Το επιστέγασμα της μπασκετικής υγείας και ο αυθεντικός «Αη Γιώργης»!

• Πρίντεζης: Ένας πολύ ωραίος τύπος!

Με τους πανηγυρισμούς να έχουν μην έχουν κοπάσει καλά-καλά, καθώς τα επινίκια των πρωταθλητών κράτησαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στον Οικονομόπουλο, θα ήταν ανώφελο στο κείμενο που διαβάζετε, να αφιερώσουμε πολύ χώρο στην 3η διαδοχική και πλέον πειστική νίκη (93-74) των «ερυθρόλευκων» στους τελικούς, η οποία «σφράγισε» το 13ο πρωτάθλημα που έμεινε στον Πειραιά.

Το πρώτο μετά από 6 χρόνια! Το πρώτο νταμπλ μετά από το 1997! Μα πάνω απ’ όλα την επιτυχία που ολοκλήρωσε ένα ανεπανάληπτο σερί 7 ροζ φύλλων αγώνων του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού σε μία σεζόν!

Έχει ξαναγίνει ποτέ αυτό; Ούτε καν στην διάρκεια της πλέον κυριαρχικής περιόδου του «τριφυλλιού» επί Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Στα 13 εκείνα χρόνια δηλαδή των 11 πρωταθλημάτων, των επτά Κυπέλλων και των πέντε ευρωπαϊκών τροπαίων που σήκωσε ο «εξάστερος» από το 1999 έως το 2012 κι έχτισε την δική του δυναστεία.

Αυτό και μόνο «μιλάει» από μόνο για την εφετινή απόλυτη επικράτηση των Πειραιωτών, η οποία συνδυάστηκε με όμορφο μπάσκετ, με καθολική αναγνώριση σε Ελλάδα και Ευρώπη και με «εκπομπή» μίας μπασκετικής υγείας, που σε ελληνική ομάδα έχουμε να συναντήσουμε από εκείνα τα χρυσά χρόνια των «πρασίνων» επί “Ζοτς”.

Σε αυτή την άνετη επικράτηση της ομάδας-δημιούργημα του Γιώργου Μπαρτζώκα, έβαλε το χεράκι της, βέβαια και η αποδυνάμωση του «αιώνιου αντιπάλου». Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός της μετά Γιαννακόπουλων εποχής δεν είναι το ίδιο μέγεθος.

Αυτό φάνηκε και πέρυσι, που ηττήθηκε δύο φορές συνολικά από το Λαύριο και μία από τον Προμηθέα, αλλά πιο πολύ φέτος που τερμάτισε 13ος στην Euroleague χωρίς καν να κάνει αισθητή την παρουσία του και που κινδύνευσε να σοβαρά από την Λάρισα στα ημιτελικά των playoffs (την απέκλεισε στο 5ο παιχνίδι με 3-3 στις νίκες). Χωρίς αυτό βέβαια να μειώνει την επιτυχία των εφετινών θριαμβευτών.

Για να κάνουμε και μία μικρή αναφορά στους τελικούς αλλά και στο Game 3, που έκρινε την σειρά με «σκούπα» (3-0), οι νέοι πρωταθλητές εκθρόνισαν τους προηγούμενους με περισσή ευκολία και μάλιστα χωρίς να παίξουν μεγάλο μπάσκετ στους τελικούς.

Χρησιμοποίησαν από ένα σπουδαίο σερί ανά παιχνίδι (24-3 στο Game 1, 23-2 στο Game 2 και 23-3 στο Game 3) και με σχεδόν συνοπτικές διαδικασίες αποτελείωσαν την δουλειά. Τι κι αν οι φιλοξενούμενοι μπήκαν στο παρκέ του ΣΕΦ αποφασισμένοι να είναι ανταγωνιστικοί και στην επίθεση έβγαλαν ενέργεια, στην άμυνα ήταν ξέφραγο αμπέλι με αποτέλεσμα να μην μπορούν να προβάλλουν την παραμικρή αντίδραση.

