Δεν έγινε τίποτα στο ΟΑΚΑ, μπροστά σε αυτά που επιτρέπουμε να συμβούν

Θεωρητικά, θα έπρεπε να δηλώνουμε σοκαρισμένοι με τα όσα είδαμε να συμβαίνουν στο κλειστό του ΟΑΚΑ το βράδυ της Πέμπτης. Στην πραγματικότητα όμως όσοι ζούμε στα γήπεδα και αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας στην διάρκεια των τελευταίων ετών σήμερα πρέπει να πούμε “πάλι καλά” ή “και μη χειρότερα”, ακριβώς επειδή συναισθανόμαστε τον κίνδυνο να συμβούν πολύ χειρότερα επεισόδια στα κλειστά ή ανοιχτά γήπεδα.

Μια μέρα νωρίτερα μου έτυχε να ακούσω την περιγραφή ενός αυτόπτη μάρτυρα, ο οποίος παραλίγο θα ήταν θύμα μιας επίθεσης που θεωρητικά σχετίζεται με την οπαδική βία. Ένα παιδί 17 ετών βρισκόταν στην πλατεία του Αγίου Ελευθερίου, σε μια πολυσύχναστη πλατεία στο κέντρο της Αθήνας, το απόγευμα της Τρίτης μαζί με δεκάδες συνομήλικους του. Και ξαφνικά είδε να σταματούν καμιά δεκαριά μηχανάκια, στα οποία επέβαιναν οπαδοί μιας ομάδας, που έκαναν “πέσιμο” αδιακρίτως στους πιτσιρικάδες της πλατείας ρωτώντας ποια ομάδα υποστηρίζουν. Τσέκαραν τις φωτογραφίες στα κινητά τηλέφωνα και άρχισαν να πλακώνουν και να κατακλέβουν όσους υποστήριζαν άλλη ομάδα από τη δική τους.

Σε αυτή τη χώρα ζούμε. Ε, σε αυτή τη χώρα πώς να μη συμβαίνουν επεισόδια σαν αυτά που έλαβαν χώρα το βράδυ της Πέμπτης στο κλειστό του ΟΑΚΑ; Όταν μαχαιρώνονται και ξεκοιλιάζονται στους δρόμους με “αφορμή” τα οπαδικά, πώς να μην το κάνουν και στα γήπεδα;

Φυσικά το πρόβλημα του επαγγελματικού αθλητισμού είναι το πώς θα κρατήσει έξω από τα γήπεδά του αυτή τη βία.

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι προφανώς σχετική με το τι θέλει να κάνει με τον αθλητισμό, και ειδικά τον επαγγελματικό αθλητισμό μια κυβέρνηση. Την απάντηση όμως, για να μη χάνουμε χρόνο, την δίνει η ιστορία. Στην σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους δεν υπήρξε κυβέρνηση που είχε τη διάθεση να ενοχλήσει ή έστω να κακοκαρδίσει τους επιχειρηματίες που επιχειρούν (και) στον επαγγελματικό αθλητισμό. Και κάπου εδώ κλείνει η ιστορία και έχουμε όλοι μας την εξήγηση για την συντήρηση της γηπεδικής βίας.

Είναι σαν να μην έγινε τίποτα στο κλειστό του ΟΑΚΑ μπροστά σε αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν. Είναι σαν να μην έχει γίνει τίποτα τον τελευταίο χρόνο στους αθλητικούς χώρους συγκριτικά με αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν έτσι όπως έχει επιλέξει να ζει τη ζωή η Ελλάδα. Ελλάδα: η χώρα που χρειάζεται 6 χρόνια για να επιβάλει ποινές για αιματηρά γηπεδικά επεισόδια σαν αυτά που είχαν γίνει στον τελικό του κυπέλλου στον Βόλο το 2017.

Έτσι όπως κυλά η ζωή στην Ελλάδα, με δεδομένη την απροθυμία των κυβερνήσεων όλων των κομματικών αποχρώσεων να τα “βάλουν” με τους ιδιοκτήτες, το πρόβλημα της γηπεδικής βίας δεν πρόκειται να λυθεί συνολικά. Θα το λύσουν, ατομικά, μόνο όσοι επιχειρηματίες - ιδιοκτήτες ΠΑΕ ή ΚΑΕ αποφασίσουν, για όποιο λόγο να τα βάλουν με τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες ταραχοποιούς. Αν δεν το αποφασίσουν οι επιχειρηματίες, που έχουν την δύναμη να τα βάλουν με τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες ταραχοποιούς, η βία δεν πρόκειται να βγει από τις κερκίδες των γηπέδων. Είναι τόσο απλό.