Το ελληνικό μπάσκετ παράγει ψώνιο και όχι παίκτες

• Το μπάσκετ τείνει να γίνει... ατομικό άθλημα
• Ενα καλό Ευρωμπάσκετ δεν σώζει την παρτίδα

Η εθνική ομάδα μπάσκετ των ανδρών προετοιμάζεται για το Ευρωμπάσκετ και τις υποχρεώσεις της στα προκριματικά του Παγκοσμίου πρωταθλήματος και η αισιοδοξία περισσεύει. Τα έχουμε γράψει ξανά, μην κουραζόμαστε άλλο. Έχει χιλιόμετρα να γράψει η (πάλαι ποτέ) "επίσημη αγαπημένη" για να κερδίσει πάλι την εμπιστοσύνη του κόσμου και το στοίχημα με τον εαυτό της. Είναι πάντως στη φάση που δείχνει να έχει όλα όσα απαιτούνται για αυτό.

Πάμε παρακάτω; Γιατί όντως όσον αφορά τις υπόλοιπες εθνικές μας ομάδες στο μπάσκετ πάμε παρακάτω. Πολύ παρακάτω για να λέμε την αλήθεια. Αν το πούμε χοντρά οι περισσότερες από τις ομάδες μας "τρώνε ξύλο" στις (επίσημες ή ανεπίσημες) διοργανώσεις που καλούνται να εκπροσωπήσουν τη χώρα. Και για να τα λέμε όλα όπως είναι, αυτές που δείχνουν να αντιστέκονται περισσότερο στην κατηφόρα είναι αυτές των γυναικών/κοριτσιών. Όχι παράλογο γιατί, για τα κορίτσια, τίποτα δεν έρχεται εύκολα (και) στο μπάσκετ. Άλλη μεγάλη κουβέντα που έχει να κάνει με το κατά πόσο το γυναικείο μπάσκετ είναι υποχρέωση και όχι πραγματικά αναπτυξιακός στόχος για την (εκάστοτε) ηγεσία του αθλήματος.

Σε τουρνουά και επίσημες διοργανώσεις λοιπόν οι μικρές μας εθνικές ομάδες βιώνουν συνεχείς αποτυχίες και προσγειώνονται ανώμαλα σε μια πραγματικότητα που λέει ότι ακόμα και χώρες που μας έβλεπαν με το κυάλι, πριν από λίγα χρόνια όχι μόνο μας κοντράρουν αλλά πλέον μας κερδίζουν.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Όχι μόνο γιατί τα έχουν αλλάξει οι αντίπαλοι μας με τον τρόπο που δουλεύουν και αγωνιστικά, αλλά και αναπτυξιακά αλλά επειδή έχουν αλλάξει και εντός των συνόρων. Άνθρωποι του μπάσκετ που έχουν υπηρετήσει για χρόνια το άθλημα στην Ελλάδα, επισημαίνουν τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο ότι έχουμε πάρει κατηφόρα χωρίς φρένα.

Το μπάσκετ τείνει να γίνει... ατομικό άθλημα

Έχοντας ζήσει το μπάσκετ από όλες τις πλευρές του έχω να πω ότι... και λίγα λένε όσοι τα λένε. Και ότι δεν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο τα επόμενα χρόνια τα πράγματα δεν θα γίνουν ακόμα χειρότερα.

Παρατηρώντας τους αγώνες των ηλικιακών εθνικών μας η θλιβερή διαπίστωση είναι ότι το μπάσκετ στην Ελλάδα τείνει να γίνει... ατομικό άθλημα. Ούτε καν παιδικής χαράς γιατί εκεί μπορεί να βρεις και άμυνα που σπάει κόκκαλα. Κάτι που είναι είδος σε έλλειψη στην Ελλάδα. Ειδικά εκεί που μαζεύονται πολλές πριμαντόνες που νοιάζονται κυρίως πώς θα βάλουν τη μπάλα στο καλάθι.

