Παναθηναϊκός: Πρέπει να μπει σε... mood τελικών

• Απαραίτητο να είναι όλοι στην... τσίτα
• Τα «κοντά» σχήματα, ο Σίβα και ο... ξεχασμένος Παπαγιάννης

Πάντως τι σου είναι η ψυχολογία, ε;

Ξεκινάει το παιχνίδι στο κλειστό του ΟΑΚΑ και μόλις στη δεύτερη-τρίτη φάση, ο Στέφαν Μούντι μετατρέπει μία χαμένη επίθεση σε «χλατσωτό» τρίποντο από το κέντρο. Και όχι πετώντας την μπάλα όπως και όπως, αλλά με κανονικό τζαμπ σουτ με καρπό. Πώς λοιπόν να μην αποκτήσει ψυχολογία και στη συνέχεια να βλέπει το καλάθι του Παναθηναϊκού σαν τον... Ειρηνικό Ωκεανό;

Δυναμικa hedge out, βοήθειες, παγίδες, τίποτα. Το βιολί του αυτός. Από τα 5 μέτρα, από τα 7 μέτρα, από τα 8 μέτρα. Απ' όπου ήθελε. Βότσαλα πετούσε. Δεν σούταρε. Πώς λοιπόν να μην «μανουριάσει» ο Σαντ-Ρος με τον εαυτό του από τη στιγμή που δεν μπορούσε να του ανακόψει τον ρυθμό; Ήταν δεδομένο ότι οτιδήποτε και αν επιχειρούσε ο Μούντι, η μπάλα θα... έμπαινε μέσα.

Όχι τίποτε άλλο, δηλαδή, αλλά δεν σου... γεμίζει το ματς. Με μπόι 178 εκατοστά, αλλά με φοβερά αθλητικά προσόντα, σοβαρός και με εξαιρετικό σου, παραλίγο να στείλει... αδιάβαστο τον Παναθηναϊκό. Όμως πολύ δύσκολα στο σύγχρονο μπάσκετ ένας και μόνο παίκτης μπορεί να νικήσει μια ομάδα. Παρόλα αυτά, ο Μούντι (σ.σ. ο οποίος μην ξεχνάμε είχε πετύχει και 44 πόντους στην πρώτη ελληνική του θητεία ως παίκτης του Ρεθύμνου) είναι άξιος συγχαρητηρίων.

Απαραίτητο να είναι όλοι στην... τσίτα

Από εκεί και πέρα. Ο Παναθηναϊκός ναι μεν πρέπει να... μαζεύει νίκες ώστε να προκριθεί το συντομότερο δυνατόν στους τελικούς, αλλά με τέτοιες εμφανίσεις δεν μπορεί να ελπίζει και σε πολλά πράγματα όσον αφορά τη διεκδίκηση του τίτλου. Εκτός και αν ήθελε... σκοπίμως να ξεκινήσει τα ημιτελικά χωρίς να έχει πατημένο το πόδι στο γκάζι. Όμως γιατί να το ρισκάρει και απλά να στοχεύσει στο 1-0; Ξεχνάει τι πήγε να πάθει στο ματς του α' γύρου στη Λάρισα όταν και τον... γλίτωσε ο Νέντοβιτς με την 38άρα του; 'Η μήπως η Λάρισα δεν έχει αποδείξει (και το έχει κερδίσει με το σπαθί της) ότι αξίζει να έχει την δέουσα προσοχή και τον (δεδομένο) σεβασμό;

Ακόμα και έτσι η διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων είναι η μέρα με τη νύχτα. Και θεωρώ δύσκολο να ξαναδούμε τόσο κλειστά παιχνίδια στα δύο επόμενα ματς. Εικάζω ότι ο πρώτος ημιτελικός θα λειτουργήσει και ως αφύπνιση στις τάξεις του Παναθηναϊκού ώστε να ανέβουν οι στροφές ενόψει των τελικών κόντρα στον (λογικά και χωρίς να γίνει κάποια κοσμογονική αλλαγή) Ολυμπιακό.

Άλλωστε άπαντες στον Παναθηναϊκό πρέπει να είναι στην... τσίτα. Κρατάω και αυτά που είπε ο Βόβορας στην συνέντευξη Τύπου. Ότι αφενός η ομάδα έδωσε μόλις το 3ο της ματς με όλους τους παίκτες (σ.σ. εξαίρεση ο Καββαδάς) διαθέσιμους και ότι αφετέρου «χτίζεται» μέσα στα playoffs.

Είναι δεδομένο ότι προσπαθεί να βάλει κάποια καινούργια πράγματα μέσα στις προπονήσεις και σε αυτά τα παιχνίδια. Και ίσως γι' αυτό να χάνεται κάπως ο ρυθμός και να υπάρχουν «κενά» διαστήματα.

