Επιστροφή στο παρελθόν

• Η συγγνώμη του κόουτς Σερέλη

Σε αντίθεση με το blockbuster της νιότης μας “Back to the future”, η φετινή σεζόν του μπασκετικού Παναθηναϊκού θυμίζει πολύ από αρχές δεκαετίας του ’90, τότε που ως νεόπλουτοι οι Πράσινοι έκαναν πολλές και σημαντικές κινήσεις αλλά σαμπάνια δεν έπιναν, μόνο πικρό χυμένο καφέ πάνω από εκατομμύρια.

Τρεις συνεχόμενες ήττες εντός Ελλάδας, όπως διάβασα στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού, είχαν να συμβούν από το μακρινό 1991-92, όταν το Τριφύλλι της ημιεπαγγελματικής περιόδου του Παύλου στελεχωνόταν από παίκτες όπως οι Γκέκος, Παπαπέτρου, Πεδουλάκης, Σκροπολίθας και Καλαμπάκος, φερέλπιδες νέους όπως οι Αλβέρτης, Μυριούνης και Οικονόμου, το θωρηκτό Αντόνιο Ντέιβις και άλλους με κόουτς τον Πρωταθλητή Ευρώπης Ζέλικο Παβλίσεβιτς.

Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι και αυτό είναι περίπου το πρόβλημα. Υπάρχει μια διάχυτη αισιοδοξία ότι, όπως τότε τις όγδοες θέσεις ακολούθησαν οι πρώτες, έτσι και τώρα, «όλα θα πάνε καλά» και πως «όλα του χρόνου θα είναι αλλιώς». Με το μέλλον όμως ας ασχοληθούμε σε άλλη περίσταση, για να μην εξαφανίσουμε τα λάθη του παρόντος.

Η συγγνώμη του κόουτς Σερέλη

Προσωπικά με τις συγγνώμες στον αθλητισμό δεν τα πάω και πάρα πολύ καλά. Οι φίλαθλοι πάντα θα αγαπούν την ομάδα ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, οι αντίπαλοι πάντα θα την αντιπαθούν και οι οπαδοί είναι οπαδοί της νίκης κυρίως. Και οι ήττες μέσα στο πρόγραμμα είναι και μπράβο στην ΑΕΚ για την πίστη της και για τη συσπείρωση παρά τις σημαντικές απουσίες που είχε, ειδικά αυτή του άτυχου Στρέλνιεκς.

Η συγγνώμη μάλιστα του κόουτς Σερέλη είχε λίγο από άρωμα αυτοθυσίας, «αφού δε ζήτησαν συγγνώμη άλλοι (βλέπε Ράντονιτς), ας ζητήσω συγγνώμη εγώ που είμαι εδώ έναν μήνα». Αλλά δε ζήτησε κανείς από τον κόουτς Σερέλη να ζητήσει συγγνώμη για την εποχή Ράντονιτς, ο φίλαθλος του Παναθηναϊκού ζήτησε μόνο να δει μια μικρή πρόοδο, μισό βήμα εμπρός.

Ήρθαν δύο νίκες στην Euroleague, ακούσαμε για αλλαγές κλίματος, γράφτηκαν πολλά για επιστροφή στην κανονικότητα, είχαμε μπουγέλα χαράς στα αποδυτήρια και μετά ξεκίνησαν οι ψυχρολουσίες!

