Παναθηναϊκός: Το ανησυχητικό είναι ότι δεν προκαλεί πλέον φόβο!

• Το πιο «σβηστό» αήττητο όλων των εποχών!
• Το Περιστέρι πέρασε το μήνυμα στον Παναθηναϊκό
• Ο Παναθηναϊκός του... πούλμαν είχε προσωπικότητες και γι’ αυτό το γύρισε!
• Ο διαφορετικός ΠΑΟΚ και οι Άρης και Κολοσσός που δείχνουν να συνέρχονται!
• Ο Ιωνικός δεν πίστεψε στην σωτηρία και η Καρδίτσα την «έκλεψε»

Ήταν ιδιαίτερη η τελευταία αγωνιστικής στην regular season της Α1 Κατηγορίας. Όχι μόνο γιατί διεξήχθη σε δύο δόσεις, με τον συγκλονιστικό τελικό της παραμονής να αποτελεί το ορεκτικό και τα υπόλοιπα πέντε ματς να είναι το «κυρίως πιάτο», αλλά περισσότερο γιατί τα εφετινά playoffs, που αρχίσουν μετά το Πάσχα εκπέμπουν μετά από χρόνια μία πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα μυστηρίου αλλά και μία υποψία εκπλήξεων.

Σε πρώτη φάση, όχι με υποψήφιο «θύμα» τον Ολυμπιακό (22-0), ο οποίος επανέλαβε τον «άθλο» που είχε πετύχει και πάλι το 2011 (με ρεκόρ 26-0) και τον οποίο είχε «ισοφαρίσει» το 2018 ο Παναθηναϊκός (επίσης 26-0) και τελείωσε αήττητος την κανονική περίοδο.

Οι «ερυθρόλευκοι», πάντως, που στις εγχώριες διοργανώσεις «τρέχουν» ένα ασύλληπτο σερί 55/55 (πρωτάθλημα, Κύπελλο, playoffs και Supercup) έχουν να φορτσάρουν σχεδόν τρεις μήνες αλλά και έναν ολόκληρο γύρο στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Το πιο «σβηστό» αήττητο όλων των εποχών!

Η τελευταία τους άκρως κυριαρχική εμφάνιση στην Basket League, χρονολογείται στις 8 Ιανουαρίου όταν συνέτριψαν την ΑΕΚ με 111-71 στο Φάληρο κι έκτοτε, παίζουν τόσο όσο, ώστε είτε για να περάσουν εύκολα απογεύματα συντηρώντας δυνάμεις κι αποφεύγοντας τραυματισμούς, για να ζοριστούν στο μικρότερο δυνατό βαθμό όταν οι αντίπαλοί τους τους φέρνουν στα όρια τους.

Η εφετινή πραγματικότητα που χαρακτηρίζει το status της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα, δείχνει εν πολλοίς πόσο μεγάλη απόσταση έχουν πάρει οι Πειραιώτες από τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες. Παράλληλα, όμως, η συνεχιζόμενη έλλειψη πίεσης ενδεχομένως να δημιουργεί και την κακή συνήθεια της παγίωσης μίας σταθερά χαμηλωμένης έντασης στο παιχνίδι των νταμπλούχων, που ενδεχομένως να επηρεάσει την απόδοσή της στα κρίσιμα ευρωπαϊκά παιχνίδια που έρχονται.

Κακά τα ψέματα, οι τελευταίες υψηλού επιπέδου εμφανίσεις του Ολυμπιακού σε ευρωπαϊκές αναμετρήσεις με απαιτήσεις, θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στην 6η «διαβολοβδομάδα» της Euroleague, όταν νίκησε διαδοχικά την Μπαρτσελόνα (77-70) και την Μπάγερν (102-74) εντός έδρας.

