Όπου λαλούν πολλά κοκόρια, αργεί να ξημερώσει...

H λαϊκή ρήση του τίτλου, νομίζω ότι εξηγεί εν πολλοίς την περιρρέουσα ατμόσφαιρα πριν την έναρξη των τελικών. Αλλά πόσες και πόσες φορές και αυτό ισχύει και για τις δύο ομάδες στο παρελθόν, δεν έχει αποδειχθεί ότι ο νόμος του φαβορί στα ντέρμπι των «αιωνίων αντιπάλων», απλά δεν υφίσταται;

Πολύ απλά γιατί η φύση της συγκεκριμένης αντιπαλότητας, έχει την δική της ιδιαιτερότητα για κάθε διαφορετική συνάντηση του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό και τούμπαλιν!

Τι αήττητο 560 ημερών σου λέει ο άλλος ότι μετρούν οι «ερυθρόλευκοι» (με 61 διαδοχικές νίκες) στις εγχώριες διοργανώσεις; Τι 14 είναι πλέον οι συνεχόμενες νίκες τους επί των «πρασίνων»; Τι αρνητικό ρεκόρ (32-34), για πρώτη φορά στα τελευταία 21 χρόνια, έχει ο «εξάστερος» στην εφετινή σεζόν;

Τίποτε απ’ όλα τα παραπάνω δεν μετρούν, μετά το τζάμπολ του εκάστοτε ντέρμπι και πολλώ δε μάλλον, όταν μιλάμε για το εναρκτήριο ματς των τελικών, που οι περισσότεροι από μας έχουμε προδιαγράψει ότι θα κριθούν με τους δευτεραθλητές Ευρώπης να πανηγυρίζουν το πιο «ξεκούραστο» πρωτάθλημα της σύγχρονης ιστορίας τους και το 2ο συνεχόμενο νταμπλ!

Συνήθως, όμως, «όπου λαλούν πολλά κοκόρια, αργεί να ξημερώσει», λέει ο θυμόσοφος λαός και τις περισσότερες φορές, επιβεβαιώνεται. Αυτό συνέβη και στο Game 1 (73-70) των τελικών της Basket League, παρ’ ότι το ματς άρχισε με τις χειρότερες προϋποθέσεις για την ελλιπή ομάδα του Χρήστου Σερέλη και με τις καλύτερες για τους πλήρεις γηπεδούχους.

Αλήθεια, ποιος περίμενε ότι το 10-0 του 3ου λεπτού και το +16 του 9ου (με 16π. του «σεληνιασμένου» Βεζένκοβ, 8 ασίστ και 4/5 τρίποντα συνολικά για τους Πειραιώτες), θα γινόταν 36-31 στο 19’07” (7 λάθη στην 2η περίοδο), 41-40 στο 21’48” και 65-66, δυο λεπτά πριν από το τέλος του αγώνα; Και με την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα να υποχρεώνεται στην χαμηλότερη παραγωγικότητά της στην postseason (και μάλιστα εντός έδρας) και την 2η χαμηλότερη της σεζόν στο πρωτάθλημα, σουτάροντας με 44% εντός πεδιάς, 33% στα τρίποντα και 68% στις βολές!

Οι εξηγήσεις που υπάρχουν στο μυαλό μου για την έκβαση της πρώτης συνάντησης είναι δύο. Η πρώτη έχει να κάνει με το mindset, δηλαδή την πνευματική προσέγγιση των «ερυθρόλευκων», που όσο συγκεντρωμένοι και πειθαρχημένοι να δηλώνουν πως είναι, μοιάζει ανθρώπινο να νιώθουν ακόμη «ξενερωμένοι» (σε έναν βαθμό) από τον τρόπο με τον οποίο χάθηκε ο μεγαλύτερος στόχος της χρονιάς στο Κάουνας (το τρόπαιο της Euroleague) και να δυσκολεύονται να σηκώσουν – με τον σωστό τρόπο – το βάρος του «πρέπει» και του «δεδομένου»!

Κακά τα ψέματα όσο δύσκολο ακούγεται για να το χωνέψει κάποιος που είναι έξω από τον χορό, άλλο τόσο και δυσκολότερο είναι – την δεδομένη χρονική στιγμή που η σεζόν έχει φτάσει στο τέλος της – για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές να πιέσουν τον εαυτό τους και να μετατρέψουν το +13 ή το +16 σε +20! Ακόμη περισσότερο στο κομμάτι της άμυνας, που εμπεριέχει το στοιχείο της πίεσης και της προσπάθειας.

Κάπως έτσι, ο Ολυμπιακός βρέθηκε μία ανάσα ή αν θέλετε τρεις κατοχές μακριά από την μεγαλύτερη γκέλα της σεζόν. Και αναφέρομαι στο φάουλ (αχρείαστο από πλευράς Αγραβάνη κι ενώ είχε προηγηθεί ένα ανεπαίσθητο βηματάκι του επιτιθέμενου) που κέρδισε ο Γουόκαπ ευστοχώντας στις 2 βολες για το 67-66, στο άστοχο σουτ του Γκριγκόνις και στην «πάρε-βάλε» πάσα του Σλούκα στον Φαλ για το κάρφωμα (69-66) που ακολούθησαν!

Η δεύτερη εξήγηση έχει να κάνει κατά πρώτον με την πνευματική προετοιμασία των παικτών του Παναθηναϊκού. Όταν μετράς 13 σερί ήττες, σε έχουν ξεγραμμένο και το θέμα συζήτησης είναι το πόσο θα χάσεις, δεν γίνεται να μην βρεις έξτρα κίνητρο. Και κατά δεύτερον με το αμυντικό πλάνο του Χρήστου Σερέλη, το οποίο σε μεγάλο βαθμό ενίσχυσε την επιπολαιότητα στις επιθετικές επιλογές των γηπεδούχων, βγάζοντας εκτός παιχνιδιού (μετά την 1η περίοδο) τον Σάσα Βεζένκοβ, που ευστόχησε μόλις σε 4 βολές στο 2ο μέρος (0/4 σουτ) και πιέζοντας ασφυκτικά τον Σλούκα (12π., 4ρ., 4ας. & 4λ. με 3/8 σουτ).

• Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός (Game 1) | The Finals Madness

Σκέφτεστε τι θα γινόταν, αν ο Γκουντάιτις (7π. & 6ρ. με 3/4 σουτ) είχε περισσότερες δυνάμεις (τις προηγούμενες μέρες ταλαιπωρήθηκε από ίωση και μετά το ματς έκανε εμετό) και είχε καταφέρει να σπρώξει λίγο περισσότερο τον Φαλ και να δυσκολέψει τις κινήσεις του;

Γιατί επιθετικά (43% εντός πεδιάς με 27/62 σουτ), δεν θεωρώ ότι οι φιλοξενούμενοι βρέθηκαν στοιχειωδώς σε νορμάλ βραδιά.

Σκέφτεστε τι θα γινόταν αν ο Παναθηναϊκός είχε μία στοιχειώδη βοήθεια από την θέση “4” και ειδικότερα από τον ακριβοπληρωμένο Ντέρικ Γουίλιαμς (2π., 3ρ. & 2ας. με 1/3 σουτ σε 18’) και αν είχε ευστοχήσει σε 2-3 από τα πολλά ελεύθερα μακρινά σουτ (είχε 24% στα τρίποντα με 6/25) που «πέταξε στα σκουπίδια»;

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι οι «πράσινοι» έχασαν μεγάλη ευκαιρία να «τιμωρήσουν» τον Ολυμπιακό με ένα παραδειγματικό “break”, δυσκολεύοντας τους Κυπελλούχους σε τρίτο στη σειρά παιχνίδι (μετά το ματς του ΟΑΚΑ στις 19/03 και του ΣΕΦ στις 31/03 για την Euroleague).

Επίσης για τρίτο στην σειρά παιχνίδι στο Φαληρικό Στάδιο στην εφετινή, αποδεικνύεται ότι ο Ολυμπιακός «πνίγεται» από το βάρος του φαβορί, το οποίο του γυρίζει μπούμερανγκ. Σας θυμιζω το πόσο δύσκολα νίκησε (68-66) στον αγώνα του 1ου γύρου αλλά και στο ευρωπαϊκό ντέρμπι και πόσο ευκολότερα επικράτησε στα δυο ματς που έγιναν σε ουδέτερο έδαφος (68-53 στην Ρόδο για το Super Cup και 81-65 στο Ηράκλειο στον ημιτελικό του Κυπέλλου) αλλά και στον 1ο γύρο της Euroleague στο ΟΑΚΑ (95-71).

Με αυτά και με εκείνα, το «καμπανάκι» ή αν θέλετε ο «συναγερμός» του Game 1, εκτιμώ ότι θα επενεργήσει περισσότερα θετικά για τους Πειραιώτες απ’ ότι για τους «πράσινους». Και αυτό γιατί στον αγώνα της Πέμπτης (08/06, 21.15), στο λογικά θορυβώδες κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα θα βρεθεί σε μία comfort zone, που συνήθως την οδηγεί σε πνευματικά και αγωνιστικά πολύ καλύτερη αντίδραση.

Γιατί ανεξάρτητα με το τι έγινε στο Game 1, υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι ο εφετινός Παναθηναϊκός μπορεί να νικήσει τον εφετινό Ολυμπιακό, τρεις φορές μέσα σε 10-12 μέρες; Ειδικότερα όταν δεν το πέτυχε στην βραδιά που οι Πειραιώτες άγγιξαν το limit-down των μετοχών τους;

Υγ.1: Οι 12 (5+7) ασίστ που είχε το δίδυμο Φαλ-Γουόκαπ, η άκρως κυριαρχική και πολλές φορές αόρατη (όσον αφορά στην φθορά των ψηλών, στην αλλοίωση των σουτ και στον χώρο που καλύπτει το μεγάο του κορμί στο παρκέ αλλά και στον αέρα) στον πολύ κόσμο προσφορά του Γάλλου σέντερ (11π., 3ρ., 5ας. & 2κοψ. με 5/5 σουτ) και η μετά από καιρό σπουδαία απόδοση του 30χρονου Ελληνοποιημένου point-guard (13π., 4ρ., 7ασ. & 2κλ. με 3/7 τριπ.), θεωρώ ότι ήταν τα κλειδιά της νίκης του Ολυμπιακού.

Υγ.2: Πολλά συγχαρητήρια στον Χρήστο Σερέλη και στο επιτελείο του για την εξαιρετική δουλειά και διαχείριση των πιο δύσκολων 3,5 μηνών στην σύγχρονη ιστορία των έξι φορές πρωταθλητών Ευρώπης. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν ξεγραμμένο τον Παναθηναϊκό ακόμη και στην ημιτελική σειρά με το Περιστέρι, όταν εδώ και καιρό κάθε μέρα το φως της δημοσιότητας βλέπουν λογής σενάρια για τον σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς. Αλλά ο 49χρονος coach (αν και έχει συμβόλαιο, ποιος του εγγυάται ότι θα παραμείνει στο επιτελείο του Αταμάν;) έκλεισε τα αυτιά του, αφοσιώθηκε στην δουλειά του και με όσους παίκτες του έχουν απομείνει, παρουσιάζει μία άκρως αξιοπρεπή κι ανταγωνιστική εικόνα, αναγκάζοντας πολλούς να δαγκώσουν την γλώσσα τους.