Ο κίνδυνος για το κεφάλαιο «Σπανούλης»

Πρώτα απ’ όλα ένα τεράστιο μπράβο στην ΚΑΕ Ολυμπιακός για τη βραδιά τιμής, για τον Βασίλη Σπανούλη και τη σημασία στην (κάθε) λεπτομέρεια που έδωσε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα με την δέουσα ισορροπία, ανάμεσα στον επαγγελματισμό του event και το συναίσθημα της μοναδικής σχέσης του Βασίλη με τους Ερυθρόλευκους. Κάθε σύλλογος, οποιασδήποτε κατηγορίας σε οποιοδήποτε άθλημα πρέπει να εκτιμάει κάθε αθλητή, αθλήτρια που έχει προσφέρει στην πορεία του μέσα στην ιστορία και να τιμάει ειδικά αυτούς που βοήθησαν τα μέγιστα να γραφτούν ξεχωριστά κεφάλαια της.

Βγάλτε τα χρώματα από τη μέση και «κουμπώστε» το αυτό όπου επιθυμείτε. Είναι οι κρίκοι στην αλυσίδα που δένει έναν σύλλογο με το παρελθόν του και το καλύτερο παράδειγμα αθλητική παιδείας, για τη νέα γενιά που (δυστυχώς) μπαίνει πλέον στο γήπεδο με πολλές εικόνες ατομικής διάκρισης και όχι ομαδικής προσφοράς. Παίκτες όπως ο Σπανούλης (μένω σε αυτόν αν και θα μπορούσα να αναφέρω πολλούς ακόμα, αλλά δεν έχει νόημα να λειτουργούμε μονίμως συμψηφιστικά για να μην παρεξηγηθούμε) είναι μέρος της περιουσίας ενός συλλόγου και του αθλητισμού γενικότερα. Μακάρι να μπορούσαν να το δουν έτσι και όσοι μένουν προσκολλημένοι στο στενό οπαδικό αδιέξοδο. Αλλά δεν θα αλλάξουμε τον κόσμο. Ας μείνουμε στην προσπάθεια να αλλάξει προς το καλύτερο το μπάσκετ, στην Ελλάδα. Και αυτό αφορά λιγότερο το υψηλό (γκλαμουράτο) επίπεδο και περισσότερο τη βάση της πυραμίδας.

Η επόμενη ημέρα της μπασκετικής ζωής του Βασίλη Σπανούλη έχει ξεκινήσει και αυτό έχει γίνει πειστικά. Ακόμα και αν το περιβάλλον στην πρώτη του προπονητική σεζόν, στον bwin Περιστέρι, είναι εξαιρετικό η σφραγίδα του είναι παραπάνω από ευδιάκριτη και απαντάει στις όσες αμφιβολίες υπήρχαν (και λογικά) αν θα τα καταφέρει, βουτώντας απευθείας στα βαθιά. Ακόμα και αν δεν συμφωνήσετε ότι υπάρχουν και… βαθύτερα, η ουσία είναι ότι με το «καλημέρα» στην άκρη απαιτητικού πάγκου, το να καταφέρεις να δώσεις το στίγμα σου και με επιτυχία, δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Είτε στο Περιστέρι, είτε στα πιο βαθιά λοιπόν ο κίνδυνος να καεί ο Σπανούλης, αν δεν «το είχε» ή αν δεν μπορούσε να δείξει αυτά που έχει σε άλλο ρόλο, ήταν ο ίδιος. Δεν θα ήταν ο πρώτος που δεν θα μπορούσε υπηρετήσει με την ίδια επιτυχία τον ρόλο του προπονητή, ερχόμενος από καριέρα πρωταγωνιστή μέσα στο γήπεδο. Για αυτές τις περιπτώσεις μάλιστα και σε περιβάλλον με βαριές οπαδικές ασθένειες όπως η Ελλάδα, οι κρίσεις είναι πιο απόλυτες και γρήγορες, οι δικαιολογίες λιγότερες η υπομονή εξαντλείται πιο εύκολα.

Βγάζοντας λοιπόν και από τη θέση του προπονητή, σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά που είχε και ως παίκτης, δηλαδή προσήλωση, επιμονή και σκληρή δουλειά ο Σπανούλης κάνει στην ουσία ένα άλμα προς τον νέο του ρόλο. Εκ των πραγμάτων αυτό μπορεί να αδικεί άλλους (πολύ) ταλαντούχους προπονητές που εργάζονται σε πιο χαμηλές κατηγορίες και δεν θα έχουν ποτέ την ίδια ευκαιρία, αλλά το παιχνίδι παίζεται και με αυτούς τους όρους. Και όπως προαναφέρθηκε αυτό θα μπορούσε να κάψει τον Σπανούλη αν δεν τα κατάφερνε. Με την υποσημείωση ότι είναι στη διαδικασία να τα καταφέρει. Μιλάμε με βάση τα αρχικά συμπεράσματα. Ο δρόμος είναι μακρύς και μόλις τώρα ξεκίνησε. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάει κανένας.

Ο Ολυμπιακός έχει προπονητή και παραπάνω από εξαιρετικό. Είμαι σίγουρος πως αν δεν υπήρχε Μπαρτζώκας και τα πράγματα δεν πήγαιναν τόσο καλά, θα είχε ανοίξει ήδη η κουβέντα για τον Βασίλη στον Ολυμπιακό. Τώρα είναι μια συζήτηση που αφορά… κάποια στιγμή στον μέλλον. Κοντινό, μακρινό, ουδείς γνωρίζει πως εξελίσσονται τα πράγματα. Στον Ολυμπιακό… Γιατί στην εθνική ομάδα των ανδρών έχουν ήδη εξελιχθεί και αυτή είναι η σημαντική κουβέντα αυτή την περίοδο.

