Παναθηναϊκός: Πατήστε το fast forward
Εντάξει, είπαμε. Καλή η προσπάθεια, θετικά κάποια πράγματα που παρουσιάζει η ομάδα το τελευταίο διάστημα, αλλά όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, η ήττα θα πρέπει να απουσιάζει από το λεξιλόγιο του Παναθηναϊκού. Είτε είναι η Μπαρτσελόνα στην αντίπερα όχθη του παρκέ, είτε οποιαδήποτε ομάδα της Basket League. Όπως φαίνεται και όπως αποδεικνύεται, οι «πράσινοι» έχουν φτάσει στο σημείο να κάνουν τις ήττες μέρος της... καθημερινότητάς τους και να μην τρέχει κάστανο. Ε, δεν (πρέπει να) είναι τα πράγματα.
Στα Άνω Λιόσια ο Παναθηναϊκός θύμισε την ομάδα του Ράντονιτς. Ναι, την ομάδα που «κουτούλαγε» στο παρκέ και δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο στο παιχνίδι της. Και όσο θα κάνουν την εμφάνισή τους οι παθογένειες από το πρόσφατο παρελθόν, άλλο τόσο θα γυρίζει πίσω η συνολική λειτουργία της ομάδας.
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι
Αν και σε πολλά από τα παιχνίδια το τελευταίου μήνα ο Παναθηναϊκός έδειξε να έχει στόχευση στο παιχνίδι του προσπαθώντας ο Σερέλης να βάλει νέες ιδέες, είναι αυτό που λέει και η γνωστή παροιμία: «Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι». Και από τη στιγμή που η ομάδα έχει «ποτιστεί» με αυτές τις συνήθειες από την αρχή της σεζόν, όσες (φιλότιμες) προσπάθειες και αν κάνει ο 49χρονος προπονητής, δεν υπάρχει ο απαιτούμενος και απαραίτητος χρόνος προκειμένου να αλλάξουν οι συνήθειες που υπήρχαν.
Η ΑΕΚ νίκησε δίκαια. Δεν το συζητώ καν. Είχε «διαβάσει» καλά το παιχνίδι, έκανε αυτά που είχε σχεδιάσει, έβγαλε ενέργεια, είχε πάθος, ένταση στο παιχνίδι της, πήρε πράγματα απ' όλους όσους αγωνίστηκαν και πανηγύρισε μια μεγάλη νίκη. Τώρα θα μου πείτε ότι «αν η μπάλα δεν είχε πουλήσει τον Μπέικον στο τελευταίο τρίποντο, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά». Όχι. Τα ίδια θα ήταν. Και τα ίδια θα διαβάζατε σε αυτό το κείμενο.
Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στο παιχνίδι του... Μπέικον. Κάποιες φορές θα βγει, κάποιες άλλες όχι. Σας θυμίζω κάτι. Το παιχνίδι στο Λαύριο. Και τότε ο Αμερικανός είχε κρατήσει την ομάδα του μέσα στο παιχνίδι χάρη στα τρίποντα. Μόνο που τότε την είχε... σκαπουλάρει. Όχι όμως ότι ήταν καλύτερος ο Παναθηναϊκός. Σε καμία περίπτωση. Θα μπορούσε κάλλιστα να είχε χάσει και τώρα οι συνολικές ήττες της σεζόν να ήταν έξι και όχι πέντε. Ούτε στα Άνω Λιόσια ήταν καλύτερος από την ΑΕΚ. Όμως τώρα δεν την... γλίτωσε.
Κατώτερος των περιστάσεων (ξανά)
Δεν ξέρω αν φταίει το έλλειμμα ενέργειας από τα συνεχόμενα και δυνατά ματς που έχουν δώσει οι «πράσινοι» αλλά για άλλο ένα παιχνίδι της Basket League, παρουσιάστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Και αναρωτιέμαι. Ποιος είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ στόχος που έχουν τη φετινή σεζόν; Για ποιον λόγο να μην ανεβάσουν περισσότερο τις στροφές εντός των συνόρων; Εκτός και αν νομίζουν ότι χάρη στο έμβλημα, τις φανέλες και την ιστορία θα μπορούν να νικήσουν τον οποιονδήποτε. Και αν υπάρχει η νοοτροπία του «έλα μωρέ τους έχουμε» τότε μην εκπλαγείτε αν τους δείτε να χάνουν στη Ρόδο και στο Περιστέρι. Και μετά θα φτάσουν στο σημείο να χάσουν και την 2η θέση στην τελική κατάταξη.
Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε καθόλου μπάσκετ απέναντι στην ΑΕΚ αποτυπώθηκε από δύο συγκεκριμένα στατιστικά. 37 προσπάθειες για τρίποντο και μόλις 22 για δίποντο. Και επίσης ανύπαρκτη δημιουργία με μόλις 11 ασίστ για 11 λάθη. Υπήρχε περίπτωση να έκαναν στην ΑΕΚ τέτοιο δώρο με περιτύλιγμα και κορδέλα και να μην το άνοιγε; Χώρια η κάκιστη άμυνα στο χαμηλό ποστ απ' όπου η Ένωση πήρε 28 πόντους από εντός παιδιάς προσπάθειες. Χωρίς να υπολογίζω καν τις βολές που κέρδισαν οι παίκτες του Καντζούρη.
Επιθετικά δεν κατηγορώ τον Μπέικον. Αυτό είναι το παιχνίδι του, αυτό ξέρει να κάνει και αυτό έκανε. Ειδικά από τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι παίκτες του Παναθηναϊκού απλά τον κοιτούσαν και περίμεναν την τελική του απόφαση. Κάκιστο ματς συνολικά από τον Παναθηναϊκό. Και δεν ξέρω αν πραγματικά υπάρχουν που «δεν ξέρουν που βρίσκονται» όπως ανέφερε ο Σερέλης μετά το τέλος του αγώνα ή αν είναι αδιάφοροι για αυτά τα ματς ή αν είναι γενικά αδιάφοροι ή αν απλά έχουν γυρίσει ανάποδα την κλεψύδρα της σεζόν και απλά περιμένουν να τερματίσει για να πάνε στην ευχή του Θεού.
«Skip» στο επόμενο τρίμηνο
Κακά τα ψέματα. Αν υπάρχει αυτή η νοοτροπία με αποτέλεσμα η εικόνα στο παρκέ να είναι (όχι πάντα, αλλά πολλές φορές) κάκιστη, καλύτερα να κάνουν «skip» στο επόμενο τρίμηνο για να μην μπαίνουν καν στον κόπο να παίζουν. Γιατί στην αντίθετη περίπτωση που δεν αλλάξει κάτι (σ.σ. αναρωτιέμαι αυτό το 'αν δεν θα αλλάξει κάτι' πόσες φορές το έχω γράψει φέτος, έχω χάσει το μέτρημα) καλύτερα να μην κατέβουν καν στους τελικούς. Δεν θα υπάρχει λόγος. Δύσκολες. Πολύ δύσκολες καταστάσεις βιώνει (και) φέτος η ομάδα. Και φανταστείτε. Πέρυσι έλεγα ότι δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα από την ομάδα των Οκάρο Γουάιτ, Τζέρεμι Έβανς και Ντάριλ Μέικον. Δεν δάγκωνα τη γλώσσα μου καλύτερα; Ναι, δέχομαι τη δικαιολογία για τα «διπλά ρόστερ» σε Ελλάδα και Ευρώπη γιατί είναι ένα γεγονός, αλλά πόσο πια; Μια-δυο-τρεις, φταίει ο Χατζηπετρής στο τέλος.
Ουδέποτε περίμενα ότι θα τον έγραφε η (αρνητική) ιστορία τον φετινό Παναθηναϊκό. Ακόμα και με τόσες κακοτεχνίες, ακόμα και με τόσα προβλήματα, μόνο τρελό θα χαρακτήριζα κάποιον εάν πόνταρε ότι θα έκανε τρεις σερί ήττες η ομάδα (και μάλιστα ύστερα από 32 ολόκληρα χρόνια και δη από τις εποχές του «Τάφου του Ινδού») σε μια σεζόν (σ.σ. τι μια σεζόν; Σε 12 ημέρες να λέμε καλύτερα) και πέντε στο σύνολο μετά από 20 χρόνια. Και όμως. Το κατάφερε ΚΑΙ ΑΥΤΟ ο φετινός Παναθηναϊκός.
Ελπίζω να μην εκτεθώ. Όμως μακάρι να τελείωνε η σεζόν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα ώστε να έμπαινε ο οργανισμός στην επόμενη ημέρα. Μακάρι να υπήρχε ένα κουμπί «fast forward» και αύριο να ήταν τέλη Ιουνίου. Να είχε μείνει μία και καλή στο παρελθόν η (άλλη μια) κάκιστη σεζόν και να γύριζε ολοκληρωτικά σελίδα ο Παναθηναϊκός. Θα το κάνει. Θα γυρίσει. Δεν το λέω εγώ. Το λέει το ρεπορτάζ. Και στα χαρτιά τουλάχιστον, στις κινήσεις που θα γίνουν, τίποτα δεν θα θυμίζει την εφιαλτική τριετία που θα είχε προηγηθεί...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
