Ο τρόπος του Ολυμπιακού είναι που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης!

Το πρωτάθλημα μπορεί τυπικά να μην έχει τελειώσει, καθώς όπως πολύ γλαφυρά και εύστοχα είχε πει κάποτε ο Στιβ Γιατζόγλου, «ένα παιχνίδι δεν τελειώνει, αν δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή», ωστόσο, λίγοι έως ελάχιστοι είναι εκείνοι, που πιστεύουν ότι η σειρά των τελικών μπορεί να επιστρέψει στο ΟΑΚΑ.

Δηλαδή, βάσει της ποιοτικής διαφοράς των δύο ομάδων αλλά και της συνολικής εικόνας που έχουν παρουσιάσει στα playoffs, να κάνει “break” o Παναθηναϊκός την Παρασκευή (17/06, 21.00) στο κατά τις προβλέψεις κατάμεστο ΣΕΦ. Αναμφίβολα, οι πιθανότητες φαντάζουν εξαιρετικά χαμηλές...

Ας αφήσουμε, όμως, το δέντρο (τι θα γίνει σε δύο μέρες στο Φάληρο) και ας ασχοληθούμε με το δάσος (τι έγινε στην εφετινή σεζόν). Άλλωστε, όταν από τον περασμένο Δεκέμβριο και μετά, οι πρωταθλητές έχουν υποστεί έξι διαδοχικές ήττες από τον «αιώνιο αντίπαλό» τους, το σενάριο του να χάσει τον τίτλο ο Ολυμπιακός (δηλαδή να υποστεί τρεις σερί ήττες μέσα μία εβδομάδα), στερείται της παραμικρής λογικής.

Επομένως, ας ρίξουμε μία ματιά στο πως έφτασαν οι «ερυθρόλευκοι» σε αυτή την ολική επαναφορά, που σε λίγες μέρες που θα ολοκληρωθούν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις τους, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα τους χαρίσει την πιο επιτυχημένη σεζόν τους (πρώτο νταμπλ μετά από το 1997 και 4η θέση στην Ευρώπη) μετά από 10 χρόνια (το 2012 κατέκτησαν το πρωτάθλημα και την Euroleague).

Αν αξίζει σε κάποια πρόσωπα να αποδοθούν περισσότερο τα εύσημα για την εξαιρετική εφετινή πορεία που φτάνει στο τέλος της, αυτά είναι σίγουρα οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ, Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος για την αποφασιστική υποστήριξη της επιστροφής στην Basket League, την αμέριστη εμπιστοσύνη που έδειξαν στο πλάνο του Γιώργου Μπαρτζώκα και στην ελευθερία που έδωσαν στον ίδιο, να στήσει την ομάδα όπως την φαντάζεται.

Αν οι επιλογές του 55χρονου Πειραιώτη τεχνικού, όμως, δεν ήταν ορθολογιστικές (Φαλ, Ντόρσεϊ, Ουόκαπ και Λούντζης) και δεν έπιαναν ένα μεγάλο ποσοστό επιτυχίας, τίποτε απ’ όσα έχουν επιτευχθεί ή πρόκειται να επιτευχθούν, δεν θα ήταν εφικτό.

Το σημαντικότερο μερίδιο της επιτυχίας του έμπειρου προπονητή, όμως, είναι ότι κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει με μεγάλη επιτυχία την φιλοσοφία του στους παίκτες και να πείσει μεγάλες προσωπικότητες, να κάνουν ένα βήμα πίσω (για κάποιους και δύο και τρία), έτσι ώστε ο Ολυμπιακός να μην είναι κατά κύριο λόγο η ομάδα του ενός.

Όπως ήταν στα προηγούμενα 11 χρόνια, όταν δηλαδή ξεχώριζε η τεράστια προσωπικότητα του Βασίλη Σπανούλη, που ήταν ένας παίκτης σπάνιας κλάσης και στον οποίο δεν γινόταν να εφαρμοστούν περιορισμοί.

