Ο Γουόκαπ, η βιτρίνα του μπάσκετ, η φάμπρικα των ομογενών και τα «μεταξωτά βρακιά»
Η υπόθεση Γουόκαπ είναι απλούστατη αθλητικά, ιντριγκαδόρικη παραγοντικά και άδικη κοινωνικά. Το πρώτο αφορά το «γίνεται παντού, το κάνουν όλοι». Και όχι μόνο στο μπάσκετ θα τονίσω. Εκεί υπάρχει και ένας περιορισμός ώστε να μην… κλέψεις πολύ με άπειρες απονομές διαβατηρίων. Σε άλλα αθλήματα υπάρχει μεγαλύτερη χαλαρότητα. Το δεύτερο (η ίντριγκα) αφορά το μεγαλύτερο μέρος της κουβέντας που γίνεται με το που έσκασε η είδηση της ελληνοποίησης. Και βέβαια έχει να κάνει με το αιώνιο μαλλιοτράβηγμα Ολυμπιακού με Παναθηναϊκό και το ποιος έχει το πάνω χέρι στην ΕΟΚ, ανά περίοδο. Για να γίνει πιο εύληπτο το θέμα, μπήκε στη συζήτηση και η παράμετρος που προσεγγίζει την τρίτη επισήμανση που έγινε στην αρχή. Το «κοινωνικά άδικη».
Στα μάτια μου αυτό είναι και το πιο σοβαρό. Τόσο μάλιστα που δεν μπορεί να χρησιμοποιείται από καμία ομάδα, οποιοδήποτε χρώματος και σε οποιοδήποτε άθλημα, απλά σαν πυροτέχνημα εν μέσω μιας οπαδικής αντιπαράθεσης. Αν οι ΚΑΕ, ΠΑΕ και γενικότερα τα σωματεία (ειδικά τα «μεγάλα» που έχουν ειδικό βάρος) έχουν πραγματικά τέτοιου είδους ευαισθησίες, θα μπορούσαν συντεταγμένα να προσφέρουν μεγάλη υπηρεσία στην προώθηση της σχετικής ατζέντας. Μέχρι τότε (ποτέ δηλαδή) ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Ας ακούσουμε καλύτερα τι έχουν να πουν για το θέμα, αυτοί που πλήττονται πραγματικά τόσα (πολλά) χρόνια από την τραγική αυτή διαδικασία χορήγησης ιθαγένειας, σε ανθρώπους που όχι μόνο ζουν, εργάζονται και προσφέρουν χρόνια σε αυτή τη χώρα, αλλά και σε παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτή. Το θέμα είναι σοβαρό για να μπαίνει και αυτό στο δίπολο «Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός» με χιλιοπαιγμένα σενάρια.
Επειδή υπάρχει πάντα η ατάκα «και πες μας ρε δημοσιογράφε τη γνώμη σου», να σας κάνω σοφότερους (όχι) λέγοντας πως σαν παίκτης αν βρισκόμουν σε υψηλό επίπεδο θα ήθελα να είμαι σαν τον Γουόκαπ, οπότε αγωνιστικά μια χαρά μου κάνει η επιλογή. Ακόμα και στην εθνική, αν μπει στη σύγκριση με τον εξαιρετικό σουτέρ αλλά λιπόψυχο στις δύσκολες στιγμές Ντόρσεϊ (δεν έχω εικόνα για Μήτρου-Λονγκ). Αλλά και χωρίς αυτόν μια χαρά θα ήταν (για τα κυβικά της) η εθνική, οπότε πέρα από την όποια (μεγάλη) εκτίμηση έχω στον παίκτη Γουόκαπ δεν έγινε και κάποια κίνηση «ματ». Είναι σαφές ότι από την απονομή διαβατηρίου ευνοείται κυρίως ο Ολυμπιακός. Παράνομο δεν είναι, οπότε καθίστε και ψάξτε εσείς το ηθικό. Το οποίο (επαναλαμβάνω) για εμένα δεν αφορά το αθλητικό σκέλος αλλά το κοινωνικό.
Γιατί στο μπάσκετ δεκαετίες τώρα χάνει η μάνα το παιδί και…τούμπαλιν. Πολύ πριν μπούμε στην πρασινοκόκκινη διαμάχη, πριν καν από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία σαν αποτέλεσμα του οποίου βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα άπειρα… πατριωτάκια από τη γείτονα, από τη δεκαετία του ’70 ήδη οι ομογενείς -με ή χωρίς εισαγωγικά στον ορισμό- είχαν κάνει απόβαση στην Ελλάδα. Και τα εισαγωγικά αφορούν το κοινό μυστικό ότι αρκετοί από αυτούς κάποια ωραία μέρα έμαθαν ξαφνικά ότι κρατάει η σκούφια τους από την Ελλάδα και απόκτησαν και ελληνικό επώνυμο. Κάποιοι αγωνίστηκαν στην εθνική μας, οι περισσότεροι όχι. Δεν ήταν και από τις καλές τότε οπότε όσοι μεγάλωσαν σε αμερικάνικες γειτονιές πέρα από τα δολάρια και την καλή ζωή δεν είχαν και μεγάλη κάψα να φορέσουν το εθνόσημο.
Έρχεται από μακριά η βαλίτσα λοιπόν και βέβαια δεν αφορά μόνο το μπάσκετ. Έχουμε τραγουδήσει εθνικό ύμνο και έχουμε δηλώσει εθνικά υπερήφανοι με γεωργιανούς, αλβανούς, αρμένιους και λοιπούς αθλητές που είχαν ελληνικές ρίζες μόνο αν αποδεχθούμε ότι αυτό συνέβη επειδή πέρασε κάποτε από εκείνα τα μέρη ο Μέγας Αλέξανδρος. Και ναι σαφέστατα ανάμεσα σε αυτούς υπήρξαν πολλοί που όντως ήταν ελληνικής καταγωγής, κυρίως από τη Βόρεια Ήπειρο. Αλλά ναι, επίσης είναι γνωστό ότι μια γενιά έξυπνων παραγόντων εκμεταλλεύτηκαν τα παραθυράκια των διεθνών ομοσπονδιών, για να φέρουν στη χώρα τα μετάλλια που ήθελε να πουλήσει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Και για να τα λέμε όλα έφαγαν και κάποιοι φτωχοί άνθρωποι ψωμάκι από αυτό, οπότε κακό δεν το λες. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για παγκόσμιο φαινόμενο.
Και στην περίπτωση του Γουόκαπ λοιπόν και όσον αφορά την ΕΟΚ, η υπόθεση αφορά τη «βιτρίνα». Αυτή είναι σαφές ότι, για τους διοικούντες την ομοσπονδία, είναι η εθνική ομάδα των ανδρών. Δεν θα έλεγα όχι αν η επιτυχία της γέμιζε τα γήπεδα με παιδιά. Μπορεί και να συμβαίνει, αλλά εδώ φίλοι μου καλοί κι αγαπημένοι προκύπτει ένα θέμα. Αν τα παιδιά που μπαίνουν σε αυτά τα γήπεδα φτύνουν αίμα για να πατήσουν παρκέ σε υψηλό επίπεδο και τώρα μειώνονται και οι θέσεις στην εθνική ομάδα, μήπως να πάνε σε άλλο άθλημα; Γιατί Α1 με πάνω από 55% ξένους και κοινοτικούς, Α2 με ξένους πλέον και εθνικές κατηγορίες με κοινοτικούς δεν τις βλέπω και πολύ… αναπτυξιακές. Κατανοώ ότι υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες που θέλουν να κάψουν χρήμα και το να το δίνουν σε βετεράνους 40ρηδες (κανένα πρόβλημα για εμένα αφού καταφέρνουν να είναι πλήρως ανταγωνιστικοί στο γήπεδο) δεν φτάνει , αλλά –επαναλαμβάνω- αυτό ανάπτυξη δεν είναι. Όπως δεν είναι και τα ταξιδάκια στο εξωτερικό για να βρούμε και άλλα… ομογενάκια (καλά να είναι τα παιδιά) για να τα χώσουμε στις εθνικές ομάδες τη στιγμή που στην Ελλάδα, προσπαθούν χιλιάδες παιδιά να παίξουν μπάσκετ, σε παλιά, κρύα, ακατάλληλα κλειστά ή ακόμα και σε ανοιχτά γήπεδα. Καλοί οι δεσμοί με την ομογένεια και δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις όσων κάνουν αυτά τα ταξίδια, αλλά μήπως θέλετε να θυμηθούμε την έκφραση για τα μεταξωτά βρακιά;
Όπως βλέπετε πίσω από την αρχική θεώρηση της υπόθεσης Γουόκαπ αρχίζει μια αλυσίδα θεμάτων που αφορούν το ελληνικό μπάσκετ και αφορούν αυτούς που ασχολούνται πραγματικά με αυτό. Όχι όσους αργόσχολους «δέρνονται» διαδικτυακά για να εκτονώσουν την οπαδική τους «ματσίλα». Και αν δεν θέλετε να πάμε τόσο κάτω ας μείνουμε σε ένα άλλο κομμάτι της βιτρίνας που αφορά τις ομάδες μας στην Ευρώπη. Όπου τι έχουμε να επιδείξουμε αυτή τη σεζόν; Έναν εξαιρετικό Ολυμπιακό και μετά μια ΑΕΚ προδομένη από τους χουλιγκάνους της (όχι όλους τους οπαδούς της) και –τελικά- και τον εαυτό της στο Ισραήλ όπου παραδόθηκε και τον Προμηθέα που έκανε το ίδιο απέναντι στον συνονόματό του από την Ουκρανία. Οι εποχές που και οι δύο αιώνιοι πρωταγωνιστούσαν στην Euroleague και άλλες δύο-τρεις ομάδες μας διεκδικούσαν και ενίοτε κέρδιζαν ευρωπαϊκό τίτλο γίνεται όλο και πιο μακρινή ανάμνηση.
Όχι δεν φταίει για όλα αυτά ο…Τόμας Γουόκαπ. Σε αυτή την περίπτωση και ο ίδιος και ο Ολυμπιακός και μακάρι και η εθνική έκανα την δουλειά τους. Αλλά το μπάσκετ είναι μια μεγάλη ευρύτερη δουλειά και η πρόοδος του δεν θα έρθει με επικοινωνιακούς όρους όπως ο… «Έλληνας Τόμ Χανκς».
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