Είμαι σίγουρος ότι όλες οι επιλογές των ομοσπονδιακών προπονητών από την Ομοσπονδία δεν είναι ιδανικές. Πάντα μπαίνει σε αυτές και το κριτήριο των δημοσίων σχέσεων. Είμαι όμως σίγουρος ότι και αυτοί θα έχουν πολλά να μας πουν για τη συνύπαρξη τους με τους νεαρούς διεθνείς μας, την μπασκετική τους επάρκεια αλλά και τα μυαλά που κουβαλούν αρκετοί εξ αυτών. Βλέπετε, ό,τι συναντάμε στις εθνικές μας ομάδες είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου της κατάστασης που βλέπουμε να διαμορφώνεται την τελευταία δεκαετία συνολικά στο ελληνικό μπάσκετ.

Όσοι τα ζουν τα ξέρουν και έχουν δει από χρόνια να δημιουργείται αυτό που βιώνουμε τώρα. Με μάνατζερ από την ηλικία των 13 ετών, ακαδημίες που πουλάνε μούρη και όχι μπάσκετ, "μεγάλες" ομάδες που κουρσεύουν τις μικρότερες χωρίς ντροπή, γονείς που προβάλουν πάντως στα παιδιά τους τα δικά τους απωθημένα ή προσδοκίες που δεν πλησιάζουν την πραγματικότητα, personal trainers που παίρνουν (γιατί όχι βέβαια) τα λεφτά που κυκλοφορούν από το ψώνιο των γονιών και παιδιά που τα έχουν πείσει ότι το λιγότερο για αυτά είναι η Α1 και ότι το draft του NBA δεν είναι και κάτι άπιαστο.

Ενα καλό Ευρωμπάσκετ δεν σώζει την παρτίδα

Όλα αυτά πολύ συνοπτικά και χωρίς καμία υπερβολή. Τα γνωρίζει όλο το ελληνικό μπάσκετ και τα βιώνει όλη τη διάρκεια τη σεζόν. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί παίζουν ακόμα οι 30άρηδες και 40άρηδες στις εθνικές κατηγορίες και κάνουν και πλάκα στους νεότερους πολλές φορές.

Θα μπορούσαμε να συζητάμε πολλές ώρες για το δράμα του μπάσκετ στην Ελλάδα. Αλλά τη λύση δεν θα τη δώσουμε εμείς. Θέλω να πιστεύω ότι όταν τελειώσει και αυτό, το τραυματικό για τις εθνικές μας ομάδες, καλοκαίρι, η ΕΟΚ θα βγάλει τα συμπεράσματα που πρέπει, θα τα αναλύσει, θα τα παρουσιάσει και θα προχωρήσει σε έναν πραγματικό σχεδιασμό βάζοντας στο παιχνίδι και αυτούς που πραγματικά πονάνε την αναπτυξιακή διαδικασία σε όλα την Ελλάδα και όχι λαμόγια που θέλουν να παίρνουν τα λεφτά των γονιών.

Αν στην ΕΟΚ πιστεύουν ότι τυχόν καλό Ευρωμπάσκετ της εθνικής ανδρών σώζει την παρτίδα, κάνουν τεράστιο λάθος. Αυτό μπορεί να ισχύει για τον υπόλοιπο κόσμο εκτός από αυτόν του μπάσκετ. Για τους υπόλοιπους, αυτούς που ζουν την κατάσταση από μέσα, η πραγματική βιτρίνα δεν είναι η "μεγάλη" εθνική, αλλά το να βγαίνεις στην Ευρώπη με τις μικρές εθνικές να παίζεις καλό, οργανωμένο μπάσκετ, να διεκδικείς και να δείχνεις ότι προοδεύεις. Και αυτό είναι κάτι που θα έρθει με τη δουλειά εντός των συνόρων. Και λυπάμαι που το λέω αλλά βλέπω αρκετές "εφετζίδικες" και όχι ουσιαστικές κινήσεις μέχρι τώρα.