Ο πιο μπασκετικός λαός της Ελλάδας

Έχω αυτή την πετριά να μην εκτιμώ τον ενθουσιασμό για τη νίκη, για το αποτέλεσμα αλλά τον ενθουσιασμό για το παιχνίδι. Με αφορμή κάποια άρθρα και σχόλια που διάβασα τις τελευταίες ημέρες περί προσέλευσης και πιστότητας μπασκετικού κοινού, εύκολα νομίζω ο τίτλος των πιο πιστών πανευρωπαϊκά, πρέπει να αποδοθεί στους οπαδούς της Ζάλγκιρις. Δεν είναι μόνο τα απόλυτα νούμερα προσέλευσης, είναι και η αναλογία προς τον έτσι κι αλλιώς μικρό αριθμό του πληθυσμού της Λιθουανίας. Αντιστρόφως ανάλογος όμως προς τη λιθουανική παράκρουση για το μπάσκετ.

Αντιστρόφως ανάλογος προς τις χαρές και τους τίτλους που έχουν απολαύσει εσχάτως είναι και ο ενθουσιασμός των Αρειανών. Των φιλάθλων και οπαδών του Άρη που θα μπορούσε να τους αποδοθεί και το προσωνύμιο «Αρειανοί» με την έννοια των εξωγήινων καμιά φορά, αν τους ακούσεις να διαφωνούν επί ψιλοανύπαρκτων εσωτερικών θεμάτων, που μόνοι τους δημιουργούν σαν άσκηση διαφωνίας και εμφύλιων αντεγκλήσεων. Αλλά αυτά αφορούν άλλο μελλοντικό blog.

Έχω ξαναγράψει και στο παρελθόν, πως στη δική μου γενιά κατά τη δεκαετία του ’80 ήμασταν κάτι άλλο και Άρης, εξαιρουμένων βέβαια των ίδιων των Αρειανών που ήταν μόνο «του Θεού» και των οπαδών του ΠΑΟΚ ίσως και του Ηρακλή βεβαίως βεβαίως. Η εφηβεία η δική μας και η κοινωνική ζωή της χώρας στέναζε κάθε Πέμπτη βράδυ και τα trailer του τότε ελεύθερου Eurosport είχαν σπηκάζ, “Aris Salonica, the team that excites Greek”.

Όντως η ατμόσφαιρα του Παλέ, όπως έμπαινε στο σαλόνι μας, πόσο μάλλον όταν τη ζούσες από κοντά, ήταν μια μπασκετική μυσταγωγία με τα χαρτάκια στην έναρξη, τον Gangster, τη φωνή του Φίλιππου Συρίγου, «με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’ άλλα παιδιά», τον Ξανθό, τον Γιούγκεμπραντ, το Ακρόαμα και τον Άκη Μιχαηλίδη στην προεδρική πολυθρόνα.

Δεν υπάρχει πια η μισή Εθνική Ελλάδος στο παρκέ, ο Ξανθός δεν είναι παρών, ο Γιούγκεμπραντ συνταξιοδοτήθηκε, ο Μιχαηλίδης απέχει, το Ακρόαμα έκλεισε, η φωνή του Φ. Συρίγου σίγησε αλλά οι κερκίδες ασφυκτικά γεμάτες, έτοιμες για γλέντι, διψασμένες για μπάσκετ. Η γενιά μου πέριξ των 50 πια, κρατά πιτσιρίκια ή εφήβους από το χέρι και με το άλλο χέρι δείχνει το κυκλικό ταβάνι με τα λάβαρα, πάει μια βόλτα στο Μουσείο, αγοράζει ακόμα σουβενίρ μπλούζες του Legacy.

Κι όμως ο Άρης δεν κυνηγάει τίποτα. Δεν θα πάρει Πρωτάθλημα, δεν θα κατακτήσει Κύπελλο, δεν θα προκριθεί στο Final 4. Δεν παραπαίει ο ποδοσφαιρικός Άρης για να είναι το μπάσκετ αποκούμπι, ο Αρειανός είχε πάντα καψούρα το μπάσκετ, εκεί ενηλικιώθηκε, εκεί γιγαντώθηκε, εκεί ποθεί να επιστρέψει.

Φανταστείτε τον όχι πρώτο όνομα Αμερικάνο που υπογράφει στον Άρη, έχει δει την περσινή κατάταξη, βλέπει το μικρομεσαίο συμβόλαιό του και ξαφνικά μπαίνει σε αυτό το κατάμεστο Παλέ του 2022. Σοκ και δέος. Ή τον πλακώνει η ευθύνη ή ψηλώνει πέντε πόντους.

Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί (σε μεγαλύτερα γήπεδα βέβαια) έχουν κατά καιρούς γυρίσει την πλάτη ανάλογα με τα αποτελέσματα, οι ΠΑΟΚτσήδες αναπνέουν για την Κυριακή στην Τούμπα, η καρδιά της ΑΕΚ χτυπά στην Αγιά Σοφιά, οι Ηρακλειδείς λατρεύουν το Ξύλινο αλλά κρυφοκοιτάνε πάντα την καψούρα του ποδοσφαίρου και την περηφάνεια του βόλεϊ.

Ο Αρειανός εκεί, ηδονίζεται με τις στριγγλιές του παρκέ, με τον ήχο της σπυριάρας και κοιτά μπασκετικά αφ’ υψηλού. «Δείτε μας! Οι τρελοί του χωριού, οι πορτοκαλί Γαλάτες, δεν ελπίζουμε τίποτα, δεν φοβόμαστε τίποτα, διψάμε για μπάσκετ». Αν δεν βρεθεί κάποιος επιτήδειος να τους προδώσει, οι Αρειανοί στηρίζουν ακόμα κι αυτόν που μετρά τα κέρματα.

Ζητάνε από την ομάδα του Καστρίτη μάχη σε κάθε φάση και την υπόλοιπη δουλειά είναι έτοιμη να την κάνει η κερκίδα. Το Παλέ κάνει μια ομάδα του 5 να παίζει για 8, το Παλέ πιέζει τους αντιπάλους, το Παλέ πιέζει και τους διαιτητές. Κι όμως αυτό το Παλέ δεν προσελκύει την οικονομική δύναμη, ευθύνη του μπάσκετ συνολική, όχι του Άρη συγκεκριμένα.

Ναι ο Άρης θα μπορούσε να είναι μια Ζάλγκιρις, γεμάτος Έλληνες φιλόδοξους παίκτες, με τεράστια εμπορικά περιθώρια κι ένα Παλέ δακτυλοδεικτούμενο στην Ευρώπη. Οι κλειστές Λίγκες όμως, οι περιορισμένες wild cards και τα μπόλικα κιτρινόμαυρα διοικητικά αυτογκόλ κρατάνε τον Αυτοκράτορα εκτός κεντρικής σκηνής. Κι ίσως αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στα sold out με τους Κολοσσούς και τα Λαύρια.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να είναι αναμνήσεις ενός close 50αρη, αλλά κι ο πενηντάρης σε -άρης τελειώνει κι αυτό που χτίζει ο πενηντάρης Αρειανός με τους πιτσιρικάδες που οδηγεί με αναμνήσεις στο Παλέ, δεν μπορεί ρε γαμώτο, κάποια στιγμή θα δικαιωθεί.