Basket League: Η υπερβολικά συρρικνωμένη Regular Season και το «μοντέλο VTB»

• Νίκες χρυσάφι και καταδικαστικές ήττες
• Το μοντέλο Ρωσίας κι Ισραήλ είναι κοντά σε αυτό που «χρειάζεται» η Ελλάδα
• Ξεχωριστή ιστορία η Λιθουανία
• Τι ισχύει σε χαμηλότερης δυναμικής πρωταθλήματα

Αν εξαιρέσουμε τις οκτώ πρώτες ομάδες της Basket League που θα συμμετάσχουν στα ελληνικά playoffs, οι τελευταίες τέσσερις του βαθμολογικού πίνακα είπαν… αντίο στη σεζόν από τις 9 Απριλίου, όταν όλη η υπόλοιπη Ευρώπη -σε επίπεδο εγχώριων πρωταθλημάτων- όχι μόνο παίζει ακόμη μπάσκετ, αλλά ετοιμάζεται κιόλας να κορυφώσει το ενδιαφέρον της πριν τη τελική ευθεία. Μήπως είναι λίγο πρόωρο το φινάλε της ελληνικής Regular Season;

Για παράδειγμα, ας δούμε τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη: στην Ισπανία τα παιχνίδια της κανονικής περιόδου είναι 34, κάτι που ισχύει και σε Γερμανία και Γαλλία. Στη Τουρκία και την Ιταλία τα ματς είναι 30, ενώ στην Αδριατική Λίγκα αντίστοιχα 26 - με την διαφορά πως εκεί οι ομάδες δεν παύουν να έχουν υποχρεώσεις στις χώρες τους. Άρα, ο αριθμός των αγώνων που προκύπτουν για τις ομάδες της Αδριατικής είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλος. Προσοχή: δε γίνεται σύγκριση της ποιότητας μεταξύ των πρωταθλημάτων, η οποία πάντως είναι γεγονός πως επηρεάζεται -άμεσα ή έμμεσα- από τον αριθμό των αγώνων.

Όσο περισσότερα τα ματς, τόσο καλύτερος ο ρυθμός των ομάδων, η προσήλωση, η εγρήγορση, το δέσιμο τους, η δημιουργία χημείας, αφού στη τελική όλοι οι παίκτες κι οι προπονητές τους αυτό επιζητούν: το να «βρίσκονται μαζί» στο παρκέ, τις προκρίσεις, την γενικότερη πρόοδο, ούτως ώστε να παίζουν παραπάνω και συχνότερα. Μια διαδικασία που δυνητικά μπορεί να ευνοήσει και οικονομικά τους συλλόγους.

Νίκες χρυσάφι και καταδικαστικές ήττες

Αντίθετα με τα παραπάνω, στην Ελλάδα οι ομάδες, ειδικά μέσα στο τόσο συρρικνωμένο όγκο αγνώμων, έχουν βάλει υπό μια έννοια τρικλοποδιές στους εαυτούς τους, καθώς η πίεση για το αποτέλεσμα έχει αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Η νίκη ενίοτε είναι χρυσάφι κι η ήττα ικανή να καταδικάσει μια προσπάθεια μηνών. Σε 22 αγωνιστικές, τα περιθώρια λάθους λιγοστεύουν. Κάθε ματς έχει τη σημασία του, μα αυτό εγκλωβίζει κιόλας τις ομάδες σε ένα μπάσκετ σκοπιμότητας.

Συν τοις άλλοις, συχνά μέσα στη σεζόν οι αποστάσεις μεταξύ των αγωνιστικών ήταν μεγαλύτερες της μιας εβδομάδας, γεγονός που δυσκολευθεί σφόδρα τις ομάδες που δεν παίζουν στην Ευρώπη. Κι αυτό διότι είναι απίθανο μια ομάδα μέσα από προπονήσεις να φτάσει κάποτε το πραγματικό της potential - ή αυτό που οριοθετεί ο προπονητής της. Όσο πιο αραιά και λίγα τα ματς, τόσο επιμηκύνεται η διαδικασία της προόδου.

Το μοντέλο Ρωσίας κι Ισραήλ είναι κοντά σε αυτό που «χρειάζεται» η Ελλάδα

Η VTB League, στην οποία συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ζενίτ, Ούνικς και Λοκομοτίβ Κουμπάν, είναι ένα πρωτάθλημα 12 ομάδων, ακριβώς όπως και το ελληνικό. Πράγματι κι εκεί συναντάμε ένα format ίδιο με της Basket League, τουλάχιστον όσον αφορά την κανονική περίοδο: οι ομάδες δίνουν 22 αγώνες, 11 εντός κι άλλους τόσους εκτός έδρας. Μόνο που με την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης, οι ομάδες δεν οδηγούνται άμεσα στα playoffs, καθώς χωρίζονται σε δύο νέα γκρουπ 6 + 6 ομάδων. Με απλά λόγια, εισέρχονται σε μια νέα φάση, έναν έξτρα γύρο.

