Με τον Άρη ποτέ μην λες ποτέ

• Ο Άρης θα ήταν πετυχημένος ακόμη κι αν έχανε από τον ΠΑΟΚ
• Ποιο είναι το πραγματικό κέρδος της νίκης;
• Οι κατοχές έκαναν τη διαφορά

Υπάρχουν φορές όπου η χρονική απόσταση μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας δεν είναι μεγαλύτερη των δύο δευτερολέπτων. Τρανή απόδειξη, το χθεσινό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης. Στη θέση του Άρη θα μπορούσε να ήταν ο ΠΑΟΚ. Όσο το άξιζε ο ένας, το άξιζε και ο άλλος. Εκεί αποφασίζει (και) ο παράγοντας της τύχης. Το τελευταίο σουτ δεν δόθηκε σε κάποιον τυχαίο αλλά στον Φιλ Γκριν του 48% στο τρίποντο ο οποίος δεν είναι δα και παιδαρέλι. Τα έχει τα γαλόνια του. Η ιδανική επιλογή θα ήταν ο Ντέιβιντ ΝτιΛίο ο οποίος στάθηκε στη σωστή πλευρά. Από τη γωνιά που περίμενε την μπάλα ο Αμερικανός σουτάρει με 46% στη σεζόν και με 48% από το σημείο εκτέλεσης του συμπαίκτη του. Από την απέναντι γωνιά έχει 0%, όπως κατέγραψε η προνοητική η ανάλυση (ανήμερα του αγώνα) από το Gazzetta. Ωστόσο, δεν μετρά μόνο αυτό που θέλει να κάνει μια επίθεση, όσο και αυτό που δίνει μια άμυνα.

Και στην τελευταία περίοδο του ντέρμπι μέτρησε αυτό που ήθελε η άμυνα. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτή του Άρη. Κι ας είχαν προηγηθεί τρία δεκάλεπτα στη διάρκεια των οποίων η ταυτότητα είχε μείνει στην τσέπη. Αυτά παίχθηκαν με τους κανόνες του ΠΑΟΚ ο οποίος υπερτερεί σε ατομικό ταλέντο αλλά μειονεκτεί ως ομάδα και στη δε ρακέτα είναι ευάλωτος. Αν πλεονεκτούσε, θα είχε φροντίσει να «σκοτώσει» τον αντίπαλό του στις τρεις φορές που τον έριξε στο καναβάτσο. Και το τελευταίο ισχύει γιατί αυτό το ντέρμπι ήταν πράγματι μια σκυλομαχία ή μάλλον, μια μάχη επιβίωσης. Η 6αδα ήταν και παραμένει το διακύβευμα, προφανώς δεν αρμόζει στην ιστορία ή καλύτερα, σ’ αυτό που θέλουν να και φαντάζονται οι πιστοί υποστηρικτές αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Στην τελευταία περίοδο, αν δεν είχες γνώση για το ακριβές σκορ, θα (σου) δημιουργούταν η ψευδαίσθηση ότι ο Άρης κυριαρχούσε και έψαχνε τη διαφορά. Τα ότι βρισκόταν στο -11 μήτε θα το φανταζόσουν. Προφανώς έβαλε επιπλέον δύναμη και επαφή στην άμυνά του αλλά από μια ομάδα έμπειρων όπως ο ΠΑΟΚ, το λιγότερο που περιμένει κανείς είναι να αποδείξει την ικανότητα της διαχείρισης. Αν δεν το κάνει αυτό στην επίθεση, το δεύτερο που περιμένεις είναι να κρατήσει στην άμυνα αλλά αυτή ποτέ δεν ήταν το φόρτε της τωρινής ομάδας. Ακόμη και στην τελευταία επίθεση του Άρη με τον Άντονι Κάουαν, η άμυνα ήταν αλλού, πέρα από τα τρίποντα στο transition.

Κι έτσι ο Άρης πρόσθεσε ένα ακόμη θαύμα. Περί αυτού πρόκειται ό,τι έχει πετύχει φέτος. Η άποψη του Γιάννη Καστρίτη αποτέλεσε την περιγραφή όλης της χρονιάς. Το… «αυτός ο αγώνας ήταν η εξέλιξη όλη της χρονιάς», για να το συντομεύσω, είναι απολύτως ρεαλιστικό. Εκεί που τον βλέπεις να λυγίζει στα γόνατα και να σωριάζεται στο παρκέ, ξαφνικά ο Άρης σηκώνεται δίχως να τον περιμένει κανείς. Πρωτίστως, ας πρόσεχε ο ίδιος. Δευτερευόντως, ας προσέχουν το ίδιο και οι άλλοι.