Από εκείνο το διήμερο του Μαρτίου (07-09/03) και κατά κύριο λόγο επειδή κατόρθωσαν να ορίζουν πλήρως την τύχη τους, οι «ερυθρόλευκοι» έχουν μετά βίας ξεπεράσει δύο φορές τους 80 πόντους και σε γενικές γραμμές, αποδίδουν κάτω από τα standards που μας έχουν συνηθίσει. Το ότι μέχρι τώρα, δεν το έχουν πληρώσει πουθενά, οφείλεται αποκλειστικά στην έως αψεγάδιαστη πορεία τους σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Επειδή, όμως, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και επειδή οι Βάσκοι έρχονται στο Φάληρο για την ευρωπαϊκή τους επιβίωση, ο Ολυμπιακός είναι αναγκασμένος να γυρίσει άμεσα τον διακόπτη και να αρχίζει και πάλι να λειτουργεί υπό συνθήκες πίεσης. Έτσι για να αρχίζει να συνηθίζει και πάλι, αλλά κυρίως για να επιβραβεύσει την εξαιρετική εφετινή διαδρομή με τον λιγότερο επικίνδυνο αντίπαλο στα playoffs (Ζάλγκιρις ή Μπασκόνια).

Το δείγμα των Άνω Λιοσίων και η «σβηστή» νίκη (85-78) επί της ΑΕΚ (12-10), δεν θα έλεγα ότι έμοιαζε με στέρεο βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, από την άποψη ότι οι φιλοξενούμενοι (Βεζένκοβ 20π. & 7ρ., Φαλ 12π., 3. & 4ασ.) υπέπεσαν σε πολλά λάθη (18) και σούταραν σταθερά κάτω από 35% στα τρίποντα.

Η ομάδα του Ηλία Καντζούρη (Λέμαρ 17π με 3/6 τριπ., Μίτσελ 14π., 7ρ., 7ασ. & 2κλ.) επιβεβαίωσε την δυσκολία της να είναι ενεργειακά συνεπής σε δύο απαιτητικά και ανταγωνιστικά παιχνίδια την εβδομαδα και η υποχώρησή της στην 6η θέση της βαθμολογίας (θα αντιμετωπίσει με μειονέκτημα έδρας το Περιστέρι), οφείλεται εν πολλοίς στις 3 κολλητές ήττες που έκανε στο τελευταίο δεκαήμερο, οπότε και έδωσε συνολικά τέσσερα παιχνίδια.

Το Περιστέρι πέρασε το μήνυμα στον Παναθηναϊκό

Δικαιωματικά, το πρώτο σχόλιο για τον αγώνα που έγινε στο κλειστό «Ανδρέας Παπανδρέου» ανήκει στην ομάδα του Βασίλη Σπανούλη, που μία σεζόν αφότου έμεινε εκτός playoffs, τερμάτισε στην 3η θέση της κανονικής περιόδου και έφτασε, για πρώτη φορά στην ιστορία της, στον τελικό του Κυπέλλου.

Το Περιστέρι (14-8) που πέτυχε την 4η διαδοχική του νίκη (96-89) εντός έδρας και ήταν φανερό ότι ήξερε που και πως να «χτυπήσει» τον Παναθηναϊκό (16-6), δεν πτοήθηκε ούτε από το πρόωρο φόρτωμα με φάουλ του Μπίλαν, ο οποίος ήταν ο μοναδικός ψηλός με το μέγεθος να αντιμετωπίσει τους Γκουντάιτις και Παπαγιάννη.

Οι γηπεδούχοι (Ντένμον 22π., 8ρ. & 5ασ. με 3/7 τριπ. Φρανσίσκο 15π., 4ρ. & 5ασ.) αξιοποίησαν στο έπακρο την ταχύτητα που τους χαρακτηρίζει στα πόδια αλλά και στην μετακίνηση της μπάλας, έβγαλαν πολλά εύκολα καλάθια (23 ασίστ) αλλά και πόντους στο transition, ενώ ο Ραντάνοφ (10π. & 6ρ.) έκανε αθόρυβη δουλειά σε άμυνα κι επίθεση, ενώ ο Χάμερ (17π., 4ρ. & 3ασ. με 2/2 τριπ.) αποδεικνύεται ένα πολυτιμότατο «εργαλείο» με πληθωρική προσφορά και μεγάλη αντίληψη και προσαρμοστικότητα.