Επομένως, η επιθυμία και η προσπάθεια του Μπαρτζώκα σε πρώτη φάση αλλά και η αποδοχή του αγωνιστικού πλάνου (το οποίο σταδιακά αποδεικνυόταν αποτελεσματικό και στην πράξη) από την πλευρά των παικτών, αποτελούν κατά την ταπεινή μου άποψη, το μεγάλο μυστικό.

Σε δεύτερη φάση έρχεται το καθαρά σχεδιαστικό, τακτικό και αγωνιστικό κομμάτι, το οποίο σχετίζεται με τις εύστοχες επιλογές, το βάθος, την ποιότητα και την αθλητικότητα του ρόστερ, αλλά και την εκτέλεση του πλάνου από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.

O «τρόπος» και η σημασία της ολικής επαναφοράς

Εκείνους, που χθες το βράδυ στο κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, επιβεβαίωσαν με τον πλέον πειστικό τρόπο το πόσο έχουν κάνει κτήμα τους, τον στόχο του πρωταθλήματος. Μέσω της πλήρους μεταμόρφωσης με την οποία εμφανίστηκαν στο 2ο μέρος.

Γιατί κακά τα ψέματα, η εικόνα των φιλοξενουμένων στο πρώτο μέρος, δεν παρέπεμπε σε ομάδα που θέλει διακαώς να πάρει πρωτάθλημα μετά από 6 χρόνια και νταμπλ μετά από 25! Και αυτό το υπογραμμίζω και το αιτιολογώ βάζοντας στην εξίσωση την σημαντική διαφορά δυναμικότητας που την χωρίζει με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος μπήκε στο ματς αποφασισμένος να αντιδράσει για να δώσει σημάδια ανάνηψης. Και το απέδειξε με εντυπωσιακό τρόπο με το +14 στην ανάπαυλα.

Η αντίδραση των Πειραιωτών στο 2ο μέρος, το ισοπεδωτικό τρίτο δεκάλεπτο (με σερί 2-23) και η σωστή και ψύχραιμη διαχείριση της 4ης περιόδου, έδειξε ότι ο Ολυμπιακός είναι δικαίως το εφετινό «αφεντικό» του ελληνικού μπάσκετ. Όχι μόνο για τις 6 σερί νίκες, ούτε για τον τρόπο που κατέκτησε το Κύπελλο και φυσικά ούτε για τις τρεις συναπτές νίκες του στο ΟΑΚΑ.

Επιπροσθέτως και γιατί στο 15λεπτο διάλειμμα στα αποδυτήρια, οι «ερυθρόλευκοι» «αρνήθηκαν» να εγκαταλείψουν έστω και για 20 λεπτά το πλάνο τους και μπήκαν αποφασισμένοι να τελειώσουν από το Game 2 την σειρά. Με άλλα λόγια, το πιθανό 3-0 (που θα τους δώσει και το 7/7 στις εφετινές αναμετρήσεις μετά το πρώτο ματς της σεζόν στο ΣΕΦ), δεν θα επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης!

Χάσιμο χρόνου και κατώτερος των προσδοκιών στα playoffs

Αν εξαιρέσουμε τα ματς της προημιτελικής σειράς με τον Άρη και το ειδικής σημασίας Game 5 με την Λάρισα (λόγω της ζημιάς που θα προκαλούσε στο κύρος και την εικόνα της ομάδας, ένας ενδεχόμενους αποκλεισμός από τους τελικούς), το πρώτο ημίχρονο του 2ου αγώνα της τελικής σειράς, ήταν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει ο Παναθηναϊκός στα playoffs.

Πέραν τούτου ουδέν. Με κάποιους παίκτες ξενερωμένους (η γλώσσα του σώματος του Παπαγιάννη και του Σαντ-Ρος αυτό προδίδει), κάποιους άλλους να θέλουν αλλά να μην μπορούν (Νέντοβιτς, Μέικον τζούνιορ, Σίβα), με το managment αποπροσανατολισμένο και με διάθεση να ανεβάσει την ένταση χωρίς λόγο και με το τεχνικό επιτελείο ανήμπορο να αντιδράσει, τι έμεινε;

Ο Παπαπέτρου, ο Έβανς, ο Οκάρο Γουάιτ και ο Μποχωρίδης που προσπάθησαν (ο συνήθως θετικός Κασελάκης ξεχάστηκε στο 2ο ματς), αλλά ήταν πολύ λίγοι για να ορθώσουν ανάστημα μπροστά σε μία ομάδα με 11-12 παίκτες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να είναι χρήσιμοι μέσα στο παρκέ.