Ο Άρης θα ήταν πετυχημένος ακόμη κι αν έχανε από τον ΠΑΟΚ

Ο Άρης θα ήταν απόλυτα πετυχημένος ακόμη κι αν δεν νικούσε χθες τον ΠΑΟΚ, μια ομάδα που κοστίζει υπερδιπλάσια από τη δική του. Αυτό που έχει καταφέρει φέτος ισοδυναμεί με θαύμα γιατί οι πολλοί κρίνουν αυτούς που βλέπουν στο γήπεδο. Αυτά τα, πάνω-κάτω, 100 λεπτά που διαρκεί ένας αγώνας. Δεν μπαίνουν σε διαδικασία να συνυπολογίσουν τι κρύβεται πίσω από την εικόνα.

Δηλαδή, ότι αυτός ο κοντορεβιθούλης ο Άντονι Κάουαν ξαφνικά κουβαλά μια τεράστια ευθύνη στην πλάτη του, ειδικά από την ημέρα αποχώρησης του MVP της ομάδας και φυσικού ηγέτη της, Ολιβιέ Χάνλαν. Δεν υπολογίζουν ότι ο Έρικ Λόκετ είχε βρει δουλειά στην Κύπρο κι όταν του παρουσιάστηκε η προοπτική του Άρη ένιωσε σα να κέρδισε το λαχείο καθώς δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ο Ζίριους Ουίλιαμς είχε βασικό (όχι πρωταγωνιστικό ρόλο) σε υποδεέστερα Πρωταθλήματα από το ελληνικό. Ο Σακούρ Τζούστον ήταν στα αζήτητα λόγω διαδοχικών τραυματισμών.

Ο Όμηρος Νετζήπογλου άρχισε να ξυρίζεται πριν από δύο χρόνια και το πραγματικό βάπτισμα πυρός γι’ αυτόν ήταν το χθεσινό όπου χρειάστηκε να επωμιστεί μεγάλο βάρος ευθύνης και ο μικρός μεγάλωσε. Πουλιανίτης και Κώττας ανέκαθεν ήταν από ρολίστες έως χαμάληδες αλλά και οι υπόλοιποι, όταν χρειάστηκαν, δήλωσαν παρόντες. Ο Τζέιμς Κέλι έλειπε δυόμισι μήνες και γύρισε μόλις την περασμένη εβδομάδα. Η δε ομάδα έχει υποστεί δύο φορές τη διασπορά του Covid 19. Και κοστίζει όσα χρήματα παίρνει ο Ιζέτ Χαΐροβιτς στη… φουτμπαλέρα.

Μετά το μαγεμένο ξεκίνημα με τη νίκη επί του Παναθηναϊκού γαλουχήθηκε μέσα από τις σφαλιάρες που δέχθηκε. Καμία δεν ήταν ηχηρή πλην του ντέρμπι του πρώτου γύρου με τον ΠΑΟΚ, αλλά χίλιες φορές να έχανε με 10+ παρά στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Προχωρώντας από αποτυχία σε αποτυχία και μη χάνοντας τον ενθουσιασμό της, βρήκε την επιτυχία. Γιατί στη φετινή χρονιά δύο στόχοι οριοθετήθηκαν. Να αποφευχθούν τα μπλεξίματα με την παραμονή στην κατηγορία και να αποπληρωθεί μέρος των χρεών. Αυτή τη στιγμή ο Άρης διεκδικεί 6αδα και στα παλιά χρέη έδωσε άνω των 800.000 ευρώ, αλλά εδώ και τουλάχιστον έναν μήνα «παίζει» με τις αντοχές του. Λογικό και αναμενόμενο.

Και δεν είναι εύκολο να χτίσεις ομάδα όταν όλη η αγορά παίζει darts με σένα στόχο, κάτι για το οποίο πρώτα ευθύνεσαι εσύ (ως ομάδα, όχι ως πρόσωπα). Πρέπει να αφιερώσεις πολύ χρόνο και να είσαι οπλισμένος με υπομονή για να πείσεις τον ατζέντη να στείλει τον παίκτη του με ελάχιστα δολάρια, διαβεβαιώνοντάς τον ότι θα βγουν ωφελημένοι και οι δυο. Κανείς από τους δύο δεν μεγάλωσε με την αφίσα του Νίκου Γκάλη όπως οι 5.000 φίλαθλοι που ήταν χθες στο Παλέ, πιθανόν να μην ξέρουν και τον σύλλογο.