Δηλαδή τι διαφορετικό έπαιξε ο Παναθηναϊκός απέναντι στην ΑΕΚ ; Ψυχή δεν πατούσε στα κρίσιμα μέσα από το 6,75, αποστάσεις ποδοσφαίρου μεταξύ των παικτών και στατικοί όλοι, αγαλματάκια αγέλαστα, ακούνητα να κοιτάνε τον Μπέικον που έλεγε, «τις επιθέσεις εγώ». Ναι τον Μπέικον τον παικταρά, που του είχε επιβληθεί ο κόουτς Σερέλης, που τον είχε αφήσει εκτός (για εξωαγωνιστικούς λόγους όμως), που τον είχε καταστήσει υπόλογο για την ατομική του διάθεση, για πολλά άλλα. Σε αυτόν τον Μπέικον δόθηκε η μπάλα να νικήσει μόνος του την ΑΕΚ, όσο πίσω τα έτρωγε όλα απομονωμένος σε προσωπική άμυνα. Δηλαδή ο κακός και απαίσιος Ράντονιτς τι διαφορετικό θα έκανε;

Οι υπόλοιποι φυσικά δεν είναι «αθώοι του αίματος». Drive όποιος παίκτης της ΑΕΚ ήθελε, όποτε ήθελε, διαρκές χτύπημα στη ρακέτα ακόμα και από τον κίτρινο άσσο, αλλαγή καμία. Να λέει ο φίλαθλος, «δεν μπορεί, μια φορά θα την κόψουν τη διείσδυση» δικαιούται. Να το σκέφτεται και να το πράττει ο κόουτς του Παναθηναϊκού, δεν είναι φυσιολογικό.

Η αχρείαστη λοιπόν συγγνώμη του κόουτς Σερέλη δεν έχει να κάνει με την εποχή Ράντονιτς, έχει να κάνει με το πράσινο σήμερα και τον ίδιο τον κόουτς Σερέλη. Εκείνος έπρεπε να συσπειρώσει την ομάδα του, να τη φορτίσει, ώστε να παίζει με ένταση σε κάθε ματς κι όχι μόνο με τον Ολυμπιακό και σε κάποια διαστήματα στη Euroleague και να θέσει εκτός όποιον δεν τραβάει, παίζει για τα στατιστικά του και το προσωπικό του μέλλον.

Αισιοδοξία δεν προκύπτει από ανακοινώσεις και ρεπορτάζ που προσωπικά στέκομαι δύσπιστος αλλά όχι κακόπιστος απέναντί τους, αισιοδοξία προκύπτει από τα βήματα μέσα στο γήπεδο. Εγώ πάντως αισιόδοξος θα επιτρέψω να νιώσω στην ανακοίνωση του ονόματος νέου προπονητή για την επόμενη σεζόν στον Παναθηναϊκό. Ανάλογα με το ποιος είναι, θα γράψω και το ποσοστό αισιοδοξίας μου. Ως τότε το πικρό ποτήρι θα το πιούμε παρέα, γιατί οι σαμπάνιες, ακόμα και οι υποθετικές, δεν μας αφορούν.

Υ.Γ. Μετά από πολλά χρόνια βρέθηκα σε μπασκετικό γήπεδο, στο Παλέ, στα γενέθλια του Άρη, της ομάδας που σε κάθε παιδί της δικής μου γενιάς δίδαξε το μπάσκετ. Το νούμερο 6 στην οροφή του Αλεξάνδρειου πάντα θα με ανατριχιάζει, όπως και η συμπεριφορά των ανθρώπων που ανήμερα του Ευαγγελισμού, σχεδόν γέμισαν το γήπεδο, για να χειροκροτήσουν μια ομάδα που προσπαθεί κι ας έχει ταβάνι στις διεκδικήσεις της. Χρόνια πολλά λοιπόν στον Άρη Θεσσαλονίκης, το σπουδαίο αυτό μπασκετικό brand της Ευρώπης και δυο ρητορικά ερωτήματα:

Πόσο πιο «πλούσια» θα ήταν η Euroleague με τις εικόνες από το Nick Galis Hall κάθε εβδομάδα αλλά και άλλες «αποκλεισμένες» λόγω κλειστών συμβολαίων έδρες και πόσα θα μπορούσε να κάνει αυτός ο αγωνιστής κόουτς Καστρίτης, αν είχε ένα budget 4-5 εκατομμυρίων που άλλοι το βαφτίζουν ψίχουλα;