Ψάχνοντας αρχή, μέση και τέλος

• H (νέα) αρχή
• Η (δύσκολη) μέση
• Το (αναπόφευκτο) τέλος

Είναι ελαφρώς υποκειμενικό αλλά κάθε φίλαθλος του Παναθηναϊκού πιθανώς να έχει διαφορετική γνώμη για το 5ο ματς κόντρα στο Περιστέρι του Βασίλη Σπανούλη. Είναι πάνω κάτω το ίδιο που συνέβη πέρσι απέναντι στη Λάρισα του Φώτη Τακιανού, να πρέπει ο Παναθηναϊκός υπερασπιζόμενος την έδρα του να διεκδικήσει τη θέση του στον Τελικό του Πρωταθλήματος απέναντι στον Ολυμπιακό του Γιώργου Μπαρτζώκα. Άλλος λοιπόν Πράσινος μπορεί να επιθυμεί το συναπάντημα με τους ερυθρόλευκους άλλος όχι. Προσωπικά ανήκω σε εκείνους που ήδη κοιτούν το «μετά», γιατί το «τώρα» απλά δεν βλέπεται.

H (νέα) αρχή

Η αρχή που ψάχνει ο Παναθηναϊκός είναι καινούργια και οπωσδήποτε διαφορετική. Εγγύηση αυτής της νέας αρχής είναι η επιλογή του προπονητή. Ούτε στοιχήματα ούτε πειράματα. Προπονητής top class Euroleague. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν ο Ομπράντοβιτς, ο Ιτούδης, Μπαρτζώκας, ο Λάσο, ο Μεσίνα, ο Πασκουάλ και βέβαια ο Αταμάν. Επιλέχθηκε ο τελευταίος ως διάθεσιμος και ως και ο πιο πρόσφατος πολυνίκης.

Η αρχή σημαίνει και Αρχές, μπάσκετ με σχέδιο, με κανόνες, με στόχο τους τίτλους. Ακόμα κι ο Παναθηναϊκός της σεζόν 2023-24 ξεκινήσει να χτίζεται με οικονομικές προδιαγραφές του παρελθόντος, θα βρίσκεται ένα βήμα πίσω από τις έτοιμες ομάδες ή τουλάχιστον αυτές που θα έχουν έναν σταθερό κορμό 8-10 παικτών και ίδιο προπονητή. Αυτό λέει η λογική.

Η (δύσκολη) μέση

Η μέση που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός είναι στην πραγματικότητα τα μέσα που θα εξασφαλίσει η ιδιοκτησία στον νέο προπονητή, δηλαδή οι παίκτες. Οι στόχοι μπορεί να έχουν οριστεί, η διάθεση να υπάρχει, το τελικό αποτέλεσμα όμως εξαρτάται συνολικά από την αγορά. Δεν ξέρω πόσο ο Αταμάν βλέπει τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού στα play-offs κι αν έχει ξεχωρίσει κάποιους ως παραμένοντες, η αλήθεια πάντως είναι, πως οι Πράσινοι που στελεχώνουν το υπάρχον ρόστερ, δεν βοηθούν πολύ τον Τούρκο προπονητή.

Είτε κοιτώντας τους ξένους παίκτες που είναι by default οι πιο αναλώσιμοι στο χτίσιμο μιας νέας ομάδας είτε βλέποντας τους Έλληνες εκ των οποίων κάποιοι πρέπει απαραίτητα να αποτελέσουν τη βάση των γηγενών, ο Αταμάν μάλλον θα απορεί με τα επίπεδα της προσπάθειας, της αγωνιστικής πειθαρχίας, του αθλητικού εγωισμού, της επαγγελματικής συμπεριφοράς για να το πω με σαφήνεια. Κι αν δεν απορεί μάλλον θα απογοητεύεται.

Η τωρινή εικόνα μένει σαν ρετσινιά ακόμα και σε εκείνους που πιθανώς σκέφτονται, «ποια play-offs και ποιος Σερέλης» και κοιτούν ήδη την επόμενη σεζόν και το πως θα «κερδίσουν» τον Τούρκο προπονητή. Κάποιοι ίσως να μην έχουν καν την ευκαιρία, να δειγματίσουν τα προσόντα τους, γιατί έχουν υποβιβάσει τον εαυτό τους τόσο, που κανείς να μην πιστεύει ότι υπάρχουν αυτά τα προσόντα.

