Αφού στο τέλος… θα πέσουν χημικά

Είναι ακόμα ένας λόγος να μιλάς για μια σάπια χώρα (μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας) είναι να έχει δύο μεγάλα ντέρμπι, από ένα για καθένα τα δύο μεγαλύτερα ομαδικά αθλήματα, την ίδια ημέρα και να πρέπει τελευταία στιγμή να πρέπει να μετακινήσεις το ένα από αυτά, γιατί υπάρχει κίνδυνος να μαχαιρωθούν άνθρωποι. Ο οποίος κίνδυνος βέβαια υπάρχει ούτως ή άλλως κάθε μέρα, όποτε…εκλεκτά στελέχη των συνδέσμων έχουν όρεξη για κυνήγι. Αλλά ας μείνουμε στο θέμα των επερχόμενων αγώνων Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός στο μπάσκετ και ΑΕΚ – Παναθηναϊκός για τα play-offs της Super League.

Όπως θα έχετε μάθει η ώρα έναρξης μετατέθηκε από τις 19:15 στις 15:45. Το ντέρμπι του ποδοσφαίρου έμεινε στην αρχική του ώρα, στις 21:30. Η αλλαγή έγινε μετά από…αίτημα της αστυνομίας. Δεν είναι σαφές τι θα γινόταν αν σε αυτό το «αίτημα» απαντούσε κάποιος αρνητικά, όπως θα μπορούσε να κάνει αφού είναι «αίτημα» και όχι «εντολή». Τεχνική λεπτομέρεια, αλλά έχω την αίσθηση ότι η ΕΛΑΣ θα έλεγε «δεν μπορούμε να εγγυηθούμε την ασφαλή διεξαγωγή» οπότε θα είχαμε ούτως ή άλλως αλλαγή ώρας. Πάμε παρακάτω…

Το ένα ζήτημα είναι η συνεχιζόμενη αστειότητα των ποδοσφαιρικών κληρώσεων στην Ελλάδα. Όχι ως αποτέλεσμα (ακόμα και εκεί είχαμε θεωρίες για… εξωγήινους πάλι) αλλά ως προγραμματισμό. Ουδείς δεν έχει καταλάβει γιατί, ενώ γνωρίζουμε ότι έχουμε play-offs πριν καν ξεκινήσει η σεζόν, δεν έχει γίνει η κλήρωση και ο προγραμματισμός και για αυτά, εξ αρχής. Ακόμα και η διευθέτηση της μετάδοσης μεταξύ των δύο συνδρομητικών καναλιών θα μπορούσε να είχε γίνει. Γνωρίζοντας τις ώρες διεξαγωγής θα μπορούσε να γίνει και ο προγραμματισμός σε θέματα ασφάλειας, ακόμα και να δεν ξέρεις αν θα έχεις ντέρμπι εκείνη την ημέρα. Οι πιθανότητες θα ήταν να έχεις βέβαια. Άλλα γνωρίζοντας την ημερομηνία και στα δυο αθλήματα, κάλλιστα μπορείς να αποφύγεις «κακό συναπάντημα» την ίδια ημέρα. Βέβαια μέχρι πριν από δύο ημέρες αναρωτιόμασταν αν τα play-offs θα γίνονται μόνο Κυριακή ή και Σάββατο. Όχι τόσο σημαντικό και αυτό το θέμα ίσως (θα πείτε) αλλά προφανώς είναι ηλίθιοι στην υπόλοιπη Ευρώπη που ξέρουν τα προγράμματα τους από τον Αύγουστο. «Κουτόφραγκοι», τι να κάνεις;

Το πιο σημαντικό τώρα. Έχοντας μπροστά σου και σε μικρή χιλιομετρική απόσταση δύο εστίες κινδύνου με την συγκέντρωση τουλάχιστον 1000 ατόμων που θα είναι διατεθειμένα να σκοτωθούν μεταξύ τους (ανάμεσα σε όσους θα πάνε στο γήπεδο για να δουν ποδόσφαιρο και μπάσκετ ως φυσιολογικοί άνθρωποι), τι ακριβώς κάνεις με τη μετάθεση της έναρξης του ενός αγώνα; Δίνεις περισσότερη ώρα στους μεν να περιμένουν τους δε για να πλακωθούν. Οι οποίοι θα έχουν ανάλογη ώρα να κάνουν το ίδιο και μετά να πάνε να δουν και το ματς. Συμφωνώ ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι η γραμμή 1 του Μετρό (λέγε με ΗΣΑΠ) με την οποία θα μετακινηθούν οπαδοί και για τα δύο γήπεδα. Άρα κάνεις όχι ακριβώς τον σχεδιασμό σου, αλλά τον σταυρό σου, ότι θα βαρεθούν κάποιοι να περιμένουν και θα πάνε σπίτι τους. Γι αυτό και μόνο αλλάζει η ώρα. Με την ελπίδα το πιθανό «κακό» να απομακρυνθεί και όχι να μη γίνει. Σχεδιασμός στην ουσία δεν υπάρχει. Γιατί αν υπήρχε θα είχες βάλει κάτω τα προγράμματα από καιρό και θα ήξερες τι πρέπει να προσπαθήσεις να αποφύγεις.

Ποιος φταίει και γιατί τα γράφω αυτά; Όλοι φταίνε γιατί η «οργάνωση» στην Ελλάδα είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τις ομάδες, τη διοργανώτρια αρχή και την ΕΛΑΣ δεν τις ενδιαφέρει ουσιαστικά το θέμα παρά μόνο αν σκάσει επάνω τους, τελευταία στιγμή. Με αποτέλεσμα στο τέλος να την πληρώνει αυτός που έχει βγάλει ένα εισιτήριο για να δει έναν αθλητικό αγώνα. Και θα πρέπει να προγραμματίσει τη μετακίνησή του σε άλλη ώρα ή (έχει συμβεί) και σε άλλη ημέρα από αυτή που υπολόγιζε αρχικά.

«Σιγά το πράγμα» θα πείτε. Ξέρω ότι είναι θέμα συνήθειας. Μπάχαλο είμαστε οπότε στο μυαλό μας λειτουργούμε με αυτή την προσέγγιση. Στο ότι δύσκολα θα γίνει κάτι στην ώρα του και σωστά. Και μπροστά στα τραγικά που ζούμε η αλλαγή στην ώρα έναρξης ενός αγώνα είναι το λιγότερο. Σε τελική ανάλυση, αν ζορίσει το πράγμα, το πιθανότερο είναι να φάνε χημικά στο κεφάλι γυναικόπαιδα και να πούμε ότι το σχέδιο δούλεψε άψογα. Τι το ψάχνω κι εγώ…