Παναθηναϊκός: Ναι έγινε φάουλ, αλλά πρέπει να δουν το δάσος και όχι το δέντρο

• Δεν υπάρχει η λέξη... αδιαφορία
• Θετικό ο περιορισμός των «βασικών», ανησυχητικό ότι έχασε από την second unit του Ολυμπιακού
• Η αυταπάρνηση του Μπέικον και ο «έτοιμος» Μαντζούκας

Καλώς ή κακώς η ιστορία έγραψε: Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 74-76 και 12η σερί νίκη των «ερυθρολεύκων». Σε μερικές ημέρες ουδείς θα θυμάται το φάουλ που δεν δόθηκε στον Γιώργο Παπαγιάννη από τον Μουστάφα Φαλ. Κακά τα ψέματα. Δεν ήταν μόνο φάουλ. Φαουλάρα ήταν. Θα άλλαζε κάτι όσον αφορά την ουσία του πράγματος και την βαθμολογική κατάσταση των δύο ομάδων; Όχι. Παρόλα αυτά στέρησε από τους «πράσινους» ένα «μπουστάρισμα» που είχαν πραγματική ανάγκη.

• Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 74-76: Κυρίαρχος με κάθε τρόπο (vids)

Βέβαια κανείς δεν εγγυάται ότι ο Παπαγιάννης θα είχε 2/2 βολές και θα έστελνε το ματς στην παράταση. Όμως δεν πήρε ποτέ αυτή την ευκαιρία. Ας την έπαιρνε (όπως έπρεπε) και ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν. Κάπως έτσι οι «ερυθρόλευκοι» έχουν να καυχιούνται για το 12-0 απέναντι στον μεγάλο τους αντίπαλο και οι «πράσινοι» να φεύγουν ηττημένοι από το ΟΑΚΑ έχοντας ωστόσο μια... γλυκόπικρη γεύση στα χείλη τους. Όσο «γλύκα» μπορεί να έχει μια (ακόμη) ήττα από τον μεγάλο αντίπαλο. Τουλάχιστον έβγαλαν αντίδραση, ήταν ανταγωνιστικοί και έκρουσαν το καμπανάκι του κινδύνου στον Ολυμπιακό.

Το αν έχουν περάσει οι μέρες της «σίγουρης νίκης» των «ερυθρολεύκων» απέναντι στον Παναθηναϊκό θα φανεί στο άμεσο μέλλον. Και όχι τόσο στο ματς της Euroleague στο τέλος του μήνα, όσο στους τελικούς. Εκεί θα δείξουν στον Παναθηναϊκό πόσα απίδια πιάνει ο σάκος και αν και εφόσον έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα απέναντι στον Ολυμπιακό. Πάντως το 12-0 είναι βαρύ. Και αν μη τι άλλο στερεί από τον Παναθηναϊκό τη δυνατότητα να ανέβει ψυχολογικά και να βγάλει από πάνω τη «ρετσινιά» των 12 συνεχόμενων αγώνων χωρίς νίκη απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο.

Δεν υπάρχει η λέξη... αδιαφορία

Πάντως για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη στον Παναθηναϊκό πρέπει να δουν το δάσος της συνολικής παρουσίας στο ντέρμπι και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μείνουν στο... δέντρο της τελευταίας φάσης. Πρέπει να επενδύσουν πάνω στην αντίδραση που έβγαλαν με αποτέλεσμα να διεκδικήσουν το ματς στην τελευταία επίθεση ώστε να παρουσιαστούν το ίδιο (και περισσότερο) ανταγωνιστικοί στους τελικούς.