Όταν δέχεσαι 28 πόντους στην 1η περίοδο και 55 στο ημίχρονο και ο γηπεδούχος πάει στα αποδυτήρια με 61% εντός πεδιάς (61% στα τριπ.) και την διαφορά στο +15, όσο και να σκοράρεις μπροστά, δεν έχεις σοβαρή τύχη χωρίς “stops” που λένε και οι Αμερικανοί.

Όταν κουράστηκε ο πολύ «ζωηρός» Νέντοβιτς του 1ου μέρους (16π. & 2ασ. με 5/8 τριπ.), τον οποίο ο Βόβορας μάλλον κράτησε λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε στον πάγκο στην 2η περίοδο, έμεινε μόνο ο Παπαγιάννης (15π., 10ρ. & 3κοψ. με 7/8 σουτ) να ορθώνει ανάστημα.

Οι Μποχωρίδης (10π.) και Σίβα (9π. & 7ασ. με 3/3 σουτ) που πάλεψαν, δεν ήταν αρκετοί για να αποτρέψουν το “sweep” και με την διαφορά να φτάνει ακόμη και στο +23, ο Ολυμπιακός δεν ένιωσε την παραμικρή απειλή ότι μπορεί να χαλάσει το party!

Αλλά εδώ που τα λέμε, πως θα μπορούσε να γίνει αυτό, όταν στο πλέον καθοριστικό παιχνίδι της σεζόν, οι «ερυθρόλευκοι» σούταραν 50% στα τρίποντα (15/30) και στα δίποντα (18/36), είχαν 85,7% στις βολές (12/14) και τελείωσαν το ματς με αναλογία 20 ασίστ έναντι 7 λαθών και 9 κλεψίματα! Και όλα αυτά με τον Βεζένκοβ (25π., 6ρ., 3ασ. & 1κλ. με 5/8 τριπ. με μηδέν λάθη σε 32') να κάνει ματσάρα και τους Σλούκα (14π. & 5ασ. με 4/7 τριπ.), Παπανικολάου (10π., 4ρ., 2ασ. & 2κλ. και Λαρεντζάκη (8π & 3ασ. με 2/3 τριπ. σε 10') να σέρνουν το χορό.

Συμπερασματικά, ο νέος «νταμπλούχος» ήταν μία ομάδα που από την αρχή της χρονιάς, λειτούργησε άρτια σε όλα τα επίπεδα. Διαχειρίστηκε άψογα όλες τις δύσκολες στιγμές της σεζόν (την μία και μοναδική ήττα από τον Παναθηναϊκό, την μία και μοναδική εντός έδρας ήττα στην Euroleague από τον Ερυθρό Αστέρα, το «τσουνάμι» του covid-19 στις αρχές του χρόνου αλλά και το τρίποντο-μαχαιριά του Μίτσιτς στον ημιτελικό του Final 4) και παρουσιάστηκε συμπαγής σε όλα τα κρίσιμα ραντεβού.

Αναμφίβολα, η ολική ανατροπή της 4ης περιόδου στον τελικό του Κυπέλλου (από το -12 και χωρίς ο Παναθηναϊκός να πετύχει καλάθι εντός πεδιάς) και η κατάκτηση του τροπαίου μετά από 11 χρόνια, έδωσε φτερά στην ομάδα και την έκανε να πιστέψει ότι είναι για μεγάλα πράγματα.

Η αγωνιστική πληρότητα και το ποιοτικό βάθος, απόρροια του ορθολογιστικού σχεδιασμού, ήταν κι αυτές δύο παράμετροι που έπαιξαν τον δικό τους ρόλο σε μία τόσο μεγάλη χρονιά με συνολικά 74 αγώνες!

Η χρονιά, λοιπόν, ολοκληρώνεται με την ομάδα του Πειραιά να έχει πετύχει όλους τους στόχους της σε Ελλάδα και Ευρώπη και με βάση τον κορμό που έχει χτίσει, η επόμενη θα αρχίσει με πολλές υποσχέσεις. Και γιατί οι βάσεις που έχουν μπει είναι πολύ γερές, αλλά και γιατί ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί να κάνει λίγες κινήσεις για να καλύψει τα κενά από τους παίκτες που αποχωρούν (Πρίντεζη, Ζαν Σαρλ, Έϊσι, Μάρτιν, ερωτηματικό ο Ντόρσεϊ για τον οποίο υπάρχει επιθυμία ανανέωσης).

