«Ωωω Μπάνε, Μπάνε...»

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, που έχουν γεννηθεί αντιδραστικοί. Μεταξύ αυτών και ο υπογράφων. Δηλαδή, εκεί που κινείται η μάζα, εγώ ανήκω σε αυτούς που βρίσκονται... απέναντι. Είτε επειδή αυτό πιστεύω, είτε επειδή... έτσι είμαι. Δεν ξέρω αν αυτή η «ιδιαιτερότητά» μου, ήταν εκείνη που με έκανε στα παιδικά μου χρόνια, να μην πάω με τους πολλούς. Και τι εννοώ με αυτό; Μα φυσικά να μην είμαι υποστηρικτής του Άρη, αλλά του ΠΑΟΚ. Να μην έχω σαν ήρωα τον Νίκο Γκάλη, αλλά τον Μπάνε Πρέλεβιτς.

Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή. Ως γεννημένος το 1985, άρχισα να... καταλαβαίνω τι βλέπω στον αθλητισμό στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τότε, που οι υπερδυνάμεις του ελληνικού μπάσκετ δεν ήταν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, αλλά ο Άρης και ο ΠΑΟΚ. Επίσης, στη μόδα τότε, ήταν ως πιτσιρικάδες να υποστηρίζουμε άλλη ομάδα στο ποδόσφαιρο και άλλη στο μπάσκετ. Ήταν πολύ φυσιολογικό, τότε, ακόμα και για τους γεννημένους στην Αθήνα, να δηλώνουν φαν του μπασκετικού Άρη. Βλέπετε, τα όσα έκαναν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φιλίππου και τα άλλα παιδιά (όπως τραγουδούσε η τεράστια Μαρινέλλα), στα τέλη της δεκαετίας του ’80, είχαν καθηλώσει όλη την Ελλάδα κάθε Πέμπτη στις τηλεοράσεις της. Ίσως, το γεγονός ότι όλα αυτά δεν τα θυμάμαι, να μη με έκαναν να «δεθώ» τόσο πολύ με τον «αυτοκράτορα».

Το αντίπαλον δέος, λοιπόν, του Γκάλη και του Γιάννακη ήταν τότε ο Μπάνε Πρέλεβιτς. Ο άνθρωπος που ήρθε το 1988 στη χώρα μας και έμελλε να «ριζώσει». Ο άνθρωπος που οδήγησε τον ΠΑΟΚ στις ενδοξότερες στιγμές της ιστορίας του στο μπάσκετ. Που έσπασε την κυριαρχία του Άρη, κατακτώντας το πρωτάθλημα το 1992. Που κατέκτησε το κύπελλο κυπελλούχων το 1991 και το κύπελλο Κόρατς το 1994. Ακόμα και στα μεγάλα «αχ» και «γιατί», ο Πρέλεβιτς είχε δώσει τα πάντα για την ομάδα. Όπως στο Final Four του 1993, που ο ΠΑΟΚ έχασε την ευκαιρία να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ή στον τελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης ένα χρόνο νωρίτερα, που ο ίδιος ισοφάρισε με τρίποντο από τα οκτώ μέτρα αλλά ο Φασούλας έκανε τραγικό λάθος στην εκπνοή.

Ο σπουδαίος Μπάνε, όμως, ήταν κάτι παραπάνω από τίτλους, επιτυχίες και... αποτυχίες. Ήταν μια ολόκληρη κουλτούρα. Ήταν ο ήρωας μιας πολύ μεγάλης μερίδας ανθρώπων. Αντιπροσώπευε όλους εμάς τους «κοντούς» που δεν είχαμε καμία τύχη με τους ψηλούς συμμαθητές μας στο μπάσκετ, αντιπροσώπευε όσους ήμασταν «άρρωστοι» με τα τρίποντα και όχι με τα καρφώματα. Ακόμα και εμάς που δεν ήμασταν «φέτες» ή σωματώδεις. Μέχρι και το δικό του στυλ στα σουτ προσπαθούσαμε να αντιγράψουμε. Όχι μόνο σε αυτά έξω από τα 6,25 (τόσο ήταν το τρίποντο τότε), αλλά και στις ελεύθερες βολές. Και φυσικά, μην ξεχνάμε τους... αντιδραστικούς, που δεν ήταν με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, αλλά με τον Πρέλεβιτς. Και πήραν το μέρος του στο ξύλο που είχε πέσει με τον «γκάνγκστερ» στο Αλεξάνδρειο.

Για τους νεότερους, που δεν έζησαν τον Πρέλεβιτς ως παίκτη, όλα τα παραπάνω μπορεί να μη λένε κάτι, αφού μετέπειτα ήρθαν πολύ μεγαλύτερες επιτυχίες για το ελληνικό μπάσκετ, σε συλλογικό επίπεδο. Και φυσικά, είδαν κορυφαίους παίκτες στα παρκέ, όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης. Τους προτρέπω, όμως, να παρακολουθήσουν τη σημερινή τελετή με την απόσυρση της φανέλας με το Νο7. Και κυρίως να δουν τη λατρεία των φίλων του ΠΑΟΚ προς ένα παίκτη που έχει αποσυρθεί εδώ και 23 χρόνια και θα καταλάβουν πολλά. Γιατί εμείς οι σχεδόν 40αρηδες θα θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια και η ιαχή «ωωω Μπάνε, Μπάνε...», που θα δονήσει το κλειστό της Πυλαίας, θα μας διαπεράσει και θα μας γυρίσει πίσω στην εποχή του ρομαντισμού και της αθωότητας.

Αυτός ήταν ο Μπάνε...