Το σημαντικότερο απ’ όλα για τους «κυανοκίτρινους» είναι ότι έχουν δημιουργήσει ένα συμπαγή κορμό οκτώ παικτών που ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο και παίζει με μεγάλη ένταση και υψηλό ρυθμό, ενώ η «πεντακάθαρη» νίκη απέναντι στον πλέον υποψήφιο αντίπαλο στα ημιτελικά των playoffs (αν περάσουν την ΑΕΚ), έπεισε και τους εαυτούς τους ότι μπορούν να τον κοιτάξουν στα μάτια.

Ο Παναθηναϊκός του... πούλμαν είχε προσωπικότητες και γι’ αυτό το γύρισε!

Όταν οι «πράσινοι» έχαναν στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος από τον Άρη, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα τελείωναν την κανονική περίοδο με 6 ήττες, απολογισμός που είναι ο χαμηλότερος των τελευταίων 26 χρόνων.

Η ήττα στις λεπτομέρειες στο ΣΕΦ από τον πολύ πιο ποιοτικό Ολυμπιακό, έδειξε (προς στιγμήν τότε) ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί, σιγά-σιγά, να βρει τα πατήματα του και να είναι πολύ πιο ανταγωνιστικός, ώστε τουλάχιστον να κερδίσει τον «αιώνιο αντίπαλό» του στον επαναληπτικό του ΟΑΚΑ και να του βάλει πίεση για την μάχη της πρωτιάς.

Η εξέλιξη της σεζόν, όμως, όχι απλά δεν επιβεβαίωσε τις παραπάνω εκτιμήσεις, αλλά τις διάψευσε παντελώς. Έκτοτε ο «εξάστερος» γνώρισε άλλες τέσσερις ήττες από τους «ερυθρόλευκους που έφτασαν στο 13/13 (δύο στην Euroleague και από μία στο Κύπελλο και στο πρωτάθλημα), αλλά το κυριότερο είναι ότι για πρώτη φορά μετά από 32 χρόνια, έχασε για τρεις σερί αγωνιστικές στο πρωτάθλημα και για 4 στις τελευταίες έξι αγωνιστικές.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, αν εξαιρέσουμε το πρώτο διάστημα της θητείας του υπηρεσιακού προπονητή Χρήστου Σερέλη και την πιο συγκεντρωμένη και θετική εικόνα που παρουσίασαν οι παίκτες του «τριφυλλιού» κυρίως στα ευρωπαϊκά παιχνίδια (τα οποία μετράνε περισσότερο για τους ξένους), από ένα σημείο και μετά η ομάδα δείχνει, ότι ελλείψει στόχων, σταδιακά χάνει την πνευματική της θέληση.

Το παράδειγμα τελευταίου δεκαήμερου που ξεκίνησε με δύο ζωηρά παιχνίδια (+31 επί του Απόλλωνα Πάτρας και +37 επί του Κολοσσού εκτός με μόλις 59π. παθητικό) και τελείωσε με δύο απογοητευτικές ήττες από την Άλμπα και το Περιστέρι (με το μέσο παθητικό να φτάνει στους 92 πόντους), είναι απόλυτα ενδεικτικό της αδιαφορίας που υπάρχει στις τάξεις των περισσότερων παικτών αλλά και της έλλειψης σύνδεσης με το προπονητικό επιτελείο.

Με δεδομένο ότι η σεζόν έχει ακόμη δύο γεμάτους μήνες για ολοκληρωθεί και το κλίμα στο «πράσινο στρατόπεδο» μοιάζει να παραπέμπει στο «πως θα περάσει αυτό το μαρτύριο;», οι ομοιότητες που υπάρχουν με την σεζόν 2016-2017, που ο Παναθηναϊκός ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά και κατέκτησε το πρωτάθλημα με μειονέκτημα έδρας, είναι πολλές.

Η επίσκεψη του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στο ΟΑΚΑ και ο «εξάψαλμος» στους παίκτες, θυμίζει κάτι από πρακτικές... πούλμαν, ενώ η αγωνιστική καθίζηση και η ψυχολογία... ναδίρ, αποτελούν τον κοινό παρονομαστή του τότε και του τώρα.

