Είναι κρίμα αν αυτή η Λάρισα λείπει του χρόνου από το πρωτάθλημα!

Δεν σας κρύβω ότι παρακολουθώντας την Λάρισα όλον αυτόν τον καιρό, δεν μου έκανε καμία εντύπωση ούτε η πρόκρισή της στα ημιτελικά (και μάλιστα με μειονέκτημα έδρας και με «σκούπα» επί του Κολοσσού), ούτε η νίκη της επί του Παναθηναϊκού στο Game 2.

To πιο σπουδαίο με το συγκρότημα του θεσσαλικού κάμπου, δεν ήταν απλά ο ρυθμός και το momentum που βρήκε μετά την 8η αγωνιστική (ρεκόρ 1-7), στοιχεία που το βοήθησαν να τρέξει τρεις διαδοχικές νίκες απέναντι σε ομάδες (Απόλλωνα και Ιωνικό εκτός και Άρη εντός), που μέχρι εκείνο το σημείο, είχαν λίγο ή πολύ τους ίδιους στόχους. Ούτε το εντυπωσιακό 11-5 με το οποίο τελείωσε την κανονική περίοδο.

Το μεγαλύτερο παράσημο της ομάδας του Φώτη Τακιανού, ήταν η εντυπωσιακή «χημεία» που είχε απέκτησε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και η οποία αντανακλούσε σε μία διάχυτη επιθυμία και διάθεση των παικτών και του προπονητή για κάτι ξεχωριστό και «καθρεφτιζόταν» μέσα στο πραγματικά fun to watch μπάσκετ που έπαιζαν μέσα στο γήπεδο.

Απ’ αυτή την άποψη και μόνο, λοιπόν και λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον απολογισμό των 13 νικών σε 19 παιχνίδια (από τις 7 Δεκεμβρίου και μετά) αλλά και την απόδοση των δύο ομάδων στο Game 1 του ΟΑΚΑ (87-77 υπέρ των «πρασίνων»), έδινα πιθανότητες στην Λάρισα να «κλέψει» ένα ματς στην σειρά και να αποφύγει το “sweep”.

Χρησιμοποίησα την λέξη «κλοπή», όχι τόσο γιατί ο πάλαι ποτέ Ερμής Αγιάς δεν είχε τα φόντα για να χτυπήσει ένα παιχνίδι στα ίσα, όσο κυρίως γιατί η πραγματοποίηση της παραπάνω συνθήκης – κακά τα ψέματα – θα εξαρτώνταν σε μεγάλο βαθμό από την απόδοση του «τριφυλλιού».

Κάτι που, όπως είδαμε όλοι μας, συνέβη στο Game 2, με τους φιλοξενούμενους να δίνουν δικαιώματα και να είναι ωσεί παρόντες για το μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα και τους γηπεδούχους να προηγούνται ακόμη και με +26 και να φτάνουν τελικά σε μία δίκαιη νίκη (84-77), ισοφαρίζοντας την σειρά σε 1-1.

«Για να πω την αμαρτία μου», όμως, σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμουν ότι το έργο θα επαναλαμβανόταν στο Game 4 και ειδικότερα μετά την εξέλιξη που είχε το Game 3, στο οποίο ο Παναθηναϊκός ήταν απόλυτα κυρίαρχος για 33 λεπτά (η διαφορά είχε φτάσει στο +27, ενώ οι 51 πόντοι που δέχτηκε η άμυνα της Λάρισας στο ημίχρονο ήταν οι περισσότεροι φέτος στο πρώτο 20λεπτο) και "καθάρισε" τη νίκη (94-82) με συνοπτικές διαδικασίες! Παρά την ανεπίτρεπτη χαλάρωση του τελευταίου 7λεπτου, στην διάρκεια του οποίου δέχτηκε ένα σερί 8-23.