Πρίντεζης: Ένας πολύ ωραίος τύπος!

Όλα αυτά, βέβαια, θα έχουμε την ευκαιρία να τα συζητήσουμε τις επόμενες μέρες. Για την ώρα, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κλείσω αυτό το κομμάτι από το να αφιερώσω λίγο χώρο στον Γιώργο Πρίντεζη.

Ο “Πριντ” που διαδέχτηκε το περασμένο καλοκαίρι τον Σπανούλη στην αρχηγία της ομάδα και τερμάτισε ευδοκίμως την καριέρα του, μετά από 22 χρόνια, 18 εκ των οποίων στο «λιμάνι» (από το 2001 έως το 2009 με μία σεζόν δανεικός στην Ολίμπια Λάρισας με τον Μπαρτζώκα προπονητή και από το 2011 έως το 2022), ήταν χθες ένας πανευτυχής άνθρωπος.

Που μέσα στην ευτυχία του, όμως, προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι πραγματικά του συμβαίνει! Δεν λέω ότι έκανε δεύτερες σκέψεις, προς Θεού. Άλλωστε, ο ίδιος είχε πάρει εδώ και καιρό αυτή την απόφαση και δεν θα κάνει πίσω ούτε για να κλείσει το κεφάλαιο της μπασκετικής του διαδρομής με την «γαλανόλευκη» στο Ευρωμπάσκετ!

Όπως τον έβλεπα στη φυσούνα, όμως, να κοιτάει με ένα απλανές και συγκινησιακά φορτισμένο ύφος, λίγο πριν βγει στον αγωνιστικό χώρο για την απονομή, μου έδινε την εντύπωση ότι μέσα του, υπήρχε ένα κοκτέιλ συναισθημάτων, τα οποία προσπαθούσε σκληρά να τα συγκρατήσει για να μην γίνει... πλημμύρα.

Είναι δύσκολο για τους αθλητές το τέλος. Γιατί ο αθλητισμός τους δίνει το προνόμιο να επεκτείνουν αρκετά τις παιδικές τους συνήθειες, να ζουν σαν... παιδιά που κάνουν το χόμπι τους και πληρώνονται γι’ αυτό και ειδικότερα όσοι φτάνουν ψηλά, βιώνουν μία ζωή παραμυθένια από πλευράς δόξας και αναγνώρισης.

Γι’ αυτό και η ώρα του αποχαιρετισμού είναι δύσκολη και δύσπεπτη. Ο Πρίντεζης, όμως, ήταν πάντα ένα παιδί απλό και σεμνό, που ανεξαρτήτως του ταλέντου του και του πόσο το εξέλιξε (ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες που υπήρχαν γι’ αυτόν στο ξεκίνημα της καριέρας του), σεβόταν πάντα τους γύρω του και το ίδιο το άθλημα και γι’ αυτό κέρδισε την καθολική αποδοχή από τον χώρο του μπάσκετ.

Ίσως να μην έχει δώσει δόση υπερβολής το ότι είναι ίσως ο μόνος πρωταγωνιστής του Ολυμπιακού που θα μπορούσε να πάει στο ΟΑΚΑ και να δει ματς του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ και να μην τον πειράξει κανείς... Άστε που μπορεί να τον χειροκροτούσαν κιόλας...

Το ότι επέλεγε πάντα να πορεύεται με τον δικό του τρόπο, στα μάτια μου τον έχει καταστήσει ως ένα εξαιρετικά αυθεντικό τύπο και νομίζω ότι το ονειρεμένο τέλος που του φύλαγε η μπασκετική μοίρα, ανταποκρίνεται πλήρως στην κληρονομιά που αφήνει...