Η μεγάλη διαφορά με το 2018, όμως, βρίσκεται στις προσωπικότητες και ο Παναθηναϊκός εκείνης της σεζόν είχε Καλάθη, Μπουρούση, Γκιστ, Τζέιμς, Σίνγκλετον, Φώτση και Ρίβερς και Τσάβι Πασκουάλ στον πάγκο! Δηλαδή είχε Έλληνες παίκτες με τεράστια οντότητα, μακρά διαδρομή αλλά και μπασκετικό φιλότιμο, οι οποίοι είχαν την εμπειρία να γυρίσουν την κατάσταση και έναν από τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη.

Η εφετινή ομάδα υστερεί σε μεγάλο βαθμό σε όλα τα παραπάνω και επιπροσθέτως δεν προκαλεί κανένα φόβο πλέον και στις 3-4 θεωρητικά υποδεέστερες ομάδες που έρχονται από πίσω και θέλουν να την προσπεράσουν. Το αν θα τα καταφέρουν, θα φανεί σύντομα...

Ο διαφορετικός ΠΑΟΚ και οι Άρης και Κολοσσός που δείχνουν να συνέρχονται!

Στα υπόλοιπα τρία παιχνίδια της τελευταίας αγωνιστικής, ο ΠΑΟΚ (13-9) πιστοποίησε την σημαντική προσπάθεια που κάνει στην άμυνα, επί των ημερών του Φώτη Τακιανού, ο οποίος ολοκλήρωσε με εκ διαμέτρου αντίθετη εικόνα την κανονική περίοδο εκεί που την ξεκίνησε.

Το ότι στο ντεμπούτο του, ο «δικέφαλος του Βορρά» δέχτηκε 90 πόντους από την Προμηθέα και έφυγε ηττημένος με -21 και 35 μέρες αργότερα, έφυγε από την Πάτρα με +23 (88-65) επί του Απόλλωνα και με μόλις 65 πόντους παθητικό συνιστά μία βελτίωση που αποτυπώθηκε σε πολλά επίπεδα.

Στο ρεκόρ της ομάδας από εκείνο το σημείο και μετά (4-1), στις νίκες που πέτυχε (επί του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ), στο μπάσκετ που έπαιξε αλλά και στην θέση που κατέλαβε (4η με πλεονέκτημα έδρας στην 1η φάση των playoffs. O Νέιτ Ρένφρο (μ.ο. 11,8π., 5,8ρ., 3,2ας., 2,6κλ. & 2,0κοψ. με 80,6% διπ.) είναι ο παίκτης που έχει κάνει την διαφορά στα πέντε τελευταία παιχνίδια για την ομάδα της Θεσσαλονίκης, που απέναντι στον Προμηθέα έχει το πλεονέκτημα της συγκέντρωσης σε ένα και μόνο στόχο.

Οι Πατρινοί που δεν «χτύπησαν» το ματς με τον Άρη στην Θεσσαλονίκη, είχαν στο μυαλό τους τον νοκ-άουτ αγώνα της Τετάρτης (12/04, ) με αντίπαλο την γαλλική Μπουρζ για την τιμητική πρόκριση στους “8” του Eurocup. Αν τα καταφέρουν τότε, από ‘εδώ και στο εξής το έργο τους, θα δυσκολέψει πολύ περισσότερο και ενδεχομένως να επηρεάσει και τον βαθμό με τον οποίο θα μπουν στα playoffs.

O Άρης (11-11) ολοκλήρωσε την regular season με την πειστική και μεστή εμφάνιση στον 2ο γύρο. Η εύκολη νίκη (95-79) απέναντι σε έναν αντίπαλο που το τελευταίο διάστημα είναι σε καλύτερη αγωνιστική μοίρα και που δύσκολα του βάζεις πάνω από 80 πόντους, τα 13 περισσότερα ριμπάουντ, οι 23 ασιστ, το υψηλό ποσοστό ευστοχίας (52,3% εντός πεδιάς) και η επιθετική πολυφωνία (4 παίκτες με μίνιμουμ 16π.), εξέπεμψαν μία φρεσκάδα που δεν την περιμένεις σε αυτό το σημείο της σεζόν.

Όπως και στο Final 8 του Κυπέλλου, έτσι και στην 1η φάση της postseason, η διασταύρωση με τον Ολυμπιακό δεν επιτρέπει μεγάλη αισιοδοξία, οπότε η σεζόν μάλλον θα ολοκληρωθεί την εβδομάδα αμέσως μετά το Πάσχα και ο σχεδιασμός της επόμενης θα αρχίσει πριν μπούμε στο καλοκαίρι.

