Πήρα κόκκινα γυαλιά, πήρα πράσινα γυαλιά!

Γεμίσαμε προδότες! Ιούδες Ισκαριώτες. Βρε τι πάθαμε! Η ιστορία του σύγχρονου μπάσκετ είναι γεμάτη από προδότες κάθε είδους και απόχρωσης. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα άντεχα να ξαναπεράσω τα ίδια όπως χρόνια πριν με την περίπτωση του Σπανούλη!

Έχω μεγαλώσει κιόλας και ως εκ τούτου η υπομονή μου εξαντλείται πλέον γρήγορα. Όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν, πήγαινα να φάω, να πιω ένα ποτό , να ακούσω ένα καλλιτέχνη να τραγουδά μέχρι και σε κινηματογράφο με είχαν πιάσει στο διάλειμμα για να μου πουν τον καημό τους για τον Σπανούλη.

Που φεύγει με αυτόν τον τρόπο από τον Παναθηναϊκό που τον πήραμε από το Μαρούσι (λες και στο Μαρούσι ήταν ο ...κανένας ο Σπανούλης ή τον μάζεψαν από τα αζήτητα), που τον αποθεώναμε και δεν το εκτίμησε, που τον έφτιαξε μπασκετικά ο Ομπράντοβιτς και δεν το αναγνώρισε , τον αχάριστο, τον προδότη, τον έτσι, τον μπήξε τον δείξε. Και στο φινάλε θέλεις να φύγεις, φύγε αλλά μην πας στον Ολυμπιακό! Τι έχουμε ακούσει...

Ο καθένας στην Ελλάδα με την τρέλα του με τις εμμονές του! Φυσικά τίποτα πιο σημαντικό , τίποτα πιο σπουδαίο από αυτήν την τρέλα, της ομάδας. Αυτή καθορίζει την ζωή μας ,τις αποφάσεις μας αλλά και τις προσωπικές μας προτιμήσεις. Βέβαια! Αυτή καθορίζει τις επιλογές μας, αυτή αποτελεί δυστυχώς για κάποιους μέχρι και κριτήριο ψήφου, μια ψήφος που θα καθορίσει την ζωή όλων μας. Από την στιγμή που για μένα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός αποτελούν το άλας της γης όσοι δεν το ενστερνίζονται να πάνε να ...σκουντηχθούνε. Δεν πάει να καεί ολόκληρος ο ντουνιάς και ακόμα παραπάνω. Οι ομαδάρες μας να είναι καλά κι όλα τα άλλα μικρή σημασία έχουν.

Ευτυχώς που πλέον απαλλαγμένος από τον βραχνά της επαγγελματικής υποχρέωσης απολαμβάνω το μπάσκετ επιλέγοντας αγώνες μικρότερων κατηγοριών αποφεύγοντας τον νταλγκά του κάθε φανατίλα και έτσι μοιραία όποια συζήτηση κι αν προκύψει θα αφορά αποκλειστικά στο άθλημα!

Ευτυχώς που βρίσκομαι πίσω από ένα μικρόφωνο και ασχολούμαι με άλλα θέματα και έτσι δεν είμαι υποχρεωμένος να εξαϋλώνομαι ακούγοντας τον αβάσταχτο πόνο του κάθε προδομένου που πήρε τάχα μου να συζητήσει ενώ μοναδικός του σκοπός είναι να πει τα δικά του!

Μια από τα ίδια λοιπόν. Και τότε ο Σπανούλης είχε πάρει μια απόφαση που αργά ή γρήγορα θα την έβρισκε μπροστά του, που άφησε πίσω του ένα προπονητή που θα τον απογείωνε, που δεν επρόκειτο να πάρει ευρωπαϊκή κούπα , που θα αποδεικνυόταν πολύ λίγος και πολύ μικρός μακριά από τον Παναθηναϊκό.

Σε όλα μέσα έπεσαν οι μπαγάσες! Οι ίδιοι που αποθέωναν τον Σπανούλη για την επιλογή του τώρα οικτίρουν τον Σλούκα για την απόφαση του, οι ίδιοι που έλουζαν με αχαρακτήριστες εκφράσεις τον Kill Bill τώρα χειροκροτούν με χέρια και με πόδια τον Σλούκα!

Άμα βγάλετε άκρη πείτε και μένα…Και δεν θα βγάλετε άκρη όσο κι αν προσπαθήσετε γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σχέση με το άθλημα . Έχει να κάνει αποκλειστικά με τις οπαδικές προτιμήσεις του καθένα και τον παραλογισμό που επικρατεί στο στερέωμα.

