Χρόνια πολλά στον … Θεό

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο άνθρωπος, που έβαλε στα σπίτια μας το μπάσκετ, αυτός που έκανε τις Πέμπτες να μη μοιάζουν με καμιά άλλη μέρα της εβδομάδας. Ναι το σπορ είναι ομαδικό αλλά όταν μικροί το μαθαίναμε, η ατάκα ήταν, «άνοιξε την τηλεόραση, παίζει ο Γκάλης».

Γεννήθηκε, όπως είναι γνωστό στις Η.Π.Α. σε μια φτωχή οικογένεια μεταναστών, με πατέρα Ροδίτη και μητέρα Κωνσταντινουπολίτισα. Έμαθε από μικρός την έννοια του “hustle” για πολύ πιο σημαντικά πράγματα από το παιχνίδι με την μπάλα.

Μπήκε στη ζωή μας με μια σειρά συμπτώσεων, που θα μπορούσαν να μας είχαν αφήσει μπασκετικά ανίδεους, αν δεν τον είχαμε γνωρίσει. Θα μπορούσε, ας πούμε, να έχει επιλέξει την υποτροφία για το american football που του είχαν προσφέρει λόγω εξαιρετικών επιδόσεων και να μην έβαζε ποτέ ξανά το basketball στη ζωή του.

Θα μπορούσε επίσης να ήταν επαγγελματίας παίκτης του μπιλιάρδου ή επαγγελματίας πυγμάχος όπως ο πατέρας του.

Θα μπορούσε να είχε μείνει για πολύ λίγο καιρό στην Ελλάδα, όταν αρχικά βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη, για να βγάλει μερικά εύκολα για το ταλέντο του μπασκετικά χρήματα, όμως αγάπησε τους ήρεμους ρυθμούς μιας ήσυχης τότε παραλιακής πόλης σε σχέση με την νεοϋορκέζικη τρέλα.

Θα μπορούσε να είχε βρεθεί στην Αθήνα, σε άλλη ομάδα, αν δεν ήταν τόσο έξυπνο το μαρκάρισμα του Άρη Θεσσαλονίκης, με αποκορύφωμα την εικόνα που δώρισαν στη μητέρα του κι έδειξαν, πως τον Νίκο περιμένει μια μπασκετική οικογένεια κι όχι ένα ψυχρό επαγγελματικό περιβάλλον.

Θα μπορούσαν να έχουν γίνει πολλά εκτός από ένα. Ήταν αδύνατον να μην ξεχωρίσει αυτό το one of a kind ταλέντο, όπου κι αν τελικά κατέληγε. Ευτυχώς για όλους μας, άνθισε σε έναν σύλλογο που δεν δίχαζε μια ολόκληρη χώρα, όπως οι ομάδες του πρώην ΠΟΚ. Ναι οι ασπρόμαυροι φίλοι μου δεν πέρασαν και πολύ καλά ως αντίπαλοί του, αλλά για μια εποχή εκτός από αυτούς, όλοι οι υπόλοιποι ήμασταν Άρης Θεσσαλονίκης ή έστω και Άρης Θεσσαλονίκης.

Το κίτρινο και μαύρο με το έμβλημα του αρχαίου Έλληνα Θεού στο στήθος του σύγχρονου Έλληνα μπασκετικού Θεού μας, μετατράπηκε σε εθνικό μας έμβλημα, από τις σπάνιες περιπτώσεις που ο λαός μας ομονοούσε χωρίς «δεν» και «αλλά». Είχαμε τον Γκάλη στην ομάδα μας και «ψηλώναμε» πολύ παραπάνω από το πραγματικό μας μπόι.

Σήμερα λοιπόν έχει τα γενέθλιά του ένας άφθαρτος ήρωας της παιδικής μας ηλικίας, ο αθλητής που μας δίδαξε το αγαπημένο μας σπορ, πριν διαβεί το ένα και πραγματικό Hall of Fame στη γενέτειρα του basketball κατακτώντας την αθανασία.

Χρόνια πολλά Νίκο Γκάλη, χρόνια καλά με υγεία και οικογενειακή ηρεμία και σε ευχαριστούμε γιατί μας άνοιξες την πόρτα σε έναν υπέροχο, πορτοκαλί κόσμο. Στις 4 Αυγούστου, όσοι βρεθούμε στο ΟΑΚΑ στην τιμητική εκδήλωση της Ομοσπονδίας για σένα, θα εκφράσουμε με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα την ευγνωμοσύνη μας.

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από τον επικό ημιτελικό Ελλάδα – Σοβιετική Ένωση του Ζάγκρεμπ το 1989, για πολλούς το καλύτερο παιχνίδι στην καριέρα του. 45 πόντοι που μας έστειλαν στο εξασφαλισμένο ασημένιο μετάλλιο.