Ο Παναθηναϊκός παίζει με το μυαλό του στο αύριο: παραίτηση ή ελπίδα;

Για να σας πω την παναθηναϊκή μου αμαρτία, τον πρώτο Τελικό μεταξύ των αιωνίων ούτε καν τον παρακολούθησα. Ούτε τον έβαλα στο καλοκαιρινό μου πρόγραμμα, τριήμερο του Αγίου Πνεύματος γαρ, προτίμησα δείπνο με τη γυναίκα μου στη γνωστή για τα ερυθρόλευκα αισθήματά της Κύθνο, από το να καθίσω μπροστά στην τηλεοπτική οθόνη.

Μεγαλύτερος φόβος μου δεν ήταν η ήττα, πιο πολύ ήθελα να αποφύγω την ηχητική ρύπανση που συνηθίζεται σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ και τα εκτός των ορίων του γηπέδου δρώμενα. Απ’ ότι διαβάζω, οι πρωταγωνιστές τουλάχιστον δεν ξέφυγαν, οι δηλώσεις των προπονητών δεν ήταν πέρα από το αγωνιστικό τους ήθος και ύφος, η διαιτησία δεν συζητήθηκε. Ό,τι έγινε, συνέβη εκτός γηπέδου κοινή κατάκτηση των αρχηγών της κερκίδας και της αστυνομίας.

Με το πρώτο δεκάλεπτο να ολοκληρώνεται στο 23-4, δεν χρειάζεται να έχεις δει το ματς για να καταλάβεις, πως η μια ομάδα δεν μπήκε στο γήπεδο για να κερδίσει αλλά για να επιβιώσει. Όπως όταν οδηγείς μοτοσυκλέτα και κοιτάς επίμονα τη λακούβα μπροστά σου αντί του δρόμου, νιώθεις τον κραδασμό και την ταλαιπωρία της ζάντας σου πέφτοντας σε αυτήν ακριβώς τη λακούβα, έτσι κι ο Παναθηναϊκός, αν συνεχίσει στους Τελικούς να κοιτάει τη λακούβα της συντριβής αντί να αγωνίζεται, θα πάθει ακριβώς αυτό που φοβάται. Θα συντριβεί.

Είτε με κλειστό rotation είτε χαμηλώνοντας στο πάτωμα το ρυθμό των αγώνων είτε πηγαίνοντας το παιχνίδι στη σκληράδα (όχι σε αντιαθλητικό βαθμό) είτε χρησιμοποιώντας όλα τα παραπάνω μαζί, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να επιστρατεύσει το ρεαλισμό, για να αντιπαρέλθει μια σειρά Τελικών απέναντι σε έναν αντίπαλο καλύτερα χτισμένο, καλύτερα προπονημένο σε μια περίοδο υψηλού κινήτρου και αυτοπεποίθησης.

Οι 5 διαδοχικές ήττες θα γίνουν 6 και 7 αν το μυαλό παραμένει σε εκείνη την πρώτη ανέλπιστη νίκη που ήρθε με το κρεσέντο του αρνητικού τελευταία Νεμάνια Νέντοβιτς. Όσο σουτάρουν οι Πράσινοι υπερβολικό αριθμό τριπόντων, όσο ασκούνται στην επίμονη οπτική άμυνα αντί της σωματικής κι όσο παίζουν δυο κλικ κάτω σε ταχύτητα, η μια έστω νίκη πως ακριβώς θα έρθει; Νομοτελειακά; Δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

«Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει», φαίνεται να είναι η πράσινη νοοτροπία κι έχει ποτίσει αυτή τη στιγμή όλο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού με εξαιρετικά επικίνδυνες συνέπειες και για την επόμενη χρονιά. Αρχίζουν μερικοί να ανακαλύπτουν επιτυχίες, να πρέπει να ανακαλύπτουν βήματα προόδου σε μια σεζόν που μέσα στο γήπεδο τουλάχιστον και στον πάγκο επίσης, η πρόοδος είναι άγνωστη λέξη.

