Θα τους βόλευε και να μην το έπαιζαν

• Άλλο η «υποχρέωση» και άλλο η πραγματικότητα
• Τα κλισέ και ο πάντα έτοιμος Ολυμπιακός

Υπάρχει αγώνας ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, σε οποιοδήποτε άθλημα, που δεν σημαίνει κάτι; Ακόμα και η σειρά των ονομάτων στην αναφορά παίζει ρόλο. Γι αυτό και διευκρινίζω ότι η σειρά (εδώ) γίνεται με βάση τον γηπεδούχο του ντέρμπι (μπάσκετ) της Κυριακής. Γελάμε με κάτι τέτοια αλλά ο «στόκος» έχει γίνει ψυχική ασθένεια.

Άρα ασφαλώς και η μεταξύ τους αναμέτρηση για τον δεύτερο γύρο της Basket League, την Κυριακή, δεν μπορεί να θεωρηθεί αδιάφορη, παρότι πρακτικά είναι. Υποθέτω μάλιστα ότι, ειδικά ο Ολυμπιακός, έχοντας μπροστά του την ευθεία της Euroleague θα ήθελε να αφοσιωθεί περισσότερο στην ευρωπαϊκή του πορεία. Όχι ότι υπάρχει περίπτωση να μπει «σνομπ» σε ένα τέτοιο αγώνα, αλλά αυτό -ούτως ή άλλως- είναι που απαγορεύεται δια ροπάλου από τον Μπαρτζώκα και έχει καταφέρει να το επιβάλλει στην ομάδα του, σχεδόν στον απόλυτο βαθμό, από τον Νοέμβριο και μετά. Με αποτέλεσμα τα γνωστά αποτελέσματα στον απόλυτα «refuse to lose» χαρακτήρα που έχει χτίσει και το σερί των νικών, ακόμα και όταν η ροή ενός αγώνα δείχνει άλλη κατάληξη.

Ασφαλώς και είναι φαβορί ο Ολυμπιακός αυτή τη σεζόν και σε αγώνα μέσα στο ΟΑΚΑ και ακόμα και αν δεν του άρεσει αυτό, με τον συγκεκριμένο τίτλο πρέπει να πορευθεί. Η δικιά του εντυπωσιακή διαδρομή, το μοναδικό σερί επί των Πράσινων τα δύο τελευταία χρόνια αλλά και οι απουσίες των γηπεδούχων, δημιουργούν την…στοιχηματική πρόβλεψη με τους Ερυθρόλευκους να έχουν το προβάδισμα και αυτή τη φορά. Και εδώ είναι που έρχεται το πράγμα και γίνεται (κάπως) ενδιαφέρον για τον Παναθηναϊκό…

Υπό άλλες συνθήκες, δηλαδή με τον Ράντονιτς στον πάγκο, ακόμα και αν θα υπήρχε (όπως πάντα) η υποχρέωση της νίκης στο ντέρμπι είναι δεδομένη ότι η «πρόκληση» θα απουσίαζε. Καιρό πριν αποχωρήσει ο Μαυροβούνιος το Τριφύλλι ήταν μια…χαλαρή ένωση παικτών όπου ο καθένας έπαιζε ανάλογα με το φιλότιμο, την προσδοκία του για το μέλλον, και την (όποια) αγάπη του για το άθλημα, υπό…σχετική καθοδήγηση από τον πάγκο. Όλες τις ευκαιρίες που είχε η ομάδα, για ψυχολογική ανάκαμψη, στις αναμετρήσεις που έγιναν με τον Ολυμπιακό τις έκαψε με κάθε πιθανό τρόπο και με την άρνηση ορισμένων παικτών (άμεσα ή έμμεσα με την απόδοση τους) να παλέψουν για κάτι διαφορετικό. Και έρχεται η ώρα του Σερέλη…

Άλλο η «υποχρέωση» και άλλο η πραγματικότητα

Είναι δεδομένο ότι στο αγωνιστικό σκέλος, πολλά πράγματα αποκλείεται να αλλάξουν δραστικά (και καθοριστικά) μέχρι το τέλος της σεζόν. Δεν είναι σαφές άλλωστε και ποιος είναι ο ρεαλιστικός στόχος που κυνηγάει η ομάδα. Θα πείτε ορισμένοι «το πρωτάθλημα ως οφείλει». Δεν ξέρω αν το πιστεύετε και εσείς που το λέτε αλλά, οκ θα το δεχθώ, όσον αφορά το σκέλος της «υποχρέωσης» στο οποίο αναφέρθηκα παραπάνω. Είσαι ο Παναθηναϊκός (και αντίστοιχα ο Ολυμπιακός) και οφείλεις (πάντα) να χτυπήσεις το πρωτάθλημα. Αλλά ας συμφωνήσουμε ότι οι Πράσινοι πρώτα θα πρέπει να έχουν φτιάξει τον χαρακτήρα τους και την αγωνιστική τους ισορροπία τόσο ώστε να είναι σίγουροι ότι θα φτάσουν εκεί (προσωπικά δεν αμφιβάλλω όσο καλή και αν εμφανίζεται η ΑΕΚ) και μετά να διεκδικήσουν να είναι όσο πιο ανταγωνιστικοί μπορούν στους τελικούς . Από τη στιγμή που στην διαδικασία «αναμέτρηση-τελικός» (στον ημιτελικό του Κυπέλλου )ηττήθηκαν κατά κράτος η αξιοπρέπεια και η ανταγωνιστικότητα σε μια σειρά αγώνων, όπου αυτόματα οι πιθανότητες του μειώνονται ακόμα περισσότερο, είναι οι πιο ρεαλιστικοί στόχοι.
Διόλου πρωτότυπα όλα τα παραπάνω, ίσως. Αν κάτι μπορεί να μπει στην κουβέντα ως επισήμανση μετά τους επί Σερέλη αγώνες είναι ότι δεν υπάρχει καμία από τις αντιπάλους του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη (αυτό το διάστημα) που να μπορεί να συγκριθεί έστω και λίγο με τον Ολυμπιακό. Και ειδικά, όσον αφορά την χθεσινή αναμέτρηση με τη Βιλερμπάν, από τη μία κρατάμε την συνεπή σε όλη τη διάρκεια του αγώνα προσπάθεια των Πρασίνων, το ότι υπερασπίστηκαν την προσπάθεια τους με ωριμότητα που δεν έδειχναν μέχρι τώρα και ότι ακόμα και ο ατίθασος Μπέϊκον μπαίνει σε ένα πολύ πιο ομαδικό καλούπι, αλλά –από την άλλη- η Ασβέλ είναι σαφές ότι έχει πετάξει πετσέτα πιο λευκή και από την εμφανίση της, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει τους αγώνες της περισσότερο ως… 3Χ3. Ουδεμία πρόθεση να μειωθεί η νίκη του Παναθηναϊκού (που μας έδωσε επιτέλους και περισσότερο Μαντζούκα να κρίνουμε) αλλά να λέμε και την αλήθεια ενόψει ντέρμπι.

Τα κλισέ και ο πάντα έτοιμος Ολυμπιακός

Ασφαλώς και μπορεί ο Παναθηναϊκός να νικήσει. Αλλά αυτό είναι «κλισέ» που το λέμε, κάθε φορά, πριν από κάθε μια από τις τελευταίες 11 αναμετρήσεις που έχει χάσει από τον Ολυμπιακό. Είναι η «πισινή» που (λογικά) κρατάμε γιατί στην τελική…ντέρμπι είναι. Έχει αυξήσει τις ελπίδες του με τις τελευταίες εμφανίσεις του; Λίγο όσον αφορά την επιθυμία των παικτών του που εκφράζεται στην αμυντική του προσπάθεια, πιο καθαρά μυαλό στην πίεση και την εμπιστοσύνη στον προπονητή τους. Στην Euroleague αυτά. Αλλά αυτό αντισταθμίζεται από το ελλειμματικό ελληνικό ρόστερ και τις κομβικές απουσίες, λόγω τραυματισμού, των Πονίτκα και Αγραβάνη. Οπότε οι γηπεδούχοι στα μάτια μου μπαίνουν στον ΟΑΚΑ με λιγότερες ελπίδες από το τελευταίο ντέρμπι στο ίδιο γήπεδο, όπου κεραυνοβολήθηκαν. Και αναφέρομαι κυρίως στον Παναθηναϊκό, γιατί στην πλευρά του Ολυμπιακού μοιάζουν όλα τόσο τακτοποιημένα αγωνιστικά και πνευματικά, ακόμα και δεν αγωνιστεί ο Σλούκας (που μάλλον θα είναι στη διάθεση του Μπαρτζώκα).

Τελικά για τους Ερυθρόλευκους αυτό θα είναι ακόμα ένα ματς που οφείλουν να κερδίσουν γιατί είναι σαφέστατα το φαβορί και ναι μεν δεν θα γίνει και τίποτα να το χάσουν, αλλά αυτό το σερί έχει αρχίσει και τους…κατατρέχει και αυτούς. Και από την άλλη ο Παναθηναϊκός ναι μεν έχει επίσης το φάντασμα του σερί, αλλά στην ουσία το κυριότερο που έχει να κάνει αυτή τη σεζόν είναι να παλεύει να γίνεται πιο συμπαγής και καλύτερος ώστε να μην κάψει εντελώς όσους παίκτες μπορεί να αξιοποιήσει και τη νέα χρονιά. Με ποιον προπονητή, πλάνο, ρόστερ και μπάτζετ είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα με κανένα (μέχρι στιγμής) δεδομένο, λίγες ενδείξεις και πολύ παραμύθι που πουλάνε ορισμένα μέσα για τράφικ.