Συζητώντας με φίλους πριν το χθεσινό τζάμπολ, που λέτε, δεν πίστευα καν στο 2-2 και θεωρούσα ότι η μοναδική περίπτωση να δούμε αμφίρροπο ματς, θα προέκυπτε μόνο αν το επέτρεπαν οι πρωταθλητές.

Μετά από έναν μακροσκελή πρόλογο, λοιπόν και αφού αποδείχτηκε περίτρανα ότι οι «πράσινοι» είναι τόσο κακοί αγωνιστικά, που δεν φαίνεται καν ότι μπορούν να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα, μπαίνω στο θέμα και σας ρωτώ:

• Για ποια σοβαρή προσήλωση και συγκέντρωση μπορούμε να μιλήσουμε και για ποια επιθυμία να καθαρίσει την πρόκριση μία ώρα αρχύτερα, όταν με το καλησπέρα του αγώνα και σε ένα γεμάτο γήπεδο, o «εξάστερος» μένει 5,5 λεπτά χωρίς πόντο και δέχεται ένα σερί 11-0, που τον φέρνει στο -9 (13-4 στο 6’) και αργότερα στο -11 (19-8 στο 8’14”);
• Ποια αρχή και ποιο τέλος είχαν οι «πράσινοι» στην επίθεση και ποιο ήταν το πλάνο τους, ακόμη και όταν ισορρόπησαν το ματς και δύο φορές, ξέφυγαν με +6 (29-35 στο 22’ με σερί 0-12) και +5 (56-61 στο 33’);
• Πως μπορούν να στοχεύουν στο πρωτάθλημα (με μειονέκτημα έδρας), όταν στο πιο κρίσιμο παιχνίδι των ημιτελικών, τελειώνουν το ματς με 50% στις βολές (11/22), 37,1% εντός πεδιάς, 18 λάθη και μένουν χωρίς καλάθι στα τελευταία 7’34”, έχοντας 0/9 σουτ και 7 λάθη σε αυτό το διάστημα; Η καθίζηση της τελευταίας περιόδου κρίνεται ως μνημειώδης, αν λάβουμε υπ’ όψιν τα μεγέθη των δύο ομάδων...
• Για ποια προσπάθεια να σωθεί η χρονιά να μιλήσουμε, όταν εδώ και καιρό δεν υπάρχει κανένας ξένος παίκτης που να αποδίδει με μία μίνιμουμ συνέπεια; Πλην των Παπαπέτρου, Παπαγιάννη και του μονίμως overachiever Κασελάκη, ουδείς άλλος δικαιολογεί τα συμβόλαιά του. Ο Νέντοβιτς για παράδειγμα έχει μ.ο. 8,5 πόντους με 34,6% εντός πεδιάς και μην ακούσω πάλι ότι προέρχεται από τραυματισμό, γιατί αυτό πλέον έχει γίνει ανέκδοτο... Για ποια συνοχή του ρόστερ μπορούμε να μιλήσουμε όταν οι Αμερικανοί δείχνουν αδιάφοροι και ανήμποροι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και οι υπόλοιποι που θέλουν, είτε είναι απογοητευμένοι, είτε δεν τους βγαίνει;

Όλα αυτά συνέβαιναν, ενώ την ίδια ώρα η Λάρισα έπαιξε χωρίς τον τραυματία Ντεβόντε Γκριν, που ήταν κομβικός στο Game 2 (19π. & 2ασ. με 4/7 τριπ.) και χωρίς τον βασικό της σέντερ στα 16 τελευταια (ο Μάριτς χρεώθηκε με 4ο φάουλ και τεχνική ποινή στο 23’55”).

Επιπροσθέτως, οι νικητές (74-62) είχαν 46,1% στις βολές (12/26), αλλα κυριάρχησαν σε όλους τους υπόλοιπους τομείς, με αποκορύφωμα τα +8 ριμπάουντ και τα συνολικά 11 κλεψίματα. Το ότι οι δύο καλύτεροι παίκτες της ήταν δύο 34χρονοι Έλληνες, ο Ζάρας (17π. με 4/6 τριπ. σε 17’) και ο Τσαϊρέλης (13π. με 6/10 σουτ), το αφήνω να το σχολιάσετε εσείς...

