νταμπλ του Καταλανού (2018), ο οποίος απομακρύνθηκε στα μέσα της επόμενης χρονιάς (2018-2019), για να αναλάβει τα ηνία ο Ρικ Πιτίνο. Ο Νεοϋορκέζος τεχνικός και Hall of famer του NCAA, άφησε την θέση του στον Γιώργο Βόβορα με την έκρηξη της πανδημίας, ενώ ο νέος τεχνικός του «τριφυλλιού» έδωσε την θέση του στον Όντεντ Κάτας μετά από την περυσινή ήττα από το Λαύριο για το πρωτάθλημα.

Η 3ετής συμφωνία του Παναθηναϊκού με τον Δημήτρη Πρίφτη το περασμένο καλοκαίρι, χαιρετίστηκε ως μία κίνηση που θα προσέδιδε μία σχετική ασφάλεια στην ομάδα όσον αφορά το χτίσιμο και την καθοδήγηση του «τριφυλλιού». Σε μία σεζόν που ήταν ξεκάθαρο ότι η επιστροφή του Ολυμπιακού στην Basket League, θα αύξανε σημαντικά τον συντελεστή δυσκολίας όσον αφορά στην διατήρηση των εγχώριων σκήπτρων (και χωρίς να υπάρχουν βλέψεις για σπουδαία ευρωπαϊκή διάκριση).

Έχοντας διανύσει τα 3/4 της εφετινής χρονιάς, πέραν της κατάκτησης του Super Cup (δεν συμμετείχαν οι «ερυθρόλευκοι»), ο «εξάστερος» έχασε το Κύπελλο, πραγματοποίησε την χειρότερη εμφάνιση της ιστορίας του στην Euroleague (βάσει ρεκόρ όχι βάσει της θέσης στην οποία τερμάτισε), έχασε το πλεονέκτημα έδρας στην κανονική περίοδο της Basket League και στους τελικούς καλείται να αντιμετωπίσει έναν Ολυμπιακό που στοχεύει στο Final 4 του Βελιγραδίου και τον έχει κερδίσει 4 διαδοχικές φορές.

Έχοντας παραθέσει, λοιπόν, όλα τα πεπραγμένα της τρέχουσας σεζόν αλλά και τις αποφάσεις που καθόρισαν την πορεία του «τριφυλλιού» στην προηγούμενη 10ετία, οι ραγδαίες εξελίξεις που ακολούθησαν το νικηφόρο πέρασμα των Πειραιωτών από το ΟΑΚΑ, είναι προφανές ότι – βάσει των επιδιώξεων της ιδιοκτησίας, των απαιτήσεων που είχε από τα μεγαλοστελέχη αλλά και των αστοχιών που έγιναν στις επιλογές παικτών – μάλλον άργησαν να υλοποιηθούν.

Εξίσου προφανές είναι ότι διαφορετικό ρόλο είχε φανταστεί ο Γιαννακόπουλος για το δίδυμο Αλβέρτη-Διαμαντίδη και τελείως διαφορετικά είχαν φανταστεί τον δικό τους οι κορυφαίοι παίκτες (από πλευράς προσφοράς) στην ιστορία του συλλόγου. Είναι ξεκάθαρο ότι ο μεγαλομέτοχος τους ήθελε με σαφώς πιο επιδραστικό ρόλο στα αποδυτήρια και στην διαχείριση των αγωνιστικών κρίσεων, καθώς επίσης και ότι οι ίδιοι ως πρώην παίκτες (από το ψηλότερο ράφι), είχαν μια εντελώς άλλη φιλοσοφία όσον αφορά στον τρόπο άσκησης των καθηκόντων τους.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο άκομψο – από πλευράς τρόπου χειρισμού – τέλος εποχής (;) για Φράγκι και Μήτσο και μάλλον οδεύουμε σε μία μεταβατική περίοδο που θα δείξει πολλά για το πως θα βαδίσει ο Παναθηναϊκός στη νέα χρονιά. Οι οιωνοί των τελευταίων ημερών αφήνουν περιθώρια ακόμη και για ανατροπή. Εν αναμονή της πολυσυζητημένης παραχώρησης του ΟΑΚΑ στην «πράσινη» ΚΑΕ, τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί...

Υγ.1: Ο Δημήτρης Πρίφτης θεωρώ ότι δεν είχε μία τίμια ευκαιρία να δείξει τι μπορούσε να προσφέρει και τι προπονητής είναι. Στην «ηλεκτρική καρέκλα» που κάθεται πάντα ο coach του Παναθηναϊκού δεν τον βοήθησε και ο χαρακτήρας του, ενώ μοιραία «χρεώνεται» και κάποιες επιλογές που ενέκρινε αλλά δεν ήταν δικές του.

Υγ.2: Την 4η επιστροφή του “Αρτζι” στα «πράσινα» μπασκετικά δρώμενα θα την σχολιάσω μετά τα πρώτα ουσιαστικά δείγματα γραφής του ρόλου και των αποφάσεών του.

Υγ.3: Αν χαίρομαι για κάτι όσον αφορά στην επιστροφή του Γιώργου Βόβορα, αυτό έχει να κάνει περισσότερο με το ότι θα έχει μία δεύτερη ευκαιρία. Έστω και υπό δύσκολες συνθήκες. Ο τρόπος της εκπαραθύρωσής του πέρυσι δεν του άξιζε.