Ο Κολοσσός (11-11) έκλεισε την κανονική περίοδο, πετυχαίνοντας την πρώτη του εκτός έδρας νίκη (97-83) στον 2ο γύρο και κάνοντας την ολική επαναφορά στην επίθεση σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι του (από τους 59 πήγε στους 97 πόντους).

Οι Ροδίτες (Σμιθ 31π. & 9ας. με 4/5 τριπ.) που θα αντιμετωπίσουν τον Παναθηναϊκό με μειονέκτημα έδρας, είχαν ασύλληπτα ποσοστά ευστοχίας στην Λαυρεωτική (60% εντός πεδιάς) και πιστοποίησαν ότι επιθετικά είναι η ομάδα που ξέρει να αξιοποιεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη το «ζωγραφιστό», έχοντας πετύχει τα περισσότερα δίποντα και επιχειρήσει τα λιγότερα τρίποντα!

Με δεδομένο ότι η σεζόν θα τελειώσει μάλλον πρόωρα, απολογιστικά η ομάδα του Ηλία Παπαθεοδωρου ξεπέρασε πολύ γρήγορα και πειστικά το αρχικό σοκ του 0/2 από Ιωνικό και Καρδίτσα, έπαιξε όμορφο μπάσκετ, έφτασε μέχρι και την 4η θέση και αν δεν είχε τα προβλήματα «χημείας» στο «ασόδυο» (ο Σταρκς δεν ταίριαξε με το επιτυχημένο δίδυμο Σμιθ-Ντίξον), ίσως να είχε τερματίσει και ψηλότερα.

Το Λαύριο (7-15) αποχαιρετά την χρονιά με θετικό πρόσημο από τα μέσα της σεζόν και μετά, οπότε και είχε ευκολότερο πρόγραμμα και κατόρθωσε να παντρέψει τους rookies Αμερικανούς με τους Έλληνες του ρόστερ. Ο Γιώργος Λιμνιάτης διαχειρίστηκε ιδανικά την ομάδα που δημιούργησε ο Χρήστος Σερέλης και απέδειξε (στον εαυτό του πιο πολύ) ότι έπρεπε να είχε κάνει πολύ νωρίτερα το άλμα στην θέση του head-coach. Αν και πολλές φορές το timing είναι αυτό που δου δείχνει τον δρόμο στην ζωή και τις επαγγελματικές επιλογές...

Ο Ιωνικός δεν πίστεψε στην σωτηρία και η Καρδίτσα την «έκλεψε»

Στο κλειστό «Γιάννης Μπουρούσης» έγινε ένα ματς που έχουμε πολλά χρόνια να δούμε στα ελληνικά γήπεδα. Και από πλευράς της εξέλιξής του, που δεν ήταν για καρδιακούς, αλλά και από βαθμολογικής άποψης, υπό την έννοια ότι ήταν η «ζωή» του νικητή και ο «θάνατος» του ηττημένου!

Η αλήθεια είναι ότι ο Ιωνικός (4-18) μπήκε στο γήπεδο με πολύ καλύτερη πνευματική προσέγγιση. Απαλλαγμένος από το άγχος καθώς τα προγνωστικά ήταν εις βάρος του και ενισχυμένος με δύο παίκτες (Μπαρτ τζούνιορ 29π., 5ρ., 9ασ. & 2κλ. με 6/10 τριπ. και Μάϊερς 9π., 7ρ. & 2ασ. σε 21’), που αν είχαν έρθει νωρίτερα, ίσως να μην έφτανε να παίζει την κατηγορία σε 40 λεπτά, ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος για το μεγαλύτερο διάστημα.

Οι Νικαιώτες αξιοποίησαν ιδανικά την πίεση των γηπεδούχων και παρ’ ότι είχαν να αντιμετωπίσουν και το αναμενόμενα «σφυρίγματα έδρας» που παίρνει πάντα ο γηπεδούχος με το κατάμεστο γήπεδο, με όχημα την άγνοια κινδύνου των δύο νεοφερμένων παικτών του (ειδικότερα ο Μπαρτ τζούνιορ, που έβγαλε μάτια αν και είχε να παίξει σχεδόν έναν χρόνο μπάσκετ) αλλά και το εκρηκτικό ξεκίνημα του Αρσενόπουλου (11π. & 5ρ. με 4/5 σουτ), βρέθηκαν μία ανάσα από το «θαύμα».