Οι 6 πρώτες ομάδες παίζουν 10 αγώνες μεταξύ τους κυνηγώντας το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα ενόψει των playoffs. Από την άλλη, οι 6 ομάδες του δεύτερου μισού της βαθμολογίας, δεν μάχονται για τον υποβιβασμό ή κάτι τέτοιο, αλλά για τα δύο τελευταία εισιτήρια των playoffs! Το αποτέλεσμα; Είτε οι «πάνω», είτε οι «κάτω», κλείνουν τη σεζόν με μίνιμουμ 32 αγώνες στο ενεργητικό τους - ασχέτως με το αν θα προχωρήσουν στην post season. Κι έτσι, «ισοφαρίζουν» τον μέσο όρο αγώνων που ισχύει και στις υπόλοιπες προηγμένες ευρωπαϊκές Λίγκες.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο εξελίσσεται η σεζόν και στο Ισραήλ. Κι εκεί οι ομάδες είναι 12 κι ακολουθούν ακριβώς την ίδια διαδικασία με τους Ρώσους, τερματίζοντας τη σεζόν τους στα 32 παιχνίδια. Η μοναδική διαφορά έχει να κάνει με το ότι στο Ισραήλ η 12η ομάδα υποβιβάζεται στην δεύτερη κατηγορία.

Ξεχωριστή ιστορία η Λιθουανία

Πάμε τώρα και σε μια Λίγκα που έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Η LKL συνηθίζει να αλλάζει format, όπως κι αριθμό ομάδων. Μέχρι πρόπερσι αυτές ήταν 10, πέρσι έγιναν 11 και φέτος είναι 12. Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν τελειώνει η χρονιά τους σε δύο γύρους, δηλαδή με μόλις 18-22 αγώνες στα πόδια των παικτών. Πέρσι, φερειπείν, έπαιξαν τρεις γύρους κι η κάθε ομάδα έδωσε 30 ματς. Παλαιότερα δε, οι 10 ομάδες έπαιζαν 36 φορές, αφού υπήρχε και τέταρτος γύρος.

Γενικώς παρατηρείται αστάθεια, με τα δεδομένα να μεταβάλλονται συχνά στον τρόπο διεξαγωγής του πρωταθλήματος, αλλά σε κάθε περίπτωση εδώ και χρόνια προκρίνουν την λύση των επιπλέον γύρων. Γενικά είναι γνωστό σε όλους πως οι Λιθουανοί ζουν για το μπάσκετ και θέλουν να παίζουν ή να βλέπουν διαρκώς. Μάλιστα το είχαν «τερματίσει» τη σεζόν 2014-15, όταν δημιούργησαν μια Regular Season 40 αγωνιστικών για 11 μόλις ομάδες! Και φυσικά ακολούθησαν και τα playoffs.

Τι ισχύει σε χαμηλότερης δυναμικής πρωταθλήματα

Είναι χαρακτηριστικό πως τα 22 ματς της Basket League υπερτερούν απλά των… 20 της Κύπρου! Οι 11 ομάδες της Μεγαλονήσου έχουν μια ακόμη μικρότερη Regular Season από την ελληνική, προτού παίξουν τους κόπους της χρονιάς στα playoffs. Από την άλλη, οι Ούγγροι που τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει σημαντικά βήματα προόδου, έχουν πρωτάθλημα 26 αγωνιστικών (14 ομάδες) με τις 8 πρώτες ομάδες να πηγαίνουν -ως είθισται- στα playoffs και τις 6 τελευταίες στα play outs! Κοινώς, δεν υπάρχουν αδιάφορες ομάδες, σε κανένα σημείο της χρονιάς. Η Ουγγαρία έχει καταφέρει να συνδυάσει σημαντικό όγκο αγώνων με διατήρηση του ενδιαφέροντος καθ όλη την διάρκεια της χρονιάς.

Τίποτα παράξενο στην Λετονοεσθονική Λίγκα (στην οποία φέτος συμμετέχει και τερμάτισε πρώτη η ουκρανική Προμετέι) όπου οι ομάδες είναι 16 κι οι αγώνες 30. Για το τέλος αφήσαμε την Μεγάλη Βρετανία, η οποία επίσης προσπαθεί να τονώσει το προϊόν της. Φέτος η σεζόν άλλαξε άρδην, καθώς για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια, οι 10 ομάδες καλούνται να παίξουν τέσσερις γύρους (36 αγώνες) αντί για τρεις (27 αγώνες) που ίσχυε μέχρι πέρσι.

Η θέση των φιλάθλων και το status των αθλητών

Δύο ακόμη σημαντικοί παράμετροι. Πρώτον, οι φίλαθλοι, οι οποίοι σαφέστατα θέλουν να βλέπουν όσο συχνότερα γίνεται την ομάδα τους. Κατ επέκταση επιθυμούν να βρίσκονται και στο γήπεδο, προσφέροντας τον οβολό τους στον σύλλογο, σε μια εποχή που ούτως ή άλλως τα έσοδα στο μπάσκετ είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Ο Άρης, για παράδειγμα, η ομαδα με τα περισσότερα sold out φέτος στην Basket League, δεν θα ήθελε ακόμη 4 εντός έδρας παιχνίδια στο καλεντάρι του;

Και δεύτερον, είναι ευνόητο πως με άλλη δυναμική και σιγουριά βγαίνει στην αγορά το καλοκαίρι ένας παίκτης του οποίου η σεζόν βασίζεται σε 35 παιχνίδια και με άλλη αντίστοιχα (χαμηλότερη) ένας με 20 αγώνες στο ενεργητικό του. Επομένως, κι οι παίκτες θα αλλάξουν status, οικονομικό και μη, αν το δείγμα των ικανοτήτων τους είναι μεγαλύτερο.