Πήρα κόκκινα γυαλιά , πήρα πράσινα γυαλιά , κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω. Μόνο που η ζωή δεν είναι σινεμά. Όπως ακριβώς το είχε πει στην περίφημη ταινία του Κλίφορντ με τίτλο “Φράνσις” ο μεγάλος Σαν Σέπαρντ στην εξαιρετική Τζέσικα Λάνγκ.

Ναι σίγουρα υπάρχουν και διαφορές ανάμεσα στις δυο περιπτώσεις. Ναι ο Σπανούλης επέλεξε να αλλάξει ομάδα σε μικρότερη ηλικία από τον Σλούκα έχοντας τα χρονικά περιθώρια να χτίσει το όραμα του!

Ναι στον Σπανούλη η στόφα του ηγέτη ήταν πιο εμφανής, ναι ο Σλούκας βρισκόταν λιγότερη ώρα στο παρκέ από ότι στην Φενέρ ( δεν μιλάμε πάντως για μεγάλη απόκλιση στους χρόνους συμμετοχής) αλλά με επιδόσεις σε όλους τους νευραλγικούς τομείς ασύγκριτα μεγαλύτερες. Οι αριθμοί τον κατέστησαν πρωταγωνιστή και την παρουσία του επιβεβλημένη.

Όλα αυτά όμως δεν αλλάζουν κάτι στον πυρήνα της απόφασης τους. Και οι δυο ανεξάρτητα από το οικονομικό αποφάσισαν να πάρουν ένα μεγάλο ρίσκο! Θεώρησαν ότι το καλύτερο για την καριέρα τους ήταν να αλλάξουν περιβάλλον.

Κανένας τους δεν δήλωσε Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός από τα γεννοφάσκια του Το μπάσκετ λάτρεψαν και λατρεύουν. Αυτό κατά βάση ήθελαν να υπηρετήσουν σε υψηλό επίπεδο. Οι ομάδες ήταν το όχημα!

Μιλάμε για επαγγελματίες αθλητές που αγωνίζονται σε Ανώνυμες Εταιρείες. Δεν αναφερόμαστε στην παρέα μας στους φίλους μας, στην ομάδα που φτιάξαμε μαζί τους για την πλάκα μας , σε ερασιτεχνικό επίπεδο έτσι για να χαιρόμαστε το παιχνίδι.

Αν θέλετε για μένα προσωπικά ο αθλητισμός έτσι θα έπρεπε να λειτουργεί αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μου επιτρέπεται να κρίνω τις επιλογές του κάθε αθλητή με βάση την δική μου κοσμοθεωρία από την στιγμή μάλιστα που δεν αποτελεί κραταιή άποψη.

Αυτός είναι ο αθλητισμός στις μέρες μας. Οι άγραφοι ηθικοί κανόνες καλώς ή κακώς δεν έχουν εφαρμογή όχι μόνο από τους αθλητές αλλά κι από τους παράγοντες.

Άλλοι αθλητές δένονται με τις ομάδες τους κάποιοι περισσότερο κάποιοι λιγότερο, όπως συμβαίνει σε όλους τους εργαζόμενους σε όλους τους τομείς, κανένας πάντως δεν αγωνίζεται αποκλειστικά για την φανέλα όπως γινόταν κάποτε. Δεν υπάρχουν σημαίες, ούτε σημαιοφόροι και αν κάπου σπάνια πια τις συναντάμε ως κατάλοιπο ενός διαφορετικού παρελθόντος , αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Ένα παιχνίδι συγκυριών κάτι σαν τους μεγάλους έρωτες που κρατάνε μια ολόκληρη ζωή.

Καιρός επιτέλους να πάψουμε να κρίνουμε αλά καρτ τις επαγγελματικές επιλογές του κάθε αθλητή βγάζοντας μάλιστα αυθαίρετα συμπεράσματα για τον χαρακτήρα τους.

Δεν γνωρίζουμε αυτά τα παιδιά, δεν είναι παρέα μας ούτε έχουμε συναναστραφεί μαζί τους. Ο καθένας ας κοιτάξει την καμπούρα του.

Ανεξάρτητα από το πως θα εξελιχθεί από εδώ και πέρα η καριέρα του Κώστα Σλούκα, είναι ο ίδιος που μετά από χρόνια θα αποφασίσει για την ορθότητα της απόφασης του όταν ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα προχωρήσει στην αυτοκριτική του.

Αυτός και μόνο αυτός! Κανείς άλλος!