Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός: Το διαφορετικό κίνητρο και η απουσία «κανονικότητας»

Στο τέλος της ημέρας μετά από έναν αγώνα τι είναι αυτό που μένει πραγματικά; Ότι κάποιος νίκησε, ότι κάποιος έχασε. Και ότι αμφότεροι οφείλουν να διαχειριστούν το αποτέλεσμα ειδικά όταν ακολουθούν και άλλες μεταξύ τους αναμετρήσεις.

Ήδη ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά μετά τον πρώτο τελικό στο ΣΕΦ. Τα είπαμε και εμείς στην live εκπομπή μετά το ματς. Επαναλαμβάνω ότι δεν πίστευα σε "σκούπα" του Ολυμπιακού και έχω την αίσθηση ότι παρά τις όποιες -σχετικές- σκέψεις πολλών οπαδών των δύο ομάδων, δεν ήταν η πλειοψηφία αυτή που έβλεπε παρέλαση του Ολυμπιακού. Ούτε καν μετά την αγχωτική πρόκριση των Πράσινων επί του Περιστερίου στα ημιτελικά των play-offs. Όσο καραβοτσακισμένος και αν είναι ο Παναθηναϊκός αυτή τη σεζόν, απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο μπαίνουν ζητήματα αξιοπρέπειας και ... επαγγελματικής επιβίωσης για την επόμενη μέρα. Ακόμα και αν οι περισσότεροι παίκτες αυτού του ρόστερ θα ταξιδέψουν σε άλλες μπασκετικές πολιτείες έχουν πολλά πράγματα να αποδείξουν. Και κυρίως ότι για τη φετινή άθλια εικόνα ευθύνεται κυρίως το σύστημα, οι λάθος αποφάσεις και όχι οι ίδιοι. Αυτή βέβαια είναι η δικιά τους οπτική. Αλλά σίγουρα και με βάση την εικόνα που είδαμε στο ΣΕΦ υπάρχει κίνητρο και λειτουργεί.

• Ολυμπιακός: Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει... ευκολία
• Παναθηναϊκός: Δεν πρέπει να τον... πνίξει το άγχος του «μπορώ»

Κίνητρο πρέπει να υπάρχει και στον Ολυμπιακό αφού το πρωτάθλημα είναι ο βασικός μεγάλος στόχος που έχει απομείνει και ασφαλώς ο μοναδικός για να μη χαρακτηριστεί αποτυχημένη η σεζόν. Όλα καλά και ωραία μέχρι τον τελικό με τη Ρεάλ αλλά οτιδήποτε λιγότερο από τίτλο, μετά την επιστροφή από το Κάουνας, είναι σα να έχεις μείνει με τις δάφνες από τις... κατατακτήριες δοκιμές στην F1. Οποιαδήποτε αποτυχία στη σειρά με τον Παναθηναϊκό θα έβαζε και υπό άλλο πρίσμα τη δουλειά που έχει γίνει αυτός Ερυθρόλευκους και τη αποτελεσματικότητα της. Και σίγουρα θα δημιουργούσε επιπλέον ερωτηματικά για το ρόστερ από αυτά που έχουν προκύψει, για ορισμένα μέλη του, το τελευταίο δίμηνο.

Όχι δεν είναι μικρό πράγμα να πηγαίνεις back to back στο final four, δεν είναι μικρή υπόθεση να παίζεις τελικό και να κρατάς το τρόπαιο στα χέρια σου για 39.30. Όμως όλα αυτά δημιουργούν και τις αντίστοιχες υψηλές υποχρεώσεις και την ανάγκη να επιβεβαιώνεις τα εύσημα που έχεις κερδίσει με τον τρόπο που παίζεις για επτά μήνες. Τον τρόπο που αδυνατείς, σε μεγάλο βαθμό, να παρουσιάσεις με την ίδια συνέπεια στην τελική ευθεία της σεζόν. Εκεί όπου κρίνονται και οι τίτλοι.

Βέβαια όταν ο κάκιστος Ολυμπιακός κερδίζει έστω και ασθματικά έναν υπερβατικό Παναθηναϊκό, οι παίκτες του οποίου έμοιαζαν να θυμήθηκαν ποια φανέλα φοράνε και έφτασαν τον αντίπαλο τους στα άκρα, επανερχόμαστε στην παραδοχή της αρχής. Στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι η νίκη. Ακόμα και αν απώλεσε ένα μικρό κομμάτι της εμπιστοσύνης που έχτισε όλη τη σεζόν, απέναντι στον κόσμο του, ο Ολυμπιακός επικύρωσε το προβάδισμα τίτλου την ίδια στιγμή που ο Παναθηναϊκός έφυγε από το γήπεδο ηττημένος και πάλι. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μετατίθεται στο ΟΑΚΑ, αλλά κυρίως στην επόμενη σεζόν. Το ερώτημα "τι θα γινόταν αν ο Ολυμπιακός είχε απέναντι του έναν κανονικό Παναθηναϊκό" πάντως δεν είναι πραγματικό. Γιατί ένας "κανονικός" Παναθηναϊκός δημιουργεί την ανάγκη για έναν ακόμα πιο "κανονικό" Ολυμπιακό και... τούμπαλιν. Είδαμε τι έγινε στους Πράσινους απόντος του μεγάλου αντιπάλου από την Α1 και πόσο εκφυλιστικά λειτούργησε αυτό. Θα πείτε ότι αυτή η κουβέντα δεν αφορά τη σειρά των τελικών, πιστεύω όμως ότι δίνει απαντήσεις για ακόμα ένα παιχνίδι ειδικών συνθηκών σαν αυτό που είδαμε την Κυριακή. Όπου η μία ομάδα οφείλει να επιβεβαιώσει το "90-10 φαβορί" που έχει χτίσει όλη τη σεζόν και η άλλη ότι έχει ακόμα ζωή. Δεν είναι μια φυσιολογική σχέση μεταξύ των "αιωνίων" με αποτέλεσμα να παράγει αφύσικα παιχνίδια.