Το κλειστό ΟΑΚΑ στην αποκλειστική διαχείριση του Τριφυλιού για 49 χρόνια, οι νέοι φερέλπιδες Έλληνες αθλητές που αποκτήθηκαν, ο Τζόρντι Μπερτομέου που φεύγει, οι ιστορίες που σέρνονται περί υποψήφιων αγοραστών είναι πράγματα που θα απασχολήσουν την πράσινη κοινωνία λίγο αργότερα όμως ή παράλληλα με την αγωνιστική δράση. Οι αγώνες όμως προέχουν και δεν χρειάζεται, όσοι γράφουμε για τα μπασκετικά δρώμενα, να κατασκευάζουμε «επιτυχίες», και «χαρμόσυνα νέα» εκεί που δεν υπάρχουν. Γιατί πολύ απλά τώρα «ευχάριστα» δεν υπάρχουν.

Κάθε ακμή τη διαδέχεται η παρακμή, είναι νομοτελειακό δυστυχώς. Το τι σημαίνει παρακμή για κάθε ομάδα, κάθε οργανισμό, κάθε εγωισμό είναι αρκετά συζητήσιμο και αμφιλεγόμενο. Μπορεί να είναι η διαδοχική απώλεια τίτλων, ειδικά έναντι του αιωνίου αντιπάλου. Μπορεί να είναι το σύρσιμο από το ένα γήπεδο της Ευρώπης στο άλλο αποτέλεσμα μόνο της ιστορίας, της αξίας του εμπορικού σήματος και του εγγυημένου συμβολαίου. Μπορεί να είναι η τοξική εσωστρέφεια.

Προσωπικά με χαλάει περισσότερο από κάθε τι άλλο η εσωστρέφεια. Η υπόδειξη και η εφεύρεση εσωτερικών εχθρών, το ξεκατίνιασμα στο γήπεδο και στα social, η στοχοποίηση ακόμα και των ίδιων των αθλητών, λες κι απολαμβάνουν τις ήττες, λες και δεν πρέπει να έχουν οι ίδιοι λόγο. Αυτή η γκρινιάρικη αυτοεπιβεβαίωση και η χαιρεκακία που νιώθουν ορισμένοι για να λύσουν προσωπικές διαφορές σε στυλ, «τα λέγαμε εμείς».

Η ουσιαστική παρακμή είναι η αποξένωση των μπασκετικών φιλάθλων, η απομάκρυνση των παιδιών και η απαξίωση εκ μέρους μεγάλης μερίδας του πράσινου κόσμου προς το Σύλλογο ή για να ακριβολογώ προς το δηλητηριώδες παρασκήνιο του Συλλόγου συμπαρασύροντας και το σύνολο. Στις χαρές ή στις λύπες η αγάπη προς την ομάδα του καθενός εκδηλώνεται με παρουσία, όχι με την απόσταση και τη λήθη. Κανένας Μαντζούκας και κανένας Σαμοντούροβ δεν μπορούν να ανθίσουν από μόνοι τους, πιθανώς απλά να ξοδέψουν χρόνο και να ξοδευτεί το ταλέντο τους μέχρι τον επόμενο σταθμό της καριέρας τους. Η φιλοδοξία πρέπει να ξεκινά από ψηλά και τότε ίσως μόνο καταφέρει να διατρέξει τον Παναθηναϊκό σε όλο του το σώμα.

Δεν σκοπεύω να ξαναγράψω κάτι επιπλέον πριν ολοκληρωθούν οι Τελικοί, υπάρχουν στο gazzetta αυτοί που παρακολουθούν τις προπονήσεις και τους αγώνες από πολύ κοντά. Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο, γιατί κάποιοι προσπαθούν να βαφτίσουν το κρέας ψάρι για χάρη των άρρωστων οπαδικών κλικ. Όπως οι επιτυχίες ήταν αναμφισβήτητες κι έχουμε ζήσει ευτυχώς πολλές, έτσι και τις αποτυχίες πρέπει να τις κοιτάμε κατάματα και με τη δέουσα αυτοκριτική διάθεση όλοι μας.