Θωμά Γουόκαπ καλώς ήλθες!

Είναι εξαιρετικά δύσκολο όταν γράφεις ως blogger που δημόσια υποστηρίζεις μια ομάδα κι όχι ως αμερόληπτος δημοσιογράφος, να μην αντιμετωπίζεσαι με την καχυποψία του, «ναι αλλά αν ήταν δικός σας». Ευτυχώς πολύ σοβαροί φίλαθλοι πολλών ομάδων καταλαβαίνουν, ότι τα κίνητρά μου δεν είναι οπαδικά κι αν πάλι δεν το καταλαβαίνουν, it’s ok.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση της ελληνοποίησης του Τόμας Γουόκαπ τα πάντα έγιναν ταχύτατα και με απόλυτη μυστικότητα μέχρι να το ανακαλύψει το Gazzetta και ο Νίκος Παπαδογιάννης. Η ελληνική ομοσπονδία πήγε με το ρεύμα της εποχής και τη λογική, «αφού η Ισπανία με το Λορένζο Μπράουν, γιατί όχι εμείς με Αμερικάνο». Ο δικός μας δυνητικός Αμερικάνος μπορεί να είναι ο Τόμας Γουόκαπ, μπορεί απλά να είναι η «είσοδος» μας στην αμερικάνικη αγορά των προς ελληνοποίηση παικτών.

Μερικά πράγματα χτυπούν λίγο περίεργα στην προκειμένη υπόθεση και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, ότι ακόμα πιο περίεργα χτυπούσαν στο μάτι και στην ηθική διαδικασίες τύπου Νέλσον-Στεργάκου στο παρελθόν, για όσους είχαν να τα αντιμετωπίσουν ως παρατηρητές ή ως αντίπαλοι εκείνη την εποχή.

Στον παρόντα χρόνο υπάρχει ένας βέβαιος ωφελούμενος, που είναι ο Ολυμπιακός και ένας δυνητικά ωφελούμενος, που είναι η Εθνική Ομάδα. Χαρακτηρίζω δυνητικά ωφελούμενη την Εθνική Ομάδα, γιατί θα χρειαστεί τον παίκτη σε στιγμιότυπα της πορείας της, αν ο αθλητής είναι υγιής και αν το κρίνει ο Ομοσπονδιακός προπονητής, ενώ ο Σύλλογος του θα τον έχει προνομιακά διαθέσιμο για το υπόλοιπο της καριέρας του παίκτη.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Gazzetta.gr (@gazzetta.gr)

Το μεγαλύτερο φάουλ της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι η μη θέσπιση κανόνων που να μπορούν να τηρούνται απαρέγκλιτα και άνευ καχυποψίας και αντιρρήσεων.

Αν για παράδειγμα είχε θεσμοθετηθεί να έχει δικαίωμα υποβολής αίτησης ο οποιοσδήποτε αλλοδαπός επαγγελματίας αθλητής έπειτα από 2ετή, 3ετή ή 5ετή θητεία, ώστε να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια με τη σύμφωνη γνώμη της αντίστοιχης Ομοσπονδίας, η πόρτα θα ήταν νομικά ανοιχτή και ηθικά αποδεκτή από όλους. Ίσως να υπήρχαν ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες, ο κανόνας όμως θα ήταν εκεί, πάνω στο τραπέζι.

Χωρίς τον παραπάνω κανόνα συμφωνημένο και θεσμοθετημένο, κανένας Μπατίστ, Γκιστ, Σαντ Ρος ή Γουόκαπ δε θα έπρεπε να έχει θέση στην Εθνική Ομάδα, όσο απαραίτητος κι αν ήταν.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε έναν - πιο Αμερικάνο πεθαίνεις- επαγγελματία αθλητή, που στον δεύτερο χρόνο του στην Ελλάδα ανακάλυψε την νέα πατρίδα του και μια εξαιρετική δυνατότητα αύξησης της μπασκετικής υπεραξίας του στο επιτυχημένο και ανταγωνιστικό περιβάλλον του Ολυμπιακού. Με τη στήριξη της ομάδας του, την πρόνοια της ομοσπονδίας και τη θαλπωρή του διεθνιστή Υπουργού, ο Τόμας Γουόκαπ τα κατάφερε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Κανονικά θα έγραφα, πως η άποψη που θα υιοθετούσα ευχαρίστως, θα ήταν αυτή των Ελλήνων παικτών, του ΠΣΑΚ δηλαδή. Νομίζω όμως πως μετά τις τελευταίες εξελίξεις, καλό θα ήταν να αναρωτηθούν συλλογικά οι Έλληνες παίκτες, ποια είναι ειλικρινά η δική τους συσπείρωση, γιατί δεν το είδαν να έρχεται και αν έχει γενικότερα νόημα η ύπαρξη ενός ΠΣΑΚ, με τον οποίο δε συζητά θεσμικά κανείς προ των αποφάσεων. Άραγε ο Γουόκαπ μπορεί παράλληλα με την ελληνοποίηση να εγγραφεί ως μέλος του ΠΣΑΚ;

Τελικά αν η Εθνική Ομάδα αποφασίσει βάσει παγκόσμιων συνθηκών, ότι ναι μπορούμε και πρέπει να ελληνοποιούμε οποιονδήποτε, ώστε η τελική 12αδα να αποτελείται από 11 Έλληνες και 1 ξένο για μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας, εγώ με την Εθνική Ομάδα θα είμαι, να πανηγυρίζω τις νίκες και να λυπάμαι για τις ήττες. Σημαντικό είναι όμως για το καλό του αθλήματος, να είμαστε ειλικρινείς πρώτα από όλους με τον εαυτό μας. Και να θεσπίσουμε κανόνες συγκεκριμένους, για να μην υπάρχει διαρκώς μια δηλητηριώδης καχυποψία για το ποιος κινεί τα νήματα, αν υπάρχουν υπόγειες οικονομικές συναλλαγές, ποιος ελέγχει τα κόζια, ποιος πραγματικά ευνοείται και πως οι υπερεθνικιστές Υπουργοί προεκλογικά μετατρέπονται σε κάτι άλλο.

Εν κατακλείδι, Θωμά Γουόκαπ καλώς ήλθες!