Ξέφυγαν με +15 (27-42 στο 15ο λεπτό) και με +12 (67-79 3’34” πριν το τέλος), εκεί που όμως όλα φαίνονταν τελειωμένα (με τα πόδια και τα χέρια των γηπεδούχων να είναι πολύ βαριά) ήρθαν μία σειρά από λάθη που έδωσαν δικαίωμα στην ελπίδα και τα οποία έφεραν την ολική επαναφορά μέσα σε χρόνο ρεκόρ.

Οι οίστρος του Γκάλινατ (31π., 3ρ. & 2ασ.), ο οποίος πρωταγωνίστησε στο σερί 18-4 των 3,5 τελευταίων λεπτών, έκανε το γήπεδο να γείρει και όταν ένα τέτοιο ματς φτάνει να κρίνεται στο καλάθι τότε οι γηπεδούχοι έχουν τον πρώτο λόγο. Όπως και συνέβη με το τελικό 85-83 που κράτησε τους Θεσσαλούς στα «μεγάλα σαλόνια» κι έδειξε στους φιλοξενούμενους την «άγουσα» προς την Α2.

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι ο τελικός για την παραμονή έγινε ανάμεσα στις ομάδες που πήραν τις περισσότερες λανθασμένες αγωνιστικές αποφάσεις στην εφετινή σεζόν και αν η επιβράβευση της Καρδίτσας (5-17) είχε περισσότερους υποστηρικτές, αυτό ισχύει γιατί εξέπεμψε «υγεία» έξω από τις τέσσερις γραμμές και συγκεντρώνει όλα τα εχέγγυα (γήπεδο, κόσμο, σταθερή διοίκηση και χορηγική στήριξη) που χρειάζεται ένας σύγχρονος σύλλογος της επαρχίας για να σταθεροποιηθεί στην Α1 Κατηγορία.

Οι «κυανόλευκοι» από την πλευρά τους, κινήθηκαν όλη την σεζόν μέσα σε ένα θολό πέπλο όσον αφορά στο διοικητικό τους πεδίο, άλλαξαν τέσσερις φορές προπονητή και με την συνολική τους εικόνα (ενεπλάκησαν σε σενάρια για χειραγώγηση αποτελεσμάτων, ενώ οι Μαυροκεφαλίδης και Μάντζαρης αποχώρησαν οικειοθελώς και πρόωρα γιατί οι διοικούντες δεν εκπλήρωσαν τις υποσχέσεις τους περί μετεγγραφικής ενίσχυσης), δεν έπεισαν ότι έχουν πάρει σοβαρά την συμμετοχή τους στην Basket League.

Υγ.1: Και μόνο η εικόνα του Νίκου Γκάλη στο παρκέ του κατάμεστου «Αλεξανδρείου Μελάθρου» (παρέα με Χάρη Παπαγεωργίου, Φιλίππου, Ρωμανίδη, Λυπηρίδη και Δοξάκη) προκαλεί ανατριχίλα και απίστευτη νοσταλγία μίας εποχής που όλη η Ελλάδα ζούσε στον ρυθμό της πορείας του Άρη!

Υγ.2: Το συναισθηματικό ξέσπασμα του Γιάννη Μπουρούση, μετά την οριστικοποίηση της παραμονής της Καρδίτσας, αποτυπώνει πλήρως τον χαρακτήρα του βετεράνου διεθνούς σέντερ και πρώην αρχηγού της Εθνικής ομάδας. Ο πρόεδρος της θεσσαλικής ΚΑΕ δένεται υπερβολικά με ό,τι καταπιάνεται και πλέον έχει την εμπειρία μίας δύσκολης χρονιάς, για να χτίσει σε ακόμη πιο στέρεες βάσεις μία ομάδα που ομάδα άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις αναφορικά με την λειτουργία της, έξω από τις τέσσερις γραμμές.