Προδότες στον επαγγελματικό αθλητισμό μην ψάχνετε

Σε κανέναν άλλο επαγγελματικό τομέα δεν νοθεύεται τόσο πολύ η έννοια του αμειβόμενου επαγγελματία με τα χαρακτηριστικά ανθρώπων του περιβάλλοντός μας, με προτερήματα κι ελαττώματα ενός φίλου μας, ενός συγγενή μας, ενός γνωστού μας έστω. Τα συμβόλαια στην φόρα, τα χρήματα στην φόρα, τα μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα και οι συζητήσεις πίσω από κλειστές πόρτες στην φόρα, όλα φόρα παρτίδα να «δικάσει» ο κόσμος της ομάδας. Calma…

Οι δύο πιο περιπετειώδεις κινήσεις του φετινού καλοκαιριού εξελίσσονται στο τρίγωνο Αθήνα – Πειραιάς – Κωνσταντινούπολη. Μπορεί να υπάρξει και τρίτη περιπέτεια από ώρα σε ώρα με το όνομα του Ντόρσεϊ στη μαρκίζα. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί κάποιοι επαγγελματίες (αθλητές στην προκειμένη περίπτωση) παίρνουν επαγγελματικές αποφάσεις.

Ο επαγγελματίας προπονητής Μπαρτζώκας ήθελε τον Κώστα Σλούκα με τους δικούς του όρους, ο επαγγελματίας αθλητής Κώστας Σλούκας ήθελε να αγωνίζεται και να αμείβεται με τους δικούς του όρους, ο επαγγελματίας προπονητής Αταμάν ήθελε τον Σλούκα στην ομάδα του για συγκεκριμένους λόγους and that’s all.

Ο επαγγελματίας αθλητής Γιώργος Παπαγιάννης επιθυμούσε αλλαγή περιβάλλοντος πρωτίστως, ο επαγγελματίας προπονητής Ιτούδης τον ήθελε στην ομάδα του κι ο επαγγελματίας μάνατζερ Σπανός προφανώς προέτρεψε προς την αρχική επιθυμία του πελάτη του και το μεγαλύτερο (και δικό του) κέρδος. Business as usual.

Στην εξέλιξη και των δύο υποθέσεων είχαμε …δράματα. «Το δικό μας παιδί», «ο αχάριστος που του δώσαμε τόσα και δεν εκτίμησε», «η οικογένεια που φέρθηκε ανέντιμα», «ο δολοπλόκος που μιλούσε πίσω από την πλάτη μας.» Και πολύ προδοσία βεβαίως βεβαίως. «Ο Προδότης».

Να ξεκαθαρίσουμε ένα δυο πράγματα με την ευκαιρία. Προδοσία δεν είναι να αγωνίζεσαι τη μια μέρα εδώ και την άλλη μέρα εκεί. Αυτό είναι επαγγελματική επιλογή.

Προδοσία είναι ας πούμε, να στοιχηματίζεις κόντρα στην ομάδα σου. Προδοσία είναι να έχεις εσκεμμένα μειωμένη απόδοση. Προδοσία είναι να σε «τρυπάει» ο αντίπαλος και να προφασίζεσαι ενοχλήσεις, τραυματισμούς, αδιαθεσίες κλπ κρεμώντας την ομάδα σου. Υπάρχει κανείς που να προσάπτει τα παραπάνω στον Παπαγιάννη ή τον Σλούκα;

Πιθανώς οι ιδιοκτήτες των ομάδων να έχουν διαφορετικό αξιακό κώδικα ή διαφορετικό κώδικα επικοινωνίας με τους αθλητές που προσλαμβάνουν, ειδικά με τα δικά τους παιδιά. «Δικά τους παιδιά» είπα και αυτόματα θυμήθηκα μια ιστορία.

Στα 19 μου περίπου εργαζόμουν σε μια τηλεοπτική παραγωγή και είχα την τύχη να συνεργάζομαι καθημερινά με τον Μίμη Κιμωλιάτη, έναν θρυλικό φωνολήπτη/μπούμαν του ελληνικού κινηματογράφου και αργότερα της τηλεόρασης. Μια μέρα με άκουσε, να μιλάω στον εργοδότη μου (σιχαίνομαι τη λέξη αφεντικό) και να του απευθύνομαι με το υποκοριστικό του, όπως εκείνος με είχε προτρέψει να κάνω. «Μήτσο να αλλάξω φακό στην κάμερα;»

Ο κύριος Μίμης πετάχτηκε και ήρθε δίπλα μου μιλώντας χαμηλόφωνα. «Χρηστάκη τι κάνεις; Γιατί μιλάς στο αφεντικό σου στον ενικό;» «Αφού εκείνος μου το ζήτησε, έτσι μιλάμε.» «Κακώς Χρηστάκη! Και πως θα πας αύριο μεθαύριο, να του ζητήσεις κάτι; Πως θα διεκδικήσεις κάτι, αν σε αδικεί, αν καθυστερήσει να σε πληρώσει, αν δεν σου κολλήσει σωστά ένσημα, αν δε σου δώσει τις υπερωρίες; Στον ενικό θα πας Χρηστάκη; Εργαζόμενος στην εταιρία του είσαι, δεν είστε φίλοι! Στον πληθυντικό Χρηστάκη, πάντα στον πληθυντικό!»