Δοκιμάζει διάφορα πράγματα και όσο τα δοκιμάζει ενόψει Ολυμπιακού, άλλο τόσο θα μικραίνει και το rotation. Απέναντι στη Λάρισα μοίρασε τον χρόνο σε 10 παίκτες και μόνο οι Μαντζούκας και Χουγκάζ δεν αγωνίστηκαν καθόλου. Φαντάζομαι ότι αν είχε ανοίξει περισσότερο η διαφορά, ενδεχομένως να τους είχαμε δει. Ίσως να γίνει (που λογικά θα γίνει) στα επόμενα ματς.

Τα «κοντά» σχήματα, ο Σίβα και ο... ξεχασμένος Παπαγιάννης

Πάμε να δούμε τι είδαμε στον πρώτο ημιτελικό. Δοκιμάστηκαν διάφορα σχήματα. Και ψηλά και κοντά. Και με «καθαρό» τεσσάρι και χωρίς «καθαρό» τεσσάρι. Υπήρξαν πειραματισμοί. Ο Παναθηναϊκός κοιτάει περισσότερο να τρέξει στο ανοικτό γήπεδο και να βρει το εύκολο καλάθι ξεκινώντας από την άμυνά του. Τόσο ελέγχοντας τα ριμπάουντ (κάτι που δεν έκανε σε μεγάλο βαθμό κόντρα στη Λάρισα) όσο και (προσπαθώντας μέσα από την άμυνα) να οδηγήσουν τον αντίπαλο στο λάθος.

Κρατάμε την διάθεση του Πέιτον Σίβα να γίνει επιδραστικός στο παιχνίδι. Δεν φοβάται να πάρει την ευθύνη του σουτ, ενώ έχει ως κύριο μέλημα να κλέψει μπάλες και να ανοίξει τον αιφνιδιασμό. Βέβαια άλλο Λάρισα και άλλο... Ολυμπιακός. Όμως είναι μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για εκείνον να βρει ακόμα καλύτερα τα πατήματά του και να αποτελέσει ενεργό όπλο ενόψει των τελικών.

Κρατάμε επίσης την αγωνιστική άνοδο του Νεμάνια Νέντοβιτς μετά το μεγάλο διάστημα της αποχής του. Τον Σέρβο τον γνωρίζουμε. Και τώρα θέλει να ανεβάσει στροφές.

Αντίθετα... πετάμε το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός πήγε να πάθει τη ζημιά από έναν και μόνο παίκτη όπως επίσης και τα «νεκρά» του διαστήματα σε άμυνα και επίθεση. Αυτή τη φορά και με εξαίρεση μια-δυο φάσεις δεν γύρισε καλά τη μπάλα, δεν είχε ταχύτητα στη σκέψη και υπήρξαν στιγμές που «κολλούσε» η επίθεση.

Επίσης δεν ήταν ωραίο και το γεγονός να μην εκμεταλλευτούν καθόλου τον Παπαγιάννη. Σαν να τον είχαν... ξεχάσει και απλά να βολόδερνε πάνω-κάτω στο παρκέ. Άλλωστε εκείνος ήταν που έβαλε φρένο στη Λάρισα μετά το 61-60. Και όχι ύστερα από συνεργασίες με τα γκαρντ, αλλά με δικές του ενέργειες «κυνηγώντας» τα χαμένα σουτ. Το λέω, το ξαναλέω και δεν θα... βαρεθώ να το λέω. Ο Παπαγιάννης πρέπει να παίρνει πολλές μπάλες! Πρέπει να τον βάζουν οι συμπαίκτες του στο παιχνίδι. Και θα είναι απαραίτητο να γίνει στους τελικούς.

Από εκεί και πέρα και όσον αφορά τα σχήματα που επέλεξε ο Βόβορας:

• Το «κοντό σχήμα» με Σίβα, Νέντοβιτς, Κασελάκη, Ουάιτ και Έβανς ήταν και το πιο αποτελεσματικό με 11 πόντους σε 6 κατοχές και +9 απέναντι στη Λάρισα (11-2) ενω ακολούθησε με +6 πόντους (13-7) και 13 πόντους σε 8 κατοχές αυτό των Μέικον, Μποχωρίδη, Σαντ-Ρος, Παπαπέτρου και Παπαγιάννη.
• Αντίθετα εκείνο που δεν λειτούργησε καθόλου καλά αμυντικά και μάλιστα είχε την περισσότερη ώρα στο παρκέ ήταν το Νέντοβιτς, Σαντ-Ρος, Παπαπέτρου, Ουάιτ και Παπαγιάννη με 15 πόντους σε 14 κατοχές και επιμέρους σκορ 15-21 υπέρ της Λάρισας.

Τώρα θα μου πείτε «ψιλά γράμματα» για ένα ματς κόντρα στη Λάρισα. Όμως είναι πράγματα που θα τα βάλουν κάτω ο Γιώργος Βόβορας και οι συνεργάτες του και θα κληθούν να δουλέψουν ώστε να περιοριστούν τα κακώς κείμενα και να βγάλει η ομάδα ένα πολύ καλύτερο πρόσωπο (αρχικά) στο Game 2 της Λάρισας.