Το (αναπόφευκτο) τέλος

Ό,τι κι αν έχουν καταφέρει ( το απόλυτο τίποτα μάλλον) κι όσο κι αν έχουν εμφανιστεί αδιάφοροι κάποιοι που στελεχώνουν το φετινό ρόστερ, αυτό νομοτελειακά θα τελειώσει. Μπορείς να κοροϊδέψεις κάποιους για λίγο καιρό, δεν μπορεί να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα. Η φετινή σεζόν, η προηγούμενη, η προ-προηγούμενη δεν μπορούν να επισκιάσουν τη συνολική επιτυχημένη ιστορική παρουσία του συγκεκριμένου συλλόγου.

Από το κάδρο των ευθυνών δεν μπορεί να εξαιρεθεί κανείς είτε φοράει αγωνιστική εμφάνιση είτε φοράει κοστούμι. Κι αν κριθεί και ζυγιστεί λίγος, καλό θα είναι το τέλος της σεζόν, να σημαίνει και τέλος της παρουσίας του στον Παναθηναϊκό. Με ληγμένα «προϊόντα» ας μην ξεκινήσει η μαγειρική.

Τέλος χρειάζεται και στην εσωστρέφεια και στην εκ του ασφαλούς κριτική. Το νέο καθεστώς του γηπέδου δίνει μια χρυσή ευκαιρία ανασύστασης και είναι σίγουρα η μεγαλύτερη νίκη της τρέχουσας σεζόν. Εκεί πάνω μπορούν να χτιστούν περισσότερα απ’ όσα φαίνονται.

Για αυτό και είναι εξαιρετικά σημαντικό, το ποιοι θα πατήσουν στο πράσινο παρκέ το φθινόπωρο του 2023, μέσα κι έξω από τις γραμμές. Προσωπικά είμαι προετοιμασμένος για ρηξικέλευθες αλλαγές και σαν φίλαθλος έχω όλη την υπομονή για χτίσιμο εξ αρχής. Από προπονητή με εμπειρίες και επιτυχίες, από τον οποίο όλοι θα περιμένουμε το ίδιο πράγμα. Κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα αγωνιστικών υποχρεώσεων να βλέπουμε κάτι καλύτερο. Κι ας ξεκινάμε ένα βήμα πίσω από αντιπάλους, κάθε βήμα μπροστά, κάθε προσπάθεια προς τη σωστή κατεύθυνση στο τέλος θα επιβραβευθεί. Καμιά σχέση με φέτος δηλαδή.

Μια παρεξήγηση σχετικά με το μπάτζετ καλό θα είναι να αποσαφηνιστεί νωρίς. Είναι διαφορετικό πράγμα να διαθέτεις αγωνιστικό σύνολο αξίας συμβολαίων 10 εκατομμυρίων κι άλλο να διαθέτεις μπάτζετ 10 εκατομμυρίων για να αγοράσεις παίκτες έναντι του ανταγωνισμού. Μπορεί στο τέλος εσύ να έχεις ξοδέψει 15m κι ο απέναντι ακόμα να υπερτερεί.

Οι υπεραξίες που θα κληθεί να πληρώσει ο Παναθηναϊκός είναι μεγαλύτερες του παρελθόντος, αν κι αυτές πάντα υπήρχαν. Όποτε εμφανιζόταν ο Παναθηναϊκός στη διαπραγμάτευση, οι τιμές των παικτών δεν παρέμεναν σταθερές εκεί όπου θα υπέγραφαν η Μπασκόνια ή ο Ερυθρός Αστέρας.

Το αν λοιπόν ο λογαριασμός στο τέλος γράψει 10 ή 15 ή 20 ελάχιστα σημαίνει μπροστά στην πραγματική αξία του ρόστερ, που θα πρέπει να βασίζεται σε μια και μόνο αρχή. Η ομάδα να στελεχώνεται από αυτούς που θέλει ο προπονητής των Πρασίνων. Με αρχή, μέση και τέλος.