Τις συμβουλές του κυρίου Μίμη απέτυχα παταγωδώς να τις υιοθετήσω, το ομολογώ. Στον περισσότερο χρόνο της επαγγελματικής μου καριέρας δεν μου στοίχισε, κάποιες λίγες φορές όμως κατάλαβα, πως η απόσταση του πληθυντικού θα με έβγαζε από τη δύσκολη θέση της άνισης οικειότητας. Θα έπαιρνα πιο γρήγορα αποφάσεις. Θα είχα περισσότερες ευκαιρίες. Θα κέρδιζα πιθανώς περισσότερα χρήματα. Θα δοκίμαζα πράγματα έξω από το comfort zone.

Ακούγεται στα αυτιά μου ελαφρώς αστείο να ακούω δισεκατομμυριούχους να αποκαλούν νεαρούς εκατομμυριούχους, «δικά τους παιδιά». Ακόμα πιο αστείο να λένε, ότι τους κορόιδεψαν. Οι νεαροί εκατομμυριούχοι να κοροϊδεύουν τους δισεκατομμυριούχους, χλωμό το κόβω. Απλά επειδή ο επαγγελματικός αθλητισμός, ειδικά ποδόσφαιρο και μπάσκετ, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, λαοπρόβλητος και συγκινησιακά φορτισμένος, το «too much drama» μερικές φορές κρίνεται απαραίτητο. Στην πραγματικότητα είναι αχρείαστο και μερικές φορές επικίνδυνο. Το μεγαλείο του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού δεν κινδυνεύει από τον Παπαγιάννη ή τον Σλούκα. Από άλλα πράγματα κινδυνεύει.

Στο πλαίσιο του επαγγελματικού αθλητισμού, οι περιπτώσεις Γκάλη (εξαναγκάστηκε σε φυγή από τον Άρη), Αλβέρτη – Διαμαντίδη και Πρίντεζη – Παπανικολάου προφανώς είναι οι εξαιρέσεις, δεν μπορούν να είναι ο κανόνας. Αν τους εκτιμάς ως εξαιρέσεις, τους το αποδίδεις μετά. Οι Ράτζα, Βολκόφ, Γιαννάκης, Λοτζέσκι, Ρότζερς, Περπέρογλου, Σπανούλης, Σλούκας, Παπαγιάννης κλπ είναι το κυνικά κι επαγγελματικά κανονικό.

Αν το βλέπουμε συναισθηματικά, κάνουμε λάθος. Εδώ το dna δεν μπορεί να επιβληθεί στην φύση μας. Αδέρφια μαλωμένα, γονείς που δεν μιλούν με τα παιδιά τους, οικογένειες με επικοινωνιακό και συναισθηματικό χάσμα.

Αν επιθυμείς την παντοτινή πίστη, την άδολη κι ανιδιοτελή αγάπη, παίρνεις σκύλο. Όχι επαγγελματία αθλητή.

Υ.Γ. Είναι αξιοσημείωτο, πως στο προηγούμενο blog μου με τίτλο, «έμμισθοι υποκινητές του όχλου», κάποιοι αναγνώρισαν τον εαυτό τους και ξεκίνησαν τις προσωπικές επιθέσεις. Άλλοι μου επιτέθηκαν, ότι εγώ είμαι ένας «έμμισθος υποκινητής του όχλου». Γράφω δημόσια, υπογράφω τα κείμενά μου και κρίνομαι. Προφανώς δεν με ενδιαφέρει η κρίση αυτών που κρεμούν πανό πανηγυρίζοντας δολοφονίες και τιμώντας δολοφόνους. Οπωσδήποτε δεν μπορεί να υπονοώ ως «έμμισθους υποκινητές του όχλου» τους δισεκατομμυριούχους ιδιοκτήτες. Εκείνοι μισθοδοτούν δε μισθοδοτούνται. Η μερίδα των «δημοσιογράφων», στους οποίους απευθύνεται το προηγούμενο blog μου, ξέρει. Κι ας χρησιμοποιεί, όσα ψευδώνυμα θέλει.