Και μόνο που βρίσκονται στο 2-2 και θα πάνε χωρίς άγχος την Τετάρτη (08/06, 18.30) στο ΟΑΚΑ για την ψυχοφθόρα διαδικασία του Game 5, έχουν ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις, έχουν υπερβεί το ταβάνι τους και ουσιαστικά - παρ' ότι θα αποκλειστούν από τους τελικούς και θα διεκδικήσουν την 3η θέση - δικαιούνται να αισθάνονται σαν να έχουν πάρει το «δικό τους πρωτάθλημα»!

Περί διαιτησίας

Δυστυχώς, οι τρεις άρχοντες της αναμέτρησης (Κορομηλάς, Ζαχαρής, Κατραχούρας) έχασαν από νωρίς τον έλεγχο και είχαν κάκιστη απόδοση, υποπίπτοντας σε λάθη και για τις δύο ομάδες. Η ζυγαριά, δε, γέρνει σαφώς εις βάρος του Παναθηναϊκού, που ειδικότερα στην 4η περίοδο δικαιούται να νιώθει αδικημένος.

Ωστόσο, άλλο το «αδικημένος» για κάποιες αποφάσεις (συνέβη) και άλλο το ότι οι διαιτητές διαμόρφωσαν το 2-2 (ούτε κατά διάνοια)! Επομένως, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν τιμά τον Παναθηναϊκό ως σύλλογο, να φωνάζει για την διαιτησία, έχοντας οδηγήσει από μόνος του (λόγω αγωνιστικής ασυνέπειας και έλλειψης διάθεσης) την σειρά με την Λάρισα στο 5ο ματς...

Δεν τιμά τον Γιώργο Βόβορα (στον αγωνιστικό χώρο) και τον Αργύρη Πεδουλάκη (στα αποδυτήρια) να βγαίνουν τόσο έξω από τα ρούχα τους και να χάνουν την ψυχραιμία τους, μετά από 2 ήττες στα τρία τελευταία παιχνίδια από την Λάρισα. Επαναλαμβάνω από την Λάρισα...

Ειδικότερα όταν η ομάδα τους είχε τόσο φτωχή απόδοση και ακόμη περισσότερο όταν οι ίδιοι επωμίστηκαν το βάρος της ολικής επαναφοράς της σεζόν και της διατήρησης των σκήπτρων στους τελικούς και για την ώρα, ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει να παίζει την πρόκριση σε 40 λεπτά...

Υγ.1: Επειδή μαθαίνω ότι ο φάκελος της Λάρισας είναι προβληματικός και ελλιπής, κάτι που άλλωστε επιβεβαίωσε και ο μεγαλομέτοχός της, Θόδωρος Ριζούλης σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με το Gazzetta την περασμένη Δευτέρα (30/05), δεν θέλω να σκέφτομαι το ενδεχόμενο απουσίας της από την Basket League της νέας σεζόν. Ειδικότερα τώρα, που φαίνεται να έχει κερδίσει και το στοίχημα του κόσμου της θεσσαλικής πρωτεύουσας.

Υγ.2: Στο Gazzetta διαβάσατε πρώτοι ότι ο πρώην μέτοχος της ΚΑΕ Κολοσσός, Θόδωρος Καρατζάς συμφώνησε να αναλάβει την θέση του προέδρου στο Περιστέρι. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, όμως, το έντονο «φλερτ» των δύο πλευρών δεν φαίνεται να προχωράει και αυτή η ξαφνική εξέλιξη μάλλον θα «παγώσει» για κάποιο διάστημα τις κινήσεις για τον σχεδιασμό της νέας σεζόν. Εκτός κι αν υπάρξει αναδίπλωση και επαναπροσέγγιση, που προς το παρόν δεν φαίνεται πιθανή...