Δεν σας κρύβω ότι με εξέπληξε αρνητικά η απάθεια του Γιώργου Βόβορα στο 2ο μέρος, από την άποψη ότι δεν ρίσκαρε σε κάτι δραστικό. Δεν πήρε μία απόφαση για να αλλάξει την κατάσταση που διαμορφωνόταν στην 3η περίοδο (έστω να πιέσει σε όλο το γήπεδο, να κάνει παγίδες στο pick’n’roll ή να εφαρμόσει έστω μία match-up ζώνη) και να προσπαθήσει έμπρακτα να χαλάσει τον ρυθμό του Ολυμπιακού.

Με όλο τον σεβασμό και χωρίς να θέλω να μπω σε ανόμοιες συγκρίσεις (ο πρώην είναι καταξιωμένος προπονητής και ο νυν είναι ένας coach με πολύ μικρότερη εμπειρία), ο Πρίφτης δεν υπήρχε περίπτωση να έχει πέσει αμαχητί...

Συμπερασματικά και με βάση την εικόνα στην πράξη, θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός έχασε πολύτιμο χρόνο με την λογική της «σκούπας» πριν δύο μήνες, πιστεύοντας ότι η αλλαγή των προσώπων στην τεχνική ηγεσία και το management, θα αναζωογονούσε την ομάδα και θα την βοηθούσε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Αυτό είχε χαθεί από τις λανθασμένες επιλογές που έγιναν το περασμένο καλοκαίρι, όσον αφορά στην ενίσχυση του ρόστερ και οι οποίες έχουν άμεση σχέση με την λογική του «έσοδα-έξοδα», στην οποία μοιραία κινήθηκε η «πράσινη» ΚΑΕ, τα δύο τελευταία χρόνια.

Το θέμα είναι κατά πόσο αυτό μπορεί να αλλάξει. Κατά πόσο θέλει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να ξανασχοληθεί ή κατά πόσο είναι εφικτή η μεταβίβαση των μετοχών της ομάδας σε άλλο ιδιοκτήτη ή σε ομάδα επενδυτών. Όσο συνεχιστεί η κατάσταση, που βιώνει από το καλοκαίρι του 2020 ο «εξάστερος», τόσο θα ενισχύεται η κυριαρχία του Ολυμπιακού και τόσο θα μικραίνει η δυναμική του Παναθηναϊκού.

Κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο για την μεταξύ τους κόντρα και κατ’ επέκταση για το πρωτάθλημα, την Euroleague αλλά και το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα.

Υγ.1: Η ξεκάθαρα λανθασμένη απόφαση των διαιτητών (αντί να το δουν στο video, προτίμησαν να το συζητήσουν) να κατακυρώσουν το καλάθι του Ντόρσεϊ στο 21’59”, ενώ το φάουλ το οποίο καταλογίστηκε στον Μποχωρίδη (πάνω στον Φαλ) είχε γίνει πριν σηκωθεί ο Ελληνοαμερικανός για σουτ, είναι ίσως η μόνη φάση που αδικήθηκε ο Παναθηναϊκός.

Υγ.2.: Και το αναφέρω περισσότερο από την άποψη ότι οι «ερυθρόλευκοι» πέτυχαν έξι πόντους σε μία επίθεση (ακολούθησε νέο τρίποντο από τον Ντόρσεϊ) και από το 48-37, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκαν στο 48-43. Με όλη την σημασία που έχει αυτό το 6ποντο στο momentum της αναμέτρησης.

Υγ.3: Ωστόσο, αυτή η μεμονωμένη φάση δεν αφαιρεί ούτε στο ελάχιστο πόντους από την δίκαιη επικράτηση (72-78) των φιλοξενουμένων και σίγουρα εκθέτει ακόμη περισσότερο τον προπονητή του Παναθηναϊκού για τις δηλώσεις του περί διαιτησίας.