«Αν ο Μπόμπαν είχε χειρουργηθεί μια-δυο ώρες μετά το ατύχημα, θα υπήρχαν ελπίδες να περπατήσει ξανά»

• «Αμέσως καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά...»
• «Το ιδανικό θα ήταν να είχε χειρουργηθεί την ίδια ημέρα»
• Όταν ο Μπόμπαν πίστευε ότι θα περπατήσει ξανά...

«Γιατρέ βοήθησέ με! Δεν νιώθω ούτε τα χέρια μου, ούτε τα πόδια μου...»

Ο χρόνος «πάγωσε». Όλοι κοιτούσαν τον ξαπλωμένο στο παρκέ Μπόμπαν Γιάνκοβιτς με την αγωνία «ζωγραφισμένη» στα πρόσωπά τους. Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν μαρτυρικά. Ο Σέρβος μπασκετμπολίστας δεν μπορούσε να κουνηθεί. Κοιτούσε έντρομος τον γιατρό της ομάδας. Ήξερε ότι κάτι δεν πάει καλά: «Γρήγορα ένα ασθενοφόρο. Πρέπει να πάει άμεσα στο νοσοκομείο» φώναζε ο Γιώργος Κατσιφαράκης καθώς έβαζαν με μεγάλη προσοχή τον Γιάνκοβιτς στο φορείο προκειμένου να μεταφερθεί εκτός αγωνιστικού χώρου...

Όλοι ζούσαν με την ελπίδα ότι θα έβγαινε νικητής και από αυτή τη μάχη. Όλοι το ήθελαν. Όλοι το πίστευαν. Όλοι έκαναν την προσευχή τους. Όμως η μοίρα είχε αποφασίσει διαφορετικά για τον 30χρονο, τότε, Μπόμπαν. Ήταν η κακιά στιγμή... Οκτώ λεπτά πριν από το τέλος του αγώνα με τον Παναθηναϊκό για τα play-offs της (τότε) Α1, ο Γιάνκοβιτς χρεώθηκε με επιθετικό φάουλ και δίχως να το σκεφτεί χτύπησε με δύναμη το κεφάλι του στη βάση της μπασκέτας:

«Αμέσως καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά...»

«Όταν σωριάστηκε και όταν δεν μπορούσε να κουνηθεί, τότε καταλάβαμε ότι κάτι έγινε» λέει στο Gazzetta ο χειρούργος-ορθοπαιδικός, Γιώργος Κατσιφαράκης, ο οποίος ήταν ο γιατρός του Πανιωνίου. Ο άνθρωπος που έτρεξε πρώτος στον άτυχο μπασκετμπολίστα: «Με το που έγινε ο τραυματισμός του Μπόμπαν, αμέσως καταλάβαμε και εγώ αλλά και ο γιατρός του Παναθηναϊκού που τρέξαμε από πάνω του για να του δώσουμε τις πρώτες βοήθειες, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά» συνεχίζει ανασύροντας τις εικόνες που έζησε πριν από 30 χρόνια: «Η πρώτη σκέψη του ίδιου ήταν να σηκωθεί και να γυρίσει να παίξει, αλλά φυσικά αυτό δεν ήταν δυνατόν να συμβεί καθώς δεν ένιωθε καλά τα χέρια και τα πόδια του. Και μου το είπε ο Μπόμπαν εκείνη τη στιγμή...»

Τα μηνύματα ήταν δυσοίωνα. Η αγωνία χτυπούσε «κόκκινο» λίγα λεπτά μετά το ατύχημα: «Από την πρώτη κλινική εκτίμηση στα αποδυτήρια δεν μας άρεσαν τα όσα είχαν συμβεί. Υπήρχε πρόβλημα στον αυχένα του... Με το που χτύπησε στη μπασκέτα, έκανε μαστιγοειδή κίνηση ο αυχένας του και έσπασε ο 5ος αυχενικός σπόνδυλος. Αμέσως τον βάλαμε στο ασθενοφόρο και αποφασίστηκε να πάει άμεσα στο νοσοκομείο και πιο συγκεκριμένα στο Γενικό Κρατικό. Είχε έρθει και ο κύριος Ρολόγης, έκανε εξετάσεις ο Μπόμπαν, βγήκαν τα αποτελέσματα, είδαμε την κατάστασή του και αποφασίστηκε να μπει μια σκελετική έλξη που κρατάει τον αυχένα σε μια σωστή θέση.»

Από εκείνο το σημείο και μετά ο κ. Κατσιφαράκης άρχισε την αναζήτηση του γιατρού που θα έκανε την λεπτή, αυτήν, επέμβαση στον Σέρβο μπασκετμπολίστα: «Έκτοτε άρχισα τον αγώνα ώστε να δω ποιος είναι ο κατάλληλος άνθρωπος προκειμένου να τον χειρουργήσει. Το δυστύχημα ήταν ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονταν τότε από τη μια στιγμή στην άλλη και ειδικά όταν έχεις να κάνεις με δημόσια νοσοκομεία. Τότε ήρθα σε επαφή με τον κύριο Κώστα Αντωνίου, διευθυντής τότε της κλινικής σπονδυλικής στήλης, ο οποίος θεώρησα ότι ήταν ο πιο έμπειρος για να κάνει αυτήν τη εγχείριση στο ΚΑΤ. Όπως και την έκανε μαζί με τον Κώστα Ζαχαρίου. Έπρεπε να γίνει ασχέτως με την έκβαση των πραγμάτων και το αν οι ελπίδες να περπατήσει ξανά και να κουνήσει τα χέρια του ήταν μηδαμινές. Στη συνέχεια αποφασίστηκε να πάει σε ένα ειδικό κέντρο στη Γερμανία. Εγώ είχα διαφωνήσει σε αυτό γιατί πίστευα ότι εδώ με τη χρήση του υπερβαρικού και ενός καλού κέντρου αποκατάστασης θα ήταν καλύτερα τα πράγματα. Όμως από τη στιγμή που αποφασίστηκε πήγε στη Γερμανία και αν θυμάμαι καλά κάθισε περίπου έξι μήνες εκεί.»

«Το ιδανικό θα ήταν να είχε χειρουργηθεί την ίδια ημέρα»

Ιδού και το επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν μετά την χειρουργική επέμβαση στο ΚΑΤ: «Τμήμα του έκτου αυχενικού σπονδύλου ασκούσε πίεση στον νωτιαίο μυελό και ολόκληρος ο μεσοσπονδύλιος δίσκος μεταξύ του έκτου και έβδομου αυχενικού σπονδύλου είχε μετακινηθεί και ασκούσε επιπλέον πίεση. Ο έκτος σπόνδυλος αφαιρέθηκε με σκοπό την αποσυμπίεση του νωτιαίου μυελού, την ανάταξη του κατάγματος και τη σταθεροποίηση της περιοχής με μόσχευμα και πλάκα με βίδες...»

Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, ο κ. Κατσιφαράκης στάθηκε στη διαφορά που υπήρχε σε σχέση με σήμερα: «Η επέμβαση έγινε μετά από δύο ημέρες. Το ιδανικό θα ήταν να είχε γίνει και την ίδια ημέρα αλλά δεν ήταν εφικτό εκείνα τα χρόνια. Σήμερα θα γινόταν η χειρουργική επέμβαση μέσα σε μια ώρα χάρη στην εξέλιξη, τα μεγάλα ιδιωτικά ιδρύματα που έχουμε, τον εξοπλισμό και όλα αυτά...» και φυσικά η ερώτηση που δημιουργήθηκε μετά από αυτήν την τοποθέτηση του γιατρού ήταν η εξής: «Θα μπορούσε να είχε γραφτεί διαφορετικά η ιστορία της ζωής του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς εάν υπήρχε η δυνατότητα να χειρουργηθεί άμεσα;» Η απάντηση του κ. Κατσιφαράκη τα λέει όλα: «Ναι, θα υπήρχαν ελπίδες να περπατήσει ξανά. Κάνοντας και χρήση του υπερβαρικού οξυγόνου...»

Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Και ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς «καταδικάστηκε» να ζήσει «καθηλωμένος» σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι. Όπως μας είπε και ο γιατρός «ήταν τέτοια ζημιά που έκτοτε δεν υπήρχε η ελπίδα. Όπως σου είπα έπρεπε η επέμβαση να είχε γίνει μέσα μια-δυο ώρες μετά το ατύχημα. Έπρεπε να μείνει σ' έναν χώρο όπου να υπήρχε υπερβαρικό οξυγόνο. Ήταν πολλά τότε. Μην τα ψάχνουμε γιατί αν μπούμε στη διαδικασία του δημοσίου, είναι λίγο τραγικά τα πράγματα. Τώρα θα ήταν τελείως διαφορετική η κατάσταση...»

Ο καιρός κύλησε. Ο χρόνος δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω. Ο Μπόμπαν δεν θα μπορούσε να σταθεί ξανά στα πόδια του. Όσο και αν το ήθελε, όσο και αν το προσπάθησε: «Φυσικά κρατήσαμε επαφή με τον Μπόμπαν αλλά από εκεί και πέρα η δική δουλειά μου είχε τελειώσει μετά. Ως ορθοπαιδικός δεν μπορούσα να βοηθήσω. Είχε φύγει από το δικό μου κομμάτι και είχε πάει στην φυσιατρική. Βέβαια του είχα πάει ειδικό κρεββάτι για να του κάνουν φυσικοθεραπεία και κινησιοθεραπεία, ενώ βοήθησα σε κάποια πράγματα όπως η αποζημίωση από την ασφάλειά του απ΄ όπου αγοράστηκε ειδικό αυτοκίνητο».

Όταν ο Μπόμπαν πίστευε ότι θα περπατήσει ξανά...

Όσο για το τι έχει να θυμάται από τον Μπόμπαν; «Ήταν ένα καταπληκτικό παιδί. Καταπληκτικό. Σπάνιος χαρακτήρας. Η απονενοημένη ενέργειά του οφείλεται στο μεγάλο στρες που είχε για το μέλλον του. Και πρέπει να είχε και προσωπικά προβλήματα τα οποία του δημιουργούσαν άγχος και φυσικά κανείς δεν τα ήξερε. Δεν τα έλεγε, δεν τα εκμυστηρευόταν. Δεν τα συζητούσε. Ήταν μια κίνηση απελπισίας και αγανάκτησης. Όλοι μπορεί να αντιδράσουμε έτσι. Και αυτό ήταν κάτι που συνήθιζε να κάνει και να αντιδράει με αυτόν τον τρόπο...»

Μπορεί να είχαν χαθεί όλες οι ελπίδες, αλλά ο Μπόμπαν το πίστευε. Ήθελε να περπατήσει ξανά. Ήθελε να σταθεί στα πόδια του. Ήθελε να παίξει και πάλι μπάσκετ. Μιλώντας εκείνη την εποχή σε τηλεοπτική εκπομπή και πιο συγκεκριμένα στην «Κόκκινη Γραμμή» ο Σέρβος μπασκετμπολίστας είχε πει ξαπλωμένος στο κρεβάτι του: «Αμέσως κατάλαβα τι είχε συμβεί, αλλά είναι θα κερδίσω. Όπως έχω κερδίσει τόσα πολλά στην ζωή μου. Θα κερδίσω σίγουρα. Κανένας γιατρός, κανένας νευροχειρουργός δεν μπορεί να μου πει κάτι στα σίγουρα. Τα πάντα θα φανούν στο χρόνο. Και είναι και θέμα τύχης. Εγώ είμαι πολύ δυνατός για να κερδίσω. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα».

Γιατί όμως το έκανε; Γιατί αντέδρασε έτσι; «Ήταν γραφτό να συμβεί. Όπως μπορείς να πάθεις ένα ατύχημα στο αυτοκίνητο, στον δρόμο, παντού. Συνέβη. Και συνεχίζουμε τώρα τη ζωή μας. Νιώθω μισός Σέρβος μισός Έλληνας. Η καρδιά μου είναι στην Αθήνα»

Αυτή η κακιά στιγμή έμελλε να αλλάξει τη ζωή ενός ταλαντούχου αθλητή. Ενός ξεχωριστού ανθρώπου. Η μοίρα τον «καθήλωσε» σε αναπηρικό καροτσάκι για τα επόμενα 13 χρόνια της ζωής του, μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή εν πλω στις 28 Ιουνίου 2006.

Το φορτίο που «κουβαλούσε» ο Μπόμπαν ήταν βαρύ και δυσβάσταχτο...