Είναι ακόμη δυσκολότερο να βάλεις σ’ ένα καλούπι άγουρα παιδιά τα οποία έπαιζαν από κολεγιακό άντε και μια χρονιά στην G League όπου η πλειοψηφία των παικτών κοιτάει τα νούμερα μπας και «τσιμπήσει» ο Ευρωπαίος που ψάχνει για λαβράκια και δεν ψωνίζει βάσει χαρακτηριστικών αλλά αριθμών. Μετά θα πρέπει να προσαρμόσεις στο περιβάλλον παιδιά τα οποία υστερούν σε ευρωπαϊκή κουλτούρα και είναι Αμερικανάκια, εξηγώντας ότι εδώ δεν υπάρχει το «for the love of the game» αλλά ότι κάθε παιχνίδι είναι do or die. Και θα πρέπει να πληρώνεις στην ώρα σου γιατί τα συμβόλαια έχουν ρήτρες, παρέχοντάς τους αυτά που είχαν συνηθίσει στο America. Παράλληλα, πρέπει να αποφύγεις τις κακοτοπιές από τους καλοθελητές που σε περιμένουν στη γωνία, να πληρώνεις τα παλιά (για να μην γράψω κάτι πιο βαρύ) και γενικώς να προσπαθείς να κρατήσεις το στόμα σου πάνω από την επιφάνεια του νερού για να αναπνέεις. Αυτά έχει κάνει φέτος ο Άρης. Από τη διοίκηση, τους χρηματοδότες, το προσωπικό της ΚΑΕ που βάζει πλάτη εδώ και μήνες και τον Γιάννη Καστρίτη ο οποίος κάνει το ίδιο και κινδυνεύει να πάθει έλκος από το άγχος. Ο άνθρωπος έχει κάνει τρομερή δουλειά με τους συνεργάτες του.

Ποιο είναι το πραγματικό κέρδος της νίκης;

Αγωνιστικά, η κατάληψη μιας θέσης στην 6αδα απλά θα οδηγήσει στη μετουσίωση μιας κυριολεκτικά επίπονης προσπάθειας. Ηθικά, ναι, το έχουν ανάγκη οι νεαρές ψυχές αυτών των παιδιών και το αξίζουν. Επικοινωνιακά. Εδώ εντοπίζεται το βασικό κέρδος. Καθώς τρέχει η διαδικασία της ανοιχτής αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου, η πορεία της ομάδας λειτουργεί υποστηρικτικά στο μυαλό ενός φιλάθλου. Σε άλλες εποχές, αυτό το ποσό των 500.000 ευρώ θα είχε καλυφθεί. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία. Στη τωρινή, της έκρηξης των τιμών και στην καθημερινή βιοπάλη του μέσου Έλληνα με τους λογαριασμούς που προκαλούν εγκεφαλικά και το δυσοίωνο μέλλον που δυστυχώς διακρίνεται, οι σκέψεις πολλαπλασιάζονται. Και είναι λογικό. Δεν φάνηκε χθες από την εικόνα του κατάμεστου Παλέ. Αναδείχθηκε όμως στο ποδοσφαιρικό ντέρμπι και στην αντίστοιχη του «Κλ. Βικελίδης» στα περισσότερα παιχνίδια. Ο κόσμος περνάει δύσκολα.

Ωστόσο, ο μοναδικός τρόπος για τη δημιουργία συνθηκών επιβίωσης του μπασκετικού Άρη είναι η κάλυψη της αύξησης και σύντομα. Το ρευστό χρήμα που θα τρέξει στους λογαριασμούς είναι απαραίτητο, κυρίως όμως η αίσθηση αυτών που βάζουν το χέρι στην τσέπη εδώ κι έναν χρόνο ότι δεν είναι μόνοι τους. Τέτοιες νίκες ή καλύτερα, αυτού του είδους οι αυτοθυσίες δίνουν κίνητρο για αντίστοιχες και του κόσμου.

Οι κατοχές έκαναν τη διαφορά

Κλείνοντας για το παιχνίδι, ο Άρης νίκησε παρότι στο μεγαλύτερο διάστημά του δεν ήταν αυτός που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε. Ευάλωτος στην άμυνα και νευρικός στην επίθεση. Σούταρε με καλύτερο ποσοστό (40%) στο μακρινό σουτ και λογικά είχε περισσότερες βολές διότι μετέφερε το παιχνίδι στη ρακέτα (απόντος του Μάρβιν Τζόουνς ο ΠΑΟΚ έχει τεράστιο πρόβλημα, αφού η φιλοτιμία του Καμαριανού δεν είναι αρκετή) αλλά ουσιαστικά έχασε πόντους γιατί η γραμμή της φιλανθρωπίας μετατράπηκε σε γραμμή μαρτυρίου, ειδικά για τον ανέτοιμο Τζέιμς Κέλι ο οποίος πριν τον αγώνα σούταρε με 62.5% και κατρακύλησε στο μισό! Ο Αμερικανός επέστρεψε ανέτοιμος και ήταν η μεγάλη τρύπα στην άμυνα καθώς στις περισσότερες φορές που αυτή άνοιγε σαν ώριμο τριαντάφυλλο η ευθύνη (ως επί των πλείστων) ήταν δική του. Αν αναρωτιέται κανείς πώς νίκησε ο Άρης ή μάλλον πώς κρατήθηκε στο παιχνίδι, η εξήγηση είναι απλή. Είχε 15 περισσότερες κατοχές από τον αντίπαλό του, αυτό ήταν το αντίβαρο των 16 χαμένων βολών. Γιατί τόσο μεγάλη διαφορά σε τόσο κλειστό παιχνίδι, είναι τρομερά σοβαρό στατιστικό στοιχείο.