Το όνομα του Σπανούλη είναι το κυρίαρχο για την επόμενη ημέρα στην εθνική μας. Έχει ακουστεί πολύ, συζητιέται έντονα στους κόλπους της ομοσπονδίας, δεν έχει διαψευστεί μετά από σχετικά δημοσιεύματα και είναι λίγοι αυτοί που θα ρωτήσεις και θα σου πουν ότι δεν είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Έχοντας ίσως στο μυαλό τους και μια άλλη περίπτωση «στρατιώτη» της εθνικής με ανάλογα χαρακτηριστικά. Αυτή του Παναγιώτη Γιαννάκη. Ο ίδιος ο κόουτς όταν ρωτήθηκε μετά από αγώνα του Περιστερίου, ενοχλημένος, δεν έδωσε απάντηση αλλά οι πληροφορίες λένε πως ο Σπανούλης είναι στην κορυφή της λίστας των εκλεκτών της ΕΟΚ, οι άνθρωποι της οποία θέλουν να τον πείσουν για να αναλάβει, παράλληλα με το Περιστέρι. Είναι λοιπόν αυτό το ιδανικό σενάριο για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα;

Θα διατυπώσω αλλιώς της ερώτηση; Είναι αυτό το ιδανικό σενάριο για τον Βασίλη Σπανούλη; Δεν ρωτάω γιατί είμαι συγγενής του, μάνατζέρ του, ούτε καν φίλος του. Ρωτάω γιατί όταν βλέπω μια επένδυση με πιθανή… υπεραπόδοση στον πολύπαθο (ελληνικό) μπασκετικό χώρο πιστεύω πως πρέπει να προστατευθεί με κάθε τρόπο, από τον κίνδυνο να καεί οριστικά, μέσα σε ένα αρκετά ασταθές (για να το πω κομψά) περιβάλλον. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η εθνική ομάδα των ανδρών και έτσι θα είναι τα επόμενα χρόνια. Δεν ξέρω πόσα, αλλά φοβάμαι αρκετά!

Ότι και να υποσχεθούν στον Σπανούλη για να αναλάβει, αυτοί που θα το υποσχεθούν δεν μπορούν να το εγγυηθούν στον παραμικρό βαθμό. Με κορυφαίο τον Γιάννη. Κάποιον άλλον υπερπαίκτη κρυμμένο κάπου που δεν ήταν διαθέσιμος τα τελευταία χρόνια δεν είχαμε. Η δεξαμενή είναι δεδομένη και μπορεί να έχει εργάτες και φιλότιμους αλλά όπως είδαμε και στον Παγκόσμιο Κύπελλο, τίποτα δεν δείχνει ότι μπορούμε να έχουμε ομάδα που να τοποθετηθεί στην πρώτη ή δεύτερη ταχύτητα του παγκόσμιου μπάσκετ, πλέον. Άρα το θέμα είναι αν ψάχνουμε προπονητή που με βάση το προφίλ του και τη σύνδεσή του με την εθνική θα κάνει τον…Παπαφλέσσα και (κυρίως) με το όνομα του θα είναι και ανάχωμα για τα κύματα που μπορούν να φτάσουν στην ΕΟΚ ή κάποιον που μπορεί να τα βγάλει πέρα με ότι έχει ο μπαξές. Εγώ λέω ότι χρειαζόμαστε το δεύτερο και υπάρχουν πιο έμπειροι προπονητές να το κάνουν. Το πρόβλημα όμως, για την ομοσπονδία, είναι ότι σε αυτή την περίπτωση τα φώτα δεν θα τραβάει ο προπονητής.

Ο Σπανούλης είναι φιλόδοξος (και καλά κάνει) και σίγουρα «ψήνεται» και για την εθνική. Χαζός δεν είναι (σε καμία περίπτωση) αλλά δεν αποκλείεται να λειτουργήσει συναισθηματικά. Σε αυτή την περίπτωση αυτό είναι παγίδα. Το μέγεθος «Σπανούλης» η ομοσπονδία πρέπει να το αξιοποιήσει αναπτυξιακά, γιατί εκεί το έχει ανάγκη και γιατί και ο ίδιος έδειξε την ευαισθησία του και σε αυτό τον τομέα και ως προπονητής σε υψηλό επίπεδο. Και η ΕΟΚ πρέπει αυτό να το κάνει και με τα άλλα ονόματα που έχει στο μισθολόγιό της (ουδέν μεμπτόν) και βρίσκονται μέσα και πέριξ των γραφείων φορτωμένα με διάφορους ωραίους σύγχρονους τίτλους. Όλοι αυτοί πρέπει να βγουν έξω και να ξαναφέρουν το (κανονικό) μπάσκετ στη βάση του κατανοώντας ότι η βιτρίνα στην οποία έχει επενδύσει η ομοσπονδία για το «εφέ», έχει ραγίσει και είναι έτοιμη να σπάσει. Ποιος ο λόγος λοιπόν να εμπλακεί στη διαχείριση των σπασμένων κάποιος που θα μπορούσε να είναι κεφάλαιο για την επόμενη ημέρα;