Άλλωστε ήταν μόλις το δεύτερο ματς σε αυτό το σερί των 12 αγώνων που οι «πράσινοι» είχαν την τύχη του αγώνα στα χέρια τους. Δείχνοντας ότι δεν αποτελούν πια η... εύκολη λεία στα χέρια των παικτών του Ολυμπιακού. Θα πει κάποιος. Ναι, αλλά ο Βεζένκοβ δεν βρέθηκε στην ημέρα του. Ούτε ο Φαλ μπόρεσε να επαναλάβει ανάλογες εμφανίσεις απέναντι στον Παναθηναϊκό. Α, και ο Παπανικολάου με τον Γουόκαπ έμειναν στα ρήχα. Μόνοι τους έπαιζαν; Δεν είχαν απέναντί τους αντίπαλη ομάδα;

Δεν ξέρω εάν οι «ερυθρόλευκοι» ήταν πιο... χαλαροί σε σχέση με τα προηγούμενα ντέρμπι επειδή ήταν... αδιάφοροι από τη στιγμή που δεν «κυνηγούσαν» τίποτε απολύτως. Δεν το πιστεύω αυτό. Σε κανένα ντέρμπι δεν (πρέπει να) υπάρχει αδιαφορία από τους παίκτες. Είτε αφορά εκείνους του Παναθηναϊκού, είτε αφορά εκείνους του Ολυμπιακού. Μιλάμε για τη «μητέρα των μαχών» ανεξαρτήτου κατάστασης των δύο ομάδων. Άρα λοιπόν εκείνοι που τραβάνε το μεγαλύτερο κουπί στις τάξεις των Πειραιωτών κινήθηκαν σε χαμηλά επίπεδα διότι και η «πράσινη» άμυνα έβαλε το χεράκι της.

Θετικό ο περιορισμός των «βασικών», ανησυχητικό ότι έχασε από την second unit του Ολυμπιακού

Μην ξεχνάτε κάτι: Δεν υπήρχε ο Ράντονιτς στην άκρη του πάγκου για να κουτουλάνε οι παίκτες στην άμυνα, να υπάρχει έλλειψη συνεννόησης και σε γενικές γραμμές να παρατηρείται ένα «ξενέρωμα» μεταξύ των παικτών. Εγώ είδα έναν Παναθηναϊκό πολύ πιο διαβασμένο και πολύ πιο έτοιμο σε σχέση με τα προηγούμενα ντέρμπι. Έναν Παναθηναϊκό που (τουλάχιστον) ήξερε τι έκανε μέσα στο γήπεδο. Και παρά το γεγονός ότι βρέθηκε στο -12, όχι μόνο δεν παράτησε το παιχνίδι αλλά έφτασε στο σημείο να το γυρίσει και να «αποφασίζει» (σ.σ. ναι, αν και δεν δόθηκε φάουλ στο τέλος όπως είπαμε), με την τελευταία επίθεση. Σε άλλες περιπτώσεις θα ψάχναμε τώρα τις μεγαλύτερες διαφορές στα ντέρμπι υπέρ του Ολυμπιακού.

Γι' αυτό και λέω ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει. Και μάλιστα με έναν κομβικό παίκτη, ειδικά στην άμυνα και στη δημιουργία, όπως είναι ο Ματέους Πονίτκα, εκτός. Και αυτό πρέπει να δουν καλά στον Παναθηναϊκό ενόψει της «επόμενης ημέρας» και της προσπάθειας που θα κάνει για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Από τη στιγμή που υπάρχει αυτός ο τίτλος στο τραπέζι, ο Παναθηναϊκός ΟΦΕΙΛΕΙ να τον διεκδικήσει. Και γι' αυτόν τον λόγο οι «πράσινοι» πρέπει να βγάλουν τον θυμό, το παράπονο και το αίσθημα της αδικίας για την τελευταία φάση, αλλά σε καμία περίπτωση να μην μείνουν εκεί. Να πάνε παρακάτω. Και να δουν ότι ακόμα και έτσι, ακόμα και με αυτή τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των δύο ομάδων, ότι μπορούν να... ανησυχήσουν τον μεγάλο αντίπαλο.

Είδα μια ομάδα να παίζει επιθετική άμυνα όσο ποτέ άλλοτε στα ντέρμπι. Ειδικά στην 3η περίοδο. Μια ομάδα που είχε στόχευση στην επίθεση. Έψαχνε τα «μις ματς» και πέρασε τη μπάλα στον Γκουντάιτις προκειμένου να βγάλει τον Φαλ από τη μέση φορτώνοντάς τον με φάουλ. Όμως εδώ φαίνεται το «βάθος» του Ολυμπιακού. Όλοι όσοι ήρθαν από τον πάγκο ή εν πάση περιπτώσει όλοι όσοι δεν λογίζοντας ως «first unit» έκαναν τη ζημιά στον Παναθηναϊκό. Ο Κάνααν, ο Λαρεντζάκης, ο ΜακΚίσικ, ακόμα και ο Μπολομπόι. Και δεν ξέρω αν αυτό πρέπει να είναι ανησυχητικό για τους «πράσινους».

Η αυταπάρνηση του Μπέικον και ο «έτοιμος» Μαντζούκας

Μου έκανε εντύπωση η αυταπάρνηση του Μπέικον. Υπό άλλες συνθήκες (σ.σ. ξεχνάει κανείς το beef με τον Ράντονιτς στον τελικό του Κυπέλλου;) μετά από έναν τραυματισμό την ώρα του αγώνα, δεν υπήρχε περίπτωση να επέστρεφε στο παρκέ. Όμως το έκανε. Και έπαιξε και καλά. Τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα. Ήταν από τους παίκτες που ηγήθηκαν για να βγάλει ο Παναθηναϊκός αντίδραση και να διεκδικήσει τη νίκης έως τα τελευταία δευτερόλεπτα.

Πολύ καλός στα καθήκοντά του και ο Γκουντάιτις. Μπήκε να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά και την έκανε καλά. Και φυσικά εκείνος που έκλεψε περισσότερο την παράσταση ήταν ο Μαντζούκας. Για δεύτερο σερί ματς (χωρίς να χρειαστεί να παίξει πεντάρι αυτήν την φορά) έδειξε ότι δεν είναι παίκτης για το rotation του garbage time. Ίσα-ίσα. Το άκρως αντίθετο. Ήταν εξαιρετικός στην άμυνά του πάνω στον Βεζένκοβ (3/12 σουτ) ενώ ήταν ουσιαστικός και στην επίθεση όταν έπαιρνε τη μπάλα στα σωστά σημεία. Θα μου πείτε για τη φοβερή τάπα που «έφαγε» από τον Παπανικολάου. Ε, θα συμβούν και αυτά. Μέσα στο πρόγραμμα είναι. Αν είχε την εμπειρία θα έκανε μια απλή προσποίηση και θα έδινε προβάδισμα στον Παναθηναϊκό στο τέλος τη 3ης περιόδου.

Αντίθετα απογήτευση ήταν ο Γουίλιαμς. Σε καμία περίπτωση δεν μπήκε στο κλίμα του αγώνα, κάτι που έδωσε την ευκαιρία στον 20χρονο φόργουορντ να καλύψει και με το παραπάνω την αγωνιστική του ανυπαρξία σε αυτό το ντέρμπι. Επίσης φθηνά λάθη από τον Μποχωρίδη. Ο Γκριγκόνις (απ)έδειξε ότι καλώς βρέθηκε στο ελληνικό ρόστερ, ενώ ο Πάρις Λι έκανε και πάλι ό,τι μπορούσε. Ειδικά από τη στιγμή που ο Γουόλτερς ήταν μία κρύο και μία ζέστη στο ματς. Καθόλου σταθερός.

Εν κατακλείδι: Ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να απογοητευτεί από την ήττα. Πρέπει να πάρει αυτό το ματς, να το αναλύσουν στα αποδυτήρια και να δουν όλοι ότι μπορούν να βάλουν δύσκολα στον μεγάλο τους αντίπαλο. Που κακά τα ψέματα αποτελεί στην παρούσα φάση την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Το αν θα τα καταφέρουν ή όχι θα φανεί στο τέλος της σεζόν. Σίγουρα ωστόσο οι καταστάσεις δεν είναι ίδιες όπως πριν από έναν μήνα...