Οι πραγματικές αξίες λάμπουν παντοτινά

Η μεγαλειώδης αθλητική σταδιοδρομία του Νίκου Γκάλη αποτέλεσε ένα από τα κριτήρια επιλογής του από το Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του ΑΠΘ για την απόλυτα τιμητική αναγόρευσή του σε Επίτιμο Διδάκτορα. Πιθανολογούσα ότι δεν ήταν το κύριο, βεβαιώθηκα κατά την ομιλία του Καθηγητή και Προέδρου του τμήματος, Γιώργου Τζέτζη, στη διάρκεια της εκδήλωσης, όπου μεταξύ άλλων εξήγησε τη διαδικασία έως αυτή την ομόφωνη απόφαση με αφορμή τον εορτασμό των τεσσάρων δεκαετιών ζωής του τμήματος. Κύριο συμπέρασμα ήταν ότι ακόμη και αθλητικά κατορθώματα σαν αυτά που κατάφερε ο Νίκος Γκάλης δεν θα ήταν αρκετά για την ένταξή του στην ακαδημαϊκή «ομάδα» του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η προσωπικότητα, το ήθος, το μέγεθος της επίδρασής του στο αθλητικό και κοινωνικό σύνολο και κυρίως το γεγονός ότι ήταν και παραμένει πρότυπο για εκατοντάδες χιλιάδες νεαρούς αθλητές σχηματίζουν τον βασικό άξονα των κριτηρίων.

Ο Νίκος Γκάλης μεγαλούργησε όπως προφανώς έπραξαν και δεκάδες άλλοι στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού και στους τομείς δράσης τους. Ελάχιστοι έφτασαν σε τόσο υψηλό επίπεδο αποδοχής και αναγνώρισης. Γιατί αυτός διαθέτει όλο το πακέτο. Του σπουδαίου Πρωταθλητή που κουβάλησε στις πλάτες του ένα ολόκληρο έθνος και το οδήγησε σε επιτυχίες οι οποίες φάνταζαν όνειρα απατηλά. Του σπουδαίου αθλητή που εξελίχθηκε σε πηγή έμπνευσης διαφορετικών γενεών ο οποίος όχι απλά επηρέασε αλλά διαμόρφωσε μια διαφορετική αθλητική κουλτούρα στην Ελλάδα και ανήγαγε ένα υποβαθμισμένο αθλητικό προϊόν σε κύριο και εξαγώγιμο. Του σπουδαίου επαγγελματία του οποίου ο τρόπος δουλειάς ενέπνευσε χιλιάδες προπονητές και αθλητές οι οποίοι διαπιστώνοντας τον ερασιτεχνικό τρόπο λειτουργίας τους μπήκαν σε διαδικασία αντιγραφής του δικού του μοντέλου εργασίας και τελικώς συνέβαλαν στην εκτόξευση του αθλήματος. Του σπουδαίου ανθρώπου ο οποίος δίδαξε το ήθος που οφείλει να έχει ένας προβεβλημένος αθλητής για να δικαιούται να αποκαλείται πρότυπο της νεολαίας.

Θυμάμαι ακόμη την περίφημη ομιλία του στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης κατά την ένταξή του στο Hall Of Fame. Στεκόταν όρθιος, ανέκφραστος και στιβαρός απέναντι στα ιερά τέρατα του παγκόσμιου μπάσκετ εξιστορώντας την αθλητική και κυρίως ανθρώπινη σταδιοδρομία του. Ταπεινός στον λόγο του απέφυγε την αναφορά στιγμών που θα αναδείκνυαν την πραγματική θέση του στην ελληνική κοινωνία υποδεικνύοντας έμμεσα στους παρευρισκόμενους – όσους δεν γνώριζαν τουλάχιστον – να αναζητήσουν το επίπεδο της επιρροής του. Θαρρώ ότι όλοι κατάλαβαν όταν αναφέρθηκε στο περιστατικό της μάνας που θέλησε να του φιλήσει τα χέρια γιατί ο τοξικομανής γιος της, εμπνευσμένος από τα κατορθώματα του Γκάλη, βάδισε στη φωτεινή γέφυρα προς τον αθλητισμό, αφήνοντας πίσω του την εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Είναι μια ιστορία για την οποία, μέχρι σήμερα, νιώθει περήφανος καθώς θεωρεί ότι αυτός είναι ο πραγματικός ρόλος ενός αθλητή που αποτελεί πρότυπο στην κοινωνία. Εκείνη η ομιλία ολοκληρώθηκε με απίστευτο σαματά, ίσως γιατί όλοι αντιλήφθηκαν τι πραγματικά πρεσβεύει αυτός ο άνθρωπος.

Στην εκδήλωση αναγόρευσής του σε Επίτιμο Διδάκτορα, ο «Νικ» δεν ήταν τόσο φορτισμένος συγκινησιακά, είχε διάθεση για χωρατά και αφού εκτίμησε ότι του πηγαίνει ο… κιτρινόμαυρος τήβεννος ξεκαθάρισε αστειευόμενος ότι «από εδώ και πέρα θα με φωνάζετε Ντόκτορ Νικ». Έχω την αίσθηση ότι αυτή είχε ιδιαίτερο χαρακτήρα λόγω της παρουσίας της κόρης του Στέλλας, την οποία αρχικά αποκάλεσε αθλήτρια αλλά διόρθωσε εν ριπή οφθαλμού σε Πρωταθλήτρια και μάλιστα παγκοσμίου επιπέδου. Η σύζυγός του, Ελένη Παναγιώτου, γνωρίζει άριστα τι εστί «Γκάλης», η κόρη του όμως το διαπιστώνει τώρα που βρίσκεται στην εφηβεία διότι αποκτά την ωριμότητα και την αθλητική αντίληψη ούτως ώστε να καταλάβει ότι ο πατέρας της δεν υπήρξε απλά ο σπουδαιότερος όλων, αλλά κάτι ανώτερο αυτού με απροσδιόριστο βαθμός επίδρασης στον αθλητισμό, την κοινωνία αλλά και την οικονομία της χώρας. Γιατί ξεκίνησε με την εκτόξευση ενός αθλήματος το οποίο ξαφνικά εισχώρησε δραστικά στην κοινωνία και εξελίχθηκε σε οικονομικό παράγοντα του τόπου, εξ’ ου και το λεγόμενο «γκαλόσημο».

Αντί επιλόγου, η τελευταία φράση του ήταν… «τα γράμματα, η μόρφωση και το ήθος μένουν. Γι’ αυτό να σπουδάσετε». Το ίδιο